Εδώ, είναι πλέον ή φανερά καναδυό πράγματα:
Πως όλ’ αυτά τα ενοχλητικά ανθρωπάκια εκπορεύονται πυραμιδοειδώς από λίγες συγκεκριμένες πηγές. Κι όσο ψηλότερ’ ανεβαίνουμε στην πυραμίδα, τόσο στενεύει το σύνολο των εντολοδοτών τους.
Καί πως θ’ …απεντομωθούμε οριστικώς μ’ έναν πόλεμο, όσο μεγαλύτερον γίνεται. Ο οποίος πρέπει να μπλέξει την κορυφή της πυραμίδας των «εντολοδοτών»!
Άρα, Γ’ ΠΠ. Το τάχιστον δυνατόν.
Το θέμα είναι… Ωραία, εμείς τον θέλουμε τον Γ’ ΠΠ, γιά να τσακίσουμε το φίδι που μας πνίγει. Το …φίδι, τον θέλει;
Όσο κι αν σας φαίνεται αστείο, ή παράδοξο, η απάντηση είναι ένα βροντερό «- Ναί!». Ο Ατλαντο-σιωνιστικός πύθων, που σφίγγει την ανθρωπότητα, τον θέλει τον Γ’ ΠΠ όσο τίποτε. Γιατί, όμως; Απλούστατα, διότι νομίζει πως θα κερδίσει. Νομίζει πως θα διευκολυνθεί το έργο του, εάν σκοτώσει τους λαούς (με πρώτον τον δικό μας). Εφ’ όσον τα πτώματα δεν αντιδρούν, θα τα χλαπακιάσει μετά με την ησυχία του. (Νομίζει.)
Δεν ξέρω πού οφείλεται η τόση του σιγουριά. Ίσως στην περιρρέουσα χολλυγουντιανή βλακεία, που στις ταινίες ο (πάντοτε «καλός») ηπαπαραίος πυροβολάει με σφαίρες, ενώ οι (πάντοτε «κακοί») αντίπαλοί του με χαρτοπόλεμο. (Άσε που αστοχούν απ’ τα τρία μέτρα.) Προσωπικά, πάντως, θα ήμουνα πιό συγκρατημένος. Βλέπετε, εάν η αυθεντική Ατλαντίδα βυθίστηκε, τί ακριβώς θα πάθει η «Νέα Ατλαντίς», που κάνει τα ίδια με την παλιά;
Τα ίδια αίτια φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα. Νομοτελειακώς.
Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό.
Υπάρχει καί κάποιος ακόμη, που θέλει τον Γ’ ΠΠ. Κι αυτός είναι ο Συμπαντικός Νόμος της Ανταποδόσεως. Το «κάρμα».
Διότι, δεν μπορεί ν’ ασχημονεί κάποιος επ’ άπειρον (άτομο, ή ομάδα ατόμων), ατιμωρητί. Βλέπετε, τα τελευταία 2,000 χρόνια οι πιστοί του Κρόνου το παράχεσαν. Δεν τους αρκούσε η κυριαρχία της θρησκείας τους, δεν τους αρκούσε η εξουσία, δεν τους αρκούσε η κατοχή πλούτου, ήθελαν καί γενοκτονίες. Ειδικά των Ελλήνων.
Έ, λοιπόν, τώρα ήρθ’ η ώρα να τις πληρώσουν μαζεμένες καί με τόκο. Καί δεν θα τους σώσουν ούτε πυρηνικά καταφύγια, ούτε τίποτε.
Σ’ αυτό το σημείο, θυμάμαι τον Παΐσιο (τί «- Ποιός Παΐσιος;»! – ένας είναι ο Παΐσιος! ), που είπε ότι στον επερχόμενο Γ’ ΠΠ θα μας βοηθήσουν οι Άγγλοι κι οι Αμερικάνοι. Σωστό, μόνο που δεν είπε το γιατί. Κι ο λόγος είναι πως οι λεβέντες αυτοί θα προσπαθήσουν να ξεπληρώσουν εν γνώσει τους ένα μέρος απ’ τις αμαρτίες τους απέναντί μας, γιά να μη χαθούν οριστικώς στον επόμενο εξελικτικό κύκλο – ενόσωι η ανθρωπότητα ετοιμάζεται γιά την Εποχή του Υδροχόου.
Τα ίδια καί οι Ρώσσοι, οι οποίοι -καταπώς πάλι λένε οι γεροντάδες- θα μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη θέλοντας καί μη, αποχαιρετώντας ακόμη μία φορά το όνειρο του Μεγάλου Πέτρου περί γεωπολιτικής εξόδου τους στο Αιγαίο. Αυτοί, τώρα, έχουν απέναντί μας δύο …κάρματα να ξεπληρώσουν: το ένα, από τα Ορλωφικά καί το 1807. Καί το δεύτερο, επειδή το πεπρωμένο τους ΔΕΝ τους επιτρέπει να πάνε στην Κωνσταντινούπολη ως κύριοι αυτής. Θά ‘πρεπε, όμως, να τους υποψιάσει το ότι δεν μπόρεσαν (ούτε θα μπορέσουν ποτέ) να βγάλουν δικό τους πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Παρά την ισχύ τους.
Όμως, όσον αφορά τον γράφοντα, καί οι τρείς προαναφερθείσες «Μεγάλες Δυνάμεις» ΔΕΝ πρόκειται ν’ ακούσουν «ευχαριστώ». Ό,τι καί να κάνουν υπέρ της Ελλάδας.
Δεν ευχαριστείς κάποιον, που σου χρωστάει. Όταν σε ξεπληρώνει, απλά κάνει το καθήκον του. Αυτό έλειπε, να τον ευχαριστείς κιόλας, επειδή έπραξε τ’ αυτονόητα!
Εφ’ όσον, τώρα, συμφωνούμ’ εμείς, συμφωνεί το κάρμα, …συμφωνεί κι ο …πύθων, βούρ στον πατσά!
Μετά απ’ αυτή την μακρά ανάλυση, πρέπει να δούμε καί τον τρόπο με τον οποίο θα χτυπήσουμε. Διότι αλλοιώς μοιάζουμε με κάτι εντελώς γραφικούς προπονητές ποδοσφαίρου (ωσάν τον ημίθεο «Αλέ»), των οποίων η τεχνική/τακτική/κωουτσάρισμα συνοψίζεται στη φράση: «- Έντεκα αυτοί, έντεκα εμείς! Αλλά κρατάμε άμυνα, κάνουμε επιθέσεις, καί τους κερδίσαμε!»
Καταστάσεις εντελώς φουστανέλλα, δηλαδή. Οι οποίες, ναί, μπορεί να φέρουν τη νίκη. (Μπορεί καί όχι.) Αλλά, όταν δίνουμε μάχη γιά την επιβίωση του έθνους μας στον 21ο αιώνα, δεν το ρισκάρουμε με γιούργιες καί λοιπά ηρωϊκά.
Καί πρώτα, ο στόχος μας.
Αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει στις κατεδαφίσει κτιρίων, που ανατινάζονται οι κολώνες των θεμελίων, εμείς πρέπει να σημαδέψουμε την κορυφή της πυραμίδας του κακού!Θέλουμε δύο τινά: ή (α) να την υποχρεώσουμε να πορευτεί προς τα εκεί που θέλουμε, εκτρέποντάς την από τα αρχικά της σχέδια, ή (β) να την εξολοθρεύσουμε.
Μετά, τα όπλα μας.
Αλήθεια, τί όπλα διαθέτει ένα έθνος, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης;
Έ, λοιπόν, το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου είναι το μυαλό του! Συνεπώς, η επίθεσή μας δεν είναι απαραίτητα στρατιωτικού τύπου – δηλ. να αντιμετωπίσουμε τους ηπαπαραίους στο πεδίο της μάχης. (Καί δεν θα είναι.) Όχι ότι θα διστάσουμε μπροστά σε τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά προηγούνται άλλα.
Κι εφ’ όσον είμαστε αδύνατοι μπροστά στον δυνατό, τότε …ανταρτοπόλεμος!
- Μπορούμε να κάνουμε το κλασικό: στρατιωτικού τύπου δολιοφθορές.
Δύσκολο εγχείρημα αυτό. Το οποίο καθίσταται (σχεδόν) αδύνατον, επειδή κατά κανόνα το αναλαμβάνουν στρατιωτικοί. Οι οποίοι πρέπει να πάρουν άδεια από την ηγεσία του στρατεύματος, η οποία …δεν θα τη δώσει.
Τώρα, αν βρεθεί πολίτης τόσο γατόνι, που ν’ αναλάβει αποστολή αυτοκτονίας, με διάπραξη …τσουχτερής δολιοφθοράς στα μετόπισθεν του εχθρού, ευχής έργον θα είναι. Όμως, δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε τέτοιο ενδεχόμενο, ως εξαιρετικώς απίθανο. Απλώς, το κρατάμε κάπου στο βάθος του μυαλού μας.
- Μπορούμε να κάνουμε χακιές. («Κυβερνοεπιθέσεις», Ελληνιστί.) Πράγμα απολύτως εφικτό.
Αυτή τη στιγμή διαθέτουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους Πληροφορικής. Ανάμεσα σ’ αυτούς, σίγουρα βρίσκονται καί μερικές εκατοντάδες σαΐνια. Εάν όλοι αυτοί ξεκινούσαν ν’ αλλάζουν τον αδόξαστο σε υπολογιστικά συστήματα του εχθρού… Καί δεν εννοώ στρατιωτικά υπολογιστικά συστήματα, διότι αυτά σπανίως είναι συνδεδεμένα στο Διαδίκτυο. Κι όταν είναι, νομίζετε πως έχει πρόσβαση ο πάσα είς σε εντολές εκτοξεύσεως διηπειρωτικών πυραύλων, ή εντολές μετακινήσεως δορυφόρων;
Εννοώ τραπεζικά καί χρηματιστηριακά συστήματα. Ένα ωραίο παγκόσμιο χάος, συν μία ανεξέλεγκτη οικονομική κατάρρευση των ηπαπάρα, σπρωγμένη βαθειά στο απευθυσμένο τους από μερικά Ελληνικά πληκτρολόγια, είναι ό,τι πρέπει!
(Άντε, ρέ νεολαίοι! Όλα εγώ θα σας τα λέω, γ.μώ τα πτυχία σας; )
- Μπορούμε ακόμη, να…
Αλήθεια, θυμάστε τί έγινε το 2004; Έ, καί ποιός δεν θυμάται τί έγινε 11 χρόνια πριν! Κερδίσαμε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, καί διοργανώσαμε τα Ολύμπικ Γκέημζ της νεαντερτάλαινας. (Καί καταφεσωθήκαμε.)
Εδώ μας ενδιαφέρει το πρώτο, επειδή κάμποσο καιρό μετά εμφανίστηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. (Νομίζω σε έντυπο «του χώρου», δε θυμάμαι.) Κάποιος είχε βάλει κάτι ηλεκτρόδια, λέει (δεν θυμάμαι πού τά ‘βαλε – αλλά μην πήτε καμιά «εξυπνάδα», θα θυμώσω!), καί μετρούσε την «ψυχική ενέργεια» (έ; την ποιά; – έτσι ακριβώς τό ‘γραφε, ρέ παιδιά!) των Ελλήνων, λέει. Καί το καταγραφικό χτύπησε ταβάνι, λέει, λίγο πριν το γκόλ του Χαριστέα στον τελικό, που μας χάρισε το κύπελλο.
Δηλαδή, το συλλογικό ασυνείδητο του έθνους μας το ήξερε από πριν πως θα μπεί το γκόλ καί θα κερδίσουμε!!!
Δεν έχω λόγους να φέρω αντίρρηση στο συγκεκριμένο πείραμα. Κάνω, όμως, μία σκέψη: Εάν μπορέσαμε να μαντέψουμε το μέλλον, μήπως μπορούμε καί να το αλλάξουμε με «ψυχική ενέργεια»;
Αυτό ακριβώς θα είναι (αν είναι) το τρίτο μας όπλο.
(συνεχίζεται)
