Πρόχειρο και λογιστικής αντίληψης με την εξαίρεση της πρόβλεψης για σοβαρά προβλήματα υγείας κρίνω το νομοσχέδιο για την «αποσυμφόρηση» των φυλακών η οποία ούτως ή άλλως εκβάλλει στην ευρύτερη κοινωνία.
Και ναι, είναι ή θα έπρεπε να είναι θέσφατο η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους ανεξαιρέτως, πρακτικά όμως υπάρχει μια κατηγορία κρατουμένων που αυτοεξαιρείται από την ομπρέλα αυτή: Είναι εκείνοι οι κρατούμενοι οι οποίοι αποτελούν απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο των συγκρατουμένων τους αλλά και των «σωφρονιστικών υπαλλήλων».
Ένα από τα βασικά κίνητρα πίσω από το νομοσχεδίου ήταν η βελτίωση συνθηκών για τους λεγόμενους «τρομοκράτες» και η ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές πρακτικές.
Η πολιτικοποιημένη βία όμως στην Ελλάδα έχει περάσει διάφορα στάδια και φάσεις. Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 2000 και έπειτα έχει υπάρξει αυτό που αποκαλείται «σύγκλιση ιδεολόγων της βίας με καθαρά ποινικούς». Οι πρώτοι επιδίωκαν να δυναμώσουν επιχειρησιακά τις τάξεις τους με τους δεύτερους, ενώ οι δεύτεροι μπορούσαν να ενταχθούν σε μια ευρύτερη υπερασπιστική γραμμή.
Το ποιοι είναι ποιοι, το ποιοι είναι ποινικοί και αδιαφορούν για την ανθρώπινη ζωή ανεξαρτήτου τάξεως και ποιοι όχι είναι έργο της δικαιοσύνης να αποφασιστεί.
Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα υψηλά κλιμάκια δεν υπάρχει: οι αθωωτικές αποφάσεις για κραυγαλέα σκάνδαλα και η επιβολή φυλάκισης 26 μηνών στον άνθρωπο που τα αποκάλυψε, τον Κώστα Βαξεβάνη για συκοφαντική δυσφήμιση κατά του Βγενόπουλου, του ανθρώπου που εκμαύλισε πλήρως το ήδη ανήθικο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, του ανθρώπου που συνέβαλε τα μάλα στη κυπριακή κρίση, την διάλυση του ελλαδικού χώρου και την παράδοση της νήσου σε ξένα κέντρα, μιλάνε από μόνες τους.
Όσες Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου κι αν γίνουν, όσες Εξεταστικές επιτροπές για το μνημόνιο κι αν συσταθούν, τίποτε δε θα δώσει καρπούς αν δεν υπάρξει κάθαρση στο χώρο της δικαιοσύνης.
Η ελληνική αστυνομία πάλι, έχει σημειώσει αξιοσημείωτες επιτυχίες αυτό το μικρό διάστημα της συγκυβέρνησης:
Η απόπειρα απόκτησης άδειας παραμονής από Πακιστανούς με την παρουσίαση ψευδών δικαιολογητικών εξωσυζυγικού τέκνου και τη συμμετοχή Ελληνίδας και Ρομά και πολύ περισσότερο οι υποθέσεις της εξάρθρωσης σπείρας Συρίων, Πακιστανών, Αιγυπτίων και Ρουμάνων που προωθούσε Σύριους κυρίως λαθρομετανάστες από την Τουρκία στην Ελλάδα με κέρδη πάνω από 7 εκατομμύρια, και μιας παρόμοιας σπείρας από Σύριους, Πακιστανούς και Ιρακινούς που η δράση της περιλάμβανε δολοφονίες, κλοπές, ριφιφί αλλά και την προώθηση μεταναστών ναρκωτικών και όπλων από την Τουρκία με κέρδη πάνω από 2 εκατομμύρια καθώς η υπόθεση trafficking από τους Αττικούς Φούρνους που θα μπορούσε να συνοψιστεί στο σύνθημα Ψωμί Πορνεία Ασυδωσία είναι υποθέσεις που τέμνονται και καταδεικνύουν την αφέλεια του ανθρωπιστικού λόγου σε επιμέρους πτυχές του θέματος της λαθρομετανάστευσης, επικυρώνοντας πλήρως την ανάλυση που κάναμε προ τετραετίας: σημαντικός αν και όχι φυσικά ο σημαντικότερος παράγοντας στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης είναι τα εγκληματικά δίκτυα εντός και εκτός της χώρας. Αν οποιοσδήποτε θέλει να ξεκινήσει από κάπου οφείλει να ξεκινήσει από εκεί, οφείλει δηλαδή να ξεκινήσει από το εφικτό και όχι από το συνθηματολογικό. Με αυτήν την έννοια, η αναφορά του Καμένου για την υποχρέωση της ΕΕ να καταδικάσει τη χρήση εκ μέρους της Τουρκίας δικτύων σωματεμπορίας όχι μόνο για οικονομικά οφέλη αλλά και για την υπονόμευση της χώρας κάθε άλλο παρά εθνικίστικη τουρκοφάγα κορώνα είναι.
Υπό αυτό το πρίσμα, το ιερό δισκοπότηρο της ελληνικής αριστεράς, το αίτημα δηλαδή της άνευ όρων νομιμοποίησης των λαθρομεταναστών οφείλει να επανεξεταστεί, προσμετρώντας όλες του τις πτυχές.
Από το ζήτημα τις λαθρομετανάστευσης ας περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα το οποίο συμβάλλει σημαντικά σε αυτό: Το ζήτημα της αναβίωσης και πλέον επέκτασης του ισλαμικού εξτρεμισμού:
Κομμάτι της αριστεράς έσπευσε επίσης τα τελευταία χρόνια να περιγράψει το φαινόμενο του ισλαμικού εξτρεμισμού ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού.
Κι αν και κανείς σοβαρός αναλυτής δεν μπορεί να αγνοήσει τη συμβολή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην αναβίωση του ισλαμικού εξτρεμισμού –άλλωστε ήμουν από εκείνους που επέμενα σε αυτή και προέβλεψα τις συνέπειες της- το φαινόμενο πλέον δεν μπορεί να περιοριστεί στο αρχικό του πλαίσιο: Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές δεν αυτοπροσδιορίζονται ως αντιιμπεριαλιστές και δεν έχει νόημα να αναζητείται μια ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική σύμπραξη με αυτούς ή έστω απόδοση αντιιμπεριαλιστικών άλλοθι σε αυτούς. Είναι πρωτίστως ισλαμιστές με δική τους ατζέντα που περιλαμβάνει την βίαια επιβολή της δικιάς τους ιδεολογίας με τους πιο φρικτούς τρόπους στους αλλόθρησκους πληθυσμούς της περιοχής. Η επίθεση της Boko Haram σε πόλεις της Νιγηρίας με 40 νεκρούς αρκετοί από τους οποίους αποκεφαλίστηκαν με αλυσοπρίονα πριν από 5 ημέρες καθώς και οι 147 χριστιανοί φοιτητές στην Κένυα, θύματα της Al Shabab, είναι οι πιο πρόσφατες σε μια αδιάκοπη σειρά κραυγαλέων αποδείξεων των ισχυρισμών μας και επαλήθευση της πρόβλεψης μας ότι η στρατηγική ΗΠΑ και συμμάχων για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και συναφών οργανώσεων θα ήταν αναποτελεσματική γιατί ακριβώς ως τέτοια σχεδιάστηκε.
Η πρόσφατη μάλιστα επιχείρηση των σουνιτοκρατούμενων κρατών στην Υεμένη θα ανοίξει νέους ορίζοντες δράσεις για τους εξτρεμιστές ισλαμιστές που ουσιαστικά μόνο από το κουρδικό στοιχείο και δευτερευόντως από το Ιράν, τον Άσαντ και το Λίβανο συναντούν και θα συναντούν σοβαρά εμπόδια.
Αυτός είναι ο πλανήτης μας πλέον. Δεν είναι ένα μέρος όπου με μαγικές επικλήσεις στον ανθρωπισμό μεταμορφώνονται μακελάρηδες σε ανθρωπιστές. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποκύψουμε σε ρητορικές μίσους που τον κάνουν ακόμη πιο άσχημο. Αλλά δυστυχώς η αφέλεια μπορεί ορισμένες φορές να αποβεί τόσο επικίνδυνη όσο και ο δόλος.
