Υπάρχει ανάγκη
ηγετών. Όχι απλώς αρχηγών αλλά ηγετών. Οι δύο έννοιες, όπως έχουμε επισημάνει και
παλιότερα, δεν είναι ταυτόσημοι. Ο αρχηγός είναι τρόπον τινά ο πρώτος τη τάξει σ΄ένα
σύνολο ατόμων, ο οποίος ρυθμίζει, αποφασίζει και κυβερνά: όλα αυτά στα πλαίσια μιας
ήδη διαμορφωμένης τάξης πραγμάτων.
Ο ηγέτης όμως πρέπει να οδηγήσει τους άλλους
προς τα εμπρός, σε μια αχαρτογράφητη περιοχή -το καινούργιο. Γι΄αυτό, ο ηγέτης χρειάζεται
πρωτίστως να έχει όραμα, να έχει προοπτική, γιατί δεν θα κινηθεί βέβαια στα τυφλά
και στην τύχη, αλλά προς εκείνο το καλύτερο που μόνον αυτός βλέπει και που πρέπει
να το δείξει και στους άλλους. Για να προχωρήσει όμως κανείς έξω από την πεπατημένη,
από το παγιωμένο σύστημα με τις αλυσίδες της συνήθειας που αιχμαλωτίζουν το πνεύμα
και παραλύουν το σώμα, πρέπει να έχει τόλμη. Κι ακόμα να έχει δύναμη ψυχής για να
μην υποκύψει στα εμπόδια και στην εναντίωση της καθεστηκυίας τάξης. Και φυσικά πρέπει
να διαθέτει και γνώση και κρίση και επιμονή και πολλά προσόντα ακόμα. Πάνω απ΄όλα
όμως πρέπει να ωθείται από αγάπη γι΄αυτούς που οδηγεί, και είναι αυτή ακριβώς η
ποιότητα που θα τον προικίσει με την αήττητη εκείνη θέληση που στο διάβα της παρασύρει
όλα τα εμπόδια. Και είναι αυτή ακριβώς, η ιδιότητα που κάνει την αυτοθυσία εύκολη
για χάρη του κοινού καλού.
Ο αληθινός
ηγέτης δεν υποκινείται ποτέ από ιδιοτέλεια και προσωπική επιθυμία, και σ΄αυτό έγκειται
το μεγαλείο του. Μέσα του καίει δυνατή η φλόγα της επίτευξης -ποιάς επίτευξης; Της
επίτευξης του καλού. Μ΄αυτή την ακοίμητη φλόγα εμπνέει τους γύρω του για μεγάλες
πράξεις.
Τέτοιος είναι
ο ηγέτης, όπως τον εννοεί η Διδασκαλία. Αλλά έχετε δει ποτέ παρόμοιο ηγέτη; Οι περισσότεροι
άνθρωποι θα έλεγαν πως τέτοιος ηγέτης είναι μόνο φαντασίωση και ουτοπία. Κι όμως,
δεν είναι έτσι! Μεγάλες ψυχές υπάρχουν, κι αν δεν συναντήσαμε ποτέ καμία, είναι
επειδή δεν την καλέσαμε, δεν την ζητήσαμε. Ο αληθινός ηγέτης δεν είναι άρπαγας της
εξουσίας, δεν είναι δυνάστης ή τύραννος, δεν είναι δικτάτορας. Δεν επιβάλλει ποτέ
την παρουσία του. Αν κληθεί όμως, τότε θα ανταποκριθεί. Η κραυγή της ανάγκης θα
έλξει το μαγνήτη της καρδιάς του. Αν λοιπόν δεν έχουμε τέτοιους ηγέτες είναι από
δικό μας φταίξιμο -και μόνο.
Κι ερχόμαστε
τώρα στην πικρή αλήθεια της δικής μας αναξιότητας, ημών των πολιτών -δυστυχώς. Και
έφτασε πλέον η ώρα να κοιταχτούμε καλά στον καθρέφτη. Μόνο να είμαστε έντιμοι στην
αξιολόγησή μας. Γιατί δεν ωφελεί να χαϊδέψουμε αυτιά, να ωραιοποιήσουμε ή να δικαιολογήσουμε
τα αδικαιολόγητα.
Τι πολίτες
είμαστε λοιπόν; Μήπως είμαστε αδιάφοροι, αμέτοχοι, βολεμένοι; Μήπως είμαστε ανεκτικοί
στη διαφθορά, στην απάτη, στην αναξιοκρατία; Δεν είναι τάχα οι κυβερνήτες μας ο
καθρέφτης που μας κοιτάζει; Πολύ καιρό επιλέγαμε, αναδεικνύαμε και χειροκροτούσαμε
φανατικά αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στην εξαθλίωση. Ίσως βέβαια να μην μπορούσαμε
να δούμε όλο το μέγεθος της αθλιότητάς τους -δεν ενδιαφερθήκαμε δα και τόσο πολύ
γι΄αυτό! Αποχαυνωμένοι από την ψευτοευημερία, τον καταναλωτισμό και τα εμέσματα
των τηλεοράσεων, δεν φανταζόμασταν πως θα ερχόταν ξαφνικά η οδυνηρή αφύπνιση. Και
είδαμε πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός, και απίστευτα άσχημος -ο κόσμος που φτιάξαμε.
Τώρα τον κοιτάμε με αποτροπιασμό και τρόμο. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν θα ήταν αναγκαίως
κακό πράγμα. Θα μπορούσε να είναι και αφετηρία καλών εξελίξεων, αν συνοδευόταν από
δίκαιη αυτοκριτική, από την κατανόηση πως δεν είμαστε αμέτοχοι στη γένεση αυτού
του τέρατος. Το δυστύχημα είναι ότι πολύ λίγοι αναλαμβάνουν αυτή την ευθύνη, ενώ
οι πολλοί θεωρούν τον εαυτό τους αθώο θύμα. Όχι, θα το επαναλάβουμε χιλιάδες φορές:
το κακό δεν έχει δύναμη χωρίς μαζική υποστήριξη. Όλοι, άλλος περισσότερο κι άλλος
λιγότερο, έχουμε συμβάλει στην ανάπτυξη του τέρατος. Και πάλι, εμείς οι ίδιοι μπορούμε
να το εξοντώσουμε -και πρέπει να το επιχειρήσουμε, αν θέλουμε να επιβιώσει ο λαός
μας, και, επέκεινα, η ανθρωπότητα.
Τι πρέπει
να κάνουμε;
Πρώτα απ΄όλα,
να βεβαιωθούμε πως δεν νοσταλγούμε την επιστροφή στην πρότερη κατάσταση ψευδοευημερίας,
εφησυχασμού, αποχαύνωσης και έρπουσας σήψης. Αυτή η κατάσταση οδηγεί με μαθηματική
ακρίβεια σε καταστροφή, σε όλεθρο. Ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας για να διαπιστώσουμε
πως δεν κρύβεται εκεί κάποιο σπέρμα κερδοσκοπίας, απληστίας, συμφεροντολογίας και
άλλες έχιδνες που οδηγούν ίσια στην κόλαση, όπως ο πολιτικός ή θρησκευτικός κομματισμός
και η μισαλλοδοξία, καθετί που αποσκοπεί σε στραγγαλισμό της ελευθερίας της σκέψης.
Ο Νέος Κόσμος,
η Νέα Ανθρώπινη Κοινωνία ή Κοινότητα είναι αδύνατον να υπάρξει μέσα σε τέτοιες δυσώδεις
αναθυμιάσεις. Ο Νέος Κόσμος πρέπει επιτέλους να πραγματώσει τα πιο ευγενικά όνειρα
της ανθρωπότητας: την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, τη συν-εργασία και τη
δημιουργικότητα. Τα άνθη αυτά δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν μέσα σε συνθήκες βρωμιάς
και σαπίλας. Απαιτούν καθαρή ατμόσφαιρα και πολύ φως. Γι΄αυτό μόνον άνθρωποι καθαροί
και φωτεινοί είναι δυνατόν να τα καλλιεργήσουν.
Αν θέλουμε
πραγματικά έναν Νέο Κόσμο, χρειαζόμαστε μια νέα νοοτροπία. Πρέπει να απορρίψουμε
καθετί παλιό, φθαρμένο και σάπιο. Είναι ανάγκη να το κάνουμε γιατί τα πράγματα θα
γίνουν πολύ-πολύ χειρότερα. Απλώνεται γρήγορα μια σκοτεινή κατοχή, όχι μόνο με την
εξωτερική έννοια αλλά και με την εσωτερική, όπως αυτή περιγράφεται στα βιβλία της
Άγκνι Γιόγκα. Μπροστά σ΄αυτή την τεράστια απειλή, το χειρότερο απ΄όλα θα ήταν η
αποθάρρυνση και η παραίτηση, όταν η μόνη δυνατή διέξοδος είναι η αντίσταση και ο
αγώνας -με όποιο τρόπο και απ΄όποιο μετερίζι μπορεί ο καθένας. Η απελπισία και η
ηττοπάθεια είναι ο βέβαιος δρόμος προς την πλήρη υποδούλωση. Αγώνας, πάλη, προσπάθεια
-έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα ΄ναι.
Ας θυμόμαστε:
«Αγώνας είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές».
Ωραίο είναι
και το αγγλικό ρητό: «Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. (Where there is
a will there is a way)».
Ναι, υπάρχει
τρόπος, υπάρχει κι άλλος δρόμος, και όχι μόνον ο δρόμος της εξαθλίωσης και της καταστροφής.
Ας μην υποκύψουμε στον επιχειρούμενο εκφοβισμό των μεγαλοσυμφερόντων. Ας κλείσουμε
τα μάτια και τ΄αυτιά μας στις σειρήνες των μίντια που πάντα πρόσφεραν σκουπίδια
και εξαπάτηση. Ας αφουγκραστούμε τη φωνή της σύνεσης και της ορθής πληροφόρησης.
Ευτυχώς, υπάρχουν αρκετές τέτοιες φωνές που ξεσκεπάζουν τα ψεύδη και τα εγκλήματα
της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας του χρήματος. Ας τις ακούσουμε. Ας τις ενισχύσουμε.
Ας συνασπιστούμε για το Γενικό Καλό, αφήνοντας πίσω μια για πάντα τα περασμένα λάθη
και ατοπήματα. Ας κινηθούμε πριν να είναι πολύ αργά, γιατί καθημερινά χάνονται άνθρωποι.
Ας επιλέξουμε
την κοινή σωτηρία. Από εμάς εξαρτάται, αρκεί να έχουμε τη θέληση. Γιατί «όπου υπάρχει
θέληση, υπάρχει και τρόπος». Ας ενώσουμε τις θελήσεις μας. Είναι ώρες ευθύνης.
AGNI YOGA HELLAS, 29/11/2011.
