Οι “εκλεκτοί” με τις γνώσεις αντιλήφθηκαν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτούς και τα παιδιά τους και να δημιουργήσουν συνθήκες, που διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στο μέλλον.
Ο άνθρωπος, από την εποχή της Δημιουργίας μέχρι τώρα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Έχει τα χαρακτηριστικά που του έχει δώσει ο Δημιουργός του. Ποιος άνθρωπος στη σημερινή εποχή δε θα έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα;
Όταν αντιληφθεί ένα πλεονέκτημά του, το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Πόσο μάλιστα, όταν αυτό το πλεονέκτημα έχει να κάνει με το Θεό και τις επιλογές Του.
Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου τα πνευματικά δικαιώματα, που υπηρετούν την εξουσία και χωρίζουν τους ανθρώπους σε σημαντικούς κι ασήμαντους, σ’ ελεύθερους και δούλους.
Οι άνθρωποι αυτοί μοιράζουν κατά βούληση αυτά τα δικαιώματα κι ανοίγουν τον τάφο της ανθρωπότητας.
Η γνώση που τους δόθηκε για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, έγινε μέσον για να τους εκμεταλλεύονται.
Εδώ ξεκινά η πατριαρχία, αφού όλοι αυτοί είναι άντρες και δημιουργείται η μόνιμη κατάσταση για την κοινωνία.
Από τους “σημαντικούς” άντρες, που ελέγχουν την κοινωνία απολυταρχικά, ρέουν δικαιώματα και προς τους “ασήμαντους” κι έτσι ελέγχουν κι αυτοί απολυταρχικά τις οικογένειές τους.
Πάντα με φορά από την κορυφή προς τη βάση μεταβιβάζονται δικαιώματα και γνώσεις σε ποσότητα, που εξυπηρετούν την κεντρική εξουσία κι έτσι δημιουργείται μία δομή πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Όταν στην κορυφή το πρόσωπο είναι ένα, έχουμε το απόλυτο σκοτάδι. Από το σημείο αυτό κι ύστερα, όλη η κοινωνία υπηρετεί συγκεκριμένους ανθρώπους. Όποιος αρνείται, είναι στο έλεος της εξουσίας.
Όλη αυτή η εκμετάλλευση έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πλούτου.
Ο πλούτος αυτός σε πρώτη φάση, βοηθά να δημιουργηθεί ένας μισθοφορικός στρατός.
Αργότερα κι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, η εξουσία δημιουργεί τέτοιες συνθήκες, ώστε η επιστράτευση ανδρών να γίνεται πάντα δωρεάν από το λαό, για να “υπηρετούν” τον ίδιο το λαό.
Βλέπουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, πόσο λίγα πράγματα χρειάζονται, για να δημιουργηθεί μία κοινωνία πρωτόγονη σαν της Βαβυλώνας και μία κοινωνία σύγχρονη σαν τη δική μας.
Η Βαβυλώνα τελειώνει εδώ.
Η εξουσία στηρίζεται στο ιερατείο και την ύπαρξη στρατού.
Η εξουσία ελέγχει τον ίδιο το λαό με το στρατό.
Το ιερατείο φοβίζει “εν ονόματι του Θεού” τους ανθρώπους και τους αναγκάζει να σέβονται τον ιερό στρατό, προστάτη των ιερών και αγίων. Τελευταίο από τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν είναι ο οικονομικός βίος και οι τρόποι λειτουργίας του.
Το σύστημα κι εδώ λειτουργούσε “σύγχρονα”, αφού υπήρχαν υποτυπώδεις τράπεζες και μάλιστα ανήκαν σε ιδιώτες, που ειδικεύονταν στις τραπεζικές εργασίες.
Οι αγοραπωλησίες γίνονταν με τον ίδιο περίπου τρόπο που γίνονται και σήμερα, αφού υπάρχουν οι μαρτυρίες των συμβολαίων.
Η φορολογία ήταν βαρύτατη και κανένας δεν μπορούσε να την αποφύγει, ούτε ακόμα κι οι ναοί.
Το βήμα αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό, κι αυτό όχι γιατί πρόσφερε στον άνθρωπο συνθήκες με τις οποίες μπορούσε να ζήσει άνετα, αλλά γιατί αποτελεί τη βάση του πολιτισμού και των επιτευγμάτων που ζούμε σήμερα.
Για τον άνθρωπο που ζει μέσα σ’ αυτό και το υπηρετεί είναι θάνατος και καταστροφή. Η εξουσία δεν κλέβει μέσα σ’ αυτό το σύστημα μόνον υλικά αγαθά από τον άνθρωπο, αλλά την ίδια του την ψυχή.
Ο ελεύθερος άνθρωπος σ’ αυτό το σύστημα γίνεται δούλος από την κορυφή ως τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Στο σημείο που διαφέρουν μεταξύ τους είναι η ταυτότητα του κυρίου που υπηρετούν.
Ο τεράστιος άνθρωπος, ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, αγωνίζεται να μπει όσο πιο πολύ μπορεί μέσα στο σκοτάδι για να γίνει ένας δούλος, που όταν πεθάνει κανένας δε θα καταλάβει γιατί υπήρξε και τι επιδίωκε......
Fnous Fnous
