Όταν ο αρχηγός ενός κράτους δεν έχει την παραμικρή φιλοσοφία και το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί την εξουσία και να κλέβει μέσω της υπεραξίας, είναι αδύνατο να μην έρθει σε σύγκρουση με τον Αχιλλέα.
Ο Αγαμέμνονας μπορεί να είναι απόφοιτος ενός άριστου κολεγίου της Δύσης και να πληρεί το σύνολο των προδιαγραφών που το σύστημα αποδέχεται.
Αντίθετα ο Αχιλλέας είναι αυτός που γεννιέται μέσα από την παιδεία των Επών κι είναι δυνατό να μην πληρεί καμία προϋπόθεση.
Ο Έλληνας πολεμά το σύστημα και τον Αγαμέμνονα, όχι επειδή αμφισβητεί τις γνώσεις τους, αλλά επειδή δε θεωρεί αυτονόητο την είσπραξη υπεραξίας.
Δεν μπορεί να καταλάβει —αυτό που θεωρείται αυτονόητο για τους δούλους— γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος εξαιτίας και μόνον κάποιων σπουδών να ζει ως βασιλιάς σε βάρος των άλλων.
Ο θάνατος του Αχιλλέα στη σύγχρονη εποχή εντοπίζεται σ’ αυτό το σημείο. Αγωνίζεται ο νέος άνθρωπος εναντίον της αδικίας κι επειδή αυτή είναι ανίκητη, θυμώνει.
Αυτό που ακολουθεί είναι ή να εξοντωθεί από το σύστημα ή να μπει στο χώρο των εκλεκτών και να βολευτεί.
Οι φοιτητές όλων των εποχών ενσαρκώνουν στους αγώνες τους για κοινωνική δικαιοσύνη τον ήρωα Αχιλλέα.
Μόλις όμως πάρουν τα πτυχία τους και βολευτούν γίνονται Αγαμέμνονες και κλέβουν ό,τι είναι δυνατόν.
Βλέπουν ποιος τους αμφισβητεί, για να του πάρουν τα υπάρχοντά του.
Ο Αχιλλέας θεωρεί τιποτένιους όλους τους μικρόψυχους ανθρώπους, που στο όνομα αστείων μικροσυμφερόντων, διατυμπανίζουν την άποψη, που ευνοεί τον Αγαμέμνονα.. ότι πρέπει —κι αυτό είναι το σωστό— οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολιτικοί κλπ. ν’ αμείβονται περισσότερο από τους άλλους.
Ενώ η συγκριτική διαφορά πρέπει να υπάρχει μόνο στη δόξα, αυτοί τη μεταφέρουν και στον τομέα της αμοιβής.
Ο Αγαμέμνονας εξαιτίας αυτών των ιδιομορφιών κινείται μεταξύ δύο διαφορετικών αριθμών κι ενώ ξεκινά ως άξιος κι εκλεκτός, γίνεται στο τέλος άθλιος πόρνος, όμοιος μ’ αυτούς που ήδη έχουμε περιγράψει.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ Ομηρικά Έπη
