«Ας ξεκινήσουμε με τα τρέχοντα.
Οι εκλογές λοιπόν με το «ιερό, δημοκρατικό δικαίωμα» του πολίτη να συμμετέχει στη «γιορτή της δημοκρατίας» τελείωσαν. Αυτή τη φορά δεν ακούσαμε το γνωστό απόφθεγμα περί της «σοφίας» του λαού στον τρόπο που ψηφίζει.
Αλήθεια, πόσο σοφά ψηφίζει, δηλαδή εκλέγει, ο λαός; Είναι άραγε ιδιαίτερη ένδειξη σοφίας το γεγονός ότι χρόνια και χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, ψηφίζονται, δηλαδή εκλέγονται, πρόσωπα διεφθαρμένα, ανίκανα και γελοία; Αν ψηφίζαμε σοφά, θα είχαμε οδηγηθεί στη σημερινή κατάντια;
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Είναι ο λαός ηλίθιος ή αυτοκτονικός; Να κάνουμε μια προσπάθεια ερμηνείας του φαινομένου; Ας το επιχειρήσουμε.
Στη βάση του προβλήματος -και κάθε κοινωνικού-πολιτικού προβλήματος- βρίσκεται, η έλλειψη παιδείας. Η παιδεία, διαμορφώνει ήθη και νοοτροπίες. Η παιδεία δημιουργεί κριτική σκέψη και ικανότητα αξιολόγησης.
Η παιδεία όμως πάσχει. Και πάσχει οικτρά. Είναι ο πιο τραυματισμένος θεσμός της σύγχρονης πολιτείας. Είναι σαθρή τόσο στο περίβλημά της, δηλαδή στη μεθοδολογία, τον εξοπλισμό, κ.τ.λ., όσο -κυρίως- στο περιεχόμενό της. Η παιδεία όφειλε να εκ-παιδεύει, δηλαδή να οδηγεί στην έξοδο από την παιδική άγνοια, την εξάρτηση και την ανευθυνότητα, και να διαμορφώνει ανθρώπους ώριμους στη σκέψη, υπεύθυνους και με αγάπη προς τη γνώση. Η εκπαίδευση όμως τώρα δεν κάνει τίποτε απ΄όλα αυτά και έχει απλώς το όνομα χωρίς τη χάρη. Δεν προσφέρει τις ηθικές εκείνες σταθερές που θα δημιουργήσουν έντιμους και υγιείς πολίτες. Οι μόνες «αξίες» που προβάλλει είναι της ανθρωποφαγικής ανταγωνιστικότητας, της οικονομικής εξασφάλισης και της κοινωνικής καταξίωσης. Και σ΄αυτά τα ζητούμενα είναι προσαρμοσμένο το γνωστικό αντικείμενο των σχολείων και των σχολών. Η γνώση, αντί να αποτελεί την πιο ελκυστική επιδίωξη, είναι απεχθής και απωθητική στα παιδιά, τους αυριανούς πολίτες.
Η ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η ρίζα των περισσότερων άλλων κακών. Αλλά η εκπαίδευση του ανθρώπου δεν περιορίζεται στα σχολικά προγράμματα. Καταλυτικό ρόλο παίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το βιβλίο, η τέχνη. Κι εδώ τα πράγματα είναι κατά κανόνα άθλια, κυρίως σε ό,τι αφορά την τηλεόραση. Πραγματικά, η τηλεόραση, ενώ θα μπορούσε να είναι το καλύτερο μέσο ψυχαγωγίας και πληροφόρησης, συνιστά τον μεγαλύτερο παράγοντα αποβλάκωσης και εξαχρείωσης, όχι μόνο λόγω ποιότητας αλλά και λόγω των ελεεινών προτύπων που λανσάρει. Πέραν αυτών όμως χειραγωγεί τους ανθρώπους με κατευθυνόμενη προπαγάνδα, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των διαπλεκόμενων μιντιαρχών και των αργυρώνητων δημοσιογράφων.
Έτσι, λοιπόν, ο ζαβλακωμένος παθητικός δέκτης και καταναλωτής αυτού του σκουπιδαριού, στερημένος ορθής πληροφόρησης, και ορθής κρίσης, οδηγείται στις χείριστες επιλογές, σκάβοντας τον ίδιο του το λάκκο.
Η έλλειψη παιδείας και η ευτέλεια των τηλεοπτικών προγραμμάτων, καθώς και των περισσότερων περιοδικών που κυκλοφορούν, διαφθείρουν το αισθητικό κριτήριο των μαζών, και τότε οι αλλοτριωμένες συνειδητότητες δεν μπορούν να διακρίνουν την ασχήμια προσώπων και πράξεων. Και τότε έχει βλαφθεί το κατεξοχήν ανθρώπινο γνώρισμα, η ηθική φύση. Γιατί ορθότατα έχει λεχθεί πως «ηθική και αισθητική είναι ένα».
Στους παραπάνω φθοροποιούς παράγοντες, μπορούμε να προσθέσουμε σε ό,τι αφορά τους Έλληνες, ότι διαπνέονται από έναν βαθύ συντηρητισμό. Δεν αγαπούν τις αλλαγές, δεν προσελκύονται εύκολα στο Νέο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε πολύ παλιός λαός και οι διάφορες αγκυλώσεις μας είναι συνέπεια μιας φυσικής γήρανσης. Όταν ένας λαός γερνάει, τότε μπορεί να συμβούν ένα από τα δύο: ή να πεθάνει ή να ανανεωθεί.
Πολλοί λαοί έχουν καταβροχθιστεί από τον αδυσώπητο χρόνο, και μόνο τα ονόματά τους έχουν απομείνει για να θυμίζουν το πέρασμά τους από αυτή τη γη, αλλά συχνά έχουν λησμονηθεί ακόμη και αυτά. Τι θα συμβεί στους Έλληνες; Διανύουν ίσως την πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας τους, ελάχιστοι όμως το αντιλαμβάνονται. Υπάρχει κίνδυνος αφανισμού, πραγματικός κίνδυνος. Τι μπορεί να σώσει την κατάσταση; Συνήθως είναι τα μεγάλα σοκ που πυροδοτούν άτομα και λαούς. Σχετικά μ΄εμάς, τα χτυπήματα που δεχόμαστε ως λαός είναι δυνατόν είτε να μας εξουθενώσουν, να μας γονατίσουν τελείως, είτε να μας διεγείρουν αναζωογονητικά, ανάβοντας στις καρδιές μας τη φλόγα του αγώνα για ζωή, αξιοπρέπεια και πρόοδο.
Τι θα συμβεί; Δεν θ΄αργήσει πολύ να δείξει το πράγμα, γιατί βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα γεγονότα τρέχουν πολύ γρήγορα.
Αναφορικά με το εκλογικό αποτέλεσμα, αν το δούμε συλλογικά, προκύπτει ότι ο λαός έκανε ένα μικρό βήμα, όχι όμως όσο τολμηρό και καθοριστικό απαιτούν οι περιστάσεις. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού παραμένει δέσμιο στις παλιές αγκυλώσεις και φοβίες.
Η δεύτερη απογοητευτική διαπίστωση είναι η πολυδιάσπαση σε κομματίδια και η αδυναμία μιας δυναμικής συνοχής.
Το θετικό στοιχείο είναι ότι υπήρξε μια αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, όχι όμως σαρωτική, όπως θα ευχόταν κανείς. Η κάθαρση από τα φθαρμένα και διεφθαρμένα πρόσωπα υπήρξε περιορισμένη, αλλά για να επέλθει μια αναγέννηση στο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, η εξυγίανση είναι ουσιώδης προϋπόθεση.
Εν πάσει περιπτώσει, ας περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, ελπίζοντας ότι η πόρτα που άνοιξε θα διευρυνθεί».
AGNI YOGA HELLAS, 22.5.2012.
