Από το σύνολο των συστημάτων, που ασκούν εξουσίες μέσα στην κοινωνία, μόνο η εκκλησία καταφέρνει κι εκτείνεται στο σύνολο του χώρου και στο σύνολο των τάξεων κι αυτό την κάνει πολύτιμη και την προστατεύει.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι σε εποχές κατά τις οποίες δεν υπήρχαν ούτε ραδιόφωνα ούτε τηλεοράσεις ούτε τηλέφωνα, η εκκλησία μπορούσε να μεταφέρει τη φωνή της από το κέντρο μέχρι την πιο απομακρυσμένη επαρχία κι αυτό μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Φυσικό είναι, η πολιτική εξουσία όλους αυτούς τους αιώνες να υποστηρίζει πάντα την εκκλησία κι αυτό για δύο λόγους: πρώτον, για να μπορέσει ν’ ασκήσει εξουσία στα πλαίσια ενός κράτους και δεύτερον, για ν’ αποφύγει τη φθορά, πράγμα που ήταν μέσα στις δυνατότητες της εκκλησίας να πετύχει εναντίον της πάντοτε διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας.
Όταν έγινε η Γαλλική Επανάσταση, ήταν θέμα χρόνου για το σύστημα να ελέγξει την κατάσταση. Έτσι, ενώ η επανάσταση ξεκίνησε εναντίον της εξουσίας του βασιλιά, των φεουδαρχών, της εκκλησίας και των συντεχνιών, κατέληξε σε μία φάρσα.
Μερικές εκτελέσεις ανθρώπων του συστήματος παρέσυραν τότε τους ανθρώπους και δεν είδαν ότι η κατάσταση παρέμεινε, τουλάχιστον γι’ αυτούς, απολύτως ίδια. Η Γαλλία, που βρέχεται από τη Μεσόγειο κι εκτείνεται ως τη Βόρειο θάλασσα, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να κυβερνηθεί από μία ολιγομελή τάξη φεουδαρχών, που στήριζαν το βασιλιά κι εκμεταλλεύονταν εκατομμύρια ανθρώπους.
Η Γαλλία αυτών των διαστάσεων, κυβερνιόταν στην ουσία από τη γαλλική εκκλησία, που ήταν το μόνο σύστημα, που λειτουργούσε άψογα στο σύνολο της επικράτειας.
Ο βασιλιάς με τη δύναμη του στρατού και των χρημάτων, που ήταν προϊόν κλοπής από το λαό, συντηρούσε την εκκλησία και η εκκλησία με τη σειρά της μετέφερε την άποψη του από τη Βρετάνη ως τη Μασσαλία.
Το σύνολο της προπαγάνδας υπέρ των εθνικών συμφερόντων, εθνικών εχθρών και φίλων, το μετέφερε μ’ ευλαβική πιστότητα η εκκλησία απ’ άκρου σ’ άκρο.
Σχεδίαζαν στο Παρίσι πάντα από κοινού εκκλησία και κράτος την πολιτική τους και μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο αυτός ο σχεδιασμός γινόταν εθνική υπόθεση.
Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο προστάτευε η εκκλησία και τις συντεχνίες, εφόσον μόνον αυτή είχε τη δύναμη να προστατεύσει έναν κλέφτη από την οργή του κόσμου.
Όταν ένας άνθρωπος βλέπει το παιδί του να πεθαίνει κι έναν αναίσθητο γιατρό να μην ενεργεί, όταν δεν πληρωθεί, ελάχιστοι ενδοιασμοί αποτρέπουν τον άνθρωπο από το να τον σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια.
Εκατομμύρια άνθρωποι χάθηκαν εξαιτίας της αδυναμίας τους να πληρώσουν τους γιατρούς για τη βοήθεια τους.
Όλη αυτήν την οργή την άμβλυνε η εκκλησία με το κήρυγμα της, που δίδασκε ότι, όταν ο άνθρωπος βασανίζεται στη ζωή του, δοκιμάζεται από το Θεό για την ένταξη του στον Παράδεισο.
Αυτό το κήρυγμα, που απόσβηνε τις τάσεις μέσα στην κοινωνία, ήταν και είναι το όπλο της εκκλησίας εναντίον του συστήματος και υπέρ των συμφερόντων της.
Όπως έχει τη δυνατότητα ν’ αποσβήνει τάσεις, έτσι ακριβώς έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί και μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ απειλεί.
Όταν οι επαναστάτες μπήκαν μέσα στα παλάτια των βασιλιάδων και μέσα στη μέθη τους πανηγύριζαν τη νίκη τους, γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι η Γαλλία είναι πολύ μεγάλη, για ν’ ακουστεί η φωνή τους, ενώ το σύστημα ήταν ακλόνητο.
Όπως ένας ταύρος γρήγορα εγκαταλείπει το κόκκινο πανί, επειδή βλέπει τον ταυρομάχο να βρίσκεται σ’ άλλο σημείο, έτσι κι οι επαναστάτες κατάλαβαν ότι τα παλάτια, οι εκτελέσεις κι οι βανδαλισμοί ήταν χωρίς ουσία.
Από εκείνο το σημείο και πέρα μπήκε σε λειτουργία η πονηριά των ανθρώπων της επανάστασης, που βλέποντας το ανώφελο της πάλης, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν για προσωπικό τους όφελος το σύνολο της θυσίας.
Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε διαφορετικό, βλέποντας έναν κρατικό μηχανισμό νεκρό και ανυπάκουο, που δεν έδινε δυνατότητα εφαρμογής πολιτικής και το χειρότερο όλων, μία απομόνωση στο Παρίσι, τη στιγμή που ο τεράστιος μηχανισμός της εκκλησίας έδινε στους ανθρώπους δηλητηριασμένη γνώση και δημιουργούσε μ’ αυτόν τον τρόπο συνθήκες αντεπανάστασης. Έτσι, όταν ένας χαμηλοβλέπων κληρικός ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς της επανάστασης, τα πάντα είχαν δρομολογηθεί.
Η εκκλησία άφησε τους επαναστάτες τόσο καιρό, όσο αρκούσε για ν’ αντιληφθούν τη δύναμη της, κι όταν έγιναν οι διαπραγματεύσεις, εξασφαλίζοντας πάλι την ισχύ της, τους πέταξε μερικά ψωροκόμματα πλούτου και δόξας για τα μάτια του κόσμου, που πίστεψε σ’ αυτούς.
Τα πρόσωπα ποτέ δεν ενδιαφέρουν το σύστημα είτε πρόκειται για το Δαντών, το Ροβεσπιέρο ή τους υπόλοιπους του Διευθυντηρίου.
Η εκκλησία μετά το τέλος της επανάστασης βρέθηκε σε μία νέα κατάσταση που ναι μεν ήλεγχε, αλλά ήθελε με κάθε θυσία ν’ αποφύγει.
Το κύριο επίτευγμα της επανάστασης ήταν η εμφάνιση —για πρώτη φορά έξω από τους κόλπους της εκκλησίας και της πνευματικής της εξουσίας— ενός συστήματος εκπαίδευσης, που ήταν αυτό, που τελικά έβαλε τον κόσμο στην τελική ευθεία προς τη Θέωση.
Όλα αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω, δείχνουν τη δυνατή επίδραση της εκκλησίας στον κόσμο, που επιτυγχάνεται μέσω του κηρύγματος. Όταν αυτή, είναι ο μόνος φορέας εξουσίας μ’ αυτές τις δυνατότητες, απ’ αυτή πρέπει ν’ αρχίσουμε ν’ αναζητούμε τα αίτια των κακών, που κατατρέχουν τον κόσμο. Αφού κατορθώσουμε ν’ αντιληφθούμε αυτό, θα δούμε πώς στο συνολικό σύστημα συνυπάρχουν τα επιμέρους υποσυστήματα και πού οδηγούν.
Στην κοινωνία στην οποία ζούμε, αν τα πάντα οφείλονται στη μοιχεία πρέπει να δούμε πώς αυτή προκύπτει μέσα από την εκκλησία και ποια είναι η άποψη του Χριστού, που είναι διαφορετική.
Ενώ ο Χριστός υποστηρίζει τον έρωτα, που είναι μία κατάσταση που ελέγχει και χειρίζεται ο Θεός, τι ακριβώς υποστηρίζει η εκκλησία;
Η εκκλησία κρατάει τα πνευματικά δικαιώματα του γάμου και σ’ αυτήν την περίπτωση υποδύεται το Θεό.
Δεν ελέγχει ποτέ και κανέναν.
Δε γνωρίζει αυτούς που παντρεύει κι ούτε έχει κανέναν ενδοιασμό, αν αυτοί που παντρεύονται συνάπτουν οικονομική συμφωνία ή όχι. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι να γίνεται η τελετή μέσα στην εκκλησία και να εισπράξει αυτά που της οφείλονται.
Ποτέ δε ρωτά ούτε για τα αισθήματα ούτε για τις προθέσεις. Μπορεί να παντρέψει έναν άθλιο πρεσβύτερο, με το πιο όμορφο και δυστυχισμένο πλάσμα. Επειδή ακριβώς αυτό συμβαίνει και πρέπει να λειτουργήσει η κοινωνία, απαιτεί οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άντρες.
Δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα, που θέλουν αυτοί, που αγαπιούνται, να σέβονται ο ένας τον άλλο:
(Εφεσ. 5.22) "Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω," (Αι γυναίκες, νά υποτάσσεσθε εις τούς άνδρας σας, όπως εις τόν Κύριον).
Ενώ ο Πέτρος λέει: (Πέτρ. Α' 3.1) "Ομοίως αι γυναίκες υποτασσόμεναι τοις ιδίοις ανδράσιν," (Ομοίως καί αι γυναίκες, νά υποτάσσεσθε εις τούς άνδρας σας).
Για την εκκλησία ισχύει πάντα ότι μέσα στη σχέση των ανθρώπων πρέπει να υπάρχει εξουσία.
Ο Χριστός στο Λόγο Του, για τον άνθρωπο και τη ζωή του στο σύνολο της, περιγράφει δύο μόνον καταστάσεις: μία στη δομή της οικογένειας και μία στη δομή της γυναίκας του.
Ο Παύλος παρακάμπτει χωρίς ενδοιασμούς το Δημιουργό και το Χριστό και λέει(Κορινθ. Α' 7.1) "καλόν ανθρώπω γυναικός μη απτεσθαι.." (καλόν είναι γιά τόν άνθρωπον νά μή εγγίζη γυναίκα).
Ο άθλιος εγκληματίας Παύλος, δημιουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο ανθρώπους, που δεν έχουν σχέση με το έργο του Δημιουργού. Αν όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ξεκινούν από τις οικογένειες της μοιχείας, ο Παύλος ενθαρρύνει ακόμα και τη μοιχεία, που συνδέεται και με την απιστία.
Ενώ ο Χριστός προτείνει να χωρίζει ο άντρας τη γυναίκα και το αντίστροφο, σε κάθε περίπτωση όταν υπάρχει το φαινόμενο της πορνείας, ο Παύλος λέει:
(Κορινθ. Α' 7.12) "ει τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ' αυτού, μη αφιέτω αυτήν.. και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ' αυτής, μη αφιέτω αυτόν,"
(Εάν ένας αδελφός έχη γυναίκα άπιστη καί αυτή συγκατανεύη νά συγκατοική μαζί του, άς μή τήν αφίνει.
Καί εάν μία γυναίκα έχη άνδρα άπιστον καί αυτός συγκατανεύει νά συγκατοική μαζί της, άς μή τον αφίνει.), και συνεχίζει με αηδιαστικές απόψεις του τύπου: "ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί.. επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτά εστί"
(Διότι ο άνδρας ο άπιστος έχει αγιασθή διά τής γυναικός καί η γυναίκα η άπιστη έχει αγιασθή διά τού ανδρός. Αλλοιώς, τά παιδιά σας θά ήσαν ακάθαρτα).
Ο Χριστός αγγίζει όλα τα παιδιά μέσα σε μία κοινωνία αμαρτωλών και λέει ότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών και ο Παύλος τα χαρακτηρίζει ακάθαρτα.
Fnous Fnous
