γράφει ο Legion
Τρέμουν στην ιδέα του οι Θεοσεβούμενοι, αδιαφορούν οι άθεοι και οι άπιστοι, τον αναμένει με φθόνο η εξουσία, τον υμνούν ελάχιστοι.
Τρομοκρατική ενέργεια στο Βέλγιο. Πριν λίγο καιρό, τρομοκρατική ενέργεια στο Παρίσι. Τρόμος και πόνος, παντού.
Σε όλη την Ευρώπη, ντόπιοι και μετανάστες 2η, 3ης και 4ης γενιάς, ξαφνικά, "αποφασίζουν" να γίνουν εξτρεμιστές μουσουλμάνοι και να σκορπίσουν τον τρόμο και τον θάνατο. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει δίχως την περίεργη ανοχή των κρατικών αρχών ασφαλείας των κρατών της Ευρώπης. Δεν είναι δυνατόν, στην εποχή που οι κρατικές αρχές γνωρίζουν μέχρι και τι φάγαμε πριν μια 10ετία, να μην γνωρίζουν, ποιοί κάνουν κύρηγμα μίσους, σε νέες ψυχές . Οι ίδιες κρατικές αρχές, των ίδιων κρατών που τροφοδοτούν με όπλα την μέση ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο, είναι πραγματικά αδύνατον εως και αδιανόητο, να μην γνωρίζουν τι συμβαίνει μέσα στις αυλές τους.
Απο μόνοι τους, Ιμάμηδες, βρίσκουν το θάρρος και το θράσος, να κυρήξουν το μίσος και να διαστρέψουν το μήνυμα του κορανίου εντός Ευρωπαϊκών εδαφών ; Στην μέση ανατολή, το εξτρεμιστικό ισλάμ, τροφοδοτείται απο τους άρχοντες του πετρελαίου. Στην Ευρώπη, απο πού ;
"Περισσότερη ασφάλεια, λιγότερη ελευθερία", είναι το κοινό σύνθημα όλων των "σκεπτόμενων" στην Ευρώπη .
Όσα δακρύβρεχτα λογάκια κι αν σπαταλήσουμε στα social media, ο πόνος της απώλειας των θυμάτων της "τρομοκρατίας" στην Ευρώπη ,στην μέση ανατολή και στον πλανήτη ολάκερο, δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Άνθρωποι χάσανε τους αγαπημένους τους, απο την αγριοτήτα, την ματαιοδοξία και την ηλιθιότητα κάποιων ισχυρών κάφρων, που νομίζουν πως....."εξουσιάζουν".
Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, τα ίδια και τα ίδια. Είναι πραγματικά τρομακτικά βαρετή η ανθρώπινη ιστορία. Διαρκώς οι ίδιες ιστορίες, οι ίδιες ίντριγκες, οι ίδιες επιδιώξεις, το ίδιο αποτέλεσμα. Εκμετάλλευση, θάνατος, αλλαγές συνόρων, ακμή και παρακμή αυτοκρατοριών, δημιουργία και καταστροφή Εθνών.
Στην μέση όλων αυτών, ο γνωστός "αθώος" . Ο πάντοτε "αθώος" πολίτης, που απλά θέλει "ειρήνη", εργασία, υγεία και μια καλή σύνταξη για τα γεράματα.
Το ανθρώπινο μυαλό, διαρκώς στρογγυλεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι παντελώς ανίκανο στο να εμβαθύνει και να κατανοήσει την ουσία των πραγμάτων και παντελώς ανίσχυρο να διακρίνει, την αλήθεια απο το ψεύδος.
Δεν έγινε σήμερα κολαστήριο ο πλανήτης γη. Πάντοτε ήταν.
Έθνη κατασκευάστηκαν, εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν κατά εκατοντάδες στον ρου της ιστορίας. Κι αν το δείς βαθύτερα, ανθρώπινα είδη ολόκληρα άνθισαν και αφανίστηκαν απο τον πανδαμάτωρ χρόνο.
Κι όμως, κάθε γενιά ανθρώπων επαναλαμβάνει τα ίδια ακριβώς λάθη με την προηγούμενη, κι οχι απλά τα επαναλαμβάνει, αλλά τα εξελίσσει οσο περισσότερο είναι εφικτό.
Ο πλανήτης πεθαίνει, το νερό σε ελάχιστα χρόνια θα είναι πιο ακριβό απο τον χρυσό, οι πρώτες ύλες τελειώνουν εξαιτίας της αλόγιστης και άσκοπης χρήσης του ανθρώπου, κι όλοι κάνουν λες και υπάρχει αύριο, η λες και υπάρχει μέλλον.
Έρωτες, ηδονές, εμμονές, απόκτηση υλικών αγαθών, εγωπάθειες, άνθρωποι που νομίζουν οτι είναι θεοί, ανούσιες συζητήσεις με το κιλό, θεωρίες για αγρίους. Έξυπνοι -χαζοί κι ανόητοι στο ίδιο τσουβάλι. Στην ίδια μοίρα, Στην μοίρα του Θανάτου.
Κι ο χρόνος και οι μέρες κυλάνε.
Πριν την επανάσταση του 21, υπήρχε η οθωμανική αυτοκρατορία. Πριν την οθωμανική αυτοκρατορία, υπήρχε η "Ρωμαϊκή". Πριν την Ρωμαϊκή , η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου. Πριν απο αυτήν η αυτοκρατορία των Περσών. Η εποχή των πόλεων κρατών. Πριν απο αυτές η εποχή των Μυκηναίων και των Μινωϊτών. Η εποχή των βαβυλωνίων. Των Ασσυρίων. Των Σουμερίων. Των αρχαίων Ινδών. Οι αυτοκρατορίες των μογγόλων και των Κινέζων. Πολιτισμοί σε όλα τα μύκη και τα πλάτη της γης, άνθισαν, εξελίχθηκαν, κι απλά έσβησαν για πάντα.
Όλων των ειδών τα μοντέλα διακυβέρνησης έχουν δοκιμαστεί. Όλων των ειδών τα εγκλήματα έχουν συντελεστεί. Όλων των ειδών τα όνειρα έχουν πραγματοποιηθεί και συλληφθεί.
Τίποτα καινούργιο υπο το φως του ήλιου.
Ουδέν κρυπτόν υπο τον Ήλιο.
Κάθε μέρα ο Ήλιος είναι καινούργιος.
Πόσα έχουν δει τα μάτια σου Αιώνιε Έφηβε. Που καθημερινά ανανεώνεις τον Εαυτό σου μέσα στην απεραντοσύνη της φθαρτής σου αιωνιότητας. Πόσες προσευχές δεν δέχθηκες. Πόσα αιτήματα κι αν δεν επεξεργάστηκες. Σε πόσα έκλαψες και σε πόσα ακόμα οργίστηκες. Πως να μην απευθυνθεί κανείς στο μεγαλείο σου Θεε μου ; .Σε εξανθρωπίζω θεέ μου, γιατί ετσι ικανοποιώ την ανάγκη μου να σου μιλήσω. Βλάσφημος θεέ μου. Μάλλον αυτό είμαι.
Ότι κι αν κάνεις εσυ θεέ μου οι άνθρωποι θα επιλέγουν το μίσος απο την αγάπη . Ότι κι αν κάνεις θεέ μου , όση θυσία κι αν προσφέρεις καθημερινά, οι άνθρωποι δεν θα βλέπουν. Γιατί δεν νοιάζονται θεέ μου. Περισσότερο τους ενδιαφέρει να ξεδιψάσουν τα παντελώς εφήμερα "θέλω" τους, τις ανόητες και τόσο ασήμαντες επιθυμίες τους, παρά να γνωρίσουν την Αλήθεια.
Δεν νοιάζεται κανείς για τον πόνο που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη, για τα παιδιά που κλαίνε καθημερινά, για τα γεροντάκια που καθημερινά αναλογίζονται το πόσο γρήγορα κύλησαν τα χρόνια, για την σκληρότητα, την βρωμιά, την ανοησία .
Νομίζουν οτι θα ζήσουν για πάντα θεέ μου, κι οσο κι αν γράφω εγώ και χιλιάδες άλλοι , ουδέποτε θα το αντιληφθούν.
Υπάρχουν κι αυτοί που το παίζουν φιλάνθρωποι των φιλανθρώπων και είναι τάχα οι πλέον ευαίσθητοι των ευαίσθητων. Που τάχα αγαπούν όλο τον κόσμο. Πως να αγαπήσεις όλο τον κόσμο θεέ μου ; Και να ήθελα, δεν έχω χρόνο για να το κάνω. Πως να σώσεις όλο τον κόσμο θεέ μου, όταν καλά καλά δεν ξέρεις και δεν προλαβαίνεις να σώσεις εσένα τον ίδιο ; Ποιά είναι η ουσία της αλήθειας θεέ μου , ενώ η μνήμη ξεθωριάζει και συγκρατεί μόνο τα αιώνια ;
Τι τροφοδοτεί με τόση σιγουριά και φανατισμό την ανοησία των ανθρώπων ; Τι κάνει τους ανθρώπους θεέ μου τόσο τυφλούς κι ανόητους ; Κι εσύ θεέ μου, πότε θα εκπληρώσεις την υπόσχεση σου, να τελειώσει το Έργο ;
Φοβούνται Αντιχρίστους και μύρια τέρατα θεέ μου, ενώ οι ίδιοι είναι τα χειρότερα τέρατα της οικουμένης. Οι μεγαλύτεροι υποκριτές που υπάρχουν. Και δεν τους νοιάζει κάτι άλλο θεέ μου πέρα απο το να θρέψουν την ασημαντότητα τους θεέ μου. Μόνο να υμνούν το ψεύδος θέλουν Κύριε.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον κανόνα και δίνουν ελάχιστο Φως στην ματαιότητα .
Αμφιβάλλω πλέον θεέ μου, αν η πλειοψηφία των ανθρώπων, οταν πεθάνει , αν θα συνεχίσει να υπάρχει. Πως να αξίζει το δώρο της αιώνιας ζωής και της αιώνιας ύπαρξης, ενα είδος τόσο ανόητο ;
Κάποτε, αργά η γρήγορα, στο άπειρο του σύμπαντος, η ανθρωπότητα θα είναι μια ξεχασμένη κακή ανάμνηση. Κι αυτη είναι μια μαθηματική βεβαιότητα. Αλλά στο αιώνιο παρόν, πως αντέχεις θεέ μου ;
Στην απλότητα, στην αγνότητα, στην αγκαλιά, στην συγχώρεση, στον τρυφερό λόγο, στην ομολογία της αλήθειας, στην ανιδιοτέλεια, στην τελειότητα σε βρίσκει κανείς Θεέ μου.
Αλλά αυτοί νοιάζονται μόνο να αυξήσουν τις ηδονές τους θεέ μου. Κι αν ασθενήσουν το ξεχνάνε. Κι αν κινδυνέψουν το ξεχνάνε. Μόνο να μισούν δεν ξεχνάνε. Και για τα λάθη τους κατηγορούν εσένα θεέ μου. Για την εγκληματική τους ασυνέπεια προς τον Εαυτό τους κατηγορούν εσένα θεέ μου. Κι εσύ συνεχίζεις να λάμπεις καθημερινά, ατάραχος, δίχως να σταματάς, ενώ αυτοί, γυαλιά ηλίου έφτιαξαν για να κρυφτούν απο το φως σου τάχα.
Υπάρχει ζωή μετά τον Θάνατο ; Υπάρχει ζωή πριν τον Θάνατο ; Τόσες χιλιετίες πέρασαν, κι ακόμα αναρωτιούνται θεέ μου. Μορφωμένοι κι αμόρφωτοι, βίαιοι κι ειρηνικοί, άξεστοι κι εκλεπτυσμένοι, δίκαιοι και άδικοι. Τίποτα δεν άλλαξε ποτέ θεέ μου.
Τόσοι Σοφοί πέρασαν μα κανείς δεν τους άκουσε. Τόσα θηρία γεννήθηκαν και έσπειραν με τρόμο και απελπισία την Γη κι ομως ελάχιστοι μετανόησαν.
Μόνο για εσένα είμαι βέβαιος πως υπάρχεις Θεέ μου. Για όλα τα άλλα αμφιβάλλω. Αυτοί αμφιβάλλουν μόνο για εσένα, κι έχουν βεβαιότητες για όλα τα υπόλοιπα.
Κανείς δεν σε εχει δεί Θεέ μου και κανείς δεν πρόκειται ποτέ να σε δει, μέχρι την ημέρα της κρίσης. Αθέατος και υπέρλαμπρος, κι όμως σε κοινή θέα, αλλά μόνο με την διαρκή αίσθηση της παρουσίας σου, κι οχι κάτι παραπάνω.
Δογματίζουν κι όλας κάποιοι στο ονομά σου Θεέ μου.
Γιατί τους αγαπάς τόσο θεέ μου ;
Γιατί μας αγαπάς και δεν μας σβήνεις με μια σου κίνηση να ηρεμήσει η πλάση ; Ποιό Σχέδιο που δεν βλέπω κρύβεται πίσω απο την Άπειρη Αγάπη σου ;
Ανάγκη θεέ μου δεν μας έχεις. Εγώ σε εχω ανάγκη και κάθε άνθρωπος, κι αυτό αν το επιλέξω. Ποιός επιλέγει τον θάνατο απο την ζωή και ποιός δεν βλέπει πως ο θάνατος υπηρετεί την ζωή κι η ζωή τον θάνατο ;
Εσυ προσφέρεις αιώνια αγάπη θεέ μου, κι αυτοί προσφέρουν και διψούν για το αιώνιο τίποτα.
Πότε το Μέγα Θηρίο θα έρθει θεέ μου ;
Άστο να Κυριαρχήσει, αυτό το προσωποποιημένο σκεύος της οργής σου.
Να τελειώνουμε θεέ μου.
Κι είτε υπάρχω εγώ κι όλοι οι άνθρωποι είτε οχι, να τελειώνουμε Θεέ μου.
Φτάνει πιά.
