Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθει ο άνθρωπος; Η αποθάρρυνση, η παραίτηση. Πώς εισχωρεί στη συνειδητότητα αυτή η διαβρωτική ψυχολογική κατάσταση; Εισχωρεί όταν ο άνθρωπος δέχεται απανωτά πλήγματα που τον εξουθενώνουν, με σπουδαιότερο ίσως από αυτά την καταρράκωση της αξιοπρέπειάς του. Το τελευταίο παίρνει υπόσταση στην ψυχή ενός ατόμου ή και ομάδας -μικρής ή μεγάλης- ατόμων συνήθως όταν του υποβληθεί η ιδέα ότι δεν είναι αυτεξούσιος αλλά υποτελής. Η υποτέλεια βέβαια δεν έρχεται πάντοτε απέξω, αλλά και από μέσα. Τέτοιου είδους υποτέλεια είναι η εξάρτηση από ουσίες, τζόγο, κ.τ.λ.
Η αποδοχή μιας τέτοιας κατάστασης, αν δεν αναχαιτιστεί έγκαιρα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή της ψυχικής δομής. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος δρόμος εσωτερικής αλλοτρίωσης, ύπουλος και εξίσου καταστροφικός: ο εμποτισμός της συνειδητότητας με το ανάξιο. Επιτυγχάνεται με τον αδιάκοπο βομβαρδισμό με υποβολές επιδίωξης ευτελών ή και εντελώς χυδαίων πραγμάτων, όπως είναι ο υπερκαταναλωτισμός, ο εύκολος πλουτισμός, η πολυτελής διαβίωση, η αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και το γνωστό «λάιφ στάιλ». Και μαζί μ΄αυτά επιδιώκεται -και επιτυγχάνεται- η, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του Χρ. Γιανναρά, εξηλιθίωση των μαζών με ποδόσφαιρα και άλλα αθλήματα, όταν βέβαια αυτά ξεφύγουν από το ρόλο του παιχνιδιού και της άθλησης ή συν-άθλησης, και γίνονται αξία και νόημα ζωής και φανατισμός, και, βέβαια, ασύστολα κέρδη για τους επιτήδειους.
Τι ντροπή για τον πολιτισμό μιας χώρας, όταν δαπανά αμύθητα ποσά για ποδόσφαιρα και γήπεδα, που καταστρέφονται άλλωστε στο επόμενο ματς, και δεν έχει χρήματα για την παιδεία και την υγεία του λαού της! Λοιπόν με τέτοιο «πολιτισμό» η ανθρωπότητα δεν μπορεί να πάει μπροστά, η ανθρωπότητα, της οποίας την εικόνα ζωγραφίζει με την πέννα του τόσο παραστατικά ο Φώτης Κόντογλου:
Οι άνθρωποι καταντήσανε σαν άδεια κανάτια, και προσπαθούν να γεμίσουν τον εαυτό τους ρίχνοντας μέσα ένα σωρό σκουπίδια, εκθέσεις με τερατουργήματα, μπάλλες, ομιλίες και αερολογίες, καλλιστεία όπου η ομορφιά μετριέται με τη μεζούρα, ηλίθιους καρνάβαλους, συλλόγους λογής-λογής με γεύματα και σοβαρές συζητήσεις για τον ίσκιο του γαϊδάρου, συνδέσμους αφιερωμένους στους αποθεωμένους άνδρες της Ευρώπης, κι ένα σωρό άλλα τέτοια. Αυτή με μια ματιά είναι η εικόνα της ανθρωπότητας σήμερα, που να μην αβασκαθεί! Πού να βρει κανείς καταφύγιο; ...
Δόξα τω Θεώ που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νιώσουμε το «μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμα κάποιοι τόποι που δεν τους ξέρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται σύγχρονος πολιτισμός. «Καλό είναι να υπάρχεις αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα».
Πραγματικά, αυτή η εικόνα προκαλεί θλίψη και ντροπή. Γι΄αυτό ίσως μια μεγάλη κρίση, ή κρίσεις, να προκαλέσει μια αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή και στον κόσμο. Ήδη πάρα πολλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι απαιτούνται ριζικές αλλαγές και αναζητούν νέα μοντέλα και τρόπους διαβίωσης.
Τώρα πώς να μην αναφερθεί κανείς στην Διδασκαλία του Πυρός, τη Διδασκαλία της Άγκνι Γιόγκα, η οποία ήδη στις αρχές του 20ου αιώνα επισήμανε την καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και υπέδειξε υπέροχους τρόπους ζωής, που η εφαρμογή τους θα εξασφάλιζε την πιο μεγάλη ευτυχία σε όλο τον κόσμο. Αν μόνον οι άνθρωποι θυμόντουσαν ότι υπάρχει η Πνευματική Ηγεσία του πλανήτη, οι παντοτινοί Φύλακες Άγγελοι και Ευεργέτες της ανθρωπότητας! Αν μόνον ήθελαν ν΄ακούσουν τις σωτήριες φωνές! Πόσο διαφορετική θα ήταν η μοίρα όλων μας!
Παρότι όμως οι άνθρωποι αρνούνται να δουν το απλωμένο για βοήθεια Χέρι της Ιεραρχίας του Καλού, η Ιεραρχία εξακολουθεί να βοηθάει με κάθε τρόπο. Ένας από τους τρόπους Της είναι να εμπνέει τα ανοιχτά μυαλά με νέες ιδέες που μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους στην ανθρωπότητα. Έτσι, με χαρά και ελπίδα βλέπουμε ότι αναδύονται μέσα από τις πελαγωμένες μάζες μερικά άτομα που εκφράζουν σε διάφορους τομείς ιδέες, οι οποίες απηχούν το πνεύμα της Διδασκαλίας σε ό,τι αφορά τους τρόπους διαβίωσης. Έτσι, ακούμε για διαφορετικά πολιτικο-κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, στα οποία δεσπόζουσα θέση κατέχει η κοινοτική οργάνωση ζωής. Τι έχει λεχθεί στη Διδασκαλία ήδη στις αρχές του 20ου αιώνα; «Ο μόνος λογικός τρόπος διαβίωσης είναι η Κοινότητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.»
Υπάρχουν και λειτουργούν κιόλας τέτοιες κοινότητες σε πολλά μέρη του κόσμου, στο μέλλον όμως, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως πρέπει, οι κοινότητες δεν θα είναι αποκομμένες από το σύνολο αλλά θα αποτελούν επιμέρους μονάδες μέσα στη μεγάλη Κοινότητα μιας χώρας ή και -τελικά- στην Παγκόσμια Κοινότητα. Στην κοινότητα οι αρχές της δίκαιης κατανομής των αγαθών, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης θα αποτελούν κοινωνικά θεμέλια.
Μια άλλη επαναστατική ιδέα που έχει ακουστεί είναι η κοινωνία χωρίς χρήμα, με το σύστημα πόντων έναντι εργασίας, που θα αντιστοιχούν στη δυνατότητα προμήθειας αγαθών. Δεν είναι θαυμάσιο; Και τι έχουμε διαβάσει στην Άγκνι Γιόγκα; «Όταν θα έρθουμε Εμείς, θα καταργήσουμε το χρήμα...».
Με τέτοιες πρακτικές καταργούνται οι αδικίες, τα προνόμια, ο σφετερισμός και η κερδοσκοπία, αυτές οι νοσογόνες μάστιγες που οδηγούν την ανθρωπότητα κατευθείαν στην καταστροφή.
Αλλά, βέβαια, τέτοια συστήματα είναι μισητά στους σφετεριστές και προνομιούχους, γιατί πώς θα μπορούν τότε να λεηλατούν τον κόσμο; Θα τα πολεμήσουν με όλους τους τρόπους, θεμιτούς και αθέμιτους, φανερούς και κρυφούς. Κύρια όπλα τους ο φόβος και η προπαγάνδα. Κύρια όπλα της άλλης πλευράς η ελπίδα, η διαφώτιση και η συσπείρωση.
Και να πάλι που οι δυνάμεις της Γης χωρίστηκαν στα δύο -στις δυνάμεις του κατεστημένου, του αντιδραστικού, του παλιού, και στις δυνάμεις της ανανέωσης, της πορείας προς τα εμπρός, του καινούργιου.
Πού θα κλίνει η πλάστιγγα; Αυτό θα εξαρτηθεί από τη θέση που θα πάρει η ανθρωπότητα, δηλαδή καθένας από μας. Αλλά το καινούργιο εγγυάται τη ζωή, ενώ το παλιό οδηγεί ίσια στο θάνατο.
AGNI YOGA HELLAS, 6/12/2011.
