Βλέπουμε λοιπόν ότι οι άνθρωποι, παρ' όλο που σε γενικές γραμμές είναι ίδιοι μεταξύ τους, μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες —που οφείλονται σε ανθρώπινες παρεμβάσεις— ν' αποκτήσουν πρόσθετα χαρακτηριστικά, που να τους δίνουν διαφορετικές ιδιότητες από τον μέσο άνθρωπο.
Επειδή όμως θεωρούμε τον άνθρωπο τέλειο εκ γενετής, όλα αυτά τα "ειδικά" χαρακτηριστικά είναι εκ των δεδομένων κάποιο είδος "αναπηρίας", που προκαλείται στους ανθρώπους, είτε από δική τους επιλογή είτε από κάποιους άλλους ανθρώπους, για λόγους συμφέροντος.
Είτε αυτή η "αναπηρία" είναι προς το συμφέρον εκείνου που την προκαλεί είτε προς το συμφέρον εκείνου που την υφίσταται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Σημασία έχει ότι τα πρόσθετα αυτά χαρακτηριστικά είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης παρέμβασης. Δεν έχει σημασία αν τα προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του ή του τα προκαλούν κάποιοι άλλοι.
Σημασία έχει ότι εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο.
Ο μέσος άνθρωπος δηλαδή είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος.
Ο άνθρωπος που έχει, είτε ως αρσενικός είτε ως θηλυκός, κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτός ο άνθρωπος και τα χαρακτηριστικά του είναι ο κανόνας που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ως όν.
Από εκεί και πέρα ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, είτε είναι πολύ "προικισμένος" είτε πολύ "αδικημένος" —είτε από τη φύση είτε από τους ανθρώπους—, αντιμετωπίζει μια "αναπηρία".
Οτιδήποτε δηλαδή ξεφεύγει από τη μέση κατάσταση είναι "αναπηρία".
Αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος, αν δει το "μήνυμα" που έχουν στείλει οι άνθρωποι στο διάστημα, με στόχο την "ενημέρωση" των εξωγήινων για την ύπαρξή τους. Η ανθρωπότητα έστειλε στο διάστημα την εικόνα ενός μέσου ανθρώπου.
Μέσω αυτής της εικόνας πληροφορούν τους εξωγήινους για τον άνθρωπο ως όν. Τους δείχνουν τον σωματότυπο του κάθε ανθρώπινου φύλου ξεχωριστά.
Τους έστειλαν τις δυο διαφορετικές εικόνες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο είδος.
Δεν έστειλαν εικόνες φαλακρών, κουτσών, καμπούρηδων ή χοντρών ανθρώπων, επειδή κι αυτοί έχουν διαφορετική εικόνα από αυτήν του μέσου άνθρωπου.
Δεν τους πληροφορούν για παράδειγμα για το "τρίτο" φύλο, που έχει ανδρική εικόνα και γυναικεία "γούστα".
Δεν τους πληροφορούν δηλαδή για όλες τις πιθανές και απίθανες "αναπηρίες" του ανθρώπινου είδους. "Αναπηρίες" του σώματος υπάρχουν πάρα πολλές, που όμως, ενώ τις γνωρίζουμε, για διάφορους λόγους δεν τις αξιολογούμε ως τέτοιες. Το υπερβολικό πάχος, η φαλάκρα, το μεγάλο ή το μικρό ύψος είναι τέτοιου είδους σωματικές "αναπηρίες”.
Υπό αυτό το πρίσμα, ακόμα κι ένας άνθρωπος από τους λεγόμενους "μποντιμπιλντεράδες", ο οποίος το μόνο που κάνει στη ζωή του είναι να γυμνάζεται, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως "ανάπηρος".
Γιατί;
Γιατί μέσω της συνεχούς και επίπονης εκγύμνασης αποκτά ιδιαίτερα χαρα¬κτη¬ριστικά, τα οποία είναι διαφορετικά από αυτά του μέσου ανθρώπου. Επιπλέον, λόγω της υπερβολικής ενασχόλησής του με το σώμα του, είναι βέβαιον ότι θα υστερεί στον πνευμα¬τικό τομέα, εφόσον ο μέσος άνθρωπος διαθέτει περισσότερο χρόνο από εκείνον για την "καλλιέργειά" του.
Η καλλιέργεια του πνεύματος είναι ένα είδος ψυχικής εκγύμνασης και άρα φυσιολογικά ο μέσος άνθρωπος θα βρίσκεται σε καλύτερη πνευματική κατάσταση από τον μποντιμπιλντερά, που στον τομέα αυτόν θα υστερεί και άρα θα είναι "ανάπηρος" σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Απλά η "αναπηρία" αυτή δεν είναι προκλητική, γιατί συμφέρει καί αυτούς που την προκαλούν, αλλά καί αυτούς που την υφίστανται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παύει να είναι "αναπηρία". Το ίδιο "ανάπηρος" είναι και ο άνθρωπος που αντιπροσωπεύει το αντίθετο άκρο.
Ο άνθρωπος, δηλαδή, που παραμελεί το σώμα του και το καταδικάζει στην καχεξία, προκειμένου να "καλλιεργήσει" το πνεύμα του, είναι επίσης "ανάπηρος".
Το σημαντικό είναι το γεγονός ότι, όταν γνωρίζουμε την αναπηρία ενός ανθρώπου, η γνώση αυτή μας επιτρέπει να γενικεύουμε ορισμένα συμπεράσματα που τον αφορούν τόσο στο ειδικό όσο και στο γενικό επίπεδο.
Ρατσισμός —που στην περίπτωση αυτήν ταυτίζεται με τη βλακεία— είναι μόνον το εξής φαινόμενο: Να προσπαθείς να κρίνεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και να μην τον "βλέπεις" με βάση τα δικά του ιδιαίτερα προσωπικά χαρα¬κτηριστικά, αλλά να τον περνάς μέσα από τα γενικά "φίλτρα" της γνώσης σου περί της ομάδας στην οποία ανήκει. Να βλέπεις δηλαδή έναν άνθρωπο, που είναι για παράδειγμα αδύνατος και, επειδή γνωρίζεις ότι ανήκει στην ομάδα του Σούμο, να τον βλέπεις σαν χοντρό, λόγω του ότι αυτό σου υποδεικνύει η γνώση σου. Αυτό είναι ρατσισμός κι εκδηλώνεται μόνον στην περίπτωση της ατομικής κρίσης, όπου ο άνθρωπος που κρίνει πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ειδικά χαρακτηριστικά του κρινόμενου και όχι αυτά της ομάδας στην οποία ανήκει.
Ρατσισμός, δηλαδή, δεν είναι να είσαι προδιατε¬θειμένος να δεις κάποιον χοντρό, όταν θα σου παρουσιάσουν κάποιον αθλητή του Σούμο. Αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό, για κάποιον που έχει γνώσεις περί Σούμο. Ρατσισμός είναι το μη φυσιολογικό. Ρατσισμός είναι να δεις αυτόν τον άνθρωπο και, ενώ είναι αδύνατος, να τον "βλέπεις" και να τον αντιμετωπίζεις σαν χοντρό.
Γιατί τα λέμε όμως όλα αυτά τα σχεδόν προφανή;
Γιατί απλούστατα από τα προφανή ξεκινούν οι παρεξηγήσεις. Όπως καλλιεργείται με "ειδικούς" τρόπους το σώμα του ανθρώπου ν' αναπτύσσει κάποια ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, έτσι καλλιεργείται και ο ψυχισμός του.
Όπως αποκτά συμφέ¬ρουσες "αναπηρίες" το σώμα, έτσι αποκτά συμφέρουσες "αναπηρίες" και η "ψυχή" του.
Πώς όμως αποκτάς "αναπηρίες";
Τις σωματικές αναπηρίες τις αποκτάς, είτε εξαιτίας ατυχημάτων είτε εξαιτίας κάποιων συνειδητών επιλογών, όπως είδαμε να συμβαίνει στο παράδειγμα των αθλητών του Σούμο. Ένα τρομερό χτύπημα, για παράδειγμα, προκαλεί εύκολα στο σώμα "αναπηρία". Ανάλογη "αναπηρία" μπορεί ν' αποκτήσει και η ψυχή με ένα αντίστοιχης έντασης ψυχολογικό χτύπημα. Το ίδιο γίνεται και με συνειδητές επιλογές του ανθρώπου, που οδηγούν στην "αναπηρία". Όπως με κάποιες επιλογές οδηγούμαστε στη σωματική "αναπηρία", με τον ίδιο τρόπο, εξαιτίας κάποιων επιλογών, οδηγούμαστε και στην πνευματική "αναπηρία".
Η ομοφυλοφιλία, για παράδειγμα, είναι μια ψυχική "αναπηρία", που, όπως όλες οι αναπηρίες, μπορεί να προκληθεί στον άνθρωπο, είτε ακούσια είτε εκούσια από κάποιον άλλον άνθρωπο. Το θέμα είναι να ξέρεις ποιο "χτύπημα" ή ποια επιλογή οδηγεί στην "αναπηρία" αυτήν και, αν σε συμφέρει, είτε να την προκαλέσεις είτε να την υποστείς.
Αν δηλαδή δούμε ένα σύστημα να "παράγει" μαζικά ομοφυλόφιλους, τότε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε δύο πράγματα.
Πρώτον πώς τους "παράγει" και δεύτερον πού τους χρησιμοποιεί, εφόσον τους "παράγει".
Στην περίπτωση αυτήν δεν μιλάμε για σφάλμα του συστήματος παιδείας, γιατί τα σφάλματα μέσα στο χρόνο διορθώνονται. Αν ένα σύστημα συνεχίζει να "παράγει" ομοφυλόφιλους, αυτό σημαίνει ότι είναι επιλογή του να τους "παράγει".
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει, όταν μιλάμε για ψυχικές "αναπηρίες", τις οποίες κάποιοι τις προκαλούν μαζικά, για να δημι¬ουργήσουν σύνολα ανθρώπων με συγκεκριμένα και συμφέροντα γι' αυτούς χαρακτηριστικά.
Ό,τι είναι η τροφή για το σώμα, είναι η εκπαίδευση για το πνεύμα του ανθρώπου. Όπως, όταν δίνεις λιπαρή τροφή σ' έναν άνθρωπο, είναι φυσιολογικό ότι θα τον κάνεις χοντρό, έτσι αντίστοιχα, όταν δίνεις "λιπαρή" εκπαίδευση σε κάποιον άνθρωπο, είναι βέβαιον ότι θα τον κάνεις πνευματικά "χοντρό". Τι σημαίνει αυτό; Ότι μέσα στις πολλές και διαφορετικές ανθρώ¬πινες κοινωνίες, επειδή ο άνθρωπος εκπαιδεύεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και στον τομέα του ψυχισμού του.
Όπως με την κατάλληλη διατροφή ή γυμναστική το ανθρώπινο σώμα λαμβάνει ειδικά χαρακτηριστικά, έτσι και ο ψυχισμός τού ανθρώπου με την κατάλληλη παιδεία λαμβάνει επίσης ειδικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά, επειδή δεν τα έχει ο άνθρωπος από τη φύση του, άσχετα με το αν είναι χρήσιμα ή άχρηστα τη δεδομένη στιγμή, δεν παύουν όπως είπαμε να είναι "αναπηρίες".
Από τη στιγμή λοιπόν που τα ανθρώπινα πολιτισμικά μοντέλα τα οποία δημιούργησε ο άνθρωπος διαφέρουν μεταξύ τους, είναι απόλυτα φυσιολογικό να διαφέρουν μεταξύ τους και οι άνθρωποι που τα συνθέτουν. Υπάρχουν "χοντρά" πολιτισμικά μοντέλα, που για να έλθουν εις πέρας οι στόχοι τους απαιτούν "χοντρούς" ανθρώπους και άρα η πνευματική τροφή που δίνουν στα μέλη τους είναι "παχυντική", όπως υπάρχουν και "λεπτά" μοντέλα, που θέλουν "αδύνατους" ανθρώπους και που η τροφή τους είναι "διαιτητική".
Επειδή σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχουν "άσχημα" πολιτισμικά μοντέλα, όπως υπάρχουν και "όμορφα", ευνόητο είναι ότι αυτά τα χαρακτηριστικά τους αποτυπώνονται και πάνω στα μέλη τους. Υπάρχουν δηλαδή τεχνητά "άσχημοι" άνθρωποι όπως και υπάρχουν επίσης τεχνητά "όμορφοι" άνθρωποι.
Αυτό είναι φυσικό, εφόσον, αν ένα πολιτισμικό μοντέλο δεν κατορθώσει ν' "αποτυπώσει" τα χαρακτη¬ριστικά του πάνω στα μέλη του, πεθαίνει και άρα δεν υφίσταται θέμα ανάλυσης.
Από τη στιγμή όμως που ένα μοντέλο επιβιώνει, σημαίνει ότι επιβιώνουν τα πρότυπά του, τα οποία είναι αυτά που φέρουν τα απόλυτα χαρακτη¬ριστικά του.
Όπως στην περίπτωση του Σούμο υπάρχει το απόλυτο πρότυπο, που είναι ο χοντρός παλαιστής, έτσι συμβαίνει και με τα πολιτισμικά μοντέλα. Υπάρχει το απόλυτο πρότυπο, που χαρακτηρίζει τους κορυφαίους της ομάδας και ένας μέσος όρος, που χαρακτηρίζει το σύνολο της ομάδας. Γιατί υπάρχει ο μέσος όρος; Γιατί απλούστατα, επειδή όλοι οι άνθρωποι γεν¬νιούνται με κοινά ανθρώπινα χαρακτη-ριστικά, που δεν είναι όμοια μ' αυτά του τεχνητού και "ανάπηρου" προτύπου και ταυτόχρονα δεν είναι όλοι οι άνθρω¬ποι ίδιοι μεταξύ τους, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εξομοιωθούν απόλυτα με το πρότυπο και άνθρωποι που μπορούν. Το σύνολο δηλαδή αυτών των ανθρώπων, που ανήκει σ' αυτό το μοντέλο, θα τείνει προς τα πρότυπα του μοντέλου, αλλά τα γενικά του χαρακτηριστικά δεν θα είναι τα απόλυτα χαρακτη¬ριστικά του προτύπου.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι ένα πολιτι¬σμικό μοντέλο είναι άσχημο κι έχει ως χαρακτηριστικό του την αναπηρία της "κώφωσης".
Αυτό το μοντέλο έχει ως πρότυπα "κουφούς" κι απαιτεί από τα μέλη του να "κουφαθούν", για να επιβιώσει και το ίδιο ως "κουφό" πολιτισμικό μοντέλο. Η απαίτηση αυτή εκφράζεται μέσω της εκπαίδευσης, που στόχο έχει να εξομοιώσει τα μέλη της με τα "κουφά" πρότυπα και άρα στόχος της εκπαίδευσης αυτής είναι να "κουφάνει" τα μέλη αυτά.
Από τη στιγμή που υφίσταται το "κουφό" μοντέλο, είναι δεδομένο ότι η εκπαίδευσή του λειτουργεί επαρκώς και άρα είναι δεδομένο ότι υπάρχουν και οι "κουφοί". "Κουφοί" το εξουσιάζουν κι αυτοί προσπαθούν να το διατηρήσουν "κουφό" μέσω της ειδικής εκπαίδευσης των μελών του.
Απλά, όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους, όταν αυτοί εκπαιδεύονται, άλλοι "κουφαί¬νονται" τελείως και ταυτίζονται με τα πρότυπα, άλλοι λιγότερο και άλλοι καθόλου. Μέσα σ' αυτό το σύνολο, δηλαδή, υπάρχουν κουφοί, βαρήκοοι και βέβαια άνθρωποι που ακούνε και δεν έχουν την κατ' επιλογήν του συστήματος αναπηρία.
Αυτό το σύνολο, όπως αντιλαμβανόμαστε, επειδή έχει "ανάπηρα" πρότυπα κι επειδή εξουσιάζεται απ' αυτούς που ταυτίζονται με τα πρότυπα αυτά, δεν είναι υγιές και άρα δεν έχει σε γενικές γραμμές υγιή μέλη.
Ως "κουφό" και άρα ανάπηρο σύνολο, έχει έναν μέσο όρο ανθρώπινου μέλους που δεν είναι τελείως κουφό, αλλά δεν ακούει κιόλας τέλεια, όπως ακούει ο τέλειος άνθρωπος. Το αντιπροσωπευτικό μέλος του είναι "ανάπηρο" από μια τεχνητή "αναπηρία", που του έχει προκαλέσει το ίδιο το σύστημα.
Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί το σύστημα προσπαθεί να διαιωνίσει τα χαρακτηριστικά του τα οποία συμφέρουν αυτούς που το κυβερνούν.
Η εξουσία αυτού του συστήματος —για δικούς της λόγους— αποφασίζει ότι τη συμφέρει η "αναπηρία" αυτή και μέσω της ειδικής εκπαίδευσης την προκαλεί στα μέλη της. Τι κέρδος μπορεί να έχει η εξουσία κι αυτοί που την εκφράζουν από την "ανάπηρη" κοινωνία;
Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό.
Το κάθε κοινωνικό σύστημα μοιάζει με ένα σπίτι.
Ποιοι χτίζουν ένα σπίτι και ποιες ανάγκες καλύπτουν; Αν ένα σπίτι το χτίσει τυφλός μηχανικός με βάση τις δικές του ανάγκες, δεν έχει λόγο να τοποθετήσει λάμπες μέσα σ' αυτό κι ούτε να κάνει παράθυρα. Τι σπίτι θα έχτιζε ένας νάνος μηχανικός; Ένα σπίτι μινιατούρα. Βλέπουμε λοιπόν ότι, για να κτιστεί ένα σπίτι, που θα υπηρετεί τις ανάγκες ενός φυσιολογικού ανθρώπου, είναι απαραίτητο ο μηχανικός να είναι υγιής για να κατανοεί τις ανάγκες αυτές. Αν ο μηχανικός είναι ανάπηρος και βλέπει μόνον τις δικές του ανάγκες, δεν χτίζει σπίτι, αλλά έναν θάλαμο βασανιστηρίων για τον φυσιολογικό και άρα υγιή μέσο άνθρωπο. Αν επιπλέον αυτός ο "ανάπηρος" μηχανικός είναι και πονηρός, θα το χτίσει με τέτοιον τρόπο, που να εξαλείφει το μειονέκτημά του και να μετατρέπει τα δικά του ειδικά χαρακτηριστικά σε συντριπτικά πλεονεκτήματα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το κοινωνικό σύστημα.
Πώς θα ήταν το κοινωνικό σύστημα, αν σχεδια¬ζόταν από "κουτσούς" μηχανικούς; Τέλειο, αν ο άνθρωπος ήταν από τη φύση του κουτσός. Προβληματικό όμως, αν θα έπρεπε να φιλοξενήσει φυσιολογικούς ανθρώπους.
Γιατί;
Γιατί κατά τη μελέτη της οικοδόμησης θα λαμβάνονταν ως δεδομένα μόνο οι ανάγκες των "κουτσών". Τα πάντα μέσα στο τεχνητό αυτό περιβάλλον, που θα δημιουργούσε ο άνθρωπος για να το κατοικήσει, θα ήταν κατασκευασμένα με κάποια "κλίση". Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, τα πατώματα των σπιτιών κλπ., θα είχαν όλα κάποια κλίση από την κατασκευή τους.
Γιατί;
Γιατί αυτό θα βόλευε τους "κουτσούς". Γιατί οι "κουτσοί" μέσω αυτής της τεχνητής κλίσης θα προσπαθούσαν να εξαλείψουν το μειονέκτημά τους. Η κλίση μάλιστα θα τους έδινε το απόλυτο πλεονέκτημα ακόμα κι απέναντι στους αρτιμελείς. Γιατί; Γιατί θα ευνοούσε τους "κουτσούς" και θα δυσκόλευε τους αρτιμελείς, εφόσον οι αρτιμελείς θα ήταν πλέον εκείνοι οι οποίοι θ' αναγκάζονταν να "κουτσαίνουν".
Οι "κουτσοί" σ' αυτό το περιβάλλον θα έτρεχαν σαν τον "άνεμο".
Ο αναγνώστης βλέπει ότι, αν αφεθεί ο σχεδιασμός μιας κοινωνίας σε "ανάπηρους" είναι βέβαιον ότι αυτοί με τις δυνατότητες που τους δίνει ο σχεδιασμός θα δημιουργούσαν εκείνες τις συνθήκες που τους ευνοούν.
Θα ευνοούνταν από την "αναπηρία" τους και το αντικειμενικό μειονέκτημά τους θα το μετέτρεπαν σε συντριπτικό πλεονέκτημα. Αν τώρα ένα τέτοιο σύστημα έχει την ισχύ και τον πλούτο να επηρεάζει και τον περίγυρό του, τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα για το σύνολο της ανθρωπότητας.
Οι "κουτσοί" που σχεδίασαν την κοινωνία τους με τεχνητή "κλίση", θα προσπαθήσουν να δώσουν ανάλογη "κλίση" και στην παγκόσμια κοινωνία.
Οι "τυφλοί" θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν παγκόσμια συσκότιση και οι "νάνοι" θα προσπα¬θήσουν να κάνουν έναν κόσμο "μινιατούρα". Όλοι αυτοί οι "ανάπηροι" θα προσπα¬θήσουν δηλαδή να προσδώσουν στην παγκόσμια κοινωνία τα χαρακτηριστικά εκείνα, που θα δώσουν το απόλυτο πλεονέκτημα στη δική τους "ανάπηρη" κοινωνία.
Γιατί έχουν ανάγκη να το κάνουν αυτό;
Γιατί αυτό τους συμφέρει. Με τον τρόπο αυτόν θα εξασφα¬λιστούν οι ίδιοι για πάντα, εφόσον μέσα στην κοινωνία τους θα παραμείνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι και στον παγκόσμιο χώρο η κοινωνία τους θα επιτύχει το ίδιο. Από τη στιγμή που σε μια κοινωνία οι "ανάπηροι" έχουν αρπάξει τα πάντα και φοβούνται τις αντιδράσεις των φυσιολογικών ανθρώπων, είναι θέμα χρόνου να προσπαθήσουν να "εξάγουν" την αναπηρία τους, ώστε με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αναλογίες να επωφεληθεί η κοινωνία τους εις βάρος άλλων κοινωνιών. Με τον τρόπο αυτόν οι τοπικοί "ανάπηροι" αποζημιώνουν τα θύματά τους εις βάρος άλλων ανθρώπων. Οι ισχυρότερες των "ανάπηρων" κοινωνιών προσπαθούν με ιμπερια¬λιστικό τρόπο να μετατρέψουν την παγκόσμια κοινωνία σε "ανάπηρη". Διαφοροποιούνται μεταξύ τους μόνον στο είδος της "αναπηρίας" που ο καθένας απ' αυτούς προσπαθεί να προκαλέσει στην παγκόσμια κοινωνία. Πολεμούν ο ένας την "αναπηρία" του άλλου, αλλά κανένας από αυτούς τους "ανάπηρους" δεν πολεμά την "αναπηρία" γενικά. Συνασπίζονται οι "ανάπηροι", κάθε φορά που κάποιος φυσιολογικός προσπαθεί να απαλείψει την "αναπηρία" από τον κόσμο αυτόν. Συνασπίζονται οι "ανάπηρες" κοινωνίες, κάθε φορά που μια φυσιολογική κοινωνία προσπαθεί να εξαλείψει την πολιτισμική "αναπηρία" των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Άρα, το να πει κάποιος, μελετώντας την παιδεία μιας συγκεκριμένης ανθρώπινης κοινωνίας, ότι αυτή έχει μια αναπηρία όπως η "κώφωση" ή ότι οι τάδε άνθρωποι σε γενικές γραμμές είναι "κουφοί", δεν είναι ρατσιστικό, γιατί αυτό το φαινόμενο πράγματι μπορεί να ισχύει κι αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται. Ρατσιστικό είναι να πει κάποιος ότι μια ομάδα ανθρώπων γεννιέται "κουφή" και άρα είναι "κατώτερη", εφόσον γεννιέται με αναπηρία. Ρατσιστικό είναι να έχεις απέναντί σου ένα μέλος αυτής της ομάδας και να τον θεωρείς "κουφό", όχι επειδή διαπίστωσες ότι δεν ακούει, αλλά επειδή ανήκει σ' αυτήν την ομάδα. Ρατσιστικό είναι δηλαδή να τον κρίνεις με βάση τα χαρακτηριστικά της ομάδας στην οποία ανήκει και να αδιαφορείς για τα προσωπικά του χαρακτηριστικά.
Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά και γιατί τα αναφέρουμε;
Σήμερα, κάθε φορά που κάποιος προσπα¬θεί να μελετήσει ένα κοινωνικό σύνολο και να γενικεύσει μερικά συμπεράσματα, εύκολα χαρακτη¬ρίζεται ρατσιστής.
Αυτό συνήθως γίνεται, γιατί οι εξουσίες, που επιλέγουν την "αναπηρία" των μελών τους, δεν θέλουν να μελετώνται οι γενικές συμπεριφορές των μελών αυτών, γιατί κινδυνεύουν ν' αποκα¬λυφθούν οι δικές τους προθέσεις τους και η αθλιότητά τους…η συνεχεια εδω
Fnous Fnous
