Αγνοούν οι αστοί ότι μέσα στην ιστορία αποδεικνύεται ότι οι ίδιες οι οικογένειες είναι οι πρώτοι και βασικοί τυμβωρύχοι των τάφων των νεκρών τους.
Αυτές πρώτες κάνουν το πτώμα του δικού τους ανθρώπου οικογενειακό "μαγαζάκι".
Ποιος μπορεί να αγνοήσει την περίπτωση του "λόρδου" Σπένσερ;
Αυτό το τεμπελόσκυλο δεν είναι που έκανε πραγματικό "μαγαζί" στο οικογενειακό οικόπεδο το πτώμα της λαίδης "Ντι";
Αυτός δεν είναι που προσπαθεί να ζήσει πλούσια, πουλώντας τα "βρακιά" της νεκρής αδερφής του;
Της αδερφής που αγάπησε σφόδρα μόλις αυτή σκοτώθηκε και μπορούσε να τη διαχειριστεί σαν κεφάλαιο.
Αυτό κάνουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, όσοι είναι άθλιοι και τεμπέληδες.
Μετατρέπουν σε "μαγαζάκι" το οικογενειακό τους δράμα ή την οικογενειακή τους επωνυμία.
Ένα "μαγαζάκι" που θα τους εξασφαλίσει καλύτερους διορισμούς, καλύτερες μπίζνες κλπ..
Πριν συνεχίσουμε την ανάλυση, θα πρέπει να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται παράξενα.
Μιλάμε για δίκες νεκρών σε μια κοινωνία που έχει μάθει να συγχωρεί τους νεκρούς. Έχει μάθει να τους συγχωρεί, όχι επειδή αυτό είναι το σωστό, αλλά γιατί αυτό συμφέρει το σύστημα. Ό,τι άσχημο βλέπουμε να συμβαίνει στην κοινωνία, οφείλεται σε επιλογές νεκρών.
Κάποιοι νεκροί αποφάσισαν κάποτε να κλέβουν και έδωσαν αυτήν τη δυνατότητα στους σημερινούς ζωντανούς κλέφτες. Για όσο διάστημα δεν κρίνονται οι νεκροί, δεν θα πάψουν να υπάρχουν ζωντανοί διάδοχοί τους.
Άποψη του γράφοντος είναι ότι ο θάνατος δεν συγχωρεί τίποτε απολύτως.
Για τον γράφοντα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν νεκροί άνθρωποι.
Οι άνθρωποι είναι αθάνατοι για όσο διάστημα ισχύουν τα λόγια και τα έργα τους και επηρεάζουν τη ζωή ολόκληρων κοινωνιών.
Τα σώματά τους πεθαίνουν, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει για τη "ζωντάνια" τους. Πρέπει να "πεθάνει" το έργο τους, για να "πεθάνουν" και οι ίδιοι.
Μέχρι να συμβεί αυτό, συνυπάρχουν νεκροί και ζωντανοί στον ίδιο κόσμο. Απλά υπάρχουν άνθρωποι "ενσώματοι", που είναι οι ζωντανοί και άνθρωποι "ασώματοι", που είναι οι νεκροί.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα οι "ασώματοι" είναι πιο ισχυροί από τους "ενσώματους" και πολύ πιο "ισχυρογνώμονες", εφόσον, λόγω βιολογικού θανάτου, δεν έχουν τη δυνατότητα ν' αλλάξουν τα έργα και τα λόγια τους.
Όλοι όμως ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, που επηρεάζουν την κοινωνία, παραμένουν "ζωντανοί". Αυτό ισχύει καί για το καλό καί για το κακό.
Είναι "ζωντανός" ο Χριστός, για όσο διάστημα υπάρχει και επηρεάζει την κοινωνία με τα έργα και τα λόγια Του.
Κρίνεται κάθε μέρα, σαν να στέκεται δίπλα μας ολοζώντανος. Αυτό δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα που ευνοεί κάποιον, ο οποίος έχει κάνει το καλό, να δικάζεται καθημερινά και να δικαιώνεται πανηγυρικά. Κάθε φορά που πλησιάζουμε την εικόνα Του, Τον δικάζουμε.
Κάθε φορά που την προσκυνάμε, Τον δικαιώνουμε.
Έχει συμφέρον ο Χριστός να δικάζονται οι νεκροί, για να μην στέκονται δίπλα Του και εξίσου αθάνατοι, άνθρωποι, που κέρδισαν άκριτα την αθανασία τιμής ένεκεν, επειδή ευνοούσαν το σύστημα και την εξουσία.
Κάτι ανάλογο ισχύει και γι' αυτούς που υπηρέτησαν το κακό.
Είναι "ζωντανός" για παράδειγμα ο Χίτλερ, για όσο διάστημα επηρεάζει την κοινωνία με τις απόψεις του και δημιουργεί ομοίους του.
Είναι "ζωντανός", μέχρι να κριθεί και να "εκτελεστεί" από την ανθρωπότητα, για να περάσει οριστικά στον χώρο των "νεκρών". Εκείνων δηλαδή που δεν μπορούν να επηρεάσουν την κοινωνία των ζωντανών. Για όσο διάστημα δεν κρίνεται οριστικά και άρα δεν "εκτελείται", πρέπει ν' αντιμετωπίζεται ως "ζωντανός", που πρέπει οι πολίτες να τον πολεμάνε. Πρέπει να τον πολεμάνε, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα τους βάλει σε περιπέτειες με τις "ενέργειές" του. Με τις "ενέργειες" που φέρουν σε πέρας τα ζωντανά ομοιώματά του.
Στο σημείο αυτό αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης και μία άλλη ακόμα υποκρισία των αστών. Όταν οι αστοί εχθρεύονται κάποιον, έχουν άποψη πανομοιότυπη με αυτήν του γράφοντος. Κρίνουν και προσπαθούν να "εκτελέσουν" τους νεκρούς και μάλιστα, χωρίς να τους αναγνωρίζουν ελαφρυντικά.
Δεν υπάρχει αντιφασιστική επέτειος, που να μην δικαστούν και να μην καταδικαστούν εκ νέου ο Χίτλερ, ο Στάλιν, οι Απριλιανοί κλπ.. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ανήκουν στους ταξικούς εχθρούς τους και των οποίων η δίκη είναι για τους αστούς μια ανέξοδη επίδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας και ταυτόχρονα μια πολύ καλή αυτοδιαφήμιση για τους ίδιους.
Στις περιπτώσεις αυτές δεν σέβονται τους νεκρούς και βέβαια τις οικογένειές τους. Αν μπορούσαν θα τους ξέθαβαν, για να είναι ακόμα πιο ρεαλιστική η δίκη τους. Το γιατί δεν "πεθαίνουν" όλοι αυτοί μετά από τις τόσες "εκτελέσεις" τους, είναι κάτι που προκύπτει εξαιτίας των άθλιων αστών. Για όσο διάστημα οι αστοί δεν βοηθούν στην ολοκληρωτική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, οι "κακοί" θα υπάρχουν όσες φορές κι αν τους "εκτελέσουν".
Αντίθετα μ' αυτήν την πρακτική, όταν πρόκειται να "δικάσουν" κάποιον όμοιό τους ή όταν η δημόσια "δίκη" κάποιου δεν τους συμφέρει, σέβονται τους νεκρούς. Σέβονται τις οικογένειές τους και βέβαια τη δικαστική δεοντολογία, όπως την έχουν μέσα στο συμφεροντολογικό μυαλό τους.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Επειδή οι αστοί δεν θέλουν να "πληγώσουν" τις οικογένειες των νεκρών, δεν θέλουν να τις βάλουν να ξαναπεράσουν το "μαρτύριο" της κρίσης του δικού τους ανθρώπου. Δεν θέλουν να τους "ξυπνήσουν" δυσάρεστες μνήμες.
Αγνοούν οι αστοί ότι μέσα στην ιστορία αποδεικνύεται ότι οι ίδιες οι οικογένειες είναι οι πρώτοι και βασικοί τυμβωρύχοι των τάφων των νεκρών τους. Αυτές πρώτες κάνουν το πτώμα του δικού τους ανθρώπου οικογενειακό "μαγαζάκι".
Ποιος μπορεί να αγνοήσει την περίπτωση του "λόρδου" Σπένσερ;
Αυτό το τεμπελόσκυλο δεν είναι που έκανε πραγματικό "μαγαζί" στο οικογενειακό οικόπεδο το πτώμα της λαίδης "Ντι";
Αυτός δεν είναι που προσπαθεί να ζήσει πλούσια, πουλώντας τα "βρακιά" της νεκρής αδερφής του; Της αδερφής που αγάπησε σφόδρα μόλις αυτή σκοτώθηκε και μπορούσε να τη διαχειριστεί σαν κεφάλαιο.
Αυτό κάνουν, είτε άμεσα είτε έμμεσα, όσοι είναι άθλιοι και τεμπέληδες.
Μετατρέπουν σε "μαγαζάκι" το οικογενειακό τους δράμα ή την οικογενειακή τους επωνυμία. Ένα "μαγαζάκι" που θα τους εξασφαλίσει καλύτερους διορισμούς, καλύτερες μπίζνες κλπ..
Αν δηλαδή ο γράφων ισχυριστεί ότι πρέπει να δικαστεί ο νεκρός Μπακογιάννης, θα πρέπει να κατηγορηθεί για προσβολή νεκρού;
Ποιος προσβάλει τον νεκρό;
Ο γράφων, που, αν ο Μπακογιάννης είναι "καθαρός", θα δικαιωθεί για πάντα και θα εξασφαλίσει την αθανασία ή τα παιδιά του, που, για να τον εκμεταλλευτούν, σπρώχνονται με τους άλλους για το ποιος θα πιάσει καλύτερη θέση μπροστά στα κανάλια και άρα προτεραιότητα στο βόλεμα;
Αν ο —συμπαθής για τον γράφοντα— Μπακογιάννης ζούσε, δεν θα επιθυμούσε να δικαστεί, για να μάθει ο κόσμος τα έργα του;
Δεν θα επιθυμούσε να δικαστεί, για να μάθει ο κόσμος τον αγώνα του για τη δημοκρατία;
Δεν θα επιθυμούσε να δικαστεί, για ν' αποδειχθεί ότι οι τρομοκράτες έκαναν λάθος που τον σκότωσαν και ότι είναι κοινοί δολοφόνοι; Ποιος λοιπόν τον προσβάλει;
Αυτός που κάνει το θέλημά του ή αυτός που, λόγω συγγενικής σχέσης, προσπαθεί να τον εκμεταλλευτεί;
Το χειρότερο μάλιστα στην περίπτωση αυτήν είναι ότι αυτή η εκμετάλλευση έχει σχέση με θέσεις στον μηχανισμό του κράτους και άρα απειλεί αυτό για το οποίο ο ίδιος αγωνίστηκε.
Όταν δηλαδή η πρώην γυναίκα του και τα παιδιά του με μέσον το πτώμα του προσπαθούν ν' αποκτήσουν πλεονέκτημα έναντι των άλλων πολιτών, στην ουσία όχι μόνον τον προσβάλουν, αλλά γίνονται απευθείας εχθροί του, αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι αυτός ο άνθρωπος σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για τη δημοκρατία.
Ποιος προσβάλει λοιπόν τον νεκρό; Μα φυσικά αυτός ο οποίος θέλει να κεφαλαιοποιήσει το όνομά του και να το κάνει περιουσία, που δρα εις βάρος της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας.
Τον προσβάλουν οι δικοί του άνθρωποι.
Η γυναίκα του, που, ενώ ξαναπαντρεύτηκε, διατηρεί το επίθετό του, με τη λογική που βαστά κάποιος ένα αξιοποιήσιμο οικόπεδο. Τα παιδιά του, που με το όνομα αυτό ελπίζουν να βολευτούν με ένα καλό "πόστο" στον δημόσιο βίο. Τα ίδια —όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό— ισχύουν και για όλες τις οικογένειες που έχουν θύματα τρομοκρατίας.
Τι είναι λοιπόν η οργάνωση "ως εδώ";
Ένα "μαγαζάκι", που στήθηκε πάνω σε πτώματα και το οποίο θα διευθετήσει διεκδικήσεις και προσωπικές φιλοδοξίες.
Ποιος άλλος μπορεί να είναι ο ρόλος του;
Τι είναι η Ελλάδα, "Μπανανία";
Πρέπει να της "θυμίζει" κάποιος να κάνει το καθήκον της; Αν δηλαδή δεν υπάρχει αυτή η οργάνωση, δεν θα ευαισθητοποιηθούν οι διωκτικοί και δικαστικοί μηχανισμοί της; Προσβάλει τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και το δικαστικό μας σύστημα αυτή η οργάνωση και μόνον που υπάρχει. Προσβάλει την κοινωνία μια οργάνωση, που δήθεν την ενημερώνει για τα προφανή.
Τι είναι η ελληνική κοινωνία;
Ένας όχλος κάφρων, που πρέπει να της πει η οργάνωση ότι η δημοκρατία είναι η υπέρτατη αξία; Ένας όχλος δολοφόνων, που πρέπει να της πει η οργάνωση ότι δεν πρέπει να σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους;
Παίρνει ο κάθε αστοιχείωτος το μικρόφωνο και κάνει μαθήματα δημοκρατίας στον λαό; "Κρύβεται" πίσω από το πτώμα του συγγενή του, και προσπαθεί να εισπράξει κέρδη; Άλλοι άνθρωποι δουλεύουν μέρα-νύκτα και δεν έχουν τη δυνατότητα ν' απολαύσουν τη δημοσιότητα αυτήν.
Άνθρωποι, που, όπως και ο φτωχός Μπακογιάννης κάποτε, "φτύνουν" αίμα, προκειμένου ν' αναγνωρισθεί το έργο τους και ν' αποκτήσουν ευρύτερη δημοσιότητα οι απόψεις τους και άρα να έχουν άμεση "επαφή" με τον λαό. Έργο, που έχει σχέση με τις αγωνίες τους για την κοινωνική δικαιοσύνη. Δημοσιότητα, που δημιουργεί "επαφή" και η οποία έχει σχέση με τα άμεσα συμφέροντα του λαού.
Πόσο θράσος λοιπόν χρειάζεται, για να πάει κάποιος άσχετος και απαίδευτος άνθρωπος σε ένα κανάλι-βήμα και ν' απευθύνει λόγο-κήρυγμα στον λαό; Να επιχειρήσει να τον νουθετήσει και να τον πείσει ότι στο όνομα της ασφάλειας δεν θα πρέπει ν' αρνούμαστε την περιστολή των δικαιωμάτων μας. Των δικαιωμάτων, που απαίτησαν τόνους αίματος για ν' αναγνωρισθούν στον πολίτη. Πόσο θράσος χρειάζεται, για να πάει κάποιος, που ανήκει σε μια "κάστα" —που μεγάλο μέρος του λαού τη θεωρεί κοινωνική μάστιγα—, να υποδείξει στον λαό ποια είναι η "πραγματική" μάστιγα, που υποτίθεται ότι αυτός λόγω αφέλειας δεν τη γνωρίζει;
Θράσος χρειάζεται, ώστε να πάει η πανάσχετη κόρη του Μπακογιάννη σε ένα κανάλι, για να κάνει τον κήνσορα της κοινωνικής αντίστασης και να υποδείξει στη δικαιοσύνη το καθήκον της. Να αναμασήσει τα "πέτσινα" λόγια της βολεμένης μητέρας της και του αποστάτη παππού της. Αποτελεί θράσος αυτή η πράξη, όταν αυτός ο οποίος την πράττει ζει πλούσια εις βάρος του "κοροΐδου", που λέγεται λαός.
Του "κοροΐδου", που προφανώς το υποτιμάει και όχι μόνον δεν ντρέπεται που ζει εις βάρος του, αλλά προσπαθεί να του επιβάλει την άποψή του για την κοινωνική δικαιοσύνη. Αποτελεί θράσος, αυτός που μεγαλώνει πλούσια, εξαιτίας της κοινωνικής αδικίας, να διδάσκει δημοκρατία σ' αυτούς που είναι θύματα αυτής της αδικίας.
Γιατί αναφερόμαστε ειδικά στα παιδιά του Μπακογιάννη;
Γιατί τόσο μένος απέναντι σε νεαρά άτομα, που ο καθένας από εμάς τους αναγνωρίζει το δικαίωμα στη θλίψη και στην απαίτηση για δικαιοσύνη; Γιατί αυτά τα πλουσιόπαιδα —από τη δική μας βέβαια "τσέπη"— είναι οι προφανείς "εμπνευστές" της οργάνωσης. Αυτά ήταν που παρέσυραν στα παιχνίδια του βολέματος και τα παιδιά των φτωχών θυμάτων της τρομοκρατίας.
Αυτά χρειάζονταν το "φόντο" των παιδιών των νεκρών φτωχών, για να είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας του βολέματος και της προπαγάνδας. Αυτά τα πλουσιόπαιδα, που επενδύουν στη δημοσιότητα, για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, αποτελούν την "κορυφή" της νέας κατάστασης που "χτίζεται" αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.
Αυτήν τη στιγμή "χτίζεται" μια νέα Ελλάδα εντελώς "σάπια".
Η Ελλάδα της Νέας Τάξης, που ευνοεί απόλυτα μόνον τους μεγαλοαστούς.
Η Ελλάδα των τεμπέληδων και των καιροσκόπων, που με έναν καλό μάνατζερ μπορεί να ενσαρκώσει όποιον ρόλο θέλει και βέβαια της το επιτρέπει η "καταγωγή" της.
Μια Ελλάδα, που τελεί εν συγχύσει μέσα στο χάος της Νέας Τάξης.
Μια Ελλάδα, που θέλει —άγνωστο το πώς σκέφτεται να το καταφέρει— να ζει πλούσια, χωρίς να δουλεύει.
Που έχει μετατρέψει σε πρότυπα τα "τίποτε" και έχει βάλει τη νεολαία να τα ακολουθεί. Πρότυπα της νεολαίας έχουν γίνει τα χιλιάδες φιλόδοξα "top models", που καταλήγουν στο τέλος φτηνές "βίζιτες".
Πρότυπα της νεολαίας έχουν γίνει οι χιλιάδες φιλόδοξοι "top managers", που στο τέλος καταλήγουν ανασφάλιστοι σερβιτόροι.
Αυτή η "άρρωστη" Ελλάδα χτίζεται σήμερα.
Η Ελλάδα, που με τη δημοσιότητα γυαλίζει τα "μπακίρια" κι αφήνει στη σκιά το "χρυσάφι".
----------------
Χαιρετίσματα στην εξουσία…
Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, αυτό το οποίο ονομάζουμε σήμερα "τρομοκρατία" είναι μια συνταγματικά νόμιμη λαϊκή δραστηριότητα.
Την "πάτησαν" αυτοί οι οποίοι χαίρονται σήμερα με την εξάρθρωσή της και νομίζουν ότι θα την εκμεταλλευτούν πολιτικά.
Fnous Fnous
