«Ο χριστιανισμος ειναι εχθρος της σοφιας αυτου του κοσμου δηλαδη της επιστημης (κορινθ α’ 1,20). Η πιστη ειναι το βετο εναντιον της επιστημης. Ο παλιος θεος Ιεχωβα δημιουργησε εναν ισοθεο ανταγωνιστη: τον ανθρωπο που εφαγε τον καρπο της γνωσης και της επιστημης. Της απαγορευμενης επιστημης που θα τον εκανε ισοθεο.
Η επιστημη ειναι το πρωτο αμαρτημα, το προπατορικο, το σπερμα καθε αμαρτιας. Ο ανθρωπος δεν πρεπει να σκεπτεται. Η γνωση κλονιζει τον θεο... και τοτε ο θεος επινοει τον πολεμο αναμεσα στους ανθρωπους, που ειναι χαλαστης της επιστημης. Αλλα ο ανθρωπος παρα τους πολεμους αναπτυσσεται και γινεται επιστημονικος. Τοτε ο θεος αποφασιζει: δεν υπαρχει αλλη λυση° πρεπει να πνιγει με κατακλυσμο! Και αυτη η αρχη της βιβλου περιεχει ολοκληρη την ψυχολογια του ιερατειου.
Ο ιερεας γνωριζει μονο εναν μεγαλο κινδυνο: την επιστημη, την υγιη συλληψη του αιτιου και του αποτελεσματος. Αλλα η επιστημη ευδοκιμει μονο κατω απο συνθηκες ευτυχιας. Επομενως ο ανθρωπος πρεπει να γινει δυστυχισμενος, να υποφερει, ετσι μονο θα χρειαζεται ιερεα. Και τοτε επινοηθηκε η αμαρτια για την ανυψωση του ανθρωπου για να κανει αδυνατη την επιστημη, την κουλτουρα, την ευγενεια, την αξιοπρεπεια και την ανυψωση του ανθρωπου.
Ο ιερεας κυριαρχει μεσω της επινοησης της αμαρτιας, της ενοχης και της τιμωριας. Και συνακολουθα, της χαρης, της αφεσης, της λυτρωσης. Δηλαδη μια ολοκληρη στρατια απο ψεματα , που ωφελουν το ιερατειο. Πιστη σημαινει «δεν θελω να μαθω».
Πιστευω σημαινει δεν ειμαι σκεπτικιστης, αλλα ανηκω σε μια παραταξη που εχει στενο και αναγκαστικο τροπο με τον οποιο βλεπει ολες τις αξιες. Ετσι, η πιστη οχι μονο δεν μετακινει βουνα, αλλα υψωνει βουνα εκει που δεν υπαρχουν. Η πιστη ειναι μια συνεχης αυτοκτονια της λογικης».
ΝΙΤΣΕ - «Ο αντι-χριστιανος»
Ο Αντίχριστος ή καλύτερα ο Άντι-Χριστιανός γράφτηκε το 1888, το τελευταίο γόνιμο έτος του Νίτσε.
