του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Καμία αντίρρηση. Να βγούμε στις πλατείες. Να στηρίξουμε και έμπρακτα όσο και μαχητικά την αποφασιστικότητα να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας. Να συμφωνήσουμε όμως πως για να έχει βαρύτητα όλο αυτό, θα πρέπει να έχει ταυτότητα, φυσιογνωμία, περιεχόμενο...
Σε διαφορετική περίπτωση, όλο αυτό θα εξαντληθεί σε μια ευγενική πρωτοβουλία, που θα τονώσει τη δουλειά των περιπτεράδων στο Σύνταγμα, και θα αφήσει πίσω του καλοταϊσμένα περιστέρια.
Καλό είναι λοιπόν όλοι εκείνοι που δε θα κατέβουν στο Σύνταγμα για να ταΐσουν τα πουλάκια, αλλά γιατί φιλοδοξούν να είναι πρωταγωνιστές σε μια πραγματική μάχη αξιοπρέπειας για τη ζωή και την πατρίδα μας, να αναρωτηθούν τα εξής:
Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να καλέσει σε μαχητική κινητοποίηση ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, με συγκεκριμένα συνθήματα, στόχους και επιδιώξεις, καταδεικνύοντας σε ολόκληρη την Ευρώπη πως τα στελέχη της δεν είναι απλά διαχειριστές μιας διαπραγμάτευσης, αλλά πρωτεργάτες και οργανωτές μιας ουσιαστικής πολιτικής ανατροπής που θα πυροδοτήσει καθολικό ντόμινο???
Ποιο είναι το στίγμα μιας τέτοιας κινητοποίησης, για να μπορεί να είναι και στοχευμένη ως προς τα αιτήματα και τα όρια της??? Ότι έχει ο καθένας στο μυαλό του και όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται το ρόλο και τα θέλω του σ αυτή την ιστορία ή ένα...
πλαίσιο στόχων στη βάση του οποίου θα κριθεί και η αποτελεσματικότητα των χειρισμών???
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που λιβανίζει το αυθόρμητο των συγκεντρώσεων στήριξης, αποφεύγει επιμελώς να απαντήσει σ αυτό το ερώτημα, αλλά όλοι οι υπόλοιποι, οφείλουν να έχουν σαφή επίγνωση συγκεκριμένων πραγμάτων…
- Τι ακριβώς στηρίζουμε??? Τη διαπραγμάτευση γενικώς ως μια διαδικασία τεχνική ή τη διαπραγμάτευση στη βάση συγκεκριμένων στόχων που ο βαθμός υλοποίησής τους θα κρίνει και την ποιότητα του αποτελέσματος???
- Με ποιο ακριβώς αποτέλεσμα θα είναι ικανοποιημένο αυτό το «κίνημα» της αυθόρμητης στήριξης??? Με το ότι έγινε διαπραγμάτευση γενικώς ή διαθέτει ένα πλαίσιο στόχων με βάση το οποίο θα κριθεί το κέρδος και η χασούρα μιας τεχνικής διαδικασίας που οφείλει να είναι και δυναμική???
- Είναι αποφασισμένο αυτό το «κίνημα» να παραμείνει στο δρόμο και να απαιτεί να μην υπάρξει υποχώρηση και συμβιβασμός απέναντι σε συγκεκριμένα αιτήματα (και ποια είναι αυτά???) ή είναι διατεθειμένο να συμβιβαστεί με οτιδήποτε του εμφανίσουν ως «εφικτό» όταν θα έχει ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία???
- Για ποια πράγματα είναι διατεθειμένο να επιδοκιμάσει τους αντιπροσώπους του και μπροστά σε ποιες υπαναχωρήσεις είναι αποφασισμένο να τους αποδοκιμάσει συνεκτιμώντας το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας???
- Ποια είναι τα όρια που έχει ορίσει για την επιτυχία… την αποτυχία… ή ενδεχομένως το φιάσκο αυτής της πολυσυζητημένης υπόθεσης της «επαναδιαπραγμάτευσης»???
- Έχει ξεκάθαρο αυτό το «κίνημα» πότε θα αισθανθεί δικαιωμένο και με βάση ποιο αποτέλεσμα θα αισθανθεί ότι απλά «χρησιμοποιήθηκε» ακόμη και για να νομιμοποιήσει με την παρουσία του ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς???
Εμείς λοιπόν μέχρι ν απαντηθούν ερωτήματα όπως τα παραπάνω, ας καταγράψουμε πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αρέσκεται να επικαλείται την παρουσία αυτού του «κινήματος» που γενικώς «θέλει» αλλά δεν έχει και πολύ ξεκάθαρο το «τι ακριβώς θέλει».
Το επικαλείται ως ένα «κίνημα» που στηρίζει το έργο της, αλλά δεν κατονομάζει ποιες πιθανές υποχωρήσεις της δεν είναι διατεθειμένο να στηρίξει.
Το επικαλείται μάλλον ως άλλοθι «ορθότητας» στο γενικό πολιτικό της χειρισμό, αλλά αρνείται πεισματικά να το ενθαρρύνει να καταστεί πρωταγωνιστής των εξελίξεων και καταλύτης πολιτικών ανατροπών, ικανό να συνθλίψει συθέμελα και το τελευταίο ίχνος κατοχικού κεκτημένου στην πατρίδα μας.
