Όμως, η παντοκρατορία τής Ρώμης δεν έφτασε μέχρι τις ημέρες μας.
Διήρκησε μέχρι το 1714 και τη σύναψη της Συνθήκης της Ουτρέχτης.
Γιατί ήταν τόσο σημαντική εκείνη η συνθήκη;
Γιατί ο πολιτικοστρατιωτικός φορέας, ο οποίος λειτουργούσε υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας, καταστράφηκε ...Η φανατικά καθολική Ισπανία και μαζί της η ομόδοξη Γαλλία "βγήκαν" από το παιχνίδι του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ανοίγοντας τον "δρόμο" της προτεσταντικής Βρετανίας ...
Τα "ενεργούμενα" της Ρώμης, που υπέτασσαν τον κόσμο στην εξουσία της, βγήκαν από το "παιχνίδι".
Από το 1714 και μετά κυρίαρχοι του χριστιανισμού, ο οποίος εξακολουθούσε να κυριαρχεί στον κόσμο, είναι οι Προτεστάντες. Όμως, αυτή η κυριαρχία είναι άκρως επικίνδυνη για τον ίδιο τον χριστιανισμό.
Γιατί;
Γιατί ο προτεσταντισμός έχει ιδιαιτερότητες, που τον καθιστούν επικίνδυνο. Με τη λειτουργία του και τα χαρακτηριστικά του κάνει αυτό, το οποίο δεν έκαναν τα υπόλοιπα δόγματα για χιλιάδες χρόνια. Ρισκάρει την επιβίωση του ίδιου του χριστιανικού ιμπεριαλισμού.
Όχι μόνον δεν διατηρεί ισχυρό τον χριστιανισμό, αλλά τον εξασθενεί. Ο προτεσταντισμός δεν διατηρεί σταθερή την ισχύ του χριστιανισμού. Αν εξασθενίσει ο ίδιος, παρασέρνει στην αδυναμία και τον ίδιο τον χριστιανισμό.
Δεν επιτρέπει τη διαδοχή του από άλλο δόγμα. Στο τέλος του μπορεί να "παρασύρει" ολόκληρο τον χριστιανισμό μαζί του. Μέχρι να "πεθάνει", ως ιμπεριαλιστικό "σχήμα", ρευστοποιεί τις δυνάμεις του ίδιου του χριστιανισμού.
Αυτό ακριβώς είναι που τον κάνει ιδιόρρυθμο και επικίνδυνο για τον ίδιο τον χριστιανισμό. Υπό αυτό το πρίσμα αντιλαμβανόμαστε ότι μετά το 1714 η αμέσως επόμενη σημαντική ημερομηνία για τον χριστιανικό ιμπεριαλισμό είναι το 1989.
Γιατί;
Γιατί ο προτεσταντισμός, προκειμένου να "επιβιώσει" —χωρίς "καύσιμα" πλέον—, συνεταιρίστηκε σε ένα "σχήμα" μαζί με τους Εβραίους και οι δύο τους μαζί "έβγαλαν" τον ιμπεριαλισμό έξω από τον χριστιανισμό. Έκαναν και τον ίδιο τον χριστιανισμό θύμα του πρώην δικού του ιμπεριαλισμού.
Όλα αυτά τα κατάφερναν, γιατί στην πραγματικότητα κατήργησαν σχεδόν το πανίσχυρο χριστιανικό δόγμα.
Στη θέση των χριστιανικών δογμάτων έβαλαν κάτι —αμφιβόλου ποιότητας και βεβαίως αντοχής— politically correct παπαρολογίες. Στη θέση των φανατικών "Ιησουϊτών" προστατών του δόγματος έβαλαν κάτι "αδερφές", "κομμώτριες", δημοσιογράφους και παντώς τύπου ανεπάγγελτων celebrities να ωρύονται εναντίον των "απίστων" της Νέας Εποχής.
Ελέγχοντας τα παγκόσμια ΜΜΕ, έδιναν σε αυτούς τους καραγκιόζηδες τη δυνατότητα να περνάνε τους "απίστους" από "τηλε-ιερές εξετάσεις", για να τους τιμωρήσουν και να εξευμενίσουν τους κύριους και χορηγούς τους.
Με αυτόν τον γελοίο τρόπο δημιούργησαν ένα αμφιβόλου αντοχής υπερθρησκευτικό "σχήμα", το οποίο, εκτός όλων των άλλων, ήταν εξόχως αντιχριστιανικό.
...Ένα σχήμα, το οποίο έδινε την εξουσία σε Προτεστάντες, οι οποίοι έτειναν προς την αθεΐα και οι οποίοι για λόγους συμφέροντος είχαν συνεταιριστεί με τους Εβραίους ...
Ένα σχήμα, το οποίο έθετε υπό τον ιμπεριαλισμό του ακόμα και τον ίδιο τον χριστιανισμό ...
Ένα σχήμα επικίνδυνο, εφόσον οι πονηροί είχαν συνεταιριστεί με τους θεομπαίχτες και φτάσαμε στο σημερινό σημείο.
Αυτό το σημείο είναι πολύ κρίσιμο, γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτό, το οποίο σχεδίασαν, δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Ενώ θεωρητικά δείχνει ότι μπορεί να λειτουργήσει και ότι είναι εύκολο στην εφαρμογή του, πρακτικά δεν έχει καμία πιθανότητα.
Η αδυναμία του είναι εγγενής.
Δεν μπορεί να "επιδιορθωθεί".
Είναι εξ’ αρχής "ελαττωματικό".
Γιατί;
Γιατί δεν έχει εκείνα τα "συστατικά" λειτουργίας, που επιτρέπουν σε ένα σύστημα να "λειτουργεί" σαν ζωντανός "οργανισμός" ..."Οργανισμός", που, μέσω του αυτοελέγχου, να επιβιώνει χωρίς απώλειες.
Αυτό το εβραιοπροτεσταντικό "σχήμα" μπορεί εύκολα να "επεκτείνεται" στον χώρο, αλλά δεν μπορεί επιβιώσει, όταν θα κληθεί να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα.
Δεν έχει εκείνα τα λειτουργικά χαρακτηριστικά, τα οποία θα του επιτρέψουν ν' ανταπεξέλθει σε μια μεγάλη "πίεση" ...
Εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα του επιτρέψουν να κάνει ένα "reset" και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
Εδώ ο αναγνώστης θα πρέπει να βάλει τη φαντασία του να δουλέψει.
Όμως, ενώ το Ορθόδοξο και το Καθολικό δόγμα έδωσαν τις "εξετάσεις" τους και πέρασαν με "άριστα", δεν συνέβη το ίδιο με το Προτεσταντικό δόγμα.
Η Προτεσταντική Τάξη Πραγμάτων ξεκίνησε ως συνέχεια αυτής της χριστιανικής ιμπεριαλιστικής παράδοσης.
Ποτέ όμως δεν δοκιμάστηκε σε ακραίες συνθήκες, ώστε να αποδείξει ότι μπορεί να περάσει τις "εξετάσεις" ...
Αν μπορεί να διατηρήσει τη "στεγανότητά" της ή στην οριακή περίπτωση να πάρει τα "κεφάλια" μερικών ισχυρών της ...
Αν, δηλαδή, μπορεί να παίξει το τελευταίο "χαρτί" ...
Αν έχει τη δυνατότητα να υποτάξει ακόμα και τα πιο ισχυρά ιδιωτικά συμφέροντα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα γενικά συμφέροντα του χριστιανισμού.
Γιατί δεν δοκιμάστηκε ποτέ σε ένα τέτοιο τεστ "αντοχής";
Γιατί απολάμβανε μια πολύ μεγάλη πολυτέλεια.
Μια πολυτέλεια, την οποία δεν απόλαυσαν τα άλλα δόγματα.
Η τύχη της ήταν ότι εγκαθιδρύθηκε στην κορυφή και άρα ήρθε στα "πράγματα" στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων και της αποικιοκρατίας ...Στην εποχή όπου ο χριστιανισμός ανακάλυπτε "χωράφια" για να "τρέχει".
Η εσωτερική κοινωνική "πίεση" δεν απειλούσε τον προτεσταντισμό με "ρήξη", αλλά απλά τον ανάγκαζε να "απλώνεται".
Δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με μεγάλη "πίεση", γιατί αύξανε συνεχώς το μέγεθός του.
Οι πληθυσμοί, οι οποίοι θα πιέζονταν από την οικονομική δυσπραγία και θα έπρεπε να ελεγχθούν, ώστε να γίνει αντιληπτή η αντοχή της "χύτρας", δεν δημιουργούσαν ποτέ πρόβλημα, γιατί εκτονώνονταν στη μετανάστευση. Τους πληθυσμούς αυτούς τους "ξεφορτώνονταν" ο προτεσταντισμός στη Νέα Γη.
Όταν γέμισε η Νέα Γη, άρχισε να γεμίζει η Αυστραλία.
Το προτεσταντικό σύστημα, δηλαδή, δεν κλήθηκε ποτέ ν' αντιμετωπίσει μια κατάσταση μεγάλης κοινωνικής αναταραχής με εγκλωβισμένους πληθυσμούς ...
Με πληθυσμούς, οι οποίοι θα στρέφονταν εναντίον των "ανώτερων" τάξεων και όχι εναντίον αλλόθρησκων ή αλλόδοξων, εκτονώνοντας την εσωτερική του "πίεση" ..."Πίεση", η οποία θα εκδηλωνόταν εναντίον των "πάνω" και όχι εναντίον των "δίπλα". Το προτεσταντικό σύστημα είχε βρει μια λύση, η οποία δεν το απειλούσε και βέβαια δεν αποκάλυπτε τις αδυναμίες του ...Απλωνόταν ...
Άπλωνε τα συμφέροντά του ...
Λειτουργούσε σαν ανοικτή "κατσαρόλα" και όχι σαν "χύτρα".
Η τύχη αυτής της "κατσαρόλας" ήταν ο Νέος Κόσμος.
Αν πέρα από την Ευρώπη της Ρώμης δεν υπήρχε η αμερικανική ήπειρος, ο προτεσταντισμός όχι απλά δεν θα άκμαζε, αλλά δεν θα επιβίωνε καν. Στην πρώτη μεγάλη κρίση η Ρώμη θα άρπαζε δια της βίας το ανεξέλεγκτο ποίμνιό του.
Η τύχη του ήταν αυτός ο Νέος Κόσμος, γιατί όχι απλά του έδινε δυνατότητα να επιβιώσει, αλλά του έδινε πλεονέκτημα έναντι των άλλων δογμάτων ...
Τον έκανε πιο "γρήγορο" ...Του εξασφάλιζε συμπάθειες και από τους πιστούς των άλλων δογμάτων. Λογικό είναι αυτό.
Η απλή "κατσαρόλα" πιο εύκολα απλώνεται από την πολύπλοκη χύτρα. Ειδικά μάλιστα όταν απευθύνεται στα ένστικτα όλων των χριστιανών και τους υπόσχεται κέρδη έναντι κάποιων άλλων. Κάθε φορά, λοιπόν, που αύξανε την "πίεσή" του στην Ευρώπη, απλωνόταν εις βάρος κάποιων άλλων ...παντού στον Πλανήτη. Για όσο διάστημα υπήρχαν οι "δίπλα", δεν κινδύνευε.
Όμως, η Γη δεν είναι άπειρη. Κάποτε τελειώνει, ενώ οι πληθυσμοί συνεχώς αυξάνονται.
Αυτή ακριβώς είναι η αδυναμία του.
Η "ταχύτητά" του τον φέρνει κάθε φορά πιο κοντά στην αδυναμία. Το "δίπλα" κάποτε τελειώνει. Κάποτε ο προτεσταντισμός θα έπρεπε ν' αντιμετωπίσει την εσωτερική πίεση και αυτό —για κάποιον που έχει γνώσεις— είναι απίθανο να το καταφέρει. Στερείται κεντρικού "αλάθητου" ιερατείου, το οποίο να αποφασίζει για όλους με τον πιο απόλυτο τρόπο και ταυτόχρονα δεν έχει "καπάκι" την περιουσία μιας κεντρικής Εκκλησίας.
Δεν ελέγχει δηλαδή τον κάθετο "άξονα" της κοινωνίας του.
Δεν έχει ένα ανώτατο "όριο" επιτυχίας, που να περιορίζει τα ιδιωτικά συμφέροντα και ταυτόχρονα δεν έχει συνδεθεί ως δόγμα απόλυτα με την υλική μορφή κεφαλαίου.
Τι σημαίνει αυτό; ...Ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να "εκφυλιστεί". Να γίνει το σύστημα της μονεταριστικό και να "πεθάνει".
Αν δηλαδή η οικονομική λειτουργία το επιτρέπει, οι ισχυροί της οικονομικοί παράγοντες φεύγουν από το "αργό" κεφάλαιο και πηγαίνουν στο "γρήγορο" χρηματοοικονομικό δεδομένο.
Αυτό όμως είναι τραγικό.
Γιατί;
Γιατί οι αποφάσεις τους θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και αυτά δεν θα ταυτίζονται με αυτά του κεφαλαίου.
Οι αποφάσεις τους θα θίγουν την ισχύ της αυτοκρατορίας και ταυτόχρονα θα "πιέζουν" αφόρητα τη βάση.
Όταν δεν υπάρχει το όριο του Θεού και των δούλων, οι οποίοι αποφασίζουν να περιορίσουν τους πάντες κάτω από αυτό, ποιος θα περιορίσει τους ιδιώτες, που θα αποφασίζουν μόνοι τους; ...Τους πανίσχυρους ιδιώτες, οι οποίοι όχι απλά δεν θα περιορίζονται από τις εντολές του χριστιανικού συστήματος, αλλά θα χρησιμοποιούν και το ίδιο, για να αυξήσουν τα συμφέροντά τους ...Τους ιδιώτες, οι οποίοι μπορεί να μην είναι κεφαλαιοκράτες και άρα να βάζουν το χριστιανικό σύστημα να παίρνει αποφάσεις εις βάρος του κεφαλαίου του και άρα εις βάρος της ισχύος του.
Ταυτόχρονα, εντός του προτεσταντικού κόσμου δεν εξασφαλίζεται ούτε καν η χριστιανικότητα του ίδιου του συστήματος.
Αλλάζοντας τα δεδομένα στην οικονομική λειτουργία, πάντα θα υπάρχει κίνδυνος να παρακαμφθούν οι χριστιανοί από την κορυφή του χριστιανισμού, εφόσον στον χρηματοοικονομικό τομέα δεν υπάρχουν περιορισμοί ...
Να παρακαμφθούν από αλλόθρησκους.
Ένα ενδεχόμενο καθόλου απίθανο, εάν σκεφτεί κάποιος ότι επί αιώνες μέσα στον χριστιανισμό οι κυρίαρχοι τού τραπεζικού συστήματος ήταν οι Εβραίοι.
Στην γη, για παράδειγμα, δεν μπορείς να παρακάμψεις τον χριστιανό φεουδάρχη. Στο χρηματοοικονομικό πεδίο δεν έχεις αυτό το πρόβλημα. Ο εκφυλιστικός κίνδυνος, δηλαδή, δεν είναι απλά υπαρκτός, αλλά απολύτως βέβαιος.
Όλα αυτά η χριστιανική αυτοκρατορία δεν τα αντιλήφθηκε εγκαίρως.
Δεν κατάλαβε τον κίνδυνο, που αντιπροσώπευε γι' αυτήν ο προτεσταντισμός. Το οικονομικό περιβάλλον εκείνης της εποχής τού επέτρεπε να κρύβει τις ατέλειές του.
Εκμεταλλεύτηκε την εποχή της αποικιοκρατίας και δεν εκτέθηκε. Σε πρώτη φάση "απλώθηκε" στον Νέο Κόσμο.
Γέμισε τον Νέο Κόσμο με όλους τους Ευρωπαίους που δεν ήθελε στα "πόδια" του και "εκτόνωσε" την "πίεσή" του σε πρώτη φάση.
Ακολούθησε η ίδια πολιτική σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη ...
Όπου υπήρχε χώρος "έσπρωχνε" πληθυσμούς.
Αυτό ήταν τύχη, γιατί εκτόνωνε τα προβλήματα και έκρυβε τις αδυναμίες του ...
Αδυναμίες τεράστιες ...
Αδυναμίες, οι οποίες σε κάποια στιγμή θα έπλητταν τον ίδιο τον χριστιανισμό ως σύστημα ...
Αδυναμίες, που, αν αφήνονταν να εξελιχθούν, στο τέλος θα έφταναν στο σημείο να μην είναι διαχειρίσιμες ...
Αδυναμίες, που ο χριστιανισμός δεν θα μπορούσε —προκειμένου να τις απαλείψει— να πάρει τη "σκυτάλη" από τους Προτεστάντες και να τη δώσει σε κάποιο άλλο δόγμα, το οποίο αποδεδειγμένα είχε καλύτερο σχεδιασμό ...
Απλά πράγματα.
Αν φτάναμε στο 1989 και δεν μπορούσε ο προτεσταντικός κόσμος να "καταπιεί" το πρώην Ανατολικό Μπλοκ —και άρα να "εκτονώσει" την "πίεσή" του— θα είχαμε ενδοχριστιανική σύγκρουση. Η Ρώμη θα αντιλαμβάνονταν το πρόβλημα και θα τον "τελείωνε".
Όμως, ούτε εκείνη την ευκαιρία εκμεταλλεύτηκε ο χριστιανισμός, για ν' αλλάξει "πορεία". Το 1990 ο Πάπας πείσθηκε από τον "πιτσαδόρο" Γκορμπατσόφ ότι "παραδιδόταν" χωρίς προβλήματα και δεν επενέβη, για να απαλείψει τον κίνδυνο.
Οι Προτεστάντες τον "υπνώτισαν". Έβαλαν τον Γκορμπατσόφ να τον "πείσει" για την "ειλικρίνειά" του.
Γι' αυτόν τον λόγο βέβαια ήταν τόσο "δημοφιλής" ο Γκορμπατσόφ στα εβραϊκής ιδιοκτησίας ΜΜΕ του προτεσταντισμού. Προπαγάνδα ήταν ...μέχρι να τον προσλάβουν να πουλάει "πίτσες".
Από τη στιγμή που ο προτεσταντισμός βρήκε εκείνη τη δήθεν-"λύση", πήρε παράταση ...Παράταση όμως επικίνδυνη, γιατί στο μεταξύ απειλούσε ολόκληρο το χριστιανικό σύστημα.
Προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος, ξόδευε την "πίστωση" του χριστιανισμού.
Προκειμένου να λειτουργήσει με το μέγιστο χρηματοοικονομικό κέρδος, "έβγαζε" από τον χριστιανισμό το κεφάλαιο του ...Έβαζε στο "παιχνίδι" τους Εβραίους και άρα αλλόθρησκους.
Με χριστιανική τεχνογνωσία έβαζε στο "παιχνίδι" την μέχρι τότε "ανύπαρκτη" τεχνολογικά και παραγωγικά Κίνα ...Έβαζε στο "παιχνίδι" την "τελειωμένη" Ινδία.
Όλοι αυτοί μπήκαν στο "παιχνίδι" του ιμπεριαλισμού, εξαιτίας της αδυναμίας του προτεσταντισμού να προσκολληθεί απόλυτα στα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα του χριστιανισμού ...
Εξαιτίας της αδυναμίας του προτεσταντισμού να ελέγξει τα εσωτερικά του ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία πλέον δεν ήταν κεφαλαιοκρατικά ...
Οι έμποροι και οι τραπεζίτες έκαναν "κουμάντο" στον Προτεσταντισμό και αυτό ήταν επικίνδυνο.
Με αυτόν τον τρόπο φτάσαμε στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Αυτή η Τάξη δεν είναι αυθεντική χριστιανική Τάξη Πραγμάτων και αυτή είναι η μεγάλη απόδειξη της αδυναμίας του προτεσταντικού σχεδιασμού.
Είναι μια μικτή εβραιοπροτεσταντική Τάξη Πραγμάτων, η οποία απειλεί την παντοδυναμία του ίδιου του χριστιανισμού.
Βάζει στο "κόλπο" και άλλες θρησκείες με τρόπο τέτοιο, που δεν είναι αναστρέψιμος.
Δεν είναι αναστρέψιμος, γιατί απλούστατα γίνεται εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του χρήματος.
Πουλάει το κεφάλαιό του ο χριστιανισμός, για να εισπράττει μεγαλύτερο κέρδος σε χρήμα. Χάνει το πολύτιμό του κεφάλαιο και μαζί με αυτό και τα εκατομμύρια θέσεων εργασίας που αυτό πρόσφερε.
Χάνει τους πραγματικά ισχυρούς ιδιοκτήτες τού κεφαλαίου και μαζί τους χάνει και την πραγματικά ισχυρή συμμαχία των εργατών τους και άρα των λαών. Αυτό, το οποίο του μένει, είναι η συμμαχία των τραπεζιτών, των εμπόρων και των δικών τους συμμάχων ...
Των μοντέλων, των δημοσιογράφων και των κομμωτριών.
Αυτό είναι εκφυλιστικό φαινόμενο του συστήματος και είναι θέμα χρόνου να το οδηγήσει στον "θάνατο".
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων μοιάζει να είναι χριστιανική, αλλά δεν είναι τέτοια ...Μοιάζει, αλλά . . . . ...
Κάποτε η Καθολική Εκκλησία δεν είχε πρόβλημα να αρνηθεί να δώσει ένα διαζύγιο σε έναν βασιλιά.
Δεν τον ξεχώριζε από τους απλούς πιστούς, για να προστατεύσει το δόγμα της, αλλά και να συντηρήσει την εικόνα της.
Σήμερα όχι οι βασιλιάδες, αλλά οι παρταλάδες κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να υπολογίζουν κανέναν.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, έναν Εβραίο μοιχό Στρος Καν να κάνει ό,τι θέλει και κανένας να μην τον ενοχλεί.
Βλέπουμε έναν καραγκιόζη να κατέχει μια θέση, η οποία επηρεάζει την τύχη ολόκληρων κρατών και λαών και μετά τον βλέπουμε να τον σέρνουν με χειροπέδες, είτε γιατί "επιτέθηκε" σε μια εργαζόμενη καθαρίστρια είτε γιατί δεν άφησε "βίζιτα" για "βίζιτα" στα επαγγελματικά του ταξίδια ...Στα ταξίδια, που αφορούσαν τις τύχες των ανθρώπων.
Αυτός ο άνθρωπος είναι που ζητάει από τους λαούς θυσίες, για να "σωθούμε" όλοι μαζί.
Αυτό δεν είναι το πρωτοφανές. Πρωτοφανής είναι η ξεδιαντροπιά και η ανηθικότητα, που διακρίνει αυτούς οι οποίοι ζητάνε πλέον τις θυσίες.
Κάποτε και η Εκκλησία με τους φεουδάρχες της έβαζαν επίσης τους υπαλλήλους τους να ζητάνε θυσίες από τους ανθρώπους, για να επιβιώσει το σύστημα.
Ζητούσαν θυσίες, αλλά αυτό έβαζαν να το κάνουν αποστεωμένοι ιερείς και όχι φιλήδονοι καραγκιόζηδες.
Ανάγκαζαν τους ιερείς τους να κάνουν θυσίες και οι ίδιοι, ώστε να δίνουν το καλό "παράδειγμα". Μπορούσαν να κάψουν στην πυρά έναν ιερέα, ο οποίος πιάστηκε Μεγάλη Παρασκευή με το λουκάνικο στο στόμα.
Σήμερα δεν θεωρούν καν ότι πρέπει να έχουν μια ηθική "βιτρίνα". Οι άνθρωποι στην κυριολεξία είναι ξεδιάντροποι και εξόφθαλμα ανήθικοι.
Θυσίες από τους ανθρώπους ζητούν άνθρωποι, οι οποίοι την επόμενη στιγμή θα τους δεις να δίνουν συνέντευξη σε περιοδικά life style, προκειμένου να εξηγήσουν το πόσο τους ενοχλεί το σκάφος όταν "κουνάει".
Κοινοί υπάλληλοι του συστήματος ζητούν από τους λαούς θυσίες και οι ίδιοι πλουτίζουν από τις θυσίες αυτές. Βλέπουμε, για παράδειγμα, τον "εργαζόμενο" της Νέας Τάξης Τόμσεν να σκέφτεται για τους Έλληνες, όπως σκέφτεται κάποιος για τα κατοικίδιά του ...Όπως σκέφτεται κάποιος για τη ζωή που πρέπει να εξασφαλίσει σε κάποια "κατώτερα" είδη.
Ως "ανώτερος" εργαζόμενος έκρινε ο ίδιος ότι πρέπει να αμειφθεί με δεκάδες χιλιάδες ευρώ τον μήνα, ενώ τα "κατοικίδια" στην Ελλάδα θα μπορέσουν να ζήσουν με 400 ευρώ.
Το "μικρόβιο" της ανηθικότητας της Νέας Τάξης έχει περάσει μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες, που βρίσκονται στο "μάτι" του κυκλώνα. Καθημερινά αναπτύσσονται συμπεριφορές τόσο προκλητικές, που σε άλλες εποχές από μόνες τους θα ήταν το αίτιο να ξεσπάσει επανάσταση.
"Μαζί" θα περάσουμε την κρίση, δήλωσε ο γνωστός Γιωργάκης, ο "πατριώτης". Απόδειξη πατριωτισμού θεωρεί την αντοχή στη φτώχεια, η οποία όμως φρόντισε να μην τον αφορά ...
Ο Γιωργάκης, που βαστάει απλήρωτους τους δικούς του υπαλλήλους και ταυτόχρονα φτιάχνει σάουνες στο γραφείο του ...
Ο Γιωργάκης, που θέλει ο Έλληνας να ζει με 400 ευρώ τον μήνα και αγοράζει για τον εαυτό του ποδήλατο 15000 ευρώ.
..."Μαζί", αναφώνησαν όλοι οι βουλευτές, που θα έπαιρναν τις σκληρές αποφάσεις ...
"Μαζί", αναφώνησε και ο Νιότης, που θέλει να προστατεύσει τον Γιωργάκη σαν εθνικό "κεφάλαιο".
"Μαζί", όμως, τι σημαίνει;
"Μαζί" θα περάσουμε τις δυσκολίες, αλλά αυτοί, οι οποίοι αποφασίζουν, θα τις περάσουν πλούσια;
Τι "Μαζί" είναι αυτό, όταν αυτός, ο οποίος ψηφίζει για τη σκληρή λιτότητα, εξαιρεί τον εαυτό του με μισθό χιλιάδων ευρώ και καταδικάζει στην πείνα όλους τους υπολοίπους;
Τι "Μαζί" είναι αυτό, όταν ο Βενιζέλος διαπραγματεύεται για ολόκληρη την κοινωνία και σώζει εις βάρος της τις τράπεζες τη στιγμή που ο λαός πεινάει, ενώ ο ίδιος έχει εκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις;
Πόσο ηθικό είναι αυτό το "Μαζί", ώστε να γίνει ανεκτό από την κοινωνία;
Μόλις η κοινωνία συνέλθει από το σοκ των νέων μέτρων και θα πρέπει να ζήσει με αυτά, θα αντιδράσει.
Θα αντιδράσει στους αργόσχολους Αρούληδες, οι οποίοι έκαναν το "καθήκον" τους υπέρ των εαυτών τους, αλλά εναντίον της κοινωνίας ...
Οι εσχάτως πλουτίσαντες "οδηγοί" μας ...
Οι εκλεκτοί των χορηγών της Διαπλοκής, οι οποίοι ήταν οι μόνοι Έλληνες που είχαν κέρδος από την άνευ όρων παράδοση τής χώρας στους ξένους.
Όταν λοιπόν βλέπουμε να συμβαίνουν αυτά στη "βάση", ευνόητο είναι ότι θα συμβαίνουν τα ανάλογα —αν όχι χειρότερα— στην κορυφή. . . . . . .
Γιατί ο μελλοντικός Ποντίφικας —και εν λευκώ απόλυτος και αλάθητος άρχων του χριστιανισμού—, ο οποίος θα διαχειρίζεται με την απόλυτη εξουσία την Αγία Εκκλησία, θα γίνει δικός του δούλος και θα πάψει να είναι ο δούλος του Θεού.
Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι πίσω από τον παραιτηθέντα Πάπα βρίσκονται οι Εβραίοι τοκογλύφοι, αυτό τι σημαίνει;
Ότι αυτοί θα γίνουν τα πραγματικά "αφεντικά" του Θεού.
...Μόλις ψοφήσει ο Διάβολος Ράτσιγκερ, την κατάσταση θα την πάρουν στα χέρια τους αποκλειστικά οι Εβραίοι. Μόνοι τους —και στα κλειδωμένα γραφεία τους— θα αποφασίζουν για τους ηγέτες του χριστιανισμού.
Θα εκλέγουν τον Ποντίφικα και θα διορίζουν ως ιερείς και επισκόπους ό,τι χειρότερο και πιο ελεγχόμενο διαθέτει η χριστιανική κοινωνία.
Οι χριστιανοί θα αναζητούν τον Θεό και θα πέφτουν συνέχεια πάνω τους.
Θα πραγματοποιήσουν αυτό, το οποίο ήταν εξ’ αρχής το όνειρό τους ...
Να σκοτώσουν τον κληρονόμο Υιό, για να αρπάξουν την περιουσία του Πατέρα ...
Υπάρχει τίποτε πιο απλό από αυτά που περιγράφουμε;
Δεν χρειάζεται να πούμε βέβαια ότι το θέμα πλέον ξεφεύγει από τη σφαίρα ενδιαφέροντος της Καθολικής Εκκλησίας και γίνεται πανχριστιανικό θέμα ...
Ένα θέμα, το οποίο εκτός από τους καθολικούς ιερείς αφορά και τους ιερείς της ορθοδοξίας ...
Στον ίδιο Θεό δεν πιστεύουν όλοι; ...Άρα; Άρα, όταν κάποιοι "ρίχνουν" τον Κύριο, είναι υποχρεωμένοι όλοι οι ιερείς του να αγωνιστούν ...
Δεν έχει σημασία σε ποιο σημείο του Πλανήτη και υπό ποιο δόγμα αδικείται ο Κύριος ...
Σημασία έχει ότι αδικείται και αυτό είναι αρκετό για τους δούλους Του.
Καθήκον των ανώτατων ιερέων της Ορθοδοξίας είναι να βγουν και να καταγγείλουν δημόσια το έγκλημα του Ράτσιγκερ.
Καθήκον τους είναι να δείξουν στον κόσμο τον σύγχρονο Διάβολο, ο οποίος τόλμησε να μπει στον Οίκο του Κυρίου και να επιχειρήσει να Τον αδικήσει. Υπόλογοι στον Κύριο θα είναι, αν δεν το κάνουν.
Αιωνίως στιγματισμένοι θα είναι, αν δεν αγωνιστούν με όλα τα μέσα που διαθέτουν εναντίον του Διαβόλου ...
Αν δεν θυσιαστούν, για να δείξουν την πίστη τους στον Κύριο.
Με πρώτο τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να στείλουν στο ανάθεμα και την "άβυσσο" τον "κουρασμένο" αποστάτη.
Κοντά σε αυτόν πρέπει να αγωνιστεί ολόκληρος ο ανώτατος κλήρος της . . .
Fnous Fnous
