Τι είπαμε
λοιπόν; Ότι η ελεύθερη βούληση είναι το δικαίωμα εκλογής, το οποίο έχει χορηγηθεί
θεία χάριτι στην ανθρώπινη ψυχή, στην αυτοσυνείδητη οντότητα. Ο λόγος για τη χορήγηση
αυτής της δυνατότητας είναι, αν μπορεί να το αντιληφθεί κανείς, το γεγονός ότι η
συνειδητότητα είναι η κυρίαρχη δύναμη του Κόσμου, αφού, όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί,
ο Κόσμος (ή οι Κόσμοι) δεν είναι παρά καταστάσεις συνειδητότητας. Γι΄αυτό η ελεύθερη
βούληση θεωρείται ιερή και απαραβίαστη από τις Δυνάμεις του Φωτός. Ενώ, αντίθετα,
η σκοτεινή δύναμη επιδιώκει, και συχνά πετυχαίνει την παραβίαση αυτού του οχυρού.
Συμβαίνει,
λοιπόν, η ανθρώπινη βούληση να επιλέγει αντίθετα προς το πραγματικό της συμφέρον.
Αυτό δε αφορά όχι μόνο την ατομική αλλά και τη συλλογική βούληση. Λαθεμένες επιλογές
πορείας, ηγεσίας κ.τ.λ. οι οποίες καταλήγουν σε βάσανα και πόνο. Εδώ ακριβώς είναι
το κομβικό σημείο που παράγει είτε ευτυχία είτε δυστυχία -η ελεύθερη βούληση. Οι
ατομικές, εθνικές και παγκόσμιες καταστάσεις είναι αψευδής μάρτυρας του κατά πόσον
η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου κάνει τις ορθές επιλογές. Μια ματιά στην ιστορία
θα πείσει τον κάθε δύσπιστο. Βέβαια, είναι οι σκοτεινές δυνάμεις που επιζητούν όχι
απλώς τη δυστυχία αλλά και την καταστροφή της ανθρωπότητας, όμως, όπως τόσες φορές
έχει τονιστεί, το Κακό είναι αδύναμο χωρίς πλατιά στήριξη.
Πιάνοντας
τώρα πάλι το θέμα της αυθεντίας, μπορούμε να πούμε απερίφραστα πως τέτοια πράγμα,
όπως «αυθεντία της ανθρώπινης ψυχής» δεν υπάρχει. Αυθεντία, δηλαδή, αλάθητο, υπάρχει
μόνο στην πνευματική ψυχή, την ανώτερη συνειδητότητα. Μπορούν όμως πολλοί να ισχυριστούν
ότι έχουν σταθερή επαφή με την πνευματική ψυχή τους, δηλαδή τον ανώτερο Εαυτό; Αν
συνέβαινε αυτό, τότε θα είχαν αναπτύξει εξαιρετικές δυνάμεις, θα ήταν μεγαλοφυϊες
και πολύ εξελιγμένες οντότητες -και όλοι ξέρουμε πόσο σπάνια και ιδιαίτερη είναι
μια τέτοια περίπτωση.
Είναι αλήθεια
πως σποραδικές επαφές, μικρότερου ή μεγαλύτερου βαθμού και έκτασης, έχουν αρκετοί
άνθρωποι, ενώ μηνύματα και παρορμήσεις έχουν όλοι οι άνθρωποι. Αυτό όμως δεν φτάνει.
Για να οδηγηθεί κανείς σε σοφία, ευδαιμονία και υψηλή ανάπτυξη χρειάζεται όχι απλώς
επαφή ή επαφές αλλά ταύτιση με την πνευματική υπόσταση, τον ανώτερο Εαυτό ή Ψυχή.
Έτσι, λοιπόν, υπεισέρχεται η ανάγκη ενός ενδιάμεσου παράγοντα, ο οποίος θα γεφυρώσει
το χάσμα και θα επιφέρει την ευτυχή συνένωση: προσωπικότητας και Ψυχής (πνευματικής,
εννοείται). Ο ευλογημένος ενοποιητικός παράγοντας είναι ο Διδάσκαλος. Γι΄αυτό η
έννοια του Διδασκάλου είναι η πιο ιερή.
Φυσικά, υπάρχουν
βαθμίδες δασκάλων, διαφορετικής ανάπτυξης και εφόσον είναι πραγματικά πνευματικές
προσωπικότητες, επιτελούν πολύ χρήσιμο και αναγκαίο έργο. Πάνω όμως και πέρα απ΄αυτούς,
στέκει ο Ουράνιος ή Αόρατος Διδάσκαλος, ο Οποίος είναι μια Τέλεια Οντότητα, εξαιρετικά
υψηλού κραδασμού και γι΄αυτό το λόγο η φυσική, άμεση προσέγγισή Του είναι αδύνατη
χωρίς ειδική προετοιμασία.
Ο Διδάσκαλος
είναι ενσάρκωση και μέσον μετάδοσης της Θείας Χάρης και Συμπόνιας, το εστιακό σημείο
της άχρονης Αιωνιότητας και του πεπερασμένου χρόνου. Όχι μόνο δείχνει την κατεύθυνση
προς το στόχο, αλλά παίρνει τη συνειδητότητα του μαθητή, ο οποίος έχει παραδοθεί
σ΄Αυτόν, μέσα στη συνειδητότητά Του και εισρέει συνεχώς από το Ανώτερο στο κατώτερο,
έως ότου οι τρεις συνειδητότητες, του Θεού ή Δημιουργού, του Διδασκάλου και του
Άτμαν (Πνευματικού Εαυτού) του μαθητή γίνουν ένα αδιαφοροποίητο όλο. Ο Διδάσκαλος
μπορεί να επιτύχει αυτή τη θαυμαστή αλχημεία, επειδή η προσωπικότητά Του έχει ενσωματωθεί
στην Υπέρτατη Απρόσωπη Επίγνωση. Η σκέψη Του, η φαντασία, το συναίσθημα και η ίδια
η φυσική Του υπόσταση, έχοντας φτάσει στο απόγειο της ανάπτυξης, βρίσκονται σε πλήρη
ισορροπία, αντανακλώντας και εκφράζοντας το Υπέρτατο. Έτσι ο Διδάσκαλος έχει συγκεράσει
μέσα Του το άπειρο με το πεπερασμένο, το άχρονο με το χρονικό, το προσωπικό με το
απρόσωπο, το άμορφο με το μορφικό. Είναι η ενσωμάτωση της Ευδαιμονίας και του Φωτός.
Έργο του Διδασκάλου
σε σχέση μ΄εμάς είναι να διαλύσει τα σκοτάδια της άγνοιάς μας με το φως της Γνώσης
Του, ανοίγοντας ένα ένα τα πέταλα του λωτού της αιώνιας γνώσης, ο οποίος είναι ένα
μπουμπούκι κλειστό και διπλωμένο μέσα μας. Ο Διδάσκαλος μας ξυπνάει από τον ύπνο
της άγνοιας, η οποία είναι αποτέλεσμα του ανθρώπινου τρόπου σκέψης, και μας φέρνει
την αληθινή Φώτιση, η οποία είναι το αποτέλεσμα του να βλέπεις στο Φως της Αιώνιας
Αλήθειας.
Όλη αυτή η
διαδικασία φώτισης, δηλαδή ανοίγματος του λωτού, συνοδεύεται από μεγάλη χαρά και
οδηγεί σε μεγάλη χαρά. Είναι ένα νέκταρ, και το νέκταρ χαρίζει αθανασία. Όλη η διαδικασία
γίνεται αργά, μεθοδικά, με σοφία και αγάπη.
Ο Διδάσκαλος,
ο θεϊκός Απεσταλμένος, το Αβαταρικό Πρόσωπο του Υπέρτατου Απρόσωπου, ενσαρκώνει
και ακτινοβολεί τη Θεία Ευδαιμονία. Όταν ένα ανθρώπινο άτομο στραφεί και προσδεθεί
σ΄αυτή τη Θεία Προσωπικότητα, τότε το Φως, η Σοφία και η Ευδαιμονία της ενσταλάζονται
στη φύση του ατόμου αυτού. Υπό τον όρο ότι θα εγκαταλείψει τις παραμορφώσεις της
συνειδητότητάς του και θα αφεθεί με εμπιστοσύνη και χαρά στα έμπειρα Χέρια του Μεγάλου
Όντος, το Οποίο συνειδητά και με ελεύθερη βούληση έχει επιλέξει, θα αναπτύξει μια
υπέροχη σχέση μαζί Του, η οποία έχει όλες τις μορφές και θα είναι, όπως περιγράφεται
στα ιερά βιβλία: «Σχέση μαθητείας προς τον Θεό τον Διδάσκαλο, σχέση τέκνου προς
τον Θεό τον Πατέρα, τρυφερότητα προς τον Θεό τη Μητέρα, χειραψία με τον θεϊκό Φίλο,
γέλιο και παιχνίδι με τον σύντροφο και συμπαίκτη, ευτυχισμένη υπηρεσία προς τον
Θεό τον Κύριο, εκστατική αγάπη προς τον Θεό Εραστή -αυτές είναι οι επτά ευδαιμονίες
της ζωής στο ανθρώπινο σώμα». Είναι δυνατόν «να ενώσει κανείς όλες αυτές σε μια
μοναδική, υπέρτατη, μ΄όλα τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου σχέση».
Αυτός είναι
ο Διδάσκαλος -και ποιος θα αρνηθεί την αυθεντία Του; Μήπως η «ψυχή» η οποία κατά
την πνευματική της υπόσταση είναι ένα με Εκείνον; Γιατί μόνον αυτή η όψη της ψυχής
διαθέτει αυθεντία -το ορθό και το αλήθητο.
Πραγματικά,
τι ευτυχία που υπάρχει αληθινή αυθεντία, τι ευεργεσία που υπάρχει η Διδασκαλία,
τι ανακούφιση που υπάρχει το Καθοδηγητικό Χέρι!
