Δεν αφήνω να με πτοήσει η θλιβερή διαπίστωση, πως κανείς δεν κατάλαβε τί ήθελα να πω μέσα σε μόλις πέντε γραμμές. Κι εντάξει, τα πρακτόρια κάναν πως δεν κατάλαβαν, κι είπαν τα δικά τους. Αλλά όλοι εσείς οι υπόλοιποι, μωρέ; Πώς θα πάμε να παίξουμε μπάλλα στα πιό σύνθετα, όταν πρέπει να σας κάνω πενηνταράκια τα απλά;
Το θέμα της ανάρτησης δεν ήταν η Άννα Κορακάκη. Ήταν το βλέμμα της κόρης μου. Το καθάριο βλέμμα ενός μικρού παιδιού, που βλέπει το ιδανικό καί θέλει να το μιμηθεί.
Πάμε, λοιπόν, να δούμε τί δεν πιάσατε από τα συνεπαγόμενα – μιά που χάσατε το πέταγμα της πέτρας στη λίμνη του συμβολισμού.
Η Άννα Κορακάκη ως σύμβολο – α’
Όπως κι όλοι οι Ολυμπιονίκες μας, φυσικά. Εκεί, ψηλά, στο πιό ψηλό σκαλί του βάθρου… κι η Σημαία μας πιό ψηλά απ’ όλες! Τί να σημαίνει, άρα γε, αυτό;
Στο μυαλό πρέπει να έρθουν κατ’ ευθείαν οι ένννοιες: αριστεία, προσπάθεια, διάκριση, παγκόσμια πρωτιά. Πράγματα που έπιασε το παιδί από ένστικτο. Άσε το τί αντιπροσωπεύουν τα εθνικά μας σύμβολα! Δυστυχώς, δεν είδα κανέναν να πεί: «- Ναί ρέ άνθρωπε, έψαλλα τον εθνικό ύμνο καί πέσαν τα ντουβάρια!» (Όπως έπραξε ο υποφαινόμενος με τη γροθιά ψηλά, μπροστά στους έκπληκτους θαμώνες καφετέριας, κατά την απονομή του χρυσού στον Πετρούνια. Με βρήκε έξω απ’ το σπίτι αυτή.)
Αντ’ αυτών, εδώ μέσα κόντεψε να γίνει σκανδαλοθηρική κιτρινοφυλλάδα. Πόσα θα πάρει η Κορακάκη (αν ήταν …Καζακστανή), με ποιόν κοιμάται, καί λοιπά ξερατά. Λες καί υπάρχει κανένας που δε θέλει χρήματα, ή δεν αμείβεται. Ακόμη κι οι κλαριντζήδες στα πανηγύρια αμείβονται. (Καί τους κυνηγάει το ΣΔΟΕ.) Τί σημαίνει αυτό, όμως; πως δεν θα τραγουδήσεις; δε θα χορέψεις; δεν θα διασκεδάσεις; δεν θα δεις καμιά όμορφη να κουνιέται καί να λυγιέται (καί να της κάνεις καμάκι, μπας καί αυξηθεί ο πληθυσμός του έθνους αργότερα), επειδή …εισπράττει χρήματα η ορχήστρα γιά να παίξει;
Άντ’ από ‘δώ πέρα, ρέ! Τί λογική είν’ αυτή;
Άλλη απογοήτευση από το κοινόν μου ήταν το ότι ναί μεν, δεν γουστάρετε Ολυμπιάδες καί Ολυμπιονίκες, αλλά κανείς δεν επικαλέστηκε τον (και αθλητή υπάρξαντα) Ευριπίδη – καί το περίφημο: «Τίποτε χειρότερο από των αθλητών το γένος». Αν το καλοσκεφτείτε, είναι σα να κάνουμε ανούσια κουβέντα διάρκειας δυόμιση χιλιάδων ετών στα ίδια καί τα ίδια θέματα, σα γραφικοί γέροι με βαρύ Αλτσχάϊμερ. Ξεκολλάτε!!!
Καί τέλος, δυστυχώς συνεχίζουμε να έχουμε τριγύρω μας ανθρώπους μικρόψυχους – επί άλλα τόσα χρόνια (δύο τετρακόσια).
…Ήτανε μιά ωραία μέρα στη αρχαία Ολυμπία, με τους αγώνες σε πλήρη εξέλιξη. Τελειώνει το παγκράτιο, κι ο κήρυκας ανακοινώνει: «- Δαμάγητος Διαγόρου Ρόδιος!»Χειροκροτήματα, επευφημίες, κακό… Περνάει κάμποση ώρα ακόμη, τελειώνει κι η πυγμαχία, κι ο κήρυκας ξανανακοινώνει: «- Ακουσίλαος Διαγόρου Ρόδιος!»
Έγινε Ο χαμός. Ο Δαμάγητος κι ο Ακουσίλαος σήκωσαν τον (γιγαντόσωμο) πατέρα τους, επίσης Ολυμπιονίκη, στους ώμους τους, καί ξεκίνησαν τον γύρο του θριάμβου, υπό τις ουρανομήκεις επευφημίες των Πανελλήνων.
Εκτός από ένα σκατόψυχο ερπετό.
Που, την ώρα που το στάδιο είχε πυρακτωθεί, σηκώθηκε καί ξέρασε: «- Κάτθανε Διαγόρα! Ουκ ες Όλυμπον αναβήσηι!» Παναπεί: «- Ψόφα, ρέ Διαγόρα! Σιγά που θ’ ανεβείς στον Όλυμπο!»
Κι όμως! Ο Διαγόρας είχε ήδη ανεβεί στον Όλυμπο! Τον είχε προδώσει η καρδιά του από τη συγκίνηση, καί πέθανε επάνω στους ώμους των παιδιών του.
Δεκάξη χρόνια μετά απ’ τον ένδοξο θάνατο του Διαγόρα, ακούστηκε καί το: «Δωριεύς Διαγόρου Ρόδιος», κι έγινε ο χαμός του χαμού!!!
Λοιπόν; Εσείς ποιόν θέλετε να μιμηθείτε; Το στάδιο, ή τον μοναχικό ψωριάρη;
Ειδικά με τους Έλληνες Ολυμπιονίκες, έχουμε προβαλλόμενη καί μία άλλη συνιστώσα – την οποία αναμιμνήσκεται το παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό, θέλοντας καί μή (αφού μιλάμε γιά Ελλάδα) : το εύ αγωνίζεσθαι. Από την εποχή του Ομηρικού ήρωα, που έσυρε με τα χέρια του το άρμα του μέχρι τον τερματισμό, μέχρι σήμερα.
Έτσι, γιά τα κορίτσια…
…ο γράφων επεφύλαξε το πιό θερμό του χειροκρότημα.
Αυτές είναι οι Ελληνικές διαχρονικές αξίες!!!
Η Άννα Κορακάκη ως σύμβολο – β’
Εκτός από την παγκόσμια προβολή των εθνικών μας συμβόλων, κάθε φορά που παίρνουμε Ολυμπιακό μετάλλιο, η διάκριση σε τέτοιο επίπεδο ταράσσει τα νερά στο τί σκέπτεται (συνειρμικώς) ο καθένας περί αριστείας.
Καί περί κοινωνικής διαστρωματώσεως.
Καί περί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δημοκρατίας… ή του (όποιου) ιδανικού πολιτεύματος.
Βλέπετε, όσο καί να σκούζουν μερικά συμπλεγματικά χεσμένα ανθρωπάκια, τρείς συγκεκριμένοι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι αριστοκρατικοί. Εξ ορισμού. Καί δεν θα πάψουν να είναι ποτέ. Τελεία καί παύλα.
Αυτοί οι τομείς είναι:
- Τα Γράμματα.
- Οι Τέχνες.
- Ο Αθλητισμός.
Η παγκόσμια προπαγάνδα της εξίσωσης των πάντων προς τα κάτω (δηλ. της οποίας το ιδανικό είναι να γίνουμε όλοι γύφτοι καί πίθηκοι, κι όχι αρχαίοι Έλληνες) λύσσαξε με τον αριστοκρατικό χαρακτήρα των τριών αυτών δραστηριοτήτων, καί βάλθηκε να τις ξεπατώσει.
Κι έτσι, στα μεν Γράμματα όλοι το παίζουν σοφοί καί μορφωμένοι, χωρίς να είναι. Δες, ας πούμε, τους νεο-Έλληνες γονείς: δε δέχονται κουβέντα γιά τα παιδιά τους, ότι ρέ αδερφέ μπορεί καί να ΜΗΝ πρέπει να σπουδάσουν καί να πάρουν πτυχίο. Ότι μπορεί καί να ΜΗΝ είναι γεννημένα Νομπελίστες. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά βαράνε καί το χέρι στο τραπέζι, όταν πάνε στα σχολεία των βλασταριών τους καί βλέπουν χαμηλούς -κατά τη γνωμούλα τους- βαθμούς.
Βέβαια, γιά κάτι τέτοιους σοφούς, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πέφτει στο γκρεμό με τη …βοήθεια τουλάχιστον δυόμιση εκατομμυρίων (2,500,000) πτυχιούχων, αποτελεί λεπτομέρεια – καί δη, αμφισβητήσιμη.
(Γιά να προλάβω «εξυπνάδες» στα σχόλια: ξυπνοπούλια μου, κάθε χρόνο μπαίνουν στα πανεπιστήμια κάπου 80,000 άτομα – καί τα πτυχία του 1975 βρίσκονται ακόμη εν ζωήι. Κάντε τον πολλαπλασιασμό γιά 40 χρόνια… καί μετά σκεφθείτε πως όλοι αυτοί ψηφίζουν.)
Τα ίδια σκατά καί παγκοσμίως, όπου πχ προωθούνται αγρίως βιβλία που πουλάνε καί φέρνουν φράγκα στον εκδότη – αν κι η συγγραφική ποιότητα έχει πάει περίπατο.
Καί με τις Τέχνες το ίδιο, όπου μετράει μονάχα η γνώμη του γκαλλερίστα που κυνηγάει πλούσιους, να τους πασάρει αυτά που θα του δώσουν αυτουνού τη μεγαλύτερη μίζα. (Συνήθως κάτι «μοντέρνες» μουτζούρες.) Κι έτσι, περνάνε γιά άτομα με ανυπέρβλητη αντίληψη περί Τέχνης κάτι τύποι σαν τον συμπλεγματικό άσχετο Βαρχόλα, ή τον άλλον με το κατουρητήριο (όταν οι συμπατριώτες του έπεφταν νεκροί στα χαρακώματα).
Να μην τα πολυλογούμε, η ισοπεδωτική προπαγάνδα του «πανλεχριτισμού-ζωντοβολισμού» πήρε τα Γράμματα καί τις Τέχνες καί τά ‘κανε σαν τα μούτρα της. «- Έλα μωρέ!» (σου λέει) «Ο καθένας μπορεί να είναι εγγράμματος, ή καλλιτέχνης! Τί πρώτος καί δεύτερος, τί καλύτερος καί χειρότερος μου λες!» Λες καί το ίδιο ζωγραφίζει ένα νήπιο, το ίδιο κι ο Ρέμπραντ.
Τέλος πάντων, ο γράφων δεν επιμένει (αφού, σύμφωνα με το ρητό, δεν πρέπει να καυγαδίζει επί ώρα με ηλίθιους, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να τον μπερδέψουν μ’ αυτούς), αλλά γελάει σαρκαστικά που παραμένει απόρθητο το τρίτο φρούριο της αριστοκρατίας: ο αθλητισμός!
Το αγγούρι που τρώει στον κώλο η ισοπεδωτική προπαγάνδα απ’ τον αθλητισμό, δεν μπορεί να το κάνει ζάφτι με τίποτε! Καί -ελλείψει λογικών επιχειρημάτων- αρχίζει τις ανοησίες: «- Διακρίνονται απ’ τις ντόπες!», ή: «- Δεν ξέρεις πόσα τσεπώνουνε!» Κτλ κτλ.
Ό,τι καί να πεί η προπαγάνδα, όμως, στον αθλητισμό πάντα θα υπάρχει ο πρώτος. (Κι αυτό, ούτε χωνεύεται, ούτε καταπολεμάται …δημοκρατικώς πως!)
Η πλάκα είναι πως, οι ίδιοι γονείς που θεωρούν τα βλαστάρια τους σοφά καί τη λένε άσχημα στους εκπαιδευτικούς, βγάζουν το σκασμό μπροστά στα παραγγέλματα του πρώτου τυχόντος γυμναστή. Σκέφτονται καί πονηρά… σου λέει, άν το παιδί βγεί πρώτο πανελληνίως, μπορεί καί να μπεί στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις!
Εντάξει, τελείως βλακώδες το σκεπτικό αυτό (καί του κράτους μας, που το σιγοντάρει ψηφοθηρικώς – τί, δηλαδή; εγώ που ήμουνα μαθηταράς καί με μεγάλη βιβλιοθήκη παιδιόθεν, με την ίδια λογική έπρεπε να παίζω εξ ορισμού στην Εθνική ποδοσφαίρου; ), αλλά συνεχίζω να χαμογελάω πονηρά.
Υπάρχει ελπίδα (να δούν οι νεο-Έλληνες το φώς το αληθινόν μέσωι του αθλητισμού), που δε σβήνει.
Η Άννα Κορακάκη ως σύμβολο – γ’
Εδώ ο συμβολικός ορίζοντας μπορεί όντως να είναι δυσκολόφθαστος γιά τους περισσότερους από σας. Το παραδέχομαι. Εξηγώ, όμως.
…Ξαφνικά, βλέπουμε σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση μιά γκόμενα, σοβαρή κι αυστηρή, να κρατάει μιά κουμπούρα, να έχει βάλει στο σημάδι στόχους, καί μπάμπα-μπούμπα να τους πυροβολάει.
(Όπως ήταν η τηλεοπτική γωνία λήψεως σε ευθεία με τον τηλεθεατή, ανεφώνησα: «- Ώχ! Εμένα σημαδεύει!», καί προς στιγμήν σκέφτηκα να κρυφτώ πίσω απ’ τον καναπέ, να βγάλω το χέρι μου με μιά λευκή χαρτοπετσέτα, καί να παραδοθώ στις υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού. Πλην όμως, επρόκειτο μόνο γιά τηλεοπτική μετάδοση. Ευτυχώς.)
Όμως, η εικόνα της …Αννός Πυροβολούσης, αγάπες μου, φέρνει αμέσως στο νού αυτήν εδώ την Κυρία:
Κι Αυτήν εδώ:
(Παρεμπιπτόντως: Αυτές οι δύο είναι παρθένες καί κατοικοεδρεύουν …στον παράδεισο. Άμα ενδιαφέρεστε, ρέ μουσλίμια, κοπιάστε! Σας περιμένουν!)
Επιπροσθέτως, γιά σκεφθήτε λιγάκι:
Άν την Άννα Κορακάκη αρχίσουν να τη μιμούνται μερικές χιλιάδες πιτσιρίκια, πυροβολώντας τενεκέδες στα χωράφια…
…πόσο μακριά βρίσκονται, νομίζετε, οι πυροβολισμοί εναντίον των τενεκέδων της Βουλής καί των υπουργείων;
Βλέπετε, λοιπόν, ότι εκτός του ότι -με τέτοιες εικόνες- πάει ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ κατά διαόλου η προπαγάνδα που μας θέλει απόλεμους χέστες της «ισότητας» καί του «πολυπολιτισμού» (με τα προ ετών αίσχη καποιανού Έβερτ, που έβαζε τα παιδιά να θάβουν τα πολεμικά παιχνίδια τους), ίσχυσε ακόμη μία φορά αυτό που σας έχω πεί κατ’ επανάληψη: Ότι, άσχετο το ποιός είναι κάποιος στην καθημερινή του ζωή, όσον αφορά το ΑΝΩΘΕΝ σχέδιο προστασίας της Ελλάδας, στη συγκεκριμένη στιγμή θα παίξει κάποιον ρόλο, που θα του επιβληθεί ΑΝΩΘΕΝ. Κι αυτό δεν αντιμετωπίζεται, ούτε με εκατομμύρια εχθρικούς προπαγανδιστές, ούτε με άλλους τόσους πολιτικούς καί λαθρομουσλίμια.
Αυτή είναι η δύναμη της τηλεόρασης, κι αυτή είναι η Δύναμη καί η Σοφία των …Άνωθεν!
Ελπίζω να σας έδειξα πράγματα, που όντως δεν είχατε σκεφτεί. Όπως καί νά ‘χει, όμως, Άννα σ’ ευχαριστούμε – καί πάντα τέτοιες επιτυχίες!
