ΘΡΑΚΗ, Η ΝΕΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ;

του Λεωνίδα Αποσκίτη*

Το βράδυ της 25ης Μαΐου, την ώρα που η μνημονιακή συγκυβέρνηση αποδοκιμαζόταν από το 70% του ελληνικού λαού και ο πρωθυπουργός της εθνικής εκποίησης και υποτέλειας προέβαινε σε μία ακόμη αλαζονική δήλωση, στην Θράκη άνοιγε η νέα, καυτή, φάση του θρακικού ζητήματος. Το μειονοτικό εξτρεμιστικό κόμμα DEB/ΚΙΕΦ, με τεράστια οικονομική στήριξη από την Τουρκία και το Κατάρ, κέρδιζε το 42,2% των ψήφων στον νομό Ροδόπης και το 27% στο νομό Ξάνθης. Η μάχη για την σωτηρία της ελληνικής Θράκης άρχιζε και τυπικά εκείνη την στιγμή, θέτοντας και πάλι επί τάπητος, μετά το 1974, το ευρύτερο πρόβλημα της συνοχής ολόκληρου του ελληνικού έθνους. Ήταν η αναμενόμενη κατάληξη μιας μεγάλης περιόδου σειράς λαθών, παραλείψεων και προδοσιών εκ μέρους των πολιτικών καστών του αθηνοκεντρικού κράτους.

Επί σειρά ετών, μακριά από τα αθηναϊκά γραφεία των ευρω-ατλαντιστών και των εθνομηδενιστών, τόσο η μουσουλμανική πληθυσμιακή αύξηση, όσο και η επεκτατική πολιτική του νεο-οθωμανισμού, δημιουργούσαν καθημερινά τις βάσεις για την «κυπροποίηση» του θρακικού χώρου. Δυστυχώς, κάποιοι δεν ήθελαν να καταλάβουν την ιδιομορφία του βαλκανικού τοπίου, το οποίο παραμένει ώς σήμερα μια σύνθετη πολιτισμικά και εθνολογικά γεωγραφική ζώνη, αντικατοπτρίζοντας τις ιστορικές συγκυρίες που διαμορφώθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ιστορία των Βαλκανίων επαναλαμβάνεται κατά περιόδους, όπως είδαμε την δεκαετία του ’90 στην Σερβία, δικαιώνοντας αυτούς που θεωρούν την βαλκανική χερσόνησο πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης.

Σήμερα, όπως αυτές οι ιστορικές συγκυρίες έφεραν τα πράγματα, μόνο η Δυτική Θράκη βρίσκεται μέσα στα όρια του ελληνικού κράτους. Με τις συνθήκες του Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου του 1878, των Σεβρών (1920) και των Μουδανιών (1922), η Ανατολική Θράκη τελικά πήγε στην Τουρκία και η Βόρεια (Ρουμελία) ανήκει στην Βουλγαρία.

Με βάση την Συνθήκη της Λωζάννης, καθορίστηκαν και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Της ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία και της μουσουλμανικής στη Θράκη, η οποία αποτελείται από τρεις βασικές ομάδες διαφορετικής εθνοτικής καταγωγής (Πομάκους, Τσιγγάνους και Τουρκογενείς ή Τουρκόφωνους) με τα ξεχωριστά γλωσσικά τους ιδιώματα, πολιτιστικά χαρακτηριστικά, έθιμα. Επίσης, υπήρχε και ένας αριθμός της ισλαμικής αίρεσης των Αλεβιτών (υπολογίζεται στις 3.000), Πομάκοι και Τουρκογενείς, οι οποίοι δεν εντάχθηκαν στο καθεστώς της μουσουλμανικής μειονότητας.

Η υπογραφή αυτής της Συνθήκης (1923) βρήκε την μουσουλμανική μειονότητα στην Δυτική Θράκη με την παρακάτω σύνθεση: στο νομό Ξάνθης ζούσαν 30.328 Τούρκοι, 14.824 Πομάκοι και 500 Τσιγγάνοι, στο νομό Ροδόπης 50.000 Τούρκοι, 8.000 Πομάκοι, 1.500 Τσιγγάνοι και 2.000 Κιρκάσιοι και, τέλος, στο νομό Έβρου 10.571 Τούρκοι, 675 Πομάκοι και 505 Τσιγγάνοι. Συνολικά μνημονεύονται 90.899 Τούρκοι, 23.499 Πομάκοι, 2.505 Τσιγγάνοι και 2.000 Κιρκάσιοι. [Πηγή: Αλησμόνητες Πατρίδες του Ελληνισμού, τόμος 3, εκδ. Κεσόπουλος, 1999]

Σύμφωνα με το άρθρο 2 του 5ου τμήματος της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923, δεν συμπεριλαμβάνονται στην υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών που εφαρμόστηκε ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία:

«α) Οι Ελληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως.
β) Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης.
Θέλουσι θεωρηθή ως Ελληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Ελληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προς της 30ής Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφερεία της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αύτη καθορίζεται διά του νόμου του 1912.

Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, πάντες οι μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης τω 1913 διά της Συνθήκης του Βουκουρεστίου».

Με βάση τώρα την απογραφή του 1991, η μουσουλμανική μειονότητα αποτελεί το 33% (περίπου 115.000) του συνολικού πληθυσμού της Θράκης (338.000 κάτοικοι), με διαφοροποιημένα, κατά νομό, ποσοστά. Στον Ν. Ξάνθης αποτελεί το 47,2%, στον Ν. Ροδόπης το 59,6% και στον Ν. Εβρου το 6,6% του τοπικού πληθυσμού.

Η φυλετική σύνθεση της μειονότητας είναι, κατά βάση, τριπλής προελεύσεως. Οι Τουρκογενείς, αποτελούν το 47, 37%, οι Πομάκοι το 31,58% και οι Αθίγγανοι το 21,05% των μουσουλμάνων της Θράκης.

Σχετικά με την καταγωγή των Πομάκων, υπάρχουν αντικρουόμενες πηγές. Οι παλιότερες μαρτυρίες από τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Στράβωνα αναφέρουν ένα αρχαίο, πολεμικό και αυτόχθον φύλο στον ορεινό όγκο της Ροδόπης, τους Αγριάνες. Οι ίδιοι οι Πομάκοι, που δεν έχουν εκτουρκιστεί, πιστεύουν ότι κατάγονται από αυτούς. Βουλγαρικές πηγές υποστηρίζουν, όμως, ότι είναι εξισλαμισμένοι ομοεθνείς τους. Είναι γεγονός ότι οι Πομάκοι εξισλαμίστηκαν την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας και ότι έχουν πολλά στοιχεία της βουλγαρικής, αλλά και της τουρκικής, γλώσσας στο γλωσσικό ιδίωμά τους.
Όσο για τους Ρομά, των οποίων η προφορική γλώσσα κατάγεται από τις γλώσσες της βόρειας Ινδίας, έφθασαν στην Θράκη πριν από 10 περίπου αιώνες με διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα μέσω του Ιράν.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το εξαρτημένο από τα νατοϊκά και δυτικά, εν γένει, συμφέροντα ελληνικό κράτος διευκόλυνε με την επίσημη πολιτική του την διαδικασία μεταλλαγής της μειονότητας από θρησκευτική-μουσουλμανική, που ήταν, σε εν δυνάμει εθνική τουρκική μειονότητα.
Έδειξε αδικαιολόγητη ανοχή στην κατασκοπευτική δραστηριότητα της Άγκυρας στην περιοχή, επέτρεψε την διάδοση των μειονοτικών σχολείων και ανέχθηκε σε απαράδεκτο βαθμό την δράση του τουρκικού προξενείου, που υποδαύλιζε διαρκώς ανθελληνικές καταστάσεις, ανάλογα με τις κατευθύνσεις των τουρκικών επιτελείων.
Αντίθετα, με τις μειοδοτικές ελληνικές πολιτικές, οι εκάστοτε τουρκικές κυβερνήσεις ήταν πάντοτε ευθυγραμμισμένες με την αυτονόμηση της Δυτικής Θράκης, που αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες τον κεντρικό στόχο της τουρκικής πολιτικής.

Με όργανο τον σκληρό πυρήνα φανατικών Τούρκων εθνικιστών, η Άγκυρα καθοδηγούσε την μειονότητα στον εκτουρκισμό, δραστηριοποιούσε τα όργανά της στους διεθνείς οργανισμούς για την προβολή των «δυτικοθρακιωτικών δικαιωμάτων» και καλλιεργούσε την ιδέα της ύπαρξης τουρκικής κοινότητας και της αυτονόμησής της.
Δύο ήταν οι μεγα-τάσεις μέσα στην ελληνική φιλοδυτική πολιτική ελίτ, οι οποίες λειτούργησαν σε συγκεκριμένες περιόδους της νεώτερης ιστορίας μας ως η πλατφόρμα για τον εκτουρκισμό της μειονότητας και την διευκόλυνση των δράσεων του τουρκικού προξενείου προς αυτή την κατεύθυνση.

α) η περίοδος του ψυχροπολεμικού αντικομμουνισμού, που κράτησε από το τέλος του Εμφυλίου μέχρι την πτώση της Χούντας (1949-1974). Σ’ αυτήν κυριάρχησε η ιδεολογία του «από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου» και η τάση να αντιμετωπίζεται η Τουρκία ως ο εξ ανατολών σύμμαχος.

β) η μεταπολιτευτική περίοδος από το ’74 μέχρι σήμερα όπου, σε πρώτη φάση, το σοκ της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ακολουθήθηκε από έναν συνδυασμό ενδοτικής αντίληψης απέναντι στην Άγκυρα μαζί με ανόητες, απαγορευτικές πολιτικές απέναντι στην μειονότητα. Σε δεύτερη φάση (’95 έως σήμερα), κυριάρχησαν οι εθνομηδενιστικού τύπου αντιλήψεις και οι προσπάθειες επαναπροσέγγισης με την γείτονα χώρα, που κατέληξαν επίσης σε ανάλογα αρνητικά αποτελέσματα ως προς την διευκόλυνση των επεμβάσεων της Άγκυρας στην περιοχή.

Μπορούμε να θυμηθούμε χαρακτηριστικές χοντράδες αυτής της πολιτικής του αθηνοκεντρικού ελληνικού κράτους στο τελευταίο μισό του 20ου αιώνα και μέχρι πρόσφατα, που πληρώνουμε σήμερα.

Το σύνθημα «να χτυπηθεί το φέσι», που στην ουσία χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής με συνέπεια τη «σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτικής Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές». (Αλ. Αλεξανδρής, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987», εκδόσεις «Γνώση», σελ.71)
Την τακτική των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της ΝΔ στο ανώτατο, μάλιστα, επίπεδο να αποκαλεί στις συνομιλίες της με την ηγεσία της Τουρκίας σαν «τουρκική» την μειονότητα της Θράκης (βλέπε: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνομιλίες με Ετσεβίτ, 11-12/3/1978). Και, βέβαια, δεν ξεχνάμε τα εγκαίνια τουρκικών σχολείων στην Θράκη με το όνομα του Κεμάλ από την ίδια την βασιλική οικογένεια, τις συμφωνίες της Χούντας με την Άγκυρα για την καθιέρωση της τουρκικής γλώσσας στην μειονοτική εκπαίδευση, τις διακρίσεις εις βάρος μουσουλμάνων πολιτών και την περίφημη «πολιτική τής μπάρας» μέχρι πριν από 20 χρόνια.

Πολλά προβλήματα, επίσης, φέρεται να έχει δημιουργήσει το Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων, που έχει χρηματοδοτηθεί τόσα χρόνια με τεράστια ευρωπαϊκά κονδύλια. Τους υπεύθυνους του προγράμματος, οι οποίοι διατηρούσαν άριστες σχέσεις με εκπροσώπους ορισμένων μειονοτικών συλλόγων που συγκλίνουν με τις εθνικιστικές σκοπιμότητες της Τουρκίας στην Θράκη, έχει κατηγορήσει ο εκπαιδευτικός Νικόλαος Θ. Κόκκας σε λεπτομερή ανάλυσή του σε τοπικό θρακικό site (http://pomakohoria.blogspot.de/2011/05/blog-post_04.html). Αγνοώντας κατά τρόπο κραυγαλέο τις μητρικές γλώσσες των Πομάκων και των Ρομά, το πρόγραμμα αυτό επιχείρησε να κατασκευάσει μία ανύπαρκτη ενιαία τουρκική ταυτότητα για όλη τη μειονότητα. Και αυτή η κατασκευή δεν ήταν καθόλου αθώα. Ήταν προσχεδιασμένη και σκόπιμη.

Η πρώτη και τη δεύτερη φάση του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (1997-2000, 2002-2004) στοίχισε 9.640.000 ευρώ. Η τρίτη φάση (2004-2008) στοίχισε 7.350.000 ευρώ. Η τέταρτη φάση ανέρχεται σε 10.2555.000 ευρώ. Συνολικά το πρόγραμμα από το 1997 μέχρι το  2013 θα στοιχίσει 27.245.000 ευρώ.  Με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει θαύματα, εάν τα χρήματα είχαν δοθεί σωστά στην ενίσχυση της προσχολικής αγωγής και την ίδρυση δημόσιων σχολείων.

Στην ίδια κατηγορία επιστημονικοφανών αναφορών στα ζητήματα της μειονοτικής πολιτικής εντάσσονται αναφορές πολιτικής (policy reports) που έχει κατά καιρούς προβάλλει το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επιλεκτικές και μονομερείς προτάσεις που υπέβαλλε το ΕΛΙΑΜΕΠ (Άννα Τριανταφυλλίδου & Ντία Αναγνώστου, «Οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, Ελλάδα. Προτάσεις για στρατηγικές περιφερειακής ανάπτυξης», πρόγραμμα EUROREG 2004-2007), στις οποίες περιλαμβάνεται η ενίσχυση της διγλωσσίας (ελληνικά-τουρκικά) στα γραφεία των δήμων, τις δημόσιες υπηρεσίες, το πρόγραμμα σπουδών των μειονοτικών σχολείων. Είναι άραγε τυχαίο ότι αυτές οι προτάσεις ταυτίζονται με τις διεκδικήσεις του κεμαλικού εθνικισμού στη Θράκη; Ούτε λέξη για τα μαθησιακά προβλήματα των Πομάκων και των Ρομά μαθητών που προέρχονται από την τριγλωσσία που τους έχει επιβληθεί θεσμικά μέσα από την παρωχημένη και ψυχροπολεμική νομοθεσία της μειονοτικής μη-εκπαίδευσης.

Έτσι φτάσαμε ουσιαστικά στην συνδιοίκηση του τουρκικού Προξενείου με τοπικούς πολιτικούς και πολιτευτές της Θράκης και σε κέντρα «που μας παίζουν στα ζάρια για μια χούφτα μειονοτικές πελατειακές ψήφους», όπως είχε καταγγείλει παλιότερα ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Παναγιώτης Σγουρίδης.
Το τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα στη Θράκη το περιγράφει σε σχετικό της απόσπασμα η ετήσια έκθεση περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του State Department του 2012, η οποία αποτελεί κόλαφο για την Τουρκία, αφού ξεγυμνώνει το ρόλο της Άγκυρας και τις πρακτικές εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων, επιβεβαιώνοντας τα επί χρόνια καταγγελλόμενα σχετικά με τις πιέσεις που δέχονται οι Πομάκοι και οι Ρομά.

Το απόσπασμα αναφέρει: «Η επίσημα αναγνωρισμένη μουσουλμανική μειονότητα των περίπου 150.000 ατόμων, που κατοικούν στην Θράκη αποτελούνται κυρίως από τουρκογενείς, Πομάκους και από κοινότητες Ρομά. Ορισμένα μέλη της κοινότητας των Πομάκων ισχυρίστηκαν ότι μέλη της τουρκόφωνης κοινότητας τους πίεσαν να αρνηθούν την ύπαρξη πομακικής ταυτότητας. Ορισμένοι Πομάκοι ισχυρίστηκαν πως μέλη της κοινότητας των Πομάκων έλαβαν χρηματικά κίνητρα για να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι». [Πηγή: Greece 2012 Human Rights Report, σελ.27]. Ένας εφιάλτης για την Θράκη μας. Είναι επομένως λογικό κάθε Έλληνας πατριώτης να ανησυχεί για τα όσα συμβαίνουν στην Θράκη, λαμβάνοντας υπ’ όψη την δραστήρια πολιτική και οικονομική διείσδυση της Τουρκίας, με πολιορκητικό κριό την τράπεζα Ζιραάτ και το τουρκικό Προξενείο, αλλά και το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός χριστιανικός πληθυσμός στην περιοχή.

Η σημερινή γεωπολιτική πραγματικότητα, μετά την ανάδυση του νέου πόλου της Ρωσίας και την αναδίπλωση των ΗΠΑ από την Μέση Ανατολή με στόχο την Άπω Ανατολή, μεταβάλλεται με ανατρεπτικούς ρυθμούς. Η κρίση της Ουκρανίας γρήγορα θα κατέβει στην Ανατολική Μεσόγειο όπου τουλάχιστον ένας παίκτης του Μεγάλου Παιχνιδιού, η Τουρκία, έχει βλέψεις στο Αιγαίο και την Θράκη. Όπως αποκάλυψε δημοσίευμα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, με προέλευση τα «Επίκαιρα» της 22ας Μαΐου, η Άγκυρα ετοιμάζει αυτονομιστικό κίνημα στην Θράκη και το πρώτο πείραμα ήταν η αυτόνομη κάθοδος του μειονοτικού συνδυασμού «Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας» (DEB) στις ευρωεκλογές. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, πράκτορες της Τουρκίας, υπό την γενική εποπτεία του Τούρκου προξένου Ιλχάν Σενέρ, αλώνισαν τις μειονοτικές περιοχές, και ιδιαίτερα τα Πομακοχώρια, εξαγοράζοντας ψήφους.

Οι αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες γνωρίζουν ότι ξοδεύτηκαν μεγάλα ποσά, ακούγεται το εξωφρενικό ποσό των 30 εκατομ. Ευρώ, για να εξοφληθούν δάνεια των ψηφοφόρων, έξοδα σπουδών των παιδιών τους κλπ. Με βάση τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, ο νικητής ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από αντιμνημονιακός σχηματισμός, δεν παύει να ενσωματώνει στις τάξεις του, από την εποχή του 4%, ισχυρούς εθνομηδενιστικούς θύλακες, συνοδοιπόρους των τουρκικών βλέψεων στην Θράκη. Ανάμεσά τους, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, ο οποίος σε προεκλογικές δηλώσεις του αμφισβήτησε στην πράξη την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και απέδωσε στην δική του ανάμιξη την αποπομπή της Σαμπιχά Σουλεϊμάν από το ευρωψηφοδέλτιο.
Όταν εδώ και δεκαετίες, η στρατηγική της Τουρκίας αποσκοπεί στον μετασχηματισμό των μουσουλμανικών πληθυσμών σε τουρκογενείς ώστε να αναλάβει την «προστασία» τους ...ακόμα και με στρατιωτικά μέσα, τότε, όποιος ισχυρίζεται ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης αποτελούν ένα συμπαγές «τουρκικό πράγμα», εξυπηρετεί ακριβώς αυτά τα σχέδια. Αναρωτιέται κανείς πώς ένα κόμμα, που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει τον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό των τοκογλύφων, δεν κατανοεί την πολιτική της αποεθνοποίησης των ίδιων κέντρων.

Υπάρχουν, όμως, πολλές πατριωτικές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως η διεθνολόγος Δήμητρα Κοκκαλιάρη, καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος του Τμήματος Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η οποία, ξεκαθαρίζοντας τις θέσεις της, είπε, μεταξύ άλλων: «Έτσι, έχουμε γίνει μάρτυρες επανειλλημμένα σε χρηματοδοτήσεις για εκλογικούς λόγους, σε παρεμβάσεις στο έργο των τοπικών αρχών, σε εκφοβισμούς έναντι των δύο άλλων ομάδων που συναποτελούν με τους Τουρκογενείς την μουσουλμανική μειονότητα αλλά και έναντι ομοεθνών που τυγχάνει να έχουν αντίθετη άποψη με τις προξενικές αρχές. Μάλιστα, έχει καταφέρει το τουρκικό προξενείο να καταστεί -για να μην πούμε αυτοχαρακτηριστεί- προστάτης όλων των μειονοτήτων τις περιοχής (δηλαδή και των Ρομά και των Πομάκων) και μοναδικός “διαιτητής” σε τυχόν μειονοτικές διαφορές που μπορεί να προκύψουν. Επιπλέον, χάρη στην κοινή θρησκεία αυτών μπορεί και διεισδύει σε λεπτά θρησκευτικά ζητήματα επιτυγχάνοντας να τα εγκλωβίσει υπό τον δικό του αποκλειστικό έλεγχο.

Το τουρκικό προξενείο έχει υιοθετήσει στόχους και μεθόδους που δεν συνάδουν με τις αρμοδιότητες του, χωρίς ίχνος νομιμότητας, καμία ανεκτικότητα απέναντι στις ετερόκλητες εθνοτικές ομάδες καθώς επίσης και κανένα σεβασμό απέναντι στην εθνική κυριαρχία του φιλοξενούντος κράτους. Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας είναι η αδιανόητη ανάμειξη του σε πολιτικές-πολιτιστικές οργανώσεις καθώς και η τυχόν οικονομική εμπλοκή που έχει, το τελευταίο όχι μόνο στην πολιτική διάσταση αλλά και σε τομείς της καθημερινότητας». [28/11/2012]

Το ερώτημα, μετά την επιτυχημένη εμφάνιση των μειονοτικών συνδυασμών σε Ξάνθη και Κομοτηνή, που μπαίνει σήμερα, λέει: «Είναι αναστρέψιμη η σημερινή κατάσταση;». Πόσο κοντά βρισκόμαστε μετά την εμφάνιση του νέου «Σχεδίου Ανάν» από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους στην «ιμβροποίηση» της Κύπρου και στο επόμενο βήμα που θάναι η «κυπροποίηση» της Θράκης, όπως έχει προειδοποιήσει έγκαιρα ο Νέστορας της πολιτικής και μεγάλος Έλληνας, Βάσος Λυσσαρίδης.
Τι μπορούμε να περιμένουμε καλό για την Θράκη μπροστά στην μεγάλη σύγκρουση για την Ευρασία, που άρχισε να ξεδιπλώνεται, όταν ακόμα υποσκάπτει το μέλλον της χώρας το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο που έκανε το μεγάλο πλιάτσικο και μας οδήγησε στα μνημόνια;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα μετά από ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο, «Ελλάς: Νέοι προσανατολισμοί σε στιγμές κρίσης», του Βασίλη Μαρκεζίνη, του Έλληνα με τη διεθνή ακαδημαϊκή και επιστημονική καριέρα, που μπορεί να λέει την αλήθεια χωρίς πολιτικάντικα τερτίπια:
«Νέα χειρότερα καλπάζουν προς το μέρος μας σαν τους ‘Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης’. Και τα ονόματα αυτών; Ανατολική Μεσόγειος, και όταν τελειώσει η πρώτη λαίλαπα θα ακολουθήσει της Θράκης, και μετά τα Σκόπια, και το τελικό κτύπημα θα έλθει από την προς Ελλάδα ανέλεγκτη μετανάστευση και από την Ελλάδα ασταμάτητη αποδημία των καλυτέρων.

Ποτάμια, Ελιές, κόμματα εξουθενωμένα από πολυετή κυβέρνηση, ή άλλα, απροσανατόλιστα μετά από κουραστικές προσπάθειες να απαρνηθούν της αποτυχίες των και να δείξουν νέο προσωπείο που δεν αναδεικνύεται γιατί δεν υπάρχει, ένα έχουν το κοινό: οι αρχηγίσκοι των νοιάζονται πιο πολύ για την καρέκλα τους παρά για την πατρίδα τους. Από τέτοιους ανθρώπους λύση μη περιμένετε γιατί με τέτοιες νοοτροπίες τα κράτη δεν αντέχουν τα χτυπήματα του χρόνου». [Αντίβαρο]
Αν συλλογιστεί κανείς σε βάθος χρόνου, με βάση τα σημερινά αρνητικά δεδομένα –δωσίλογοι, ραγιαδισμός, υπογεννητικότητα, μνημόνια-, το μέλλον της Θράκης δείχνει εφιαλτικό. Δεν θάθελα να επεκταθώ σε συγκεκριμένα σενάρια, αναρωτιέμαι, όμως, μήπως μετά από την ολοκλήρωση της καταστροφικής πορείας, όταν σαν έθνος και κοινωνία φτάσουμε στον πάτο, μήπως, λέω, τότε θα θυσιαστεί πάλι ένα κομμάτι του ελληνισμού, όπως το ’74, για να γλυτώσει το υπόλοιπο; Αντέχει, όμως, άλλες «Ιφιγένειες» αυτός ο τόπος;

Έχοντας αυτές τις σκέψεις, έλαβα ένα μαίηλ από τον φίλο, ποιητή και στιχουργό Δημήτρη Ιατρόπουλο για το ίδιο ζήτημα. Ο τίτλος: «Αντίο, Θράκη μου...». Κλείνω αυτό το άρθρο με ένα απόσπασμα που θα σας προβληματίσει: «Εκεί λοιπόν που έμαθα τα αποτελέσματα των εκλογών στην Θράκη μας, πριν ανοίξω πια το παράθυρο του μυαλού μου, να περάσει ο Άγιος Ύπνος, να με ταξιδέψει στα μυστικά μου τοπία, όπως κάθε νύχτα, σ’ όλη την μέχρι τώρα ζωή μου, έρχεται μπροστά μου το ΗΤΑ, βουρκωμένο...

- Τι έπαθες εσύ, υπέροχο φωνήεν μου; Ρωτάω...
- Φεύγω... Μου αποκρίνεται...
- Μα γιατί, πού πας;
- Δεν βλέπεις τι έχω επάνω μου; Μου λέει και μου δείχνει το Ταυ του. Δίπλα του ακριβώς ένα άλλο Ταυ, κολλημένο σαν δεκανίκι!

- Δεν είμαι πια, ΗΤΑ μου ξαναλέει... Έγινα ΗΤΤΑ πλέον... Και πρέπει να φύγω...
- Και τι θα γίνω δίχως εσένα τώρα; Ρωτάω γεμάτος έκπληξη και αγωνία...

- Τίποτε... Θα σου αφήσω ένα ΜΗΔΕΝ να βάλεις στη θέση μου και πορέψου όπως μπορείς πια με δαύτο...».

ΠΗΓΗ