Όλες τις θρησκείες του κόσμου τις ίδρυσαν άντρες΄ ούτε μια θρησκεία δεν την ίδρυσε κάποια γυναίκα. Και φυσικά το αρσενικό εγώ, ο αρσενικός σωβινισμός, υπήρξε η ριζική αιτία για όλες τις διδασκαλίες που δημιουργήθηκαν προκειμένου να εξηγήσουν την ύπαρξη.
Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτεί το αρσενικό εγώ την γυναίκα ως τον δημιουργό. Ακόμη και να δώσουν ένα μικρό μερίδιο της Τριάδας στη γυναίκα φαίνεται πως είναι δύσκολο. Τα πάντα τα ρύθμισε ο άντρας. Ο άντρας υπήρξε ο διευθυντής σε τούτο τον κόσμο και, φυσικά, δημιούργησε την ιδέα του άλλου κόσμου. Κι εκεί επίσης συνεχίζει να ρυθμίζει ο ίδιος.
Ο Θεός είναι άντρας, το Άγιο Πνεύμα είναι άντρας, ο Υιός είναι άντρας. . . Όχι πως έτσι συμβαίνει. Αν υπάρχει καθόλου Θεός, είναι επόμενο να είναι και άντρας και γυναίκα. Δεν μπορεί να είναι μόνον αρσενικός -είναι αδύνατο, θα είναι κάτι το ανολοκλήρωτο αυτό. Πρέπει να αποτελεί πλήρη κύκλο - αρσενικό-θηλυκό, γιν-γιανγκ.
Στην Ανατολή είχαμε περισσότερη επίγνωση. Στα σανσκριτικά, ο μπράχμα, ο υπέρτατος Θεός, δεν είναι ούτε αρσενικός ούτε θηλυκός. Είναι αληθινότερο αυτό -διότι είναι και τα δυο. Δεν ανήκει σε κανένα γένος. Είναι πέρα από τα γένη. Δείχνει αληθινότερο αυτό, καλύτερη ιδέα. Διότι η ζωή υπάρχει μέσω των αντιθέτων. Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει με τον ένα πόλο. Ο ηλεκτρισμός δεν μπορεί να υπάρχει μόνον ως θετικός ή μόνον ως αρνητικός. Αρνητικός και θετικός -χρειάζονται κι οι δυο πόλοι. Ανάμεσα στους πόλους αυτούς υπάρχει το φαινόμενο του ηλεκτρισμού.
Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να υπάρχει μόνον ως άντρες ή ως γυναίκες. Χρειάζονται κι οι δυο για να την κάνουν να είναι πλήρες σύνολο, ένα σύνολο με χάρη και κομψότητα. Ο άντρας από μόνος του είναι ανολοκλήρωτος. Η γυναίκα από μόνη της είναι επίσης ανολοκλήρωτη.
Κοίτα τη ζωή. Όλα τα άκρα αντίθετα συνδέονται εκεί μαζί -η ζωή και ο θάνατος, η αγάπη και το μίσος, η μέρα και η νύχτα, το καλοκαίρι και ο χειμώνας. Ολα τα άκρα αντίθετα συνδέονται μαζί -η γη κι ο ουρανός. Ο Θεός αποτελεί το σύνολο, το όλον. Το όλον δεν μπορεί να είναι μόνο αρσενικό. Αποτελεί μια αντιμετώπιση αρσενική αυτό, αν λένε οι άνθρωποι πως είναι μόνο αρσενικό το όλον. Αποτελεί μια αρσενική σοβινιστική αντιμετώπιση.
Τώρα αντιδρούν σε τούτο οι γυναίκες. Οι γυναίκες του Απελευθερωτικού Κινήματος έχουν αρχίσει να αποκαλούν το Θεό ΄΄εκείνη΄΄. Δεν αποκαλούν το Θεό ΄΄εκείνον΄΄ πλέον. Πρόκειται για αντίδραση. Καταλαβαίνει κανείς την αντίδραση. Αλλά η αντίδραση είναι και πάλι το ίδιο -γίνεται ξανά το ίδιο λάθος. Ο Θεός είναι και εκείνος και εκείνη.
Στα σανσκριτικά δεν χρησιμοποιούμε το αυτός ή αυτή για τον Θεό. Χρησιμοποιούμε το τατ -τατ σημαίνει ΄΄εκείνο΄΄. Μια ένδειξη, μια απλή ένδειξη, χωρίς να λέμε ποιος είναι ο Θεός -εκείνος ή εκείνη. Τατ -εκείνο. Μια απλή ένδειξη, χωρίς να λέμε τίποτε για το φύλο του Θεού.
Αργά ή γρήγορα η ανθρωπότητα θα μπορέσει να το καταλάβει αυτό -ότι ο άντρας κι η γυναίκα είναι συμπληρωματικοί. Αντίθετοι, αλλά συμπληρωματικοί, δημιουργώντας ένα σύνολο.
Λόγω αυτής της ιδέας, ότι ο Θεός είναι άντρας, ο άντρας δημιούργησε τόσο παράλογες θεωρίες που δεν μπορείς να τις φανταστείς. . . Έρχονται σε μένα άνθρωποι και λένε, ΄΄Τι συμβαίνει σε τούτο εδώ το μέρος; Τόσες πολλές γυναίκες, τόσοι πολλοί άντρες!΄΄ Γιατί στο παρελθόν τα άσραμ υπήρχαν πάντοτε μόνο για τους άντρες. Αν υπήρχαν άσραμ για γυναίκες, τότε ήταν καθαρά για γυναίκες.
Οι θρησκείες χώριζαν πάντα τους άντρες από τις γυναίκες. Υπάρχουν χριστιανικά μοναστήρια στη Δύση όπου δεν έχει μπει ποτέ καμιά γυναίκα, όπου δεν επιτρέπεται να μπει καμιά γυναίκα. Υπάρχουν τραπιστικά μοναστήρια όπου, όταν μπει ένας άνθρωπος, δεν βγαίνει έξω ποτέ ξανά, από φόβο μήπως και συναντήσει καμιά γυναίκα στο χωριό, στην πόλη κάπου.
Το σεξ έχει υπάρξει ως απαγορευμένο πράγμα. Η αγάπη έχει υπάρξει καταδικαστέο πράγμα. Και ο άντρας έχει προσπαθήσει να γίνει τελείως ανεξάρτητος -λες και είναι αυτό δυνατό. Δεν είναι δυνατό. Η ενέργεια χρειάζεται το αντίθετο.
Οι ινδουιστές είναι πιο επιστημονικοί από αυτή την άποψη. Αν πας σε κάποιο ινδουιστικό ναό, θα βρεις τον Κρίσνα μαζί με τη Ράντα, τον Σίβα με την Παρβάτι, τον Ραμ με τη Σίτα. Η θηλυκή ενέργεια βρίσκεται εκεί. Πρέπει να βρίσκεται εκεί, για να ολοκληρώνει τον θεό.
Στους ναούς των τζαΐνα, ο Μαχαβίρα στέκει μόνος. Δείχνει κάπως αδέξιο το πράγμα, κάπως ανολοκλήρωτο. Στους βουδιστικούς ναούς, ο Βούδας κάθεται μόνος. Στις χριστιανικές εκκλησίες, ο Ιησούς είναι σταυρωμένος, βρίσκεται πάνω στο σταυρό, πάντως μόνος του. Έτσι βέβαια, αν δείχνει πολύ λυπητερή μια εκκλησία, είναι φυσικό αυτό: απουσιάζει η άλλη ενέργεια, εκείνη που μπορεί να την κάνει να είναι ένας γιορτασμός.
Osho, Nirvana: The Last Nightmare, Ομιλία #6
