Μάτριξ… ή, αλλοιώς, η ασταμάτητη περιοδική εναλλαγή των γεγονότων.Μπορεί, όμως, καί όχι. Διότι η επανάληψη της Ιστορίας είναι φάρσα. Συνήθως.
Εν πάσει περιπτώσει, πρόσφατα γεγονότα δείχνουν πως ξαναζούμε εποχές του 325-330 μΧ – καί λίγο πριν.
Iα. Sol Invictus
Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος θεμελιωτής της μεσαιωνικής περιόδου του Ελληνισμού, άσχετο αν ο ίδιος δεν είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό, ή δεν καταλάβαινε το πλήρες εύρος των συνεπειών των πράξεών του. Εδώ, όμως, δεν θ’ ασχοληθούμε με τις πολεμικές ή τις καθαρά πολιτικές πράξεις του, αλλά με τη θρησκεία του.
Ναί, υποστήριξε τον χριστιανισμό (ενιαίον τότε, ως Ορθοδοξία) ως επίσημη θρησκεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ο ίδιος υπήρξε πιστός μιάς άλλης θρησκείας, του Ανίκητου Ήλιου (Sol Invictus). Όσα γράφονται (ακόμη καί σε βιβλία Ιστορίας), πως ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε οπαδός του Αρείου, ή γενικά κι αόριστα «παγανιστής»,αποτελούν -λίαν επιεικώς- ανακρίβειες.
Ο Ανίκητος Ήλιος δεν ήταν μιά τυχαία δοξασία, παράλληλα με τις πολλές παρεμφερείς (που κατέβαζε απ’ τη γκλάβα του ο κάθε τυχάρπαστος), που μάστιζαν το κράτος τους τελευταίους αιώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κράτησε αρκετούς αιώνες, κι έφτασε μέχρι τον πέμπτο μΧ. Επίσημη θρησκεία του κράτους την έκανε μεν ο Αυρηλιανός, αλλά προϋπήρχε.
Ειδικά όσον αφορά τον Μ. Κωνσταντίνο, αυτός έκοβε νομίσματα με τον Ανίκητο Ήλιο μέχρι καί το 325 μΧ… οπότε καί προήδρευσε της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (του χριστιανισμού)!!! Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως αργότερα ο χριστιανισμός ενσωμάτωσε αρκετά στοιχεία του Ανίκητου Ήλιου. Πχ έχουμε τη μέρα του Ήλιου (Κυριακή) ως μέρα της Θείας Λειτουργίας (καί δη με διάταγμα του Μ. Κωνσταντίνου), ή ο Χριστός είναι ο νοητός «Ήλιος της Δικαιοσύνης». Όμως, αυτή η «ταρζανική» μεταλλαγή του Μ. Κωνσταντίνου, «τώρα είμαι Σόλ Ινβίκτους, τώρα είμαι χριστιανός», δεν παύει να προξενεί (μάλλον άσχημη) εντύπωση.
Iβ. Ροτόντα Θεσσαλονίκης
Ο Μέγας Κωνσταντίνος, λοιπόν, βρήκε έτοιμη τη Ροτόντα, την οποία είχε φτιάξει προ αυτού ο Γαλέριος (ως μέρος του ανακτορικού συγκροτήματος που έχτισε στη Θεσσαλονίκη, αν καί με άγνωστο σκοπό – μαυσωλείο; ναός του Δία;…), καί τη μετέτρεψε σε ναό του Ανίκητου Ήλιου. Αργότερα, βέβαια, ο ναός έγινε καθαρά χριστιανικός.
Δηλαδή, η Ροτόντα όχι μόνο είναι ο «Ήλιος» του «Ηλιακού Συστήματος» της Θεσσαλονίκης, αλλά ήταν καί αφιερωμένη στον Ήλιο! Ήταν όντως αυτούσιος ναός του Ήλιου, δηλαδή! Φυσικά, στον διάκοσμο οι σταυροειδείς καί «σβαστικοειδείς» απεικονίσεις (αμφότερες ηλιακά σύμβολα) δίνουν καί παίρνουν.
Φωτογραφία από πρόσφατη επίσκεψη του γράφοντος:
Προσέξτε την αίσθηση του «βάθους», που δίνει η θέση της Αγίας Τράπεζας. Θα το συζητήσουμε παρακάτω αυτό.
Κι ένα μέρος από τα περίφημα ψηφιδωτά του τρούλλου:
Βέβαια, από μακριά (χωρίς ζούμ) δεν φαίνεται τίποτε. Πολύ καλύτερες εικόνες, καί δη από επίπεδο σκαλωσιάς, υπάρχουν εδώ:
Όπου θα δήτε απεικονίσεις αξιωματούχων του κράτους επάνω στον «κύκλο του έτους» σαν «φύλακες των ζωδίων», θα λέγαμε. (Των μηνών, ακριβέστερα. Υπαινιγμός γιά τους «μεγάλους μήνες»; ) Θα δήτε επίσης το (φανταστικό) πουλί «φοίνικας», που γιά τους ιστορικούς είναι από τα σαφή σύμβολα του Σόλ Ινβίκτους.
Επειδή δεν έχω δική μου φωτογραφία καί δεν θα ήθελα να μπλέξω με κοπυράϊτ καί τέτοια, ζωγραφίζω βιαστικά από μνήμης:
Με την ευκαιρία, θυμήθηκα το τί μας είχε ζωγραφίσει πριν χρόνια ο «Τελαμώνιος» επάνω στον ναό του …Αγίου Κωνσταντίνου στον Βόλο:
Τελικά, δεν είναι κόκκορας, αλλά ο φοίνικας του Sol Invictus! (Σε πολύ βιαστικό σχέδιο, βέβαια.) Λοφιοφόρο πουλί, που κοιτάζει προς τ’ αριστερά. (Σαφές δείγμα ότι ο «Τελαμώνιος» έπιανε πράγματα από ένστικτο, καί δεν τα είχε δεί στην πραγματικότητα.)
Iγ. Η Ροτόντα στην επικαιρότητα
Γιατί τα έγραψα όλ’ αυτά; Επειδή μου έδωσε πάλι αφορμή η επικαιρότητα… Παρέβην την υπόσχεσή μου να μην ξανασχοληθώ μαζί της, επειδή αυτή τη φορά το ερέθισμα παραήταν χοντρό.
Κάποιος βουλευτής (πήγα να γράψω «αγράμματος κι ανιστόρητος βουλευτής», αλλά η λέξη «βουλευτής» από μόνη της σχεδόν καθιστά περιττούς τους συγκεκριμένους επιθετικούς προσδιορισμούς) διαμαρτυρήθηκε πρόσφατα ότι η Ροτόντα -μετά τις …τεσσαρακονταετείς εργασίες αποκατάστασής της- δεν πρέπει να ξαναγίνει ορθόδοξος χριστιανικός ναός, αλλά να παραμείνει κάτι σαν μουσείο, αίθουσα συναυλιών, κτλ. (Ίσως καί παραστάσεων Καραγκιόζη, ως υποθέτω.) Κι όχι μόνον – δεν έχει νόημα στην εποχή μας, λέει, η …αντιπαράθεση του σταυρού με τον μιναρέ!!!
Ως «μιναρέ», εννοούσε αυτόν που χτίσαν οι Τουρκαλάδες απέξω από τον ναό, όταν μετέτρεψαν τη Ροτόντα σε τζαμί. Νά ‘τος – που πρέπει ν’ αποτελειώσει η μπουλντόζα ό,τι απέμεινε από δαύτον, ως προσβολή της αισθητικής:
Δεύτερη φωνή στη χορωδία των ανιστορήτων, ο παλιμπαιδίζων κρονόληρος δήμαρχος της …συμπρωτεύσουσας! («Να το δούμε αυτό», «Τί λένε τα έγγραφα», καί λοιπές ανοησίες – εκτός θέματος κι άνευ ουσίας. Λες καί γιά το δήθεν σπίτι του Κεμάλ, που το φόρεσε καπέλλο στους δημότες του, είδε πρώτα «τί λένε τα έγγραφα», ή λες καί του πέφτει λόγος γιά τις θείες λειτουργίες στη Ροτόντα.)
Καί, τέλος, οι σοπράνο της παραφωνίας, κάτι «προοδευτικές» γκομενίτσες – σαφώς συμπαθέστερες αυτές του κυρ-βουλευτή καί του αποχαζεμένου δημογέροντος. Μία τους, λέει, πήγε να μπεί στο ιερό της Ροτόντας καί την έκραξαν οι φύλακες – καί της κακοφάνηκε! Γλυκειά μου, μη βιάζεσαι. Θα ξανάρθει η εποχή καί γιά γυναίκες ιέρειες, θα μπείς κι εσύ στο ιερό χωρίς απαγορεύσεις (αν τόσο το επιθυμείς αυτό), αλλά προς το παρόν μη βιάζεσαι. (Αρκεί να μη φοράς κόκκινες γόβες.) (Αυτό που μόλις διαβάσατε, κάντε σα να μην το είδατε. Άλλη φορά.)
Πάντως, το σωστό είναι όχι μόνο να ξαναγίνει πλήρης ορθόδοξος ναός η Ροτόντα στο εξής, αλλά να ξανάρθει πίσω κι ο άμβωνάς της (εικόνα εδώ, εξήγηση εδώ), που τον ξήλωσαν οι …Νεότουρκοι καί τον παράτησαν στο προαύλειο της Αγίας Σοφίας της Πόλης. Αλλοιώς, δεν θα ξαναπάρει μπρος το «Ηλιακό Σύστημα». (Εντάξει, θα ξαναπάρει σωστά, άμα ξαναφτιάξουμε καί την Εσκή Τζουμά – δε λέω.)
Iδ. Η Αχειροποίητος
Η Αχειροποίητος είναι ίσως η πιό παλιά εκκλησία που έχουμε στον Ελλαδικό χώρο, εφ’ όσον εξακριβωμένα χτίστηκε κάπου το 450 μΧ. Σαφώς (παλαιοχριστιανική) βασιλική, καί πάρτε μιά ιδέα από το εσωτερικό της:
Ο μεγάλος μαύρος σταυρός στη θέση της Παναγίας (στην κόγχη του ιερού) είναι «σήμα κατατεθέν» της περιόδου της Εικονομαχίας. Οι εικονομάχοι ξήλωναν αγιογραφίες καί ψηφιδωτά, καί αντ’ αυτών ζωγράφιζαν μονάχα σύμβολα ή φυτικά μοτίβα («περικοκλάδες»). Καμιά φορά, ζωγράφιζαν καί ζώα (πχ κοκκόρια, παγώνια, κτλ). Ειδικά στο ιερό, φτιάχνανε αυτούς τους μαύρους σταυρούς. Άρα, όπου δήτε τέτοιον σταυρό, να ξέρετε πως είναι «εικονομαχικός». Γιά παράδειγμα, έχει καί η Αγία Ειρήνη στην Πόλη τέτοιον. Μέχρι κι η Αγία Σοφία της Πόλης έχει μιά πόρτα με τέτοιο υπέρθυρο.
(Η Εικονομαχία εμφανίστηκε λίγο μετά τον μωαμεθανισμό. Μπά… δεν ισχύει αυτό που σκεφτήκατε. Πρόκειται γιά …σύμπτωση! Ούτε ο Μωάμεθ ήταν εβραίος, ούτε υπήρχαν κρυπτοεβραίοι στην ηγεσία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Λολ!!!)
Λοιπόν, θυμάστε τί σας έλεγα γιά την προοπτική του βάθους στη Ροτόντα; Αυτή φαίνεται πιό καθαρά στην Αχειροποίητο, όπως διαπιστώνετε από τη φωτογραφία. Αρχιτεκτονικώς, η διάταξη του κεντρικού κλίτους με τις κιονοστοιχίες «οδηγεί» το βλέμμα του πιστού στη θεότητα, που απεικονίζεται στο βάθος. Γι’ αυτό οι βασιλικές έχουν αυτή τη μακρόστενη δομή.
Τώρα, θα με ρωτήσετε: σε τί ακριβώς διαφέρει ένας αρχαίος Ελληνικός ναός από τούτον εδώ; Εννοώντας, εκτός από τον πλούτο του διακόσμου, ή τους «χριστιανικούς» (δηλ. αρράβδωτους) κίονες. Η απάντηση είναι «σε τίποτε απολύτως»…
…εκτός από ένα πράγμα:
- Στους αρχαίους ναούς μας, το άγαλμα της θεότητας βρισκόταν στη μέση.
- Στους χριστιανικούς ναούς μας, το άγαλμα / η ζωγραφιά της θεότητας έχει μετατοπιστεί στο βάθος.
Γιατί αυτό; Μά, τουλάχιστον γιά να μεταδώσει το συναίσθημα ότι η θεότητα είναι σεβαστή καί πολύ υπεράνω των ανθρωπίνων πραγμάτων.
Με την ευκαιρία: μου φαίνεται ότι (μέσα στην Αχειροποίητο) κάπου πήρε το μάτι μου ένα κουτί «υπέρ αγιογραφήσεως του ναού». Ν’ αποσυρθεί πάραυτα! Ο ναός είναι πανέμορφος έτσι όπως είναι. Το γέμισμα των λευκών χώρων με αγιογραφίες, θα είναι τεράστιο λάθος– κι όχι μόνον αισθητικό.
Iε. Θρησκεία «του κουτιού»
Εφ’ όσον ισχυρίζομαι πως η απεικόνιση στο βάθος του ναού καθιστά σεβαστή τη θεότητα, μήπως αυτό -εξ αντιδιαστολής- σημαίνει πως οι αρχαίοι ημών παίζανε καρπαζιές πχ με το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς;
Όχι. Σαφώς όχι. Αλλά με τον ρωμαϊκό κοσμοπολιτισμό η -γιά αιώνες ολόκληρους!- έλλειψη σεβασμού προς τα θεία είχε παραγίνει (βλέπε άλογο Καλλιγούλα καί Αντίνοο «γιουσουφάκι» του Αδριανού), οπότε χρειαζόντουσαν δραστικές αλλαγές. Μ’ άλλα λόγια, τα αρχαία μας ιερατεία πρόβλεψαν δύο πράγματα:
- την έλευση του Χριστού, καί
- τις απαιτούμενες αλλαγές (μέχρι λεπτομέρειας) στη θρησκεία.
Λογικό είναι! Θα ερχόταν ο Βασιλιάς χωρίς έτοιμο παλάτι;
Εδώ, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν η θρησκεία που θα είχαμε σήμερα …φυσιολογικώς. Χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις (αιρετικούς, εικονομάχους, απειλές μεμέτηδων, πολιορκίες Κωνσταντινούπολης, κτλ). Δηλαδή, τί ακριβώς είχαν στο μυαλό τους τα ιερατεία μας;
Πιστεύω ότι η Αχειροποίητος δίνει μιά πολύ καλή προσέγγιση. Δηλαδή, νομίζω πως η θρησκεία αυτή σε επίπεδο ναοδομίας θα συνέχιζε την αρχαία «σχολή», αλλά δεν θα είχε πολύ διάκοσμο. (Γιά να μην αποσπάται το μυαλό.) Η δε θεότητα, όπως είπαμε, θα εικονιζόταν στο βάθος.
Μ’ άλλα λόγια, τόσο η θεότητα, όσο κι η λατρεία θα γινόταν πιό «αφηρημένες», πιό …αιθερικές. Ταιριαστές με την Εποχή των Ιχθύων. (Οι Ιχθύες, μεταξύ των άλλων, είναι καί το ζώδιο της αφηρημένης μαθηματικής σκέψης.)
Βέβαια, σήμερα ξέρουμε πως οι ναοί μας είναι σταυροειδείς μετά τρούλλου, με πλουσιώτατο ζωγραφικό (καί άλλον) διάκοσμο. Προσέξτε, όμως: την ίδια ακριβώς ιστορική πορεία ακολούθησε κι ο βουδδισμός, μερικούς αιώνες πριν!
Ο Βούδδας (Σιντάρτα Γκαουτάμα) ξεκίνησε τη διδασκαλία του απορρίπτοντας τα πολλά-πολλά κεριά καί λιβάνια του ινδουϊσμού, ως άχρηστα – καί προσπαθώντας να υψώσει το μυαλό των μαθητών του σε ανώτερες σφαίρες. Χωρίς (εν πολλοίς, άνευ νοήματος) επαναλαμβανόμενες τελετουργίες.
Στην πορεία, όμως, ο βουδδισμός διασπάστηκε σε δύο μεγάλα δόγματα: στο «Μαχαγιάνα» ( = «μεγάλο όχημα», δηλ. μέσον γιά τη σωτηρία των πολλών), το οποίο …συνεχίζει τα κεριά καί τα λιβάνια (με το αιτιολογικό πως ο πολύς κοσμάκης δεν καταλαβαίνει αλλοιώς), καί στο «Τεραβάντα» ( = «δόγματα των πρεσβυτέρων» – Ελληνικό είναι: «πατέρων φήματα»), το οποίο ισχυρίζεται πως μεταφέρει την αυθεντική διδασκαλία του Βούδδα. Το πρώτο δόγμα έπιασε τα βόρεια (Θιβέτ, Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα), όπου σε αρκετές περιπτώσεις αναμίχθηκε με ντόπιες θρησκείες (πχ τον σιντοϊσμό στην Ιαπωνία), το δε δεύτερο έπιασε τα νότια (Κεϋλάνη, Βιρμανία, Λάος, κτλ). Σημειώστε πως οι μαχαγιανίστες κοροϊδεύουν το «Τεραβάντα» ως «Χιναγιάνα» ( = «μικρό όχημα» – δηλ. άμα περιμένεις σωτηρία γιά τους πολλούς μ’ αυτό, φέξε μου καί γλίστρησα! ).
Τί μας ενδιαφέρει, όμως, ο βουδδισμός; Γιά τις απαρχές του χριστιανισμού δεν μιλούσαμε;
Μά, ξεχνάτε πως, όταν πήγε ο Μέγας Αλέξανδρος στην Ινδία, οι Έλληνες ήρθαν σ’ επαφή με τον ήδη δύο αιώνων παλαιό βουδδισμό; Ξεχνάτε πως βασικό βιβλίο του βουδδισμού είναι το «Μιλινταπάν(τ)α»; Παναπεί, οι διάλογοι με τον Έλληνα βασιλιά Μένανδρο («Μιλίντα» στα Ινδικά)!
Στο μεταξύ, βέβαια, τα πράγματα προχωρούσαν, αλλά οι -ανέκαθεν φιλομαθείς- Έλληνες παρακολουθούσαν στενά όσα συνέβαιναν στον τότε γνωστό κόσμο. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να δώσουν έτοιμη την πρέπουσα θρησκεία στον Χριστό, ήδη είχαν τη γνώση περί της διάσπασης του βουδδισμού σε δόγματα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι φρόντισαν να μη συμβεί αυτό με τη νέα θρησκεία που ετοιμάζανε. Όπως πιστεύω ότι, γιά να στεριώσει καί να θεριέψει αμέσως η νέα θρησκεία (η νέα μορφή της πανάρχαιας θρησκείας μας, γιά να είμαι ακριβής), φρόντισαν να της δώσουν «γονιδιακά» στοιχεία από πολύ παλιότερες μορφές της! Πολύ πρόχειρα αναφέρω τον (Ανίκητο) Ήλιο καί τον σταυρό.
Σήμερα, λοιπόν, οι ναοί μας είναι ένας συγκερασμός μεταξύ του «αφηρημένου» καί του απτού. Προφανώς αυτός ο συγκερασμός αντανακλά τον άλλον, δηλ. της «αφηρημένης» μορφής της θρησκείας που προετοίμαζαν τα ιερατεία μας καί της παράδοσης του πλούσιου διάκοσμου των αρχαίων ναών μας. Βέβαια, κι ο διάκοσμος των σημερινών ναών μας είναι …αφηρημένος. Γιά παράδειγμα, δεν υφίσταται αυτό που στη ζωγραφική ονομάζεται «προοπτική».
Συμπερασματικώς, μπορούμε να πούμε ότι ο πραγματικός πρόγονος, τα θεμέλια (έστω, ένα μέρος τους) του σημερινού χριστιανισμού, είναι ο Ανίκητος Ήλιος. Μιά πιό τολμηρή υπόθεση είναι πως ο Μ. Κωνσταντίνος εξωτερίκευσε παλιότερες απόκρυφες διδασκαλίες των ιερατείων, που είχαν σχέση με την -σε «αφηρημένο» επίπεδο- λατρεία του Ήλιου. Κάπως σαν τον Ακχενάτεν, ας πούμε. Αυτό, όμως, χρήζει εκτεταμένης έρευνας.
(Αν γουστάρετε έρευνα από μόνοι σας, ψάξτε τη ζωή του Ηλιογάβαλου. Σύνδεσμος καί σύνδεσμος, γι’ αρχή. Γεννήθηκε επάνω στην εαρινή ισημερία, σκοτώθηκε -σαν τον Ιούλιο Καίσαρα- στις ειδούς του Μαρτίου, λάτρευε τον Ήλιο, βασίλευσε από τα 14 μέχρι τα 18 του… Ναί, ακριβώς! Αυτά σας θυμίζουν τον Τουταγχαμών καί την -με το στανιό επιβληθείσα- «Ηλιολατρεία» του πατέρα του!
Καί το κυριώτερο, καταγόταν από τη Συρία!!! Ψάξτε καί το από πού ακριβώς, καί προσπαθήστε να κάνετε μιά σύνδεση με τα γεωπολιτικά της εποχής μας, αλλά καί τους Ναΐτες στην Έμεσα.)
II. Μίθρας
Ο Ανίκητος Ήλιος, λοιπόν, στις μέρες μας καί στην επικαιρότητά μας ξεπετάχτηκε από τα βάθη της Ιστορίας κάπως απροσδόκητα ( ; )… αλλά δεν είναι μόνος του. Έχει καί παρέα.
Τους καιρούς εκείνους, τους χριστιανικούς αιώνες της αυθεντικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν πιά «δεν τραβούσε» η αρχαία θρησκεία καί τη θέση της έπαιρναν διάφορα άλογα του Καλλιγούλα καί θεοί «μιάς χρήσεως», είχε βρεί ευρύτατη απήχηση στις λαϊκές μάζες της Ρώμης ο μιθραϊσμός. Καί δή, στους στρατιωτικούς.
Ο μιθραϊσμός κατάγεται από κάποιον δευτερεύοντα θεό Μίτρα, ή κάπως έτσι, ο οποίος λατρευόταν κάπου στη βόρεια Ινδία. Κάποτε επεκτάθηκε η λατρεία του καί στην ανατολική Περσία, καί μία παραλλαγή του έφτασε στη Ρώμη ως ο γνωστός μιθραϊσμός των πρώτων χριστιανικών αιώνων – όπου βρήκε πολλούς πρόθυμους οπαδούς. Κοντολογής, λένε πως ο Μίτρα-Μίθρας ήτανε κάτι σαν ηλιακός παύλα πυρολατρικός θεός, κάτι σα Διόνυσος, σα Ζωροάστρης, κάτι έτσι, κάτι αλλοιώς. Ένα μείγμα, δηλαδή. Απεικονίζεται να γεννιέται από μία …πέτρα (σαν τους σπαρτούς του Ιάσονα!!!), καί ως ενήλικας να καβαλάει ταύρο καί να τον σκοτώνει με μαχαίρι.
Σημειώστε πως οι δύο τελευταίοι ιεροφάντες της αυθεντικής Ελευσίνας, ο Νεστόριος καί ο Ιλάριος (που τον σκότωσαν οι Γότθοι), ήσαν μιθραϊστές.
Εν πάσει περιπτώσει, ο μιθραϊσμός μας ενδιαφέρει τα μάλα, επειδή είναι ο παππούς των σημερινών μασώνων!!!
Πώς αυτό;
Επειδή είχε πολλά κοινά στοιχεία με τους σημερινούς τέκτονες. Άκρα μυστικότητα, συνεδριάσεις σε (κατά κανόνα υπόγειες) …στοές, τα λεγόμενα «μιθραία», κι επτά μυητικούς βαθμούς. Αν πείς καί γιά τα σύμβολά του, εξέχουσα θέση είχαν τα …μυστριά καί τα σφυριά. Αν δεν περιοριστήτε στο λήμμα της Γουΐκι, όπου σας παραπέμπω, θα βρήτε πάρα πολλά ενδιαφέροντα. Το πλέον ενδιαφέρον, ήταν πως ο έκτος βαθμός ήταν ο Ήλιος («Ηλιοδρόμος»), κι ο έβδομος καί ανώτατος ο …Κρόνος («Πατήρ»)!!! Είπατε τίποτε;
Στις απεικονίσεις, μάλιστα, ο έκτος βαθμός βοηθάει τον έβδομο να σκοτώσουν τον ταύρο παρέα.
Αυτά όλα έχουν βρεθεί από την αρχαιολογική σκαπάνη, καί δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. (Υπάρχει, βέβαια, η σμικρή πιθανότης να …στρογγύλεψαν ελαφρώς τα ευρήματα οι σημερινοί τέκτονες, καταπώς τους βόλευε. Αλλά αυτή η πιθανότητα προσεγγίζει το μηδέν. Δεχόμαστε πως, όντως, οι αρχαιολόγοι δεν λένε ψέμματα εδώ.) Έτσι, αιτιολογείται απόλυτα ο ισχυρισμός των τεκτόνων, που ισχυρίζονται πως είναι οι κληρονόμοι των «αρχαίων Ελληνικών μυστηρίων» – αν, βέβαια, εννοούν τα μιθραϊκά μυστήρια. (Τα οποία, όμως, δεν είναι …Ελληνικά.) Διότι τα Καβείρια ή τα Ελευσίνεια δεν τά ‘χει κληρονομήσει κανένας.
Γιατί, τώρα, βρήκε ο μιθραϊσμός πολλούς οπαδούς στους στρατιωτικούς της Ρώμης; Διότι αυτοί μπορούσαν να συνομωτούν ανενόχλητοι, εκμεταλλευόμενοι τις δομές του. (Καί τις στοές του. ) Δηλαδή, το θέμα ήταν καθαρά πρακτικό καί τίποτ’ άλλο.
Καί γιατί τα θυμήθηκα όλ’ αυτά, έτσι ξαφνικά;
Γι’ αυτό εδώ:
Τί ακριβώς βλέπουμε στη φωτογραφία;
Εννοώ, εκτός απ’ όσα έγραψαν τα ΜΜΕ, ότι δηλαδή οι διαμαρτυρόμενοι ένστολοι πήγαν να μπάσουν τον γάϊδαρο στη …Βουλή! (Όχι ως βουλευτή, ελπίζω. Αν καί δεν βλέπω να του λείπουν …προσόντα, του ζωντανού, ώστε να καταλάβει έδρα. Πανέξυπνο είναι.)
Λοιπόν, τί βλέπουμε με τη δική μας ματιά;
Ελπίζω πως γνωρίζετε στοιχειώδη αρχαία Ελληνικά, ώστε στ’ αριστερά να δήτε τον Κρ-όνο.
(Καταλάβατε τώρα γιατί ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα σε γάϊδαρο; Διότι την είπε άσχημα στους εβραίους, αλλά δεν μπορούσαν καί να Του απαντήσουν! Σου λέει, εγώ απλώς καβαλάω έναν γάϊδαρο. Εσείς, εβραίοι, τί ζόρι τραβάτε;
Δεν θυμάμαι τώρα καί ποιός Ρωμαίος κατηγόρησε -χλευαστικώς- τους εβραίους ότι λατρεύουν γάϊδαρο, κι έτρεχαν αυτοί να του απαντήσουν πως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μ’ αρέσει εκείνος ο ραββίνος, που αποκαλούσε «γαϊδούρια» όλους τους «γκοΐμ» – καί γελούσαν οι οπαδοί του από κάτω. Σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2. Εάν, όμως, όλοι αυτοί ήξεραν αρχαία Ελληνικά, θα κάνανε πεντέξη μετενσαρκώσεις γιά να ξαναγελάσουνε.)
Τον οποίο Κρ-όνο σέρνει πυροσβέστης, δηλαδή μέλος «στρατιωτικού» σώματος, που έχει σχέση με το πύρ. Ο δε πορτοκαλής φωτισμός όλης της φωτογραφίας δεν αφήνει καμμία αμφιβολία, πως μιλάμε γιά το πύρ του Ηλίου. Άσε που ο πυροσβέστης πάει να βάλει τον Κρ-όνο στη Βουλή, δηλαδή στη μεγαλύτερη ίσως τεκτονική στοά της χώρας! Λολ!!!
Ιδού, λοιπόν, μία σύγχρονη εικόνα των μιθραϊκών μυστηρίων, που ξεπήδησε ολοζώντανη μπροστά μας με …μυστήριο τρόπο!
Υπ’ όψιν, ο Ταύρος είναι το ζώδιο της Ελλάδας. Ταυροφονία ευαγγελίζεται ο μιθραϊσμός; Χμμμ…
Άσε που μας έρχεται (όπως κι ο βουδδισμός) από τη βόρεια Ινδία. Να υποθέσω χτύπημα-αντιχτύπημα των ιερατείων;
III. Άρα;
Καλό είναι το διάβασμα, καλή είναι κι η γνώση της Ιστορίας, καλές είναι κι οι ερευνητικές ενασχολήσεις. Όμως, τί έχουν επί της ουσίας να μας πουν σήμερα αυτές οι …συμπτώσεις; Γιατί η επικαιρότητα ξαναζωντανεύει «φαντάσματα» της ρωμαϊκής εποχής;
Χμμμμ…..
Ξεκινάμε από το ότι γιά τη θρησκεία των Ελλήνων της Ιχθυακής Εποχής, οι υποψήφιες ήταν πολλές. Εάν δεν επικρατούσε η μία, θα επικρατούσε η άλλη. Ενδεχομένως, η παράλλη. Καί ούτω καθ΄εξής. Ο μιθραϊσμός ήταν σοβαρός υποψήφιος, εφ’ όσον μάλιστα κατάφερε κι έβγαλε δύο ιεροφάντες στην Ελευσίνα.
Το θέμα, όμως, είναι τα κίνητρα των δημιουργών αυτών των θρησκειών.
Είναι φανερό πως τα δικά μας ιερατεία απέβλεπαν καθαρά στη διατήρηση της φυλής μας γιά τους επόμενους είκοσι-εικοσιέναν αιώνες, ενώ -εξ αντιθέτου- τα τυφωνικά ιερατεία απέβλεπαν σε μεγαλοπρεπές καπέλλωμα της Ελλάδας (συνεργούσης καί της βλακώδους αφασίας των Ρωμαίων), καί σε τελική θανάτωσή της. Εξ ού κι η εσπευσμένη πιλάλα του Σαούλ καθ’ άπασα την Ελλάδα: να μην προλάβει άλλος να υποδείξει νέα θρησκεία στους Έλληνες!
Η ξαφνική ( ; ) επανεμφάνιση δύο από τους κυριώτερους παλιούς μονομάχους γιά τη θέση του (επικρατήσαντος) χριστιανισμού, λοιπόν, δείχνει δύο πράγματα.
- Το πρώτο είναι πως -γιά κάποιους λόγους- ξαναζούμε «ρωμαϊκές» μέρες προ χριστιανισμού.
Είτε ο χριστιανισμός «μετράει μέρες», είτε όχι, η επιστροφή μας σε προχριστιανικά ρωμαϊκά δεδομένα σημαίνει πως οι βασικές μας οι αρχές ξανατίθενται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με κρυφή ελπίδα των τυφωνικών ιερατείων να επικρατήσουν οριστικά αυτή τη φορά… εφ’ όσον «δεν υπάρχει» χριστιανισμός.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι άκρως τολμηρό ως υπόθεση, διότι ξεφεύγει κατά πολύ από την απτή καθημερινότητα. Είναι
- το ότι έχουμε κάποιας μορφής αντιστροφή χρόνου.
Αν θυμηθούμε καί την τελετουργία του Endgame, το συμπέρασμα είναι συγκλονιστικό!
Σ’ αυτή την περίπτωση, πρέπει να ψάξουμε γιά «κάτοπτρο γεγονότων» κάπου το 1200… 1204;;;!!!
Ειλικρινά, ενώ τα σημάδια ήταν εντονώτατα (καί δεν μπορούσα να τα παραβλέψω), δεν γνωρίζω τί ακριβώς συμβαίνει. Περιμένω κι εγώ, όπως εσείς, τις επόμενες εξελίξεις της μονομαχίας.
