του Γιάννη Λαζάρου
Πριν αρκετά χρόνια η μερίδα του λαού που έτρωγε ξύλο όταν διεκδικούσε κάποια δικαιώματα το θεωρούσε φυσιολογικό. Ήταν φυσιολογικότατο άλλωστε, αφού οι πάσης φύσεως δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες από το 1946 και μετά διορίστηκαν στην εξουσία και διόρισαν και τα παιδιά τους σε θέσεις που έπρεπε να παίζουν τον ρόλο του μπαμπούλα. Τον ρόλο που έπαιξε ο μπαμπάς ή ο παππούς ως αλφαμίτης στην Μακρόννησο ή ως κουκουλοφόρος υπηρετώντας τα τάγματα ασφαλείας που προσέφεραν απόλυτη ασφάλεια στον κάθε τσαρλατάνο που πέρασε από την χώρα ως σύμμαχος και «ευεργέτης».
Για δεκαετίες ο «νόμιμος παρακρατικός» έδερνε διότι ήταν πια το κράτος. Η κοινωνική δικαιοσύνη μοιράστηκε ανάλογα με τις επιταγές των αφεντικών και αν κάποιοι αντιδρούσαν οι «φύλακες της δημοκρατίας» έδερναν ανελέητα. Συνεχίστηκε για πολλά χρόνια το ίδιο βιολί. Άλλαζαν οι γενιές αλλά το ξύλο παρέμενε ίδιο. Ακόμα και όταν ο λαός «πήρε την εξουσία στα χέρια του» τα τιμημένα γηρατειά είδαν τον ουρανό σφοντύλι επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα κεκτημένα τους. Οι κυβερνήσεις πήγαιναν και έρχονταν, τα όνειρα, οι αλλαγές το ίδιο αλλά το ξύλο πάντα ξύλο.
Το παράδοξο είναι πως αυτή η διαρκής ανελέητη, υπάνθρωπη οντότητα που βαράει ασύστολα τροφοδοτείται από την δεξαμενή που αποκαλείται λαός. Μαύρη δεξαμενή, μπλε δεξαμενή, πράσινη δεξαμενή όλες έδωσαν ό,τι πιο σάπιο είχαν στην υπηρεσία του παρακρατικού μηχανισμού υπηρετώντας ξένα συμφέροντα πάντοτε.
Όλα αυτά τα χρόνια από την εποχή του «εθνάρχη» Βενιζέλου το ξύλο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον αριστερό. Ξύλο και κυνήγι, πολύ ξύλο και πιο πολύ κυνήγι, ο αριστερός ήταν ο μπαμπούλας της κατάστασης και εδέρετο ανηλεώς στην πρώτη ευκαιρία.
Ο σοφός λαός που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε το ξύλο, που έτρωγαν οι άλλοι καρπούμενος και τους αγώνες τους, είπε να τους τιμήσει με την ψήφο του και να τους κάνει εξουσία. Εκείνο που του διέφυγε του λαού είναι το ότι όλοι αυτοί ήταν στην δεξαμενή που τροφοδοτούσε όλα αυτά τα χρόνια το σάπιο παρακράτος. Ο σοφός λαός για να κρατήσει αυτά που νομίζει πως θα γλυτώσει δεν είδε πως ένας περιφερόμενος θίασος καλοπερασάκηδων και θεωρητικοπαραλημένων εγκεφάλων που κόλλησαν μια ταμπέλα «αριστερός» πορευόμενος στο αέναο της ανυπαρξίας, δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια αξιοπρέπεια και κρεμάστηκε στην ελπίδα που προσέφεραν.
Μάθαμε όμως από τα χείλη της πρωτοκλασάτης κυβερνητικής εκπροσώπου πως η κυβέρνηση κάνει αυτά που κάνει γιατί έχει αριστερό πρόσημο. Άλαλα τα χείλη του κάθε δαρμένου συνταξιούχου που την 8η Ιανουαρίου διαμαρτυρόμενος έφαγε το ξύλο της αρκούδας γιατί δεν μπορεί να ζήσει πια.
Τελικά αυτό ήταν το μυστικό. Ήταν το πρόσημο. Σε βάραγαν παρακρατικοί, σε βάραγαν μαύροι, μπλε, πράσινοι, σε βάραγαν ρουφιάνοι και άλλοι που δεν είχαν πρόσημο. Το ξύλο, η αναξιοπρέπεια, το ξεπούλημα, η ανεργία, η πείνα και όλος αυτός ο ξεπεσμός έχουν άλλον αέρα όταν έχουν πρόσημο.
Μην ξεχνάμε πως το πρόσημο είναι μόνο αριστερό αλλά βάζοντας ένα μαθηματικό σύμβολο μπροστά από τις αξίες και τα δικαιώματα αυτομάτως μετατρέπονται σε αριθμητικά νούμερα. Γίνονται ποσά τα οποία ανεβοκατεβαίνουν στο χρηματιστήριο της αναξιοκρατίας για την κονόμα πάντα των ολίγων με αριστερή κάλυψη.
Είναι τα νέα μαθηματικά που εισήγαγε ο συρφετός μιας αλαζονικής περιφερόμενης ψευτοκουλτουριάρικης λαίλαπας πρόθυμης να εξυπηρετήσει τους πάντες και τα πάντα, όπως έκανε μια ζωή για ένα διορισμό ή για μια λαμογιά σε συνεργασία με τους «απέναντι».
Ο σοφός λαός θα κάνει πράξη στον μαυροπίνακα της εξουσιαστικής ξεφτίλας τα νέα μαθηματικά πιστεύοντας πως θα σωθεί. Πάλι θα ξεχάσει πως τα μαθηματικά πρόσημα είναι το συν και το μείον. Πάλι θα ξεχάσει πως με συν μπροστά είναι θετικός ο αριθμός, με μείον αρνητικός. Το πρόσημο μπαίνει σε πράξη μαθηματική και όλες οι πράξεις έχουν ένα αποτέλεσμα. Αν ο σοφός λαός επιλέξει το πρόσημο να το βάλει στην πολιτική θα δει τα αποτελέσματα που βλέπει έναν αιώνα τώρα αλλά δεν θα έχει πλέον το άλλοθι ότι η αριστερά είναι η κυνηγημένη της Ιστορίας, αντιθέτως με ένα απλό πρόσημο κατάφερε να γίνει ο καλύτερος θηρευτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εξ άλλου ο λαός με μία και μοναδική μαθηματική πράξη κυβερνήθηκε τόσα χρόνια, «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξη το λαδόξυδο» κολλάει κι ένα αριστερό πρόσημο σε όλα κι ας πάει και το παλιάμπελο. Κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μόνο που το φίδι είναι αθάνατο πια, στο κάτω-κάτω δεν σκοτώνεις τον εαυτό σου, κόλλα του ένα πρόσημο και δη αριστερό και χόρεψε όπως η κόμπρα μπροστά στον γητευτή της τις λίγες στιγμές που ανοίγει το καλάθι. Όποιο πρόσημο και να βάλεις στο φίδι στο τέλος ο γητευτής θα κονομήσει.-
