Πως θα σας φαινόταν εάν έβγαινε μία ταινία στους κινηματογράφους που θα είχε μια σκηνή όπου ένας ένοπλος ανοίγει πυρ σε ένα τζαμί γεμάτο πιστούς του Αλλάχ, σπέρνοντας τον θάνατο με απίστευτη λύσσα και με κάθε τρόπο, ώστε στο τέλος, ούτε ένας μουσουλμάνος να μην μείνει ζωντανός; Η δε όλη σκηνή να παρουσιάζεται ως βίντεο κλιπ υπό τους ήχους μουσικής, με τον σφαγέα ως ήρωα και του σφαγέντες ως τα πιο απεχθή όντα; Φυσικά, μία τέτοια ταινία δεν πρόκειται ποτέ να βγει στους κινηματογράφους, όσο φαντασία και να διαθέτουμε.
Ή για να βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει ακόμα πιο… τρελά, παρόμοια σκηνή όπου ένας ένοπλος να μπαίνει λέει, μέσα σε μία συναγωγή και να κατασφάζει όλους τους (επίσης απεχθείς) πιστούς του Γιαχβέ; Πιθανότητες προβολής τέτοιας ταινίας: μηδέν. Στο Χόλυγουντ υπάρχει μία θρησκεία μόνο που μπορείς όχι μόνο να την χλευάσεις, να την διασύρεις και να την ποδοπατήσεις, αλλά να την απεικονίσεις με έναν τέτοιο απεχθή τρόπο ώστε να δώσεις το κίνητρο και την «έμπνευση» στον επόμενο mass murderer που θα θελήσει να ορμήσει σε μία εκκλησία και να σκορπίσει τον θάνατο. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν θυμάστε, πέρσι έγινε τεράστιο θέμα στις ΗΠΑ με τον παρανοϊκό νεαρό λευκό που μπήκε σε μια εκκλησία μαύρων και άρχισε να σκοτώνει αδιάκριτα. Στο αποκορύφωμα του παροξυσμού «ευαισθησίας» και «αντιρατσισμού» που ακολούθησε της σφαγής, ξεκίνησε και ένα πογκρόμ κατά της Νότιας σημαίας, επειδή βρέθηκε λέει, ο παρανοϊκός να είχε φωτογραφηθεί με μια τέτοια σημαία. Μην ξεγελιέστε. Η ευαισθησία οφείλεται όχι σε αυτό καθαυτό το έγκλημα, ούτε στον αριθμό των θυμάτων, ούτε στην πίστη των θυμάτων, αλλά στο χρώμα του δέρματός τους. Η ευαισθησία θα ήταν δύσκολα ανιχνεύσιμη, εάν οι νεκροί στην εκκλησία ήταν λευκοί.
Η ταινία “Kingsman: The Secret Service” (Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία) του 2015, βασίστηκε στο κόμικ ‘TheSecret Service’. Η ταινία παρουσιάζεται ως «κατασκοπευτική» και «κωμική». Εισπρακτικά τα πήγε πολύ καλά και αναμένεται sequel.
Με μια πρώτη ματιά, η ταινία φαίνεται σαν μια καρικατούρα των ταινιών του James Bond, με περισσότερο βάρος στη «νέα γενιά», λιγότερο σεξ και περισσότερα κωμικά gags και περισσότερο ‘splatter’, υπερβολικά βίαιες σκηνές, με κεφάλια να εκρήγνυται (σαν βεγγαλικά) και σώματα να κόβονται στη μέση (σαν μήλα).
Στην ταινία παρουσιάζονται αγαπημένα θέματα της αριστερής ατζέντας, όπως το ζήτημα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και της καταστροφής του πλανήτη. Υπαίτια για το κακό που συμβαίνει στον πλανήτη μας είναι η ανθρωπότητα, η οποία χαρακτηρίζεται «ιός» και για αυτό πρέπει να εξοντωθεί μέσω μαζικής δολοφονίας εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και προηγούμενης διάσωσης ολίγων «εκλεκτών». Αλλά το πιο «καυτό» ζήτημα είναι η στοχοποίηση «φανατικών», «ομοφοβικών», «αντισημιτών» και κατά των αμβλώσεων χριστιανών, οι οποίοι είναι οι χειρότεροι εγκληματίες και για αυτό πρέπει να εξοντωθούν. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε εάν τα θέματα αυτά παρουσιάζονται στην ταινία επίτηδες με έναν χοντροειδή τρόπο, ή αν αυτό ακριβώς επιδιώκει η ταινία, με έναν «αστείο» τρόπο δηλαδή, να περάσει τα μηνύματά της.
Η σκηνοθεσία είναι του Βρετανού Matthew Vaughn και το σενάριο έγραψε ο ίδιος μαζί με την Jane Goldman. Η ιστορία ακολουθεί την στρατολόγηση και την εκπαίδευση ενός υποψήφιου μυστικού πράκτορα, του νεαρού Γκάρι "Έγκσι" Άνγουιν, (Τάρον Έγκερτον), μέσα σε μια μυστική οργάνωση κατασκόπων. Ο Έγκσι επιλέγεται από τον πράκτορα Χάρι Χαρτ, που έχει το κωδικό όνομα Γκάλαχαντ (Κόλιν Φερθ) και αναλαμβάνει μια αποστολή να σταματήσει μια παγκόσμια απειλή ενός πλούσιου μεγαλομανή επιχειρηματία, του Ρίτσμοντ Βαλεντάιν (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον).
Οι γνώριμες «αδυναμίες» και αγκυλώσεις του Χόλυγουντ είναι κι εδώ παρούσες. Ο κακός πατριός που χτυπάει την δύστυχη μάνα του πρωταγωνιστή είναι λευκός. Οι κακοί τραμπούκοι είναι λευκοί. Ή η πλειοψηφία αυτών. Βέβαια, μπορεί ο «κακός» της ταινίας είναι μαύρος (ο ηθοποιός Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, γνωστός για το μίσος του για τους λευκούς), αλλά τελικά, δεν είναι και πολύ «κακός». Καταρχάς είναι «διάνοια» (εννοείται), δισεκατομμυριούχος του ίντερνετ, φιλάνθρωπος με οικολογικές ανησυχίες, απεχθάνεται το αίμα, ψευδίζει, έχει νεανική ενδυμασία και τέλος πάντων ό,τι κάνει το κάνει για να σώσει την ανθρωπότητα (Νώε θεωρεί τον εαυτό του!). Κάποια στιγμή τον βλέπουμε να βρίσκεται στον Λευκό Οίκο και να μιλάει στον Ομπάμα, σαν να είναι κατώτερός του ("open your f*ckingears" του λέει).
Αλλά ας έρθουμε στην πιο βίαιη σκηνή της ταινίας, όπου είναι η σφαγή σε μια μικρή εκκλησία βαπτιστών στο Κεντάκι.
Η εκκλησία μαθαίνουμε ότι έχει χαρακτηρισθεί από το FBI που την παρακολουθεί “hate group”, «ομάδα μίσους». Αν και η απεικόνιση της εκκλησίας παραπέμπει στην ανεξάρτητη εκκλησία των βαπτιστών στο Westboro, που κατά καιρούς προκαλεί με τα συνθήματά της (Ο Θεός μισεί την Αμερική, ο Θεός μισεί τους σοδομίτες κλπ), είναι αλήθεια ότι για τα αριστερίζοντα μυαλά και media, η εκκλησία και οι χριστιανοί αποτελούν τα στερεότυπα του «ρατσισμού» και της «μισαλλοδοξίας».
Ο κήρυκας είναι αηδιαστικός στην εμφάνιση, έχει νότια προφορά και - όπως και στη ταινία προπαγάνδα “Hate Crime” – είναι ένας «μικρός Χίτλερ» που ωρύεται κατά των ομοφυλόφιλων και των αμβλώσεων, πριν στραφεί κατά των Εβραίων, των «αράπηδων» και όσων υποστηρίζουν τις «αδελφές» (“Jews, niggers and fag lovers”). Στο τέλος της σκηνής με την σφαγή, θα φανεί μία σημαία του Νότου στην είσοδο της εκκλησίας «για να δέσει το γλυκό». Κυρίες και κύριοι, όπως καταλαβαίνετε, βρισκόμαστε στο ναό του «μίσους».
 |
| Θα είχαμε ποτέ μια τέτοια σκηνή με το κοράνι;;;. Εύκολη η απάντηση... |
Όλο το εκκλησίασμα αποτελείται από λευκούς οι οποίοι στο «κήρυγμα» (ο Θεός να το κάνει) του πάστορα ουρλιάζουν σαν ύαινες, ενώ απουσιάζουν εντελώς τα μικρά παιδιά (πράγμα αδύνατον για εκκλησία), αλλά και οι ηλικιωμένοι (επίσης αδύνατον). Αυτό έχει την «λογική» του. Καθώς σε λίγο θα σφαχτούν ένας ένας οι πιστοί, θα πρέπει το κοινό να μη νιώσει κανέναν οίκτο για αυτό το άθλιο ποίμνιο. «Είμαι μια καθολική πόρνη που έχω δεσμό εκτός γάμου με έναν μαύρο Εβραίο ο οποίος εργάζεται σε μια στρατιωτική κλινική αμβλώσεων. Ζήτω λοιπόν, ο Σατανάς και χαίρετε», λέει ο πράκτορας Γκάλαχαντ σε μία «φανατική», πριν ξεκινήσει το λουτρό αίματος. Η σφαγή εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας εν είδει χορογραφίας, ενώ παρακολουθούμε τρομερά βίαιες σκηνές με αποκεφαλισμούς, ακρωτηριασμούς, στραγγαλισμούς ηλεκτροσόκ και παλουκώματα, υπό τους ήχους του κλασικού Southern Rock άσματος “Free Bird” των (Νοτίων) Lynyrd Skynyrd (ω! της ασεβείας! Εάν ζούσαν οι Skynyrd θα παλούκωναν τον Άγγλο ευγενή).
 |
| Στο βάθος, η σημαία του "μίσους" |
Το ότι ο Γκάλαχαντ βρισκόταν υπό την επήρεια του τσιπ του «κακού» Βαλεντάιν, δεν παίζει κανένα ρόλο, καθώς βλέπουμε τον Γκάλαχαντ, όταν συνειδητοποιεί τι έκανε, να αποχωρεί από την γεμάτη πτώματα εκκλησία, χωρίς κανένα συναίσθημα συντριβής ή έστω λύπης.
Να πούμε δυο λόγια για το ζευγάρι των σεναριογράφων. Ο Βρετανός Matthew Vaughn είναι σύζυγος της Γερμανίδας Κλάουντια Σίφερ. Έχει δηλώσει ότι έχει επηρεαστεί από τον Ταραντίνο. Σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων, το “X-Men: First Class”, το “Kick-Ass” (2010) μια κωμική ταινία με σούπερ ήρωα έναν νεαρό εβραϊκής καταγωγής, τον Dave Lizewski(τον υποδύεται ο εβραϊκής καταγωγής ηθοποιός AaronJohnson) και το “The Debt” (2010), μια ταινία με ναζί εγκληματία και πράκτορες της Μοσάντ. Η Jane Goldman είναιεβραϊκής καταγωγής.
Αξίζει να πούμε ότι στην πρωτότυπη ιστορία του κόμικ, η σφαγή γίνεται σε μία τελετή μαζικών γάμων, όπου οι γαμπροί αρχίζουν να σκοτώνουν τις νύφες. Η ιδέα της εκκλησίας είναι «έμπνευση» των σκηνοθετών. Όπως περιγράφει ο Vaughn, τον πάστορα του μίσους τον φαντάστηκαν σαν έναν «Χίτλερ που φωνάζει κατά των Εβραίων». Και για αυτό «το απόλαυσαν» που σκοτώθηκε.
Η προπαγάνδα των λίμπεραλ/αριστερών στην δύση, είναι γνωστή: Όποιος αντιτίθεται στην ομοφυλοφιλία και στις εκτρώσεις είναι “bigot” και “hater” και δεν απέχει πολύ από το «ναζί». Αυτό που δεν απέχει και πολύ επίσης (και ίσως το επιδιώκει η ταινία) είναι η βίαιη φυσική εξόντωση των «ναζί» στην πραγματική ζωή. Αρκεί να διαβάσετε τα σχόλια κάτω από το video της σφαγής στο youtube και θα καταλάβετε την υποκρισία όλων αυτών που θεσπίζουν και υποστηρίζουν νόμους δήθεν, «κατά του μίσους»…
