Όπως ο παπάς παρουσιάζει τον Θεό σαν αυστηρό τιμωρό, για να τρώει και να πίνει ο ίδιος εις βάρος του τρομοκρατημένου ποιμνίου του, έτσι παρουσιάζονται τα πάντα στους ανθρώπους από τους υπηρέτες των πάσης φύσεως θεών.
Ο πολιτικός παρουσιάζει πάντα τα πράγματα επικίνδυνα για το έθνος, τον λαό ή την οικονομία, για να τρώει και να πίνει εις βάρος των φτωχών.
Θρησκεία αυτού του καραγκιόζη είναι υποτίθεται τα εθνικά συμφέροντα και θεός του ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος.
Οι διευθυντές των πολυεθνικών κάνουν τα ίδια, για να τρομάξουν τους ανθρώπους και να μην αντιδρούν.
Θρησκεία τους είναι η οικονομία και θεός τους ο κεφαλαιοκράτης που υπηρετούν.
Αυτοί είναι οι περίφημοι "managers" και βέβαια αυτή η ιδιότητα δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε σήμερα.
Τέτοιοι managers ήταν επί αιώνες οι παπάδες του Θεού και οι δούλοι των φεουδαρχών. Απλά σήμερα οι πρώτοι παρέμειναν ως είχαν, ενώ την υπηρεσία των δεύτερων την απολαμβάνουν και μη φυσικά πρόσωπα.
Αυτοί είναι οι imagemakers της τρομερής κι ανίκητης όπως την παρουσιάζουν Coca-Cola, της Marlboro ή της Microsoft.
Αυτοί είναι που παρουσιάζουν τα αφεντικά των πολυεθνικών σαν ανίκητα και τρομερά θηρία.
Στη δαιμονοποίηση των πολυεθνικών συνέβαλλαν τα μέγιστα και οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι εχθροί του καπιταλισμού, που ήταν οι κομμουνιστές εξουσιαστές.
Αυτοί είχαν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση της κατάστασης, γιατί είναι και οι ίδιοι θλιβεροί διαχειριστές ξένου κεφαλαίου.
Θεός τους και κεφαλαιοκράτης ήταν και είναι ο Μαρξ και στόχος της θρησκείας τους η νίκη εναντίον του καπιταλισμού.
Όλα όμως αυτά τα θλιβερά υποκείμενα είχαν συμφέρον από τη δημιουργία του μύθου των πολυεθνικών "δαιμόνων" του καπιταλισμού, γιατί μόνον έτσι νομιμοποιούσαν τους μισθούς τους και τις εξουσίες τους. Από τη στιγμή που αντιπροσώπευαν έναν τεράστιο και πολυπρόσωπο κομματικό μηχανισμό, είχαν συμφέρον να παρουσιάζουν έναν εχθρό που ξεφεύγει από τα μέτρα του απλού ανθρώπου.
Δεν ήθελαν οι βολεμένοι στους κομματικούς μηχανισμούς κομμουνιστές να εμφανίζουν σαν εχθρό τους ένα ανθρωπάκι όπως τον Γκέιτς.
Ήθελαν σαν εχθρό τους έναν υπεράνθρωπο δαίμονα όπως τη Microsoft.
Ο Γκέιτς —και ο κάθε υπερτιμημένος και πολυδιαφημισμένος "Γκέιτς"—, ως πρόσωπο που ενσαρκώνει τον θανάσιμο εχθρό, δεν τους βόλευε, γιατί νικιέται εύκολα και δεν νομιμοποιεί τους δικούς τους μισθούς.
Πώς νικιέται;
Με τον εξής απλό τρόπο:
Αν από τον οποιονδήποτε κεφαλαιοκράτη αρπάξεις το κεφάλαιό του ή δεν πληρώνεις τα προϊόντα του κάθε φορά που τα χρησιμοποιείς, τον καταστρέφεις.
Αν δεν πληρώνουν οι άνθρωποι τα πνευματικά δικαιώματα των Windows, ο Γκέιτς νικιέται μέσα σε μισή ώρα και βέβαια η ήττα του θα είναι ταυτόχρονα και ήττα της πολυεθνικής.
Τι θα κάνει σε μια τέτοια περίπτωση ο πανίσχυρος φαινομενικά ιδιοκτήτης τής πολυεθνικής;
Θα θυμώσει;
Ας θυμώσει.
Θ' απειλήσει με βία μόνος του ως πρόσωπο τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων;
Αν ξεφύγει από κάποια όρια που η κοινωνία ανέχεται, όχι μόνο δεν θα σώσει την περιουσία που ήδη κατέχει, αλλά δεν θα μπορεί να σώσει ούτε την ίδια του τη ζωή.
Βγήκε ποτέ ο κομμουνιστικός μηχανισμός ν' αποκαλύψει τη μέθοδο που νικιέται ο Γκέιτς και μαζί του η τρομερή Microsoft;
Όχι βέβαια, γιατί δεν τους συμφέρει.
Αν αποκαλύψουν στον κόσμο τους φουκαράδες που κρύβονται πίσω από τους "δαίμονες", πώς θα κάνουν τις πορείες τους και με τι είδους συνθήματα;
Πώς θα εμφανίζονται οι ίδιοι σαν οι γενναίοι υπερασπιστές των λαών, αν οι εχθροί των λαών νικηθούν;
Πώς μπορείς να φωνάζεις με λύσσα "φονιάδες των λαών" και να εννοείς τον κακόμοιρο τον Γκέιτς;
Οι κομμουνιστές αξιωματούχοι γι' αυτόν τον λόγο δαιμονοποίησαν τις πολυεθνικές και δεν αποκάλυψαν την αλήθεια γι' αυτές.
Είναι δούλοι και προτιμούν να έχουν αντίπαλο την τρομερή και μη φυσική Microsoft, ώστε να μπορούν, μαχόμενοι τους διαχειριστές του "δαίμονα", να επιβιώνουν και οι ίδιοι ως διαχειριστές.
Είχαν συμφέρον οι κομμουνιστές να έχουν αντιπάλους τους τούς διαχειριστές τού δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, παρά να το νικήσουν.
Ο κομμουνισμός μπορούσε πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης να νικήσει τον χριστιανικό καπιταλισμό μέσα σε λίγη ώρα.
Διέθετε τα μέσα παραγωγής και άρα το βιομηχανικό κεφάλαιο που θα του επέτρεπε να καταστρέψει τον καπιταλισμό μέσα σε λίγη ώρα. Αρκεί να τον αντέγραφε και να "πλημμύριζε" την παγκόσμια αγορά με φθηνά προϊόντα ακριβής δυτικής τεχνογνωσίας και φτηνής ανατολικής κατασκευής.
Ο χριστιανικός καπιταλισμός καταστρέφεται όταν τον αντιγράφεις και όχι όταν τον ανταγωνίζεσαι με βάση τους δικούς του κανόνες. Οι κομμουνιστές αξιωματούχοι τον ανταγωνίζονταν με τη χριστιανική μεθοδολογία, γιατί αυτό τους συνέφερε ως διαχειριστές.
Τους συνέφερε να τον ανταγωνίζονται, γιατί μόνο μ' αυτόν τον τρόπο "πουλούσαν" σωτηρία στους προλετάριους. Μόνον η ύπαρξη του υπεράνθρωπου, μυστηριώδους και σκοτεινού "δαίμονα" δικαιολογούσε την ύπαρξη του επίσης υπεράνθρωπου και "ιερού" κόμματος.
Οι πολυεθνικές έδιναν στο κομμουνιστικό κόμμα τη δυνατότητα να λειτουργεί όμοια με πολυεθνική.
Αυτό συνέφερε τους κομμουνιστές αξιωματούχους, γιατί μόνον μ' αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν οι ίδιοι πολυτελείς ντάτσες και όμορφες πόρνες.
Πώς ήταν δυνατόν ν' αντισταθούν οι όμορφες προλετάριες στη θέληση των "σωτήρων" που μάχονταν τον "δαίμονα"; Το κορμί τους θα γινόταν ο ελάχιστος φόρος τιμής για τους αγώνες των "ηρώων" του κομμουνισμού.
Είναι τόσο άθλιοι οι επαγγελματίες "σωτήρες" όλων των συστημάτων, που, προκειμένου να βολευτούν στα σίγουρα, είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν τον οποιανδήποτε.
Από αυτήν την αθλιότητα δεν ξέφυγαν και οι "σωτήρες" των προλετάριων.
Προτίμησαν οι κομμουνιστές ν' αφήσουν να καταρρεύσει το κομμουνιστικό σύστημα, παρά να νικήσουν τον καπιταλισμό με τον τρόπο που απειλούνται τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Τη "μπουρζουαζία" της Δύσης την πολεμούσαν μόνο με τον τρόπο που τους επέτρεπε να ζουν και οι ίδιοι ως "μπουρζουάδες" στην Ανατολή.
Μόλις είδαν ότι αυτό ήταν αδύνατο, "παραδόθηκαν" άνευ όρων στη Δύση, εκλιπαρώντας να τους βολέψει εκ νέου σ' ένα νέο καπιταλιστικό σύστημα.
Οι νέοι σύγχρονοι "γενίτσαροι" του καπιταλισμού στο άλλοτε ανατολικό μπλοκ είναι πρώην κομματόσκυλα του κομμουνισμού. Οι ίδιοι άνθρωποι, με την ίδια νοοτροπία, στην υπηρεσία νέων αφεντικών.
Οι λαοί παρέμειναν φτωχοί, βλέποντας τους ίδιους ανθρώπους να "βολεύονται" με τον ίδιο τρόπο και στη νέα κατάσταση.
Ο αναγνώστης βλέπει ότι από την εποχή του Μεσαίωνα και των φαντασμάτων, που τα πάντα "έβλεπαν" και τα πάντα τιμωρούσαν, δεν έχουμε ξεφύγει ούτε στο ελάχιστο.
Η δαιμονοποίηση καταστάσεων είναι ο μοναδικός και ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για το σύστημα να προ¬στατεύει την κατάσταση που το ευνοεί.
Αυτή η δαιμονοποίηση είναι ωφέλιμη καί για τους δούλους του συστήματος καί για τους υποτιθέμενους εχθρούς του.
Έχουν συμφέρον καί αυτοί που παρουσιάζονται σαν "δαίμονες" και τρομοκρατούν τον κόσμο, αλλά καί αυτοί που κυνηγούν τους "δαίμονες" αυτούς.
Άλλο μισθό παίρνει ένας εργάτης και άλλον ένας "κυνηγός" δαιμόνων κι εξορκιστής κακών πνευμάτων.
Όλοι οι σύγχρονοι πολιτικοί ή οι συνδικαλιστές και λαοπατέρες συμμετέχουν στην καλλιέργεια του μύθου των πολυεθνικών, γιατί, αν δεν το κάνουν, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους. Αυτοί μιλάνε για τις πολυεθνικές σαν να επρόκειτο για τον ίδιο τον διάβολο.
Αυτοί τις παρουσιάζουν σαν σκοτεινές δυνάμεις που ελέγχουν τα πάντα.
Δυνάμεις που κινούν αόρατα νήματα, που μόνον η γνώση των λαοπατέρων "μπορεί" ν' αποτρέψει και να εξουδετερώσει.
Fnous Fnous
