Η εγκληματική συμμορία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών της Δύσης έχει διαστρεβλώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις αγορές, ώστε να είναι αδύνατη πλέον η αποφυγή της κατάρρευσης – ενώ η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει από την Κίνα
.
Η μεγάλη κρίση, η μεγαλύτερη ίσως στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, κατά τη διάρκεια της οποίας ολόκληρες χώρες χρεοκοπούν, οι ισοτιμίες των νομισμάτων καταρρέουν, ενώ οι τιμές των λοιπών παγίων οδηγούνται σε ελεύθερη πτώση, έχει ήδη ξεκινήσει.
Προφανώς δεν θα συμβεί μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες, επειδή αυτού του είδους οι κρίσεις χρειάζονται χρόνο για να ολοκληρωθούν – ενώ τα κράτη κάνουν ότι μπορούν για να τις αποτρέψουν, με όλα τα όπλα που διαθέτουν.
Εν τούτοις θα συμβεί, αφού οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών, μέσω των οποίων έγιναν αγωνιώδεις προσπάθειες καταπολέμησης της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008, έχουν πλέον φτάσει στα ανώτατα όρια τους – γεγονός που γνωρίζουμε από τη στιγμή εκείνη και μετά (2013) που η Ιαπωνία ξεκίνησε ένα ακραίο πρόγραμμα αύξησης της ποσότητας χρήματος (QE), ίσο με το 25% του ΑΕΠ της.
Περαιτέρω, ως αφετηρία της αρχής του τέλους, θεωρείται η αδυναμία της πρώτης κεντρικής τράπεζας στον πλανήτη να ελέγξει τη χρηματιστηριακή αγορά της – της Κίνας δηλαδή η οποία, παρά τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα, τη διάθεση μεγάλων ποσών από το κράτος για τη σταθεροποίηση των αγορών, την απαγόρευση των ανοιχτών πωλήσεων μετοχών κοκ., δεν κατάφερε τελικά να αποτρέψει την κατάρρευση.
Η μείωση βέβαια της ισοτιμίας του νομίσματος της, η οποία τοποθετήθηκε στο προσκήνιο παγκοσμίως, έτσι ώστε να αποκρυφτούν οι πραγματικές αιτίες, ίσως τη βοηθήσει να ανακάμψει – αν και είναι ακόμη πολύ μικρής έκτασης, αφού το γουάν θεωρείται τουλάχιστον κατά 20% υπερτιμημένο σε σχέση με το δολάριο.
Όπως φαίνεται δε από το επόμενο γράφημα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), η σταθμισμένη ισοτιμία του έχει αυξηθεί κατακόρυφα από το 2011 – όπου το 2010 θεωρείται ως το έτος 100 (αφετηρία).
Ίσως λοιπόν η μείωση της ισοτιμίας του κινεζικού νομίσματος να είναι η λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα, αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση η αιτία του – με την έννοια πως θα καταφέρει να αυξήσει το ρυθμό ανάπτυξης της μέσω των εξαγωγών, οπότε να αποφευχθεί η καταστροφική παγκόσμια ύφεση που διαγράφεται στον ορίζοντα.
.
Η διαστρέβλωση των τιμών
Περαιτέρω, η πραγματική αιτία της μεγάλης καταιγίδας που απειλεί τον πλανήτη είναι η πρωτοφανής διαστρέβλωση των τιμών που προκάλεσαν οι κεντρικές τράπεζες – κυρίως η Fed η οποία, πλημμυρίζοντας τις αγορές με τεράστιες ποσότητες δολαρίων, δημιούργησε τεράστιες φούσκες σε όλες τις αγορές παγίων.
Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που συμβαίνει κάτι τέτοιο – μία κατακόρυφη αύξηση δηλαδή της μονεταριστικής βάσης μετά το 2010, κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της τεσσαρακονταετίας 1970-2010 που ακολούθησε την έξοδο των Η.Π.Α. από τον κανόνα του χρυσού (άρθρο), σε πλήρη αντίθεση με όλα τα άλλα προηγούμενα έτη (1910-1970).
Μέσω αυτής της αύξησης η εγκληματική συμμορία των μεγάλων τραπεζών, το καρτέλ του χρήματος, κέρδισε αμύθητα ποσά εις βάρος όλων των άλλων ανθρώπων – χειραγωγώντας τις τιμές των ομολόγων, των μετοχών, των πολυτίμων μετάλλων, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων παγίων.
Φυσικά δεν ακολούθησε μόνο η Fed ή η Τράπεζα της Ιαπωνίας τη συγκεκριμένη τακτική αλλά, επίσης, η ΕΚΤ, με τις επεμβάσεις της στις αγορές ομολόγων, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα επιτόκια δανεισμού των υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης – ενάντια στην οικονομική λογική, σύμφωνα με την οποία όσο πιο πολλά χρωστάει κανείς έχοντας μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα, τόσο περισσότερο αυξάνονται τα επιτόκια.
Βέβαια, οι επεμβάσεις της αυτές θεωρήθηκαν εν πρώτοις θετικές από την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων – αφού έτσι μειώνονταν οι επιβαρύνσεις των προϋπολογισμών των κρατών τους, λόγω των χαμηλότερων τόκων που πλήρωναν και πληρώνουν.
Εν τούτοις, τα χρέη δεν εξοφλούνται ποτέ με νέα χρέη, ακόμη και όταν τα επιτόκια είναι χαμηλά – ενώ, όσο περισσότερο διατηρούνται τεχνητά χαμηλά τα επιτόκια, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η εκτόξευση τους στα ύψη, όταν κάποια στιγμή οι κεντρικές τράπεζες δεν θα μπορούν να τα ελέγξουν, όπως στο παράδειγμα της Κίνας.
Από την άλλη πλευρά, οι αποταμιεύσεις έχουν πάψει πλέον να αποδίδουν (οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία μειώνονται ευθέως ανάλογα με τις αποταμιεύσεις), με αποτέλεσμα τα χρήματα να τοποθετούνται κερδοσκοπικά στα χρηματιστήρια ή σε άλλου είδους πάγιες αξίες – δημιουργώντας συνεχώς αυξανόμενες φούσκες, οι οποίες κάποια στιγμή θα εκραγούν, σκορπίζοντας τον όλεθρο.
.
Το νομισματικό χάος
Ένα επόμενο πρόβλημα είναι οι ισοτιμίες των νομισμάτων που είναι συνδεδεμένα με το δολάριο – με αποτέλεσμα να είναι ανάλογα υπερτιμημένα, προκαλώντας προβλήματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των χωρών τους, αντίστοιχα με αυτά των Η.Π.Α. (μείωση εξαγωγών, αύξηση εισαγωγών, αποψίλωση του εγχωρίου παραγωγικού ιστού).
Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, απειλούνται με μία υποτίμηση ανάλογη με αυτήν που υποχρεώθηκε να δρομολογήσει το Καζακστάν την προηγούμενη εβδομάδα ή η Μαλαισία πρόσφατα, τα συνδεδεμένα με το δολάριο νομίσματα της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, της Νιγηρίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Καζακστάν που ήδη συνέβη και του Ισραήλ.
Αντίθετα, τα συνδεδεμένα με το ευρώ (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία), καθώς επίσης τα υπόλοιπα (Πολωνία, Τσεχία, Τουρκία, Ουγγαρία, Νότια Αφρική, Ρωσία, Ουκρανία) έχουν ήδη υποτιμηθεί, για διάφορους λόγους το καθένα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως βρίσκονται πλέον στο απυρόβλητο.
.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το ερώτημα που προκύπτει είναι τι προβλέπεται να κάνουν στο μέλλον οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες, για να αποφύγουν την καταστροφή του συστήματος – η οποία θα ήταν επικών διαστάσεων.
Η λογικότερη απάντηση είναι πως θα προσπαθήσουν να ξεφουσκώσουν αργά τις φούσκες, ευελπιστώντας πως δεν θα εκραγούν απότομα – γεγονός που σημαίνει πως θα αύξαναν «προσχηματικά» τα βασικά επιτόκια, μετά από πολλές προειδοποιήσεις, στηρίζοντας παράλληλα την αύξηση τους με νέα πακέτα ρευστότητας (QE).
Εν τούτοις, η οποιαδήποτε αύξηση των βασικών επιτοκίων εκ μέρους της Fed θα προκαλούσε ενδεχομένως μεγάλο πανικό στις αγορές – παράλληλα, θα δημιουργούσε σημαντικότατα προβλήματα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι οποίες είναι σε μεγάλο βαθμό χρεωμένες σε δολάρια (γράφημα), ενώ είναι άμεσα εξαρτημένες από τις εισροές κεφαλαίων.
Το γεγονός αυτό επεξηγεί τη στάση της κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. την περασμένη εβδομάδα, όπου για πρώτη φορά η διοικητής της δεν ήταν καθόλου σαφής, όσον αφορά τις μελλοντικές ενέργειες της – επειδή προφανώς γνωρίζει το αδιέξοδο, μη διαθέτοντας κάποια «συνταγή» αντιμετώπισης του.
Ως εκ τούτου, οι διακυμάνσεις (αυξομειώσεις) στις αγορές μάλλον θα συνεχιστούν, με πιθανότερη εξέλιξη τη δημιουργία ακόμη μεγαλύτερων υπερβολών (φούσκες) – ενώ στα θεμέλια των Η.Π.Α. θα συνεχίσει να διογκώνεται η «πυρηνική βόμβα» των ομολόγων, τυχόν έκρηξη της οποίας (κατακόρυφη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της υπερχρεωμένης υπερδύναμης), θα βύθιζε τον πλανήτη στο χάος.
Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)
