Μέσα στο γενικό
πανδαιμόνιο, εμείς πάλι θα στραφούμε στο Υψηλό και Διαρκές, αφού καλά γνωρίζουμε
πως όλες οι γήινες καταστάσεις, είναι παροδικές, κι αφού στο βάθος πιστεύουμε πως
-μακροπρόθεσμα- ακόμα και τα χειρότερα οδηγούν στο Καλό. Και, στο κάτω κάτω της
γραφής, η αναταραχή είναι καλύτερη από τον τελματωμένο εφησυχασμό.
Εντούτοις,
ας κάνουμε μια χρήσιμη επισήμανση. Η ενασχόληση με τα πνευματικά θέματα δεν σημαίνει
ότι πρέπει να είναι κανείς αδιάφορος προς ό,τι συμβαίνει και να «ζει στον κόσμο
του». Εντελώς αντίθετα, οφείλει, ως υπεύθυνο μέλος της κοινωνίας, να παρακολουθεί
άγρυπνα τα γεγονότα, να παίρνει θέση, και συνειδητά να προσθέτει το ενεργειακό του
βάρος εκεί όπου διακρίνει ότι τα πράγματα τείνουν προς την πλευρά του δικαίου ή
της εξέλιξης. Γιατί, όπως σοφά επισημαίνει η Διδασκαλία μας, πρέπει να πατάμε και
στα δυο πόδια για να έχουμε ισορροπία, με το ένα πόδι στον γήινο και με το άλλο
στον Υπεργήινο Κόσμο.
Και μετά από
τον αναγκαίο αυτό πρόλογο, ας μπούμε στο θέμα μας.
Σε προηγούμενο
σημείωμα είχαμε αναφερθεί στην λεγόμενη ελεύθερη βούληση. Παρατηρεί κανείς πολλή
σύγχυση ακόμη και σε αναζητητές του πνευματικού δρόμου οι οποίοι έχουν μια μακρόχρονη
θητεία σ΄αυτό το χώρο, σύγχυση που σχετίζεται με τις έννοιες της ελεύθερης βούλησης,
της αυθεντίας του Διδασκάλου και της αυθεντίας ως της «ψυχής» [τα εισαγωγικά έχουν
το νόημα της άλλης σύγχυσης που έχει να κάνει μ΄αυτή την αόριστη έννοια, η οποία
μπορεί να πάρει πολλές ερμηνείες και αποχρώσεις] του ανθρώπου.
Ο όρος «αυθεντία»
έχει τη σημασία της καθαρής αποδοχής της ορθότητας μιας συγκεκριμένης άποψης ή ενός
συγκεκριμένου προσώπου.
Ακούει, ας
πούμε, κανείς για την αναγκαιότητα του Διδασκάλου, την αναγκαιότητα δηλαδή της ανώτερης
Καθοδήγησης -άρα της αυθεντίας αυτής της Καθοδήγησης.
Από την άλλη
ακούει πως «η μόνη αυθεντία είναι η δική σου ψυχή». Αυτές οι δύο θέσεις μοιάζουν
να κονταροχτυπιούνται, και στη μέση στέκει αμήχανος ο αναζητητής της Αλήθειας.
Προκύπτουν
τα εξής ερωτήματα:
-Η «ελεύθερη
βούληση» και η «αυθεντία της ψυχής» ταυτίζονται;
-Η αυθεντία
του Διδασκάλου μπορεί να συγκρούεται με εκείνην της ψυχής;
Ας θυμίσουμε
για πολλοστή φορά ότι η λέξη «ψυχή» μπορεί να υποδηλώνει είτε την κατώτερη ζωώδη
φύση, είτε την καθαρά ανθρώπινη της σκεπτόμενης οντότητας που λέει «εγώ», είτε,
τέλος, την ανώτερη, πνευματική ή θεία φύση -αλλά και οι τρεις σκάλες συνιστούν όψεις
της συνειδητότητας [Οι δύο κατώτερες όψεις αποτελούν αυτό που ονομάζουμε προσωπικότητα].
Το ερώτημα
λοιπόν είναι σε ποια από τις τρεις όψεις της ψυχής (ή συνειδητότητας) ανήκει η ελεύθερη
βούληση. Προφανώς δεν ανήκει και στις τρεις, αφού είναι γεγονός ότι συχνότατα η
ανώτερη και η κατώτερη φύση βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Η ελεύθερη βούληση αποτελεί
θεμελιώδη ιδιότητα της προσωπικότητας, και πιο συγκεκριμένα της μεσαίας, της καθαρά
ανθρώπινης, όψης. Είναι το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοσυνείδητης σκεπτόμενης οντότητας
να επιλέγει. Είναι η θεία δωρεά που προικίζει το ανθρώπινο ον με αυτοδιάθεση και
αξιοπρέπεια.
Αν στοχαστεί
κανείς θα δει ότι, τελικά, η ελεύθερη βούληση μπορεί να οριστεί ως η δυνατότητα
της μεσαίας -καθαρά ανθρώπινης- φύσης να επιλέξει αν θα υπακούσει στα κελεύσματα
και τις επιθυμίες της κατώτερης, ζωώδους, φύσης ή της ανώτερης, θείας, φύσης. Και
αυτό κάνουμε συνεχώς -επιλέγουμε. Το πρόβλημα συνίσταται στο εξής: η μεν κατώτερη
φύση είναι θνησιγενής και περιορισμένη, ενώ η πνευματική φύση είναι αθάνατη και
απεριόριστη. Η μεσαία όψη έχει τη δυνατότητα είτε να ενωθεί και ν΄αφομοιωθεί με
την κατώτερη όψη, είτε να ενωθεί και ν΄αφομοιωθεί με την ανώτερη όψη. Εννοείται
ότι μια τέτοια συγχώνευση θα απαιτήσει αμέτρητους αιώνες και ζωές, αν και θα έρθει
κάποια ζωή (ή και ζωές) οριακής κρίσης. Σε κάθε περίπτωση, η ανθρώπινη υπόσταση
θα ακολουθήσει τη μοίρα της όψης που θα ακολουθήσει, κι αυτή η μοίρα ονομάζεται
θάνατος ή αθανασία, σκοτάδι ή φως.
Βέβαια, καθένας
θα πει πως δεν είναι δυνατόν να επιλέξει κανείς το πρώτο. Κι όμως! Συμβαίνει εξαιρετικά
συχνά, γιατί η λάμψη από το πετράδι στο στέμμα του Μάρα [Σύμβολο της πλάνης των
αισθήσεων, του θανάτου και της απώλειας] και τα απατηλά θέλγητρα της Μάγια τυφλώνουν
τον ανθρώπινο νου. Κι εδώ ακριβώς έρχεται ο ρόλος του πνευματικού Διδασκάλου και
της Διδασκαλίας. Και ο ρόλος αυτός είναι ακριβώς ο σωτήριος μίτος της Αριάδνης που
μπορεί να βγάλει κάποιον από το δαιδαλώδες αδιέξοδο του λαβύρινθου της άγνοιάς του.
Γιατί ποιος
είναι ο Διδάσκαλος; Είναι κάποιος που έχει διανύσει επιτυχώς το ίδιο μονοπάτι -ίσως
αμέτρητους αιώνες πριν- βοηθούμενος κι εκείνος από κάποιον Καθοδηγητή. Επομένως,
ο Διδάσκαλος είναι ο Γνώστης του Μονοπατιού, γνωρίζει άριστα τις κακοτοπιές, τις
παγίδες αλλά και τα ασφαλή περάσματα του Δρόμου. Γνωρίζει τους τρόπους και τα μέσα,
όπως γνωρίζει το πριν και το μετά. Το σωτήριο Χέρι Του δεν θα εγκαταλείψει ποτέ
εκείνον που Τον εμπιστεύεται και που Τον έχει επιλέξει ως Οδηγό με την ελεύθερη
βούλησή του.
Επομένως,
ο Διδάσκαλος, ο Τέλειος Γνώστης του Δρόμου της Ζωής, είναι εκ των πραγμάτων αυθεντία.
Αλλά, βέβαια, έχει κανείς πλήρες δικαίωμα να αρνηθεί αυτή την αυθεντία. Μπορεί να
επιλέξει κάποιαν άλλη, γιατί πάντα και χωρίς εξαίρεση ακολουθούμε κάποιαν αυθεντία
ή και αυθεντίες-πρότυπα, όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε ή όσο κι αν δεν το συνειδητοποιούμε.
Πάντως, μόνο η μικρόψυχη συνειδητότητα θα αρνηθεί το γεγονός της αυθεντίας, επειδή
αποδίδει στο μικρούλικο εγώ της τεράστιες διαστάσεις σπουδαιότητας. Όμως η αυθεντία-πρότυπο-μοντέλο,
είτε αληθινή και φωτεινή είτε πλαστή και σκοτεινή, αποτελεί απαράγραπτη πραγματικότητα,
από την οποία δεν ξεφεύγει κανείς.
Δείτε όμως
τι πρότυπα, τι μοντέλα, τι αυθεντίες και τι οδηγοί πλασάρονται στους ανθρώπους,
ώστε να διαστρέφονται όλες οι αληθινές αξίες, διαφθείροντας τις συνειδήσεις από
τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους. Έφτασαν λοιπόν οι κοινωνίες μας στο σημείο
να θεωρούν ευτυχισμένους, και επομένως πρότυπα προς μίμηση και γνώμονες ζωής , άτομα
της χλιδής, της ασωτείας και της εσωτερικής μηδαμινότητας. Αυτές οι χυδαίες «αυθεντίες»
οδηγούν ολόισια στο σκοτεινό, αδιέξοδο λαβύρινθο, όπου παραμονεύει την παραστρατημένη
λεία του το ανθρωποφάγο τέρας, ο Μινώταυρος.
AGNI YOGA HELLAS, 12/7/2011.
