ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ: «ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΥ»
Β΄
Ποιός είναι και τι σημαίνει ο «Κλεισώνυμος».
Τα μυθολογικά δεδομένα είναι τα εξής:
Ο Πάτροκλος παίζοντας («εκ παιδιάς») σκότωσε τον Κλεισώνυμο.
Και μετά απ’ αυτό προσέφυγε κοντά στον φίλο του Αχιλλέα.
Τον ακολούθησε στην Τροία όπου και σκοτώθηκε έξω απ’ αυτή, με τις γνωστές συνέπειες.
Κι όμως κανείς σήμερα δεν ασχολείται με τον «Κλεισώνυμο» και το θάνατό του. Λες και είναι μικρής σημασίας, ενώ είναι μεγίστης.
Εμείς οφείλουμε να τον γνωρίσουμε, να τον τιμήσουμε (διαλογιζόμενοι επ’ αυτού) και να τον Αναστήσουμε σημαντικά, στο βαθμό που το μπορούμε. Κι αυτό θα κάνουμε τώρα.
«ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ» ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΤΙΣ ΚΛΕΙΔΕΣ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ.
Οι Σοφοί Αρχαίοι (απανταχού της γης) συνέδεαν πρόσωπα με ιδέες, αριθμούς και σύμβολα.
Και πρέπει να κατανοηθεί καλά γιατί προέβαιναν σ’ αυτή την λειτουργική ενότητα και διασύνδεση.
Αυτό το έκαναν γιατί είχαν κατανοήσει πως υπάρχουν τρία επάλληλα πεδία ύπαρξης ή συνύπαρξης:
1ο. Το πεδίο των Αρχετύπων ή των «όντως όντων».
2ο. Το ενδιάμεσο υποπεδίο των λεπτοφυέστερων «Κυανοτυπιών».
3ο. Το δικό μας πεδίο των ενσώματων και ένυλων «όντων».
Στο 1ο πεδίο τα όντως όντα διαθέτουν πληρότητα και είναι εξωχρονικά. Δεν υπόκεινται σε θάνατο.
Στο 2ο πεδίο τα λεπτοφυή όντα, έχουν διαχρονική υπόσταση (διαρκούν) αλλά υπόκεινται σε απροσδιοριστία.
Και στο 3ο πεδίο (το δικό μας) υπόκεινται όλα σε εντροπία (ή θάνατο).
Στο 1ο πεδίο υπάρχουν τα «Ιδεατά Όντα».
Στο 2ο πεδίο τα «Μαθηματικά» Όντα.
Εκεί παραμένουν, ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ψυχές οι ικανές για κανονική «Μα-θητεία». Κι αυτό σημαίνει η λέξη «Μαν-θάνω»: Είμαι σε νοητική θέση να συναναστρέφομαι του «Μάνες», τους Σκεπτόμενους ή «Νεκρούς».
Γι αυτό και το Μαντείο εσήμανε στον Ζήνωνα «να συναναστρέφεσαι τους νεκρούς»: Τους σοφούς, αυτούς που έχουν φύγει από τον αισθητό και ζουν στον Λεπτοφυή κόσμο του Άδη. Γι αυτό και «μετέβαιναν» ζώντες στον Άδη οι ήρωες, για να συναντήσουν τις πιο σοφές ψυχές, του Τειρεσία κ.α.
Στο 3ο πεδίο, το δικό μας, προσωρινά, υπάρχουν εκείνοι που μετέχουν του «προστυχόντος» ή της «αορίστου δυάδος» (κατά την Πλατωνική ορολογία).
Όλη η Σοφή Ανατολή όπως και η Αίγυπτος και η Ελλάδα συμφωνούσαν απολύτως πάνω στην εξής κοσμο-θεώρηση:
Το Σύμπαν έχει «γεννηθεί» και υπάρξει όχι μια φορά, τη δική μας, αλλά πολλές προγενέστερες φορές και θα ξαναϋπάρξει ασφαλώς πάμπολλες άλλες.
Και για μεν τα Οντως Οντα (ή Ιδεατά ή Αρχετυπικά) δεν υπάρχει καθόλου χρόνος, αλλά πάντα Αεί Παρόν. Αυτά, βιώνουν το Αιώνιο Τώρα. Είναι Μακάρια-Ευδαίμονα-Αείζωα και Αείπυρα. Είναι Πύρινα Οντα.
Εκεί θα φτάσουμε, κάποτε, κι εμείς μετά από πολλές δοκιμασίες και συνειδησιακές διευρύνσεις ή «Μυήσεις». Γι αυτό, εμείς που βρισκόμαστε βυθισμένοι στη θάλασσα του Χρόνου (εξ αιτίας της αρχαίας μας «αποστασίας» από το Άχρονο) πρέπει:
Να μάθουμε να συναναστρεφόμαστε τους ενοίκους των Λεπτοφυέστερων, ενδιάμεσων, πεδίων, για να διευρυνθούμε συνειδησιακά όσο μπορούμε περισσότερο.
Αυτήν την αναγκαιότητα διεύρυνσης εξυπηρετούσε, μεταξύ άλλων, και ο «Κλεισώνυμος» ή οι Κλείδες των Ονομάτων.
Γιατί την σημαντική περίοδο που ζούσε ο Κλεισώνυμος (δηλαδή κατανοούσαν την σημασία των Λέξεων δυνάμεως) άνοιγαν οι Πύλες (επτά στην Ελλάδα) και επιτρεπόταν στους Σημαντικούς Γνώστες η συναναστροφή με τους Πλούσιους σε Σοφία ενοίκους του Άδη. Αυτοί ήσαν οι αληθινοί Μαν-θάνοντες.
ΠΩΣ «ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ» ΑΠΟ ΤΟΝ «ΠΑΤΡΟΚΛΟ» Ο ΚΛΕΙΣΩΝΥΜΟΣ.
Η έπαρση για το («ημέτερο») Πατρικόν Κλέος, «σκότωσε» τον Κλεισώνυμο: Την γνώση των κλειδιών (των ήχων, των κραδασμών και της προσωδίας των λέξεων δυνάμεως) που άνοιγαν τις πύλες επικοινωνίας με τον ενδιάμεσο Λεπτοφυή κόσμο των ψυχών στον Άδη.
Γιατί αυτός που επαίρεται για το Πατρικό του Κλέος και παιδιαρίζει κυριολεκτικά πάσχει από διανοητικό παιδισμό παραγνωρίζοντας την σημαντική αξία των Λογοδυναμικών κραδασμικών ηχοχρωμάτων. Έτσι αποχτά «Αχίλλειο Πτέρνα» ή γίνεται στενός φίλος του «Αχιλλέα».
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ».
Θα προβούμε εδώ στην διατύπωση ενός σημαντικού «παράδοξου».
Η «Αχίλλειος πτέρνα» είναι στα Χείλη του Αχιλλέα και όχι στα πόδια του. Κι αυτό, ξεκάθαρα, σημαίνει πως όποιος δεν κατανοεί τις:
Κλείδες των Ονομάτων ή τον «Κλεισώνυμο», Ακόμα κι αν είναι «λιγύρων αγορητής» (εξαιρετικός αγορητής ή ρήτορας) αυτός διαθέτει:
«Αχίλλειο πτέρνα»
Γι αυτόν ισχύει αυτό που είπε ο Βούδας:
«Μοιάζει όπως η σούπα και το κουτάλι. Το κουτάλι προσφέρει τη σούπα, αλλά
το ίδιο δεν την γεύεται».
Το ίδιο, ακριβώς, κάνει και όποιος έχει «Αχίλλειο πτέρνα»:
Προ-σ-φέρει (εκφέρει) εξαιρετικά νοήματα, αλλά ο ίδιος δεν τα «γεύεται»,
δηλαδή δεν κατανοεί πλέον τη σημασία τους.
Κι αυτό έγινε την «εποχή» που προτάθηκε (προτιμήθηκε) η έπαρση για το Πατρικόν Κλέος.
Και έτσι χάθηκε ή λησμονήθηκε ή «Σκοτώθηκε», από…διανοητικά παιδιαρίσματα ο «Κλεισώνυμος». Δηλαδή από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούν τις λέξεις όχι σαν έλξεις (Λέξη-Έλξη) Ιδεών, αλλά απλώς για να παίζουν μαζί τους.
Ξεκάθαρα ειπωμένο:
Από τότε που άρχισε να κυριαρχεί η μορφή του περιεχομένου.
Η «ρητορεία» και η «λογοτεχνία» της Σημαντικής.
Εδώ ξαναθυμίζουμε γνωστή ρήση του Ηράκλειτου:
«Ο Άναξ ου το μαντείο το εν Δελφοίς, ούτε λέγει,
ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει».
Αυτοί όλοι (όσοι «σκότωσαν» τον «Κλεισώνυμο») προτίμησαν πλέον να:
Μην σημαίνουν (τα σημαντικά μόνο)
Ούτε να κρύπτουν (σιγούν)
Αλλά να λέγουν.
Και βέβαια να επαίρονται για το «Πατρικόν (τους) κλέος» ή τον «Πάτροκλο».
Αυτή είναι (από-κρυπτογραφημένη) η σημασία (αν έχει) της «Αχιλλείου πτέρνας». Έτσι βέβαια «σκοτώθηκαν» από την Μνημοσύνη μας:
- Οι Σημαντικές Λέξεις Δυνάμεως. Γιατί ασφαλώς υπήρχαν και υπάρχουν.
Κι αυτό, μεταξύ άλλων, το υπαινίσσεται:
Η πρόκριση ως «Καλλίστης» της Αφροδίτης από τον Πάρι ή «Αλέξανδρο»
[: Τον Πάρ-ιδα που γνωρίζει, στην «Ιδη», το (Σημαντικό) φως των
λέξεων].
Υπαινιγμός πως οι Λέξεις Δυνάμεως ήρθαν από την «Καλλίστη» (για μας
τους ανθρώπους) Πλανητική Αφροδίτη.
- Γι αυτό αργότερα: «απέσβετο γαρ και λάλον ύδωρ».
- Γι αυτό χάθηκε και η Προσωδία.
- Γι αυτό ξεχάστηκαν όλες οι «Επωδές» (που άλλοτε θεράπευαν την Ομηρική Εποχή).
Κι εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως είμαστε εμείς (το 1974 στην «Παγκόσμια Καλή Θέληση») που επισημάναμε σε ομιλία μας πως ΟΜΗΡΟΣ σημαίνει: ΟΜ-Ηρωος. Ο ήρωας του ΟΜ.
Γιατί, έως τότε, κυρίαρχος ήταν ο ήχος του «ΤΑΥ».
Και πρώτος ο Μεγάλος Μύστης «Ομηρος» συνέδεσε
λειτουργικά και σημαντικά τους δύο κυρίαρχους ήχους
ΤΑΥ – ΟΜ.
Και επεσήμανε την αναγκαιότητα μεταβάσεως της
«Ωραίας Ελένης» (της Ωριμης Νοήσεώς μας) από τον:
ΤΑΫΓΕΤΟ (ΤΑΥ-ΗΓΕΤΗ) στον ΟΜ-ΙΛΟ (ή το ΙΛΙΟΝ).
ΕΝΩΔΩΝ
