«Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία, άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρις να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του χαρτονομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη, όλες οι συζητ5ήσεις για εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και της δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες.»
Mackenzie King, 10ος πρωθυπουργός Καναδά
Αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός ότι οι ακαδημαϊκοί και οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας γνώριζαν καλά ότι το διεθνές ισοζύγιο πληρωμών της Ελλάδος επί δεκαετίες ήταν αρνητικό (σημ.αμ. εισάγουμε δηλαδή περισσότερα από ότι εξάγουμε) και ότι η συνεχής καταγραφή ελλειμμάτων έθετε τη σχέση των εξωτερικών εμπορικών συναλλαγών της χώρας με τα άλλα κράτη σε «θεμελιώδη ανισορροπία». Εντούτοις επιμελώς αποστασιοποιήθηκαν από τα πραγματικά αίτια του προβλήματος που είναι η «μυστηριώδης» πολυετής καταστροφή της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής της χώρας και εστίασαν την προσοχή τους στην απολεσθείσα ανταγωνιστικότητα βάσει του κόστους ανά μονάδα προϊόντος. Η χαμένη ανταγωνιστικότητα είναι αδύνατον να ανακτηθεί με την παρούσα οικονομική δομή της Ελλάδος των παρασιτικών υπηρεσιών όπου ο ένας κερδίζει από τον άλλο χωρίς να παραχθεί «πραγματικό οικονομικό έργο» λόγω της ανυπαρξίας εγκαταστάσεων βιομηχανικών μονάδων όπως της Siemens ή της Volkswagen…
Η κατάληξη του εγχειρήματος της ένταξης της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ υπήρξε θλιβερή για τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας μας και τραγική για τον Ελληνικό λαό. Είναι αδιανόητο, με βάση τα οικονομικά κριτήρια, πως η κυβέρνηση Σημίτη ανέλαβε το 2001 αυτή την ριψοκίνδυνη επιχείρηση της ένταξης της χώρας σε μια νομισματική ένωση με αμετάκλητη ισοτιμία. Η πανωλεθρία που υπέστη η Ελλάδα από το μεγαλόπνοο όραμα της ενωμένης Ευρώπης μπορεί εύστοχα να συγκριθεί με την πανωλεθρία –και τον θρήνο και τον κοπετό που ακολούθησαν στην αρχαία Αθήνα-που υπέστη ο Αλκιβιάδης από το όραμα της κατάκτησης της Σικελίας.
Οι «τυμπανοκρουσίες» των «εκσυγχρονιστών» ότι το ευρώ θα αποτελέσει την πανάκεια των προβλημάτων του «Ευρωπαίου πλέον Έλληνα Πολίτη» είναι εφάμιλλη της προεξόφλησης της νικηφόρου έκβασης της εκστρατείας στη Σικελία και της μεγέθυνσης της εμπορικής δύναμης και ηγεμονίας της Αθήνας. Η ένταξη στο ενιαίο νόμισμα έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό εγκωμιάστηκε σαν ένα ορόσημο στη σύγχρονη οικονομική διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και συνοδεύτηκε με επευφημίες όπως είχε συνοδευτεί ο απόπλους της νηοπομπής και των τριήρεων της φιλόδοξης εκστρατείας στη Σικελία από έναν πρωτόγνωρο αριθμό 4000 πλοιαρίων που την ξεπροβόδησαν μέχρι την Αίγινα. Το αθηναϊκό ναυτικό συνετρίβη και ο Αλκιβιάδης αυτομόλησε, όπως η σύγχρονη Ελλάδα συνετρίβη από τη μεγαλομανία και στην κυκλική ροή της Ιστορίας ενδέχεται να έχουμε μια νέα αυτομόληση…
…στην περίπτωση της οδυνηρής de facto χρεοκοπίας της χώρας μας το σημαντικότερο ρόλο και την κύρια ευθύνη για την σημερινή οικονομική τραγωδία την επωμίζεται η πολυετής σύμπραξη της πολιτικής ηγεσίας με το χρηματοπιστωτικό σύστημα ιδιαίτερα με την Τράπεζα της Ελλάδος, έναν κατεξοχήν ιδιωτικό οργανισμό, του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία των μετόχων με τον «μανδύα» Τράπεζα της Ελλάδος παραμένει ακόμη μετά από 83 χρόνια λειτουργίας, άγνωστη στο Ελληνικό κοινό. Η εκχώρηση σε έναν κατεξοχήν ιδιωτικό οργανισμό με «κρυφούς μετόχους» της άσκησης της νομισματικής πολιτικής, της διαχείρισης των συναλλαγματικών διαθεσίμων της χώρας, του ελέγχου του νομίσματος και της πίστωσης, της άσκησης της εποπτείας των τραπεζών και η παραχώρηση του δικαιώματος να ενεργεί ως ταμίας του κράτους συνιστούν ένα μεγάλο αίνιγμα και πρόκληση του δημοσίου αισθήματος…
…Η εμμονή του Keynes (εμπνευστή του σχεδίου Μάρσαλ) στο ότι η χρηματοδότηση από την πλεονασματική χώρα, τις ΗΠΑ, προς τις περιοχές της νοτίου Ευρώπης που είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει με επιχορηγήσεις (grants) και όχι με δάνεια (loans) τελεσφόρησε. Ο πρόεδρος Harry Truman δεσμεύτηκε ενώπιον του Κογκρέσου στις 12 Μαρτίου του 1947 ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση με πρώτους παραλήπτες την Ελλάδα και την Τουρκία. Αντίθετα οι πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης, υπό μορφή «κοινοτικής αλληλεγγύης» διακαώς επιθυμούν να μεταβιβάσουν το πλεόνασμά τους στις ελλειμματικές χώρες με αμοιβή αδρό τόκο…
