Η γοητεία της εξουσίας είναι πάντα ισχυρότερη από αρχές, αξίες, προγράμματα και κοινωνικά αιτήματα. Μόνο εκείνος, που στη ζωή του δεν νοιάζεται να συγκρουστεί με κάθε λογής εξουσίες, κομματικές, κοσμικές και πνευματικές, είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κρατήσει ένα επίπεδο προσωπικής αξιοπρέπειας.
Όλοι οι άλλοι προσκυνούν την εξουσία, σαν σκοτεινή δύναμη πάνω από την κοινωνία με τη δική της αποτρόπαια ηθική όπου τα πάντα επιτρέπονται. Αρκεί να μπορεί να αναπαραχθεί ως δύναμη καταδυνάστευσης του ανθρώπου, του απλού κόσμου, που από γεννησιμιού του διδάσκεται πώς η διακυβέρνηση του τόπου του δεν είναι γι' αυτόν. Δεν είναι για τα μούτρα και τις ικανότητές τους. Είναι δύσκολη δουλειά και απαιτεί ειδικά προσόντα.
Και είναι αλήθεια. Δεν είναι για όσους μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Δεν είναι για όσους ταυτίζουν το γενικό συμφέρον με το συμφέρον των πολλών και των αδύναμων. Δεν είναι για τους κοινούς ανθρώπους.
Είναι για δυνάμει, ή φύσει εξουσιαστές, που έχουν το δικό τους κώδικα απόλυτα ανήθικης ηθικής. Παρασάγκας μακριά από τις συλλογικές αξίες όσων ξέρουν να αγωνίζονται για τη ζωή και το μεροκάματο.
Είναι μόνο για όσους αισθάνονται βαθιά μέσα τους μια τεράστια απέχθεια για τον βασανισμένο "κοινό μέσο ανθρωπάκο", που τον ανέχονται μόνο σαν δουλικό των δικών τους φιλοδοξιών. Ικανό να τον εξαπατούν για την ψήφο του και να τον καταδικάζουν εσαεί να ανέχεται όλο αυτό το ξεπλυμένο πλήθος ανάξιων και μετριοτήτων, που η περιβολή του θώκου, ή της εξουσίας κάνει ακόμη και τους χειρότερους από δαύτους να φαντάζουν μεγάλοι.
Τους είδαμε πάλι χθες όλους τους με τι ευκολία τα βρήκαν μεταξύ τους. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Ξεφωνημένοι δοσίλογοι και δήθεν πατριώτες. Όλοι μαζί επιβράβευσαν την πολιτική του ενδοτισμού, του ξεπουλήματος, της συνταγματικής εκτροπής γιατί μας το επιβάλλουν άλλοι, στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου. Όλοι μαζί επιβράβευσαν τον κομματικό πατριωτισμό, έναντι του αληθινού πατριωτισμού, που τα τελεσίγραφα εκβιασμού τα αντιμετωπίζει ως casus belli και δεν τρέχει σαν γιουσουφάκι να πειθαρχήσει με διαπραγματεύσεις.
Ειλικρινά, τους έχω σιχαθεί από τα κατάβαθα της ψυχής μου. Ειδικά εκείνους που μας το έπαιζαν μέχρι να βρεθούν στο κυβερνητικό στρατόπεδο ως δήθεν εξεγερμένοι αριστεροί, ή πατριώτες. Μια απερίγραπτη αηδία μου προκαλεί και μόνο η εικόνα τους. Μην ελπίζετε τίποτε από δαύτους. Στην καλύτερη περίπτωση παίζουν θέατρο γιατί ξεπουλήθηκαν στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ...
Ότι είναι να γίνει, θα γίνει από τον απλό άνθρωπο, από τον κοσμάκη, όπως περιφρονητικά τον λένε όσοι συγκινούνται μόνο από λούσα, φανταχτερή εικόνα και προβολή. Αρκεί να απαλλαγεί οριστικά από τη σκοτεινή γοητεία της εξουσίας και των εξουσιαστών.
