Ο τετραπλασιασμός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα, τεκμηριώνει πως οι Η.Π.Α. κλιμακώνουν την αντιπαράθεση τους με τον V. Putin, ενώ προετοιμάζουν την εισβολή στη Συρία, από δύο πλευρές – η σύσκεψη του Μονάχου
.
«Εάν στη δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης, η οποία πλήττεται επί πλέον από την κρίση υπερχρέωσης της Δύσης, προστεθεί μία δεύτερη πετρελαϊκή κρίση, ενδεχομένως από το σχεδιαζόμενο πόλεμο στη Συρία, έχουμε την άποψη ότι θα τελειώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως η πρώτη – απότομα, ξαφνικά, απρόβλεπτα, με έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο» (πηγή).
.
Στη σύσκεψη ασφαλείας του Μονάχου (ιστοσελίδα), από τις 12 έως τις 14 Φεβρουαρίου του 2016, θα συμμετέχουν ξανά εκπρόσωποι από πολλές χώρες – στρατιωτικοί, διπλωμάτες, στελέχη της βιομηχανίας εξοπλισμού, επιλεγμένοι δημοσιογράφοι κοκ. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων λαμβάνουν μέρος, είναι η πολύ ισχυρή διατλαντική αφοσίωση τους – ενώ κυριαρχούν τα αμερικανικά ενδιαφέροντα.
Φυσικά προσκαλούνται επίσης εκπρόσωποι των επονομαζομένων «ενοχλητικών χωρών» – οι οποίοι αναλύουν τις απόψεις τους και δέχονται ερωτήσεις. Ο πραγματικός στόχος όμως αυτής της γιγαντιαίας εκδήλωσης είναι να συνειδητοποιήσει η διεθνής κοινή γνώμη ότι, η Δύση ενσαρκώνει το ρόλο του «Καλού» στον πλανήτη, ενώ είναι πανίσχυρη και ενωμένη – έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει το «Κακό» σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της διενέργειας προληπτικών πολέμων.
Ο πομπώδης τίτλος της φετινής εκδήλωσης είναι χαρακτηριστικός: «Απέραντες κρίσεις, απερίσκεπτοι ενοχλητικοί, ανίσχυροι κηδεμόνες» (Boundless crises, reckless spoilers, helpless Guardians). Τεκμηριώνει δε πως η εποχή της μονοπολικής τάξης πραγμάτων τελειώνει, ενώ οι δυτικοί κηδεμόνες του πλανήτη δεν είναι σε θέση να σταματήσουν τη διαδικασία που θα δημιουργήσει περισσότερους πόλους – με αποτέλεσμα να περιοριστεί η παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως ο πόλεμος εναντίον της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, προετοιμάσθηκε στη σύσκεψη ασφαλείας του 1999 – ενώ ο πόλεμος εναντίον του Αφγανιστάν, ο οποίος θεωρήθηκε αναγκαίος, στη σύσκεψη του 2002. Στην αντίστοιχη του 2003 «τεκμηριώθηκε» η υποχρεωτική εισβολή στο Ιράκ – με την αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία να έχει αποφασιστεί σε μία επόμενη.
Ειδικότερα, μερικές εβδομάδες μετά τη σύσκεψη ακολούθησε το πραξικόπημα του Κιέβου, όπου όλες οι δυτικές κυβερνήσεις βιάστηκαν να αναγνωρίσουν ως νόμιμη τη νέα κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό συνέβη, παρά το ότι μερικές ώρες πριν το πραξικόπημα οι υπουργοί εξωτερικών της Γαλλίας, της Πολωνίας και της Γερμανίας παρουσιάσθηκαν ως οι εγγυητές μίας συμφωνίας με τη νόμιμα εκλεγμένη ουκρανική κυβέρνηση.
Περαιτέρω, στη σύσκεψη ασφαλείας του 2015 συζητήθηκε το θέμα του πολέμου στην Ουκρανία, όπου χαρακτηρίσθηκε ως παράνομη η ρωσική άποψη, με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί η Ρωσία ως εισβολέας – με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρηθεί αθώα η Δύση για όλες της τις ενέργειες (ανάλυση).
Στη φετινή σύσκεψη τώρα, το θέμα θα είναι η Συρία – όπου δεν πρέπει κανείς να συμπαθεί υποχρεωτικά τον πρόεδρο της, για να κατανοήσει πως πρόκειται για μία νόμιμη κυβέρνηση που έχει τα ίδια δικαιώματα στην εθνική της ανεξαρτησία με τη Γερμανία, με τη Γαλλία ή με τις Η.Π.Α.
Προφανώς η παγκόσμια ελίτ, η οποία ούτως ή άλλως αποδέχεται τη διατλαντική συναίνεση με ελάχιστες αποκλίσεις, στη φετινή συνάντηση της θα υιοθετήσει μία από κοινού στάση στο θέμα της Συρίας – την οποία ουσιαστικά θα αποφασίσουν οι Η.Π.Α. Κανένας άλλωστε δεν έχει εκφράσει ποτέ αμφιβολία, σχετικά με τον υποδεέστερο ρόλο της Ευρώπης – η οποία στην πραγματικότητα αποτελεί μία αμερικανική αποικία, δεμένη πίσω από το αμερικανικό άρμα.
Συνεχίζοντας, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, θα προωθηθεί η δημιουργία του Οικονομικού ΝΑΤΟ (άρθρο) – αφού η διεθνής πολιτική δεν περιορίζεται μόνο σε στρατιωτικές ή σε γεωπολιτικές συμφωνίες, αλλά επίσης, σε οικονομικές.
Στα πλαίσια αυτά, η διαδικασία της μεγαλύτερης συνοχής της Δύσης, ως απάντηση στις πρωτοβουλίες των χωρών των BRICS, επιταχύνεται με τη συμφωνία ΤΤΙΡ – στόχος της οποίας είναι η οικονομική αφομοίωση της Δύσης, ως ολοκλήρωση της στρατιωτικής, έτσι ώστε να καθυστερήσει η απώλεια της ηγεμονικής της θέσης στον πλανήτη.
Όσον αφορά τώρα το θέμα της συμμετοχής του ΝΑΤΟ στις προσπάθειες «αναχαίτισης» των μεταναστευτικών κυμάτων στο Αιγαίο, η οποία ουσιαστικά συμφωνήθηκε μεταξύ της Γερμανίας και της Τουρκίας, χωρίς καν να ακουστεί η Ελλάδα, οφείλει να γνωρίζει κανείς πως έχει συμβεί στο παρελθόν κάτι ανάλογο – η στρατιωτική συμμετοχή της Ευρώπης στην κεντρική Μεσόγειο (EU NAVFOR MED), για να εμποδιστούν οι πρόσφυγες από τη Λιβύη.
Η συνεργασία πάντως της Γερμανίας με την Τουρκία τεκμηριώνει ότι, η ηθική δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς, αφού χρησιμοποιείται κατά το δοκούν – ενώ εμείς ελπίζουμε να μην μετατραπεί η Ελλάδα στην Ουκρανία της Μεσογείου.
Από την άλλη πλευρά, οι ανακοινώσεις περί τετραπλασιασμού των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα, τεκμηριώνουν πως οι Η.Π.Α. κλιμακώνουν την αντιπαράθεση τους με τη Ρωσία (πηγή) – ενώ προετοιμάζουν πιθανόν μία χερσαία εισβολή στη Συρία, από δύο πλευρές (Τουρκία, Σαουδική Αραβία). Έτσι η Ρωσία δεν θα μπορεί να αντιδράσει, φοβούμενη το ευρωπαϊκό μέτωπο – οπότε θα «αναχαιτιστεί» από τη Μέση Ανατολή.
Σε κάθε περίπτωση, εξαιρώντας κανείς την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στη Ρωσία, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης δεν ήταν ποτέ μέχρι σήμερα τόσο κοντά στα σύνορα της – γεγονός που είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνο, από τον ψυχρό πόλεμο, πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Προφανώς η Ρωσία θα αντιδράσει, μεταφέροντας τους καινούργιους πυραύλους της, καθώς επίσης τακτικά πυρηνικά όπλα στα σύνορα της με τη Δύση – ενώ θα επιδεινωθεί ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία.
Άγνωστες είναι φυσικά οι αντιδράσεις των συμμάχων της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν δηλαδή, οι οποίοι δεν πρόκειται να παραμείνουν με σταυρωμένα χέρια στη Μέση Ανατολή – ενώ ασφαλώς θα στηρίξουν τον πρόεδρο Putin, γνωρίζοντας πως δεν πρέπει να χάσει την παρτίδα στη σκακιέρα της Ευρασίας. Εν πρώτοις πάντως συμφωνήθηκε από τις Η.Π.Α. και τη Ρωσία ένα διάλειμμα του πολέμου στη Συρία (πηγή) – όπου όμως, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά γερμανικά μέσα, πρόκειται για μία συμφωνία που κανένας δεν εμπιστεύεται (πηγή).
Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω ενός εκρηκτικού οικονομικού κλίματος στον πλανήτη, ο οποίος μαστίζεται από μία ατελείωτη σειρά πρωτοφανών κρίσεων – με πολλαπλές φούσκες σε δεκάδες χώρες. Το πλέον επικίνδυνο όμως όλων, δεν είναι άλλο από την καταστροφική οικονομική κατάσταση των Η.Π.Α. – οι οποίες ουσιαστικά δεν έχουν άλλο τρόπο για να ξεφύγουν από την τρομακτική παγίδα που έχουν οδηγηθεί, εκτός από τον πόλεμο.
Πόσο μάλλον μετά το μνημειώδες λάθος της Fed να αυξήσει τα βασικά επιτόκια σε περίοδο ύφεσης (άρθρο) – κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο να επανορθώσει, χωρίς να χάσει εντελώς την αξιοπιστία της. Ανάλογα οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζει και η Ρωσία, μετά την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου, καθώς επίσης τη ραγδαία υποτίμηση του ρουβλίου – ενώ τόσο η Τουρκία, όσο και η Σαουδική Αραβία, πλήττονται από πολλές διαφορετικές εστίες πυρκαγιάς.
Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως ο πόλεμος ίσως θεωρηθεί αναγκαίος από όλες αυτές τις χώρες, οπότε δεν θα αργήσει να ξεσπάσει – μία άποψη που ενισχύεται από το γεγονός ότι, ανέκαθεν οι νομισματικοί πόλεμοι κατέληγαν σε συμβατικούς. Επίσης από τις κρίσεις υπερχρέωσης, οι οποίες λύνονται είτε με ευρείες διαγραφές χρεών, είτε με συρράξεις. Εάν αυτός ο ενδεχόμενος πόλεμος θα ήταν ο τελευταίος στον πλανήτη, όπως είχε προφητεύσει ο Αϊνστάιν, δεν το γνωρίζει κανείς – αν και το τεκμηρίωσε με έναν πολύ λογικό τρόπο.
