Ακόμη μία φορά μούτζωσα (καί με τα δυό τα χέρια) τον τύπο, που βλέπω μέσα στον καθρέφτη: «- Νά! Πάρε, ρέ!»
Όλα (ή σχεδόν) είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά ποιός να τα δεί!
Έ, λοιπόν, ζούμε καί ξαναζούμε. Γνωστό αυτό. Όπως γνωστό -τοις παροικούσι τα ιντερνέτια- είναι καί το Μάτριξ: λέξη-καραμέλλα στα χείλη ακόμη καί του κάθε τυχαίου, που ανάθεμα κι αν ξέρει (ή αν σκέφτηκε ποτέ) τί ακριβώς αφορά, πέρα από μιά εντυπωσιακή τριλογία ταινιών, όπου οι σφαίρες πετάνε πολύ αργά προς το μέρος του θύματος.
Εκείνο που ακόμη δεν έχει κατεβεί στο επίπεδο της συνείδησης των πολλών (κακώς, όμως, κάκιστα), είναι ο συνδυασμός των παραπάνω: το ότι ξαναρχόμαστε στη ζωή γιά να ξαναπαίξουμε τους ίδιους ρόλους (ή σχεδόν), υπακούοντες σε μιά ιδιότυπη περιοδική επανάληψη διαφόρων «δομών γεγονότων».
Επομένως, πώς θα μπορούσαν να ξεφύγουν του κανόνα οι τρείς μεγαλορασοφόροι «τουρίστες» της Μυτιλήνης;…
Εφ’ όσον, επομένως, αυτοί οι τρείς μετενσαρκώθηκαν στην εποχή μας ως μία ομάδα γιά έναν κοινό σκοπό, τότε μπορούμε εύκολα (τουλάχιστον να δοκιμάσουμε) να βρούμε τον ρόλο που θα (ξανα)παίξουν… αν βρούμε ποιοί ήσαν κάποτε.
Αλήθεια, λοιπόν, ποιοί ήσαν; Ποιοί υπήρξαν;
Ας πάμε να το βρούμε με συνδυασμό λογικής καί διαίσθησης.
Δεν ψάχνουμε στους βασιλιάδες ή στους πολεμάρχους του παρελθόντος, διότι στο Παπαδοτρίο δεν ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Θα ψάξουμε (πάλι) σε ιερωμένους. Όμως, διαισθητικά καταλαβαίνουμε κάτι: εφ’ όσον οι πιό ψαγμένοι διαδικτυακοί γραφιάδες (πχ ο Διηνέκης) μιλάνε -ανάμεσα στ’ άλλα καί- γιά το σχεδιαζόμενο «(ψευδο)κράτος της Κωνσταντινουπόλεως», τότε πρέπει να εστιάσουμε καί στο παρελθόν αυτής της συγκεκριμένης περιοχής, κι όχι αλλού. Επομένως, Κωνσταντινούπολη…
…ή, ίσως, Τροία!
Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι πιό πολύ «παίζει» η Τροία σ’ αυτό που ψάχνουμε, παρά η Πόλη. Άρα, ψάχνω στους ιερωμένους της Τροίας – καί ναί, την εποχή του Τρωϊκού Πολέμου. Άλλως τε, η Τροία βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ’ τη Μυτιλήνη.
Προλαβαίνω τους πολύ-πολύ ψαγμένους, που γνωρίζουν πολλούς Τρωϊκούς Πολέμους. Ναί, αυτοί υπήρξαν, αλλά Ο Τρωϊκός (του Ομήρου) είν’ αυτός, που -γιά χ, ψ λόγους- άφησε το ισχυρώτερο αποτύπωμα καί στον αιθέρα, καί στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Άρα, σ’ αυτόν θα ψάξουμε.
(Εννοείται, κάθε τεκμηριωμένη καί λογική προσθήκη ή/καί αντίρρηση σ’ όσα λέω, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Δεν θα πάρουμε κανένα βραβείο πουλώντας «100% αλήθειες», αλλά ψάχνουμε όλοι μαζί αγωνιωδώς να φωτίσουμε τις -άσχημες- εξελίξεις, μήπως κι ανατρέψουμε τίποτε.)
Γιατί, τώρα, Τροία κι όχι Κωνσταντινούπολη; Διότι στο υπό έρευνα συγκεκριμένο «φασόν» του Μάτριξ παίζουν κατά κόρον οι Πελασγοί… με τους οποίους συνδέεται το εξής περίεργο φαινόμενο: αυτοί έχτισαν αρκετές πόλεις, με τον χαρακτηρισμό ή το πρόθεμα «ιερό-«. Ιερά Σόλυμα, Ιεριχώ, Ιεράπετρα, Ιεράπολη, Ιερισσός… κι η Τροία αποκαλείται «ιερόν πτολίεθρον» απ’ τον Όμηρο. (Είναι γνωστό ότι η Τροία προϋπήρχε μεν ως χωριουδάκι, αλλά την έκαναν μεγάλη καί τρανή οι Πελασγοί του Δαρδάνου. Δάρ-δάν: καραμπινάτος πελασγικός αναδιπλασιασμός. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ γιά την καταγωγή του φέροντος το όνομα!)
Μόνο που η Αρχαιολογία δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μας εξηγήσει το πού βρισκόταν η «ιερότητα» των συγκεκριμένων οικισμών. Τέλος πάντων, δεν πειράζει. Δεν είναι το μοναδικό, που έκανε γαργάρα!
Κι έτσι, εφ’ όσον έχουμε ιερωμένους, ψάχνουμε στους ιερείς της «ιερού πτολιέθρου»Τροίας. Ακόμη ένας λόγος, ότι καταλαβαίνουμε ενστικτωδώς πως καί οι τρείς τους κλίνουν «προς τα ‘κεί», κι όχι προς την Ελλάδα του Διός.
Η αλήθεια είναι πως ιστορικώς, από ιερείς δεν ξέρουμε πολλούς. Σε αντίθεση με τους βασιλιάδες, ή τους πολεμάρχους, ή τους σοφούς. Πχ, γνωρίζετε ιερείς από το στρατόπεδο των Αχαιών επί Τρωϊκού; Κι εντάξει – ως ιερέας, καί μάλιστα αρχιερέας (άγνωστο σε μένα ποιανού θεού), φέρεται ο ίδιος ο Αγαμέμνων! Όμως, άλλα ονόματα γνωρίζει κανείς; Όχι. Ευτυχώς, από τους Τρώες γνωρίζουμε καμπόσους στα σίγουρα.
Ο πρώτος, ο περίφημος Λαοκόων, ήταν ιερέας του Απόλλωνα.
Πριν προχωρήσουμε, μικρή ανάλυση του ονόματός του – ή, καλύτερα, του προσδιοριστικού του (διότι δεν είναι κύριο όνομα) : «κόων» σημαίνει ιερέας (παράβαλε: «Κοέν»), καί μάλιστα ιερέας της Φύσης. Είναι ο μάγος της φυλής, ο σαμάνος. Λαο-κόων σημαίνει ο παπάς του λαού.
Στους Πελασγούς υπήρχε αυτή η «δυαρχία» ιερέων, οι λαϊκοί κι οι «επίσημοι» παπάδες. Λαϊκοί ιερείς, γιά παράδειγμα, («κόοντες» σαμάνοι) ήσαν οι περίφημοι Σελλοί. Αυτό υπάρχει ακόμη καί σήμερα σε μας, όπου οι «επίσημοι» παπάδες είναι οι γνωστοί των ενοριών, κι οι «κόοντες» είναι οι καλόγεροι. (Ασχολούνται με τη Φύση: βότανα, φυτικές μπογιές γιά αγιογραφίες, μαντική όπως οι Σελλοί, κτλ.) Από τους Πελασγούς, η ιερατική «δυαρχία» πέρασε (μέσω των δύο Κρονίων Πελασγικών φυλών του Βενιαμίν καί του Ιούδα) στους ιουδαίους (γι’ αυτό έχουν τις δύο ιερατικές φυλές των Λευΐ καί των Κοέν), καί μέσωι παναρχαίων Ελλήνων πέρασε στον ινδουϊσμό. Όπου υπάρχουν οι «επίσημοι» ιερείς, των οποίων η ενδυμασία είναι …η Άρτα καί τα Γιάννενα μαζί (μέχρι καί το πώς θα στρίψουν το μουστάκι προβλέπεται από την εθιμοτυπία!), καί οι -στην κυριολεξία!- ξυπόλητοι καί ξεβράκωτοι «κόοντες»!
Δεν υπεισέρχομαι σε σοβαρά σχετιζόμενα θέματα, όπως η προέλευση της «δυαρχίας», απλώς επισημαίνω το φαινόμενο.
Στο μεταξύ… πώς, είπαμε, ονομαζόταν ο ένας από τους δύο γυιούς του Λαοκόοντα;
Χιούμορ πού ‘χει το Μάτριξ καμιά φορά!…
Ο δεύτερος ιερέας που ερευνούμε, ήταν ο Αινείας. Γυιός του Αγχίση καί της θεάς Αφροδίτης. Ο οποίος μπαμπάς Αγχίσης, όμως, παρά τους περί του αντιθέτου θρύλους των αρχαίων Ελλήνων (δηλ. πως, όποιος έκανε έρωτα με θεά, πέθαινε νέος), έφτασε μέχρι βαθειά γεράματα.
Ο Αινείας δεν ήταν ακριβώς ιερέας, αλλά σίγουρα ήταν ο φύλακας του κλεμμένου από τη Σπάρτη βρέταος της θεάς… μάλλον της Αφροδίτης. Της μαμάς του! (Ξέρετε, με την ιστορία που η πραγματική Ελένη βρισκόταν στην Αίγυπτο, καί στην Τροία το είδωλό της, κτλ.) Στην οποία περίπτωση, την Αφροδίτη δεν πρέπει να την έχουμε στο μυαλό μας ως τη θεά του έρωτα καί του ερωτισμού, αλλά ως την κάτοχο παναρχαίων αποκρύφων γνώσεων. Υπάρχει περίπτωση (λιγώτερο πιθανή) το βρέτας να ήταν καί της θεάς Αθηνάς, ώστε να είναι αυτό που ξανάφερε ο Μ. Κωνσταντίνος στην περιοχή καί το ενσωμάτωσε στον τότε ναό της Αγ. Σοφίας (δηλ. αυτόν που έχτισε αυτός), καί επί Ιουστινιανού μεταφέρθηκε στα θεμέλια του σημερινού. (Εφ’ όσον οι παραδόσεις μιλάνε γιά το «φέρετρο της βασίλισσας Σοφίας» κάτω απ’ το δάπεδο της Αγ. Σοφίας.)
Αξίζει …πολλούς κόπους να διαβάσουμε το γενεαλογικό δένδρο του Αινεία (στο αντίστοιχο λήμμα της Γουΐκι, όπου παραπέμπω), παρά το ότι τις μεταγενέστερες προσθήκες των Ρωμαίων πρέπει να τις δούμε μ’ επιφύλαξη.
Αναφέρονται επίσης ο Χρύσης, ιερέας του Απόλλωνα, κι ο Βρισεύς (αδελφός του προηγούμενου), κι αυτός ιερέας του Απόλλωνα, αλλά όχι σίγουρα. Το πιθανώτερο είναι να ήταν βασιλιάς της Πηδάσου. (Καί μάλλον μεγαλύτερος αδελφός του Χρύση. Δηλ. το γνωστό «μοντέλο», όπου ο πρωτότοκος διαδέχεται στον θρόνο τον πατέρα του, κι ο δευτερότοκος γίνεται ιερωμένος.)
Όλοι γνωρίζουμε το τί έγινε με τις κόρες αυτωνών, την Χρυσηΐδα καί τη Βρισηΐδα. Η πρώτη κανονικά ονομαζόταν Αστυνόμη (!), όπως κι η πρώτη της ξαδέρφη – η οποία, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, μπορεί να ονομαζόταν Ιπποδάμεια. Εν πάσει περιπτώσει, με τις συγκεκριμένες ξαδέρφες απεδείχθη η ισχύς της παροιμίας, πως πράγματι …σέρνει καράβι! Καρα-λόλ!!!!! Τί «καράβι», δηλαδή;! Ολόκληρο …χιλιάρμενο των Αχαιών έσυρε! Τσατίστηκε ο Αχιλλέας που του πήρε ο Αγαμέμνων τη γκομενίτσα, απέσυρε τα στρατεύματά του, νικούσαν οι Τρώες, ο Αγαμέμνων απέδειξε πως τον κυβερνούσε καθαρά όχι το κεφάλι του, αλλά το …κάτω κέντρο αποφάσεων, καί στο τέλος πήγε ο (τσατισμένος γιά τη δολοφονία του γυιού του, του Παλαμήδη) Ναύπλιος στο Άργος καί κάρφωσε στην Κλυταιμνήστρα ότι ο δικός της την έκανε …ελαφίνα απ’ το κέρατο, τόσο που να μη χωράει απ’ την πόρτα, μετά η Κλυταιμνήστρα έβαλε στο κρεββάτι της τον Αίγισθο, καί τελικά μαζί σκότωσαν τον επιστρέψαντα Αγαμέμνονα, μαζί με την δύστυχη Κασσάνδρα. (Που υπήρξε η τελευταία γυναικεία κατάκτηση του άθλιου ανθρωποθυσιαστή πορνόγερου.)
Μύλος!… Καί τύφλα νά ‘χουν οι τσόντες! Λόλ!!!
Τούτων ειπωθέντων, πάμε τώρα στο ψητό. (Ελπίζω να διαβάσατε έστω τα λήμματα της Γουΐκι, διότι αλλοιώς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.) Πάμε, λοιπόν, να ερευνήσουμε εάν τα μέλη του Παπαδοτρίου ακολουθούν τα ίδια βήματα με τους πάλαι ποτέ Τρώες ομολόγους τους.
(Προσέξτε, αν βρούμε ταύτιση, δεν ισχυρίζομαι πως αυτομάτως ο σημερινός παπάς είναι μετενσάρκωση του τότε. Όμως, στα σίγουρα ακολουθούν τα ίδια χνάρια, κι αυτό ακριβώς ερευνούμε. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει.)
Εκείνη η περίπτωση, που μας κάνει αμέσως «κλίκ», είναι του Αινεία. Ξαναδιαβάζουμε:
Ο Αινείας περίμενε να βασιλεύσει στην Τροία μετά τον θάνατο του Πριάμου, αλλά ούτε ο Πρίαμος πέθανε, ούτε ο Αινείας ησύχασε: τον έδιωξε ο Αχιλλέας προς τη Λυρνησσό(πελασγικό όνομα, όπως όλα τα εις -ησσός), η οποία βρισκόταν κοντά στη Θήβη. Παρ’ όλ’ αυτά, ο Αινείας πολέμησε γενναία (από την πλευρά των Τρώων), αν καί κόντεψε να σκοτωθεί σε δύο μονομαχίες. Στο τέλος, έφυγε από την Τροία με τον γνωστό τρόπο, κουβαλώντας τον γέρο πατέρα του Αγχίση καί τα εικονίσματα του σπιτιού του. (Δεν δέχθηκε να μείνει στην Τροία, παρά την ομόφωνη παραχώρηση των Αχαιών.) Υποτίθεται πως ο Αινείας έφτασε στην περιοχή της Ρώμης, την οποία ίδρυσε.
«Θήβη», λοιπόν!… Θήβα στην ηπειρωτική Ελλάδα, Θήβη στην Ιωνία, Θήβαι στην Αίγυπτο. Η πρώτη καί η τρίτη είχαν Σφίγγα. (Να υποθέσουμε καί γιά τη δεύτερη πως είχε; Γιατί όχι; ) Αλλά η Θήβα της Βοιωτίας στις μέρες μας είχε -ως μητροπολίτη- καί τον σημερινό αρχιεπίσκοπο, τον Ιερώνυμο Β’ (Ιερώ–, έ;… έεεεελαααα!!!), που στα σημαντικά εθνικά μας θέματα δε μιλάει. Είναι, δηλαδή, σκέτη …Σφίγγα!
Βρήκαμε, λοιπόν, πιθανή ταύτιση.
Πάμε στο βιογραφικό. Κατά κόσμον ονομάζεται Ιωάννης Λιάπης. Όνομα καί πράγμα Αρβανίτης (δηλ. Πελασγός), γεννημένος στη Βοιωτία (Οινόφυτα), καί περίμενε να πεθάνει ο Πρίαμος ο Χριστόδουλος, γιά να γίνει αρχιεπίσκοπος. Σπούδασε τόσο στην Ελλάδα (αρχαιολόγος!!!), όσο καί στο εξωτερικό, κυρίως όμως σε ρωμαιοκαθολικά ιδρύματα. (Εδώ βλέπουμε καί τη σύνδεση με Ρώμη / Νέα Ρώμη.) Σε κάποια φάση, δούλεψε ως φιλόλογος στη Λεόντειο, απ’ όπου -κάποια άλλα χρόνια- ως μαθητής πέρασε ο προκάτοχός του, ο Χριστόδουλος.
Λεπτομέρεια σημαντική: η Λεόντειος είναι σχολείο καθολικών συμφερόντων, κι αυτά να τα βλέπετε όσοι θεωρούσατε τον Χριστόδουλο εθνάρχη. Εθνάρχης των Ελλήνων ΔΕΝ μπορεί να είναι κάποιος, που αφ’ ενός τα δημόσια σχολεία τά ‘χει κλασμένα, κι αφ’ ετέρου φοιτά σε ιδιωτικά ξένων συμφερόντων. Αλλ’ αυτός ο λαός γουστάρει ψέμμα: δώσ’ του παραμύθια καί προσωπολατρεία (καί θέση στο Δημόσιο), καί πάρ’ του την ψυχή. Την αλήθεια στα μούτρα του δεν την αντέχει. Λυπηρό, αλλ’ αυτή είναι η πραγματικότητα. Γι’ αυτό τώρα περιμένει …τον Πούτιν! (Να καθαρίσει τα σκατά, ως άλλος Ηρακλής.)
Η συμπεριφορά των δύο αυτών αρχιεπισκόπων εξηγεί κάλλιστα τα κολλητηλίκια τους με τους καθολικούς, σε πλήρη αντίθεση με τον προκάτοχό τους, τον χωριάταρο (καί αντάρτη του Ζέρβα) Σεραφείμ.
Σ’ αυτό το σημείο, θεωρώ πως η ταύτιση Ιερώνυμου καί Αινεία είναι πλήρης.Επομένως, πρέπει να δούμε τις -σχεδόν βέβαιες- επόμενες κινήσεις του.
Γελάω στην ιδέα να περιμένει να πεθάνει κι ο Πρίαμος Βοθρολυμαίος, ώστε να γίνει αυτός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως! Αλλά δεν γελάω καθόλου στο ενδεχόμενο να πάει (ως πατριάρχης) στην Αγία Σοφία καί να ξηλώσει το βρέτας της «βασίλισσας Σοφίας». Αν συμβεί κάτι τέτοιο, το πιθανώτερο είναι να σκοπεύει να το ξαναπάει στη Ρώμη – αφαιρώντας από την Κωνσταντινούπολη την όποια αιθερική της ισχύ. Κι ίσως αυτό ακριβώς να του έχουν ζητήσει από τη Ρώμη.
Τον Ιερώνυμο δεν μπορεί να τον αποκαλέσει κανείς ασεβή. (Ούτε ο Αινείας ήταν.) Παρά το ότι εισήγαγε καινά δαιμόνια, πχ συναυλία μέσα σ’ εκκλησία (καί δή με τον …Νταλάρα!) κι επίσκεψη χωρίς σταυρό στα λαθρομουσλίμια. Είναι, όμως, φανερό πως δεν τον ενδιαφέρει η σημερινή θρησκεία των Ελλήνων – δηλ. το βασικό καθήκον του, η διατήρησή της ως έχει. (Εδώ δεν τον ενδιαφέρουν κάν οι Έλληνες!) Ο άνθρωπος έχει τη δική του «ατζέντα», κι αυτό είναι επίσης φανερό. Κι όσο γιά την αφαίρεση του σταυρού, ο Ιερώνυμος μας έδειξε καθαρά πως δεν θέλει να συγκαταλέγεται μεταξύ των Ελλήνων.
(Αντιθέτως, γιά την Ελένη, την κόρη του Κύκνου, έγινε χαμός κάποτε. Τί σχέση έχει, όμως, το Ελενάκι, μ’ αυτά που λέμε; Γιάααα ρίξτε μιά ματιά πρώτα στον αστερισμό του Κύκνου, καί μετά στον Εσταυρωμένο! Ταττουάζ έπρεπε να είχαμε κάνει τον σταυρό όλοι οι Έλληνες – κι ας είναι καλά όσοι πάλαι ποτέ Εκκλησιαστικοί Πατέρες τον διετήρησαν ως σύμβολο του Χριστού καί μνήμη της παλιάς μας πατρίδας!
Καί δεν είναι καθόλου ανώδυνο να τον βγάζεις γιά πλάκα, Ιερώνυμε, μη τυχόν καί σεκλετίσεις τα λαθρομουσλίμια, καί δεν κοιμηθούν ήσυχα! Το να τους δείξεις τον δρόμο της εξόδου προς τις χώρες τους, μάλλον δε το σκέφτηκες ούτ’ εσύ, έ; Τί να σου πω… Όμως, «κατά τα έργα σου, αλληλούϊα». Ανάμενε. Ως αρχηγός της Ελλαδικής Ορθοδοξίας, πάντως, είσαι ήδη τελειωμένος.)
Πάμε καί στους άλλους δύο ιερείς, τους σίγουρους. Τους Τρώες, όχι τους σημερινούς. Τον Λαοκόοντα καί τον Χρύση.
Ο Χρύσης (από την Τένεδο) απλώς ζήτησε την αιχμάλωτη (καί παλλακίδα του Αγαμέμνονα) κόρη του πίσω, οι Αχαιοί (δηλ. ο Αγαμέμνων) δεν του τη δίνανε, ο Χρύσης επικαλέστηκε τον Απόλλωνα να τους ρίξει θανατικό, καί στο τέλος -αφού ο Κάλχας εξήγησε την αιτία του γιατί οι Αχαιοί πεθαίνανε μαζικά- η Χρυσηΐδα επεστράφη στον μπαμπά της μετά τιμών, καί το «άνωθεν» θανατικό έπαψε. Όμως, δεν βλέπω αντιστοιχία είτε με τον Βοθρολυμαίο, είτε με τον Μπεργκόλιο.
Ο Λαοκόων, πάλι, είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Βλέπουμε πως κατά πάσα πιθανότητα έκανε έρωτα με τη γυναίκα του μέσα στον ναό του Απόλλωνα (μη ρωτάτε το γιατί, αν κι υποθέτω πως το έκαναν γιά να γεννήσουν ημίθεο, όπως ο Φίλιππος με την Ολυμπιάδα), καί τιμωρήθηκε με το να προφητεύει μεν, αλλά να μη γίνεται πιστευτός. Κάπως όπως κι η Κασσάνδρα, δηλαδή. Κατ’ άλλους, κι ενώ δεν έπρεπε, πήγε να τελέσει τα καθήκοντα του ιερέα (μάλλον αρχιερέα) του Ποσειδώνα, ο οποίος ήταν προ πολλού μακαρίτης καί δεν υπήρχε διάδοχός του γιά κάποια χρόνια. Γιατί; Διότι τον ιερέα του Ποσειδώνα οι Τρώες τον εκτέλεσαν διά λιθοβολισμού (σαν τα μουσλίμια, δηλαδή!), επειδή δεν απέτρεψε την απόβαση των Αχαιών.
Υποθέτω πως δεν έπιασαν οι επικλήσεις του εκτελεσθέντος στον Ποσειδώνα, να κάνει μιά ξεγυρισμένη τρικυμία, ώστε να βουλιάξουν τα καράβια των Αχαιών. Βέβαια, όπως λέει η παροιμία, γιά να γλυτώσεις απ’ τα ποντίκια στο κελλάρι σου, «Καλός είν’ ο αγιασμός, αλλά πάρε καί καμιά γάτα!». Οπότε είναι φανερό πως, μέχρι την άφιξη των Αχαιών, οι Τρώες δεν είχαν φροντίσει να προμηθευτούν τη γάτα – στόλο, δηλαδή.
Κι αφού δεν υπήρχε πιά αρχιερέας του Ποσειδώνα, ανέλαβε -αντικανονικώς, όμως- ο Λαοκόων.
Μετά τη σεμνή τελετή προς τιμήν του Ποσειδώνα, ο Λαοκόων χτύπησε τον Δούρειο Ίππο με το δόρυ του, λέγοντας στους Τρώες πως μέσα στην κοιλιά του αλόγου υπάρχουν Έλληνες, καί προσέθεσε (σύμφωνα με τη μεταγενέστερη παράδοση των λατίνων ποιητών) το περίφημο: «- Φοβού τους Δαναούς, καί δώρα φέροντας!» Όμως, γνωστό το τί έγινε μετά: βγήκαν δύο φίδια απ’ τη θάλασσα, καί τον έπνιξαν – μαζί με τους γυιούς του. (Το ωραίο είναι πως, όπως διαβάζω στη Γουΐκι, τα δύο φίδια είχαν …ονόματα!)
Πάλι δεν βλέπω κάποια αντιστοιχία του Λαοκόοντα με τον Βοθρολυμαίο ή τον Μπεργκόλιο. Εκτός, ίσως, του εκτελεσθέντος αρχιερέα του Ποσειδώνα με τον Βοθρολυμαίο. Ο οποίος βάλθηκε ν’ αποδείξει (στους σημερινούς Άτλαντες κι Ατλαντόφρονες) ότι ναί ρέ παιδιά, τότε με παρεξηγήσατε, αλλά σήμερα θα κάνω τα πάντα γιά να ΜΗΝ «αποβιβαστούν» οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη!
Μας μένει ο Μπεργκόλιο, αλλά γι’ αυτόν δεν βλέπω κάποια αντιστοιχία. Βέβαια, πάμε με τη λογική ότι οι ομάδες ανθρώπων, που έδρασαν μαζί σε μία εποχή, ξαναενσαρκώνονται μαζί καί ξαναβρίσκονται.
Το θέμα είναι πως, στα χρόνια του Τρωϊκού, η Ρώμη (αν υπήρχε καλά-καλά) θα ήταν τίποτε πελασγικά χωριουδάκια, εντελώς ασήμαντα. Διαφορετικά, θα περίμενα οι Τρώες να κάνουν το πανάρχαιο στρατηγικό κόλπο του αντιπερισπασμού: να συνεννοηθούν με τους Πελασγούς της Δύσης, γιά να επιτεθούν οι τελευταίοι εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας, η οποία επί δέκα χρόνια δεν είχε στρατό καί στόλο. (Τουλάχιστον ασκημένο κι εμπειροπόλεμο.) Άρα, επί δεκαετία η Ελλάδα ήταν ανυπεράσπιστη.
(Η Ελλάδα επί δέκα χρόνια δεν καθόταν σε μιά τεράστια κερκίδα, αγναντεύοντας την Ιωνία. Τα Έπη μπορεί να μας βάζουν κάτι τέτοιο -ούλτρα ρομαντικό, δε λέω- στο μυαλό, αλλ’ αυτό είναι ανεδαφικό. Η ζωή συνεχιζόταν, μέχρι καί τοπικοί πόλεμοι γινόταν. Όπως πχ η στρατιωτική κατάκτηση της Ιωλκού από τους δύο παλιόφιλους, τον Πηλέα καί τον Ιάσονα – αλλά με σχετικά ανεκπαίδευτο στρατό πιτσιρικάδων καί συνταξιούχων! Ο «κανονικός» στρατός των ανδρών, δηλ. οι ηλικίες 25 έως 50 ετών, απουσίαζε.)
Όχι μόνο Ρώμη δεν υπήρχε, αλλά καί οι πρόσκαιρες «επιτυχίες» των Ατλαντοφρόνων Πελασγών εξουδετερώθηκαν. Ο Μίνωας είχε προ πολλού πεθάνει, η δε Κρήτη καί η Λήμνος (γιά ν’ αναφέρω δύο τρανταχτές περιπτώσεις) πήγαν σαφέστατα με το Ελληνικό στρατόπεδο. Έτσι, δεν υπάρχει (τουλάχιστον γνωστό σ’ εμένα) ιστορικό πρόσωπο της εποχής εκείνης, το οποίο να μπορώ να ταυτίσω με τον Μπεργκόλιο. Άρα, δεν μπορώ να σας διαφωτίσω περισσότερο επ’ αυτού.
Δεν πειράζει όμως, δύο στα τρία είναι πολύ καλά!
Το σημερινό θεωρήστε το περισσότερο ως άσκηση στον τρόπο του σκέπτεσθαι που εφαρμόζω. Κι αν τον βρίσκετε ενδιαφέροντα, εφαρμόστε τον κι εσείς!
Είπαμε πολλά (σε μορφή υποθετικού λόγου), πλην όμως το κριτήριο της ορθότητας της λογικής μας είναι πάντα τα γεγονότα. Αναμένουμε τις εξελίξεις, λοιπόν.
(Υστερόγραφο: Αν στη «συμπροσευχή» του Παπαδοτρίου στη Μυτιλήνη της 16ης Απριλίου 2016 -16 καί 16, την ημέρα του Κρόνου!- παραστεί καί γνωστότατος εφοπλιστής, τότε το Μάτριξ θα μας έχει βάλει αίνιγμα γιά δυνατούς λύτες. Περισσότερα δε λέω.
Δεν το υποθέτω εξ αρχής πως θα πάει, ή έστω θα κάνει δηλώσεις γιά το γεγονός, αλλά -με πιθανότητα 50% τουλάχιστον- περιμένω κάποια σχετική κίνησή του.)
