Γιατί, όμως, να μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο; Γιατί, αλήθεια; Καλή ερώτηση!
Η απάντηση έχει να κάνει με τις άγνωστες κρυμμένες δυνατότητες του ανθρώπου, κι ακόμη περισσότερο με τις ίδιες μιάς ομάδας ανθρώπων…ενός έθνους ολόκληρου.
Όμως, πρέπει να θέτουμε τις ερωτήσεις ιεραρχικά. Κατ’ αρχήν, έχουμε δείγματα πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ή μιλάμε απλώς γιά ένα θέμα-ευχολόγιο;
Η απάντηση είναι θετική. Εκτός από τα γνωστά -καί ήδη πολύ παλιά- δείγματα επηρεασμού της υλικής πραγματικότητας με ψυχική ενέργεια (πχ αστρικές προβολές, τηλεκίνηση, κτλ – καί μάλιστα, μέσα σε εργαστηριακές συνθήκες), έχουμε καί πρόσφατα δείγματα χτυπημάτων σε καθαρά ψυχικό επίπεδο.
Βέβαια, όταν οι σιχαμερές φιδοφωλιές του «Άϊβυ Λήγκ» ανακοινώνουν κάτι, ήδη το έχουν προχωρήσει πολύ παραπέρα – κι αυτά που ανακοινώνουν, είναι ανώδυνα. Αλλά, καί μόνον το γεγονός ότι το έχουν διαπιστώσει, απαντά καταφατικώς στο ερώτημά μας:
Το ψυχικό χτύπημα είναι εφικτό.
Άρα, αποτελεί το τρίτο μας όπλο.
Εφ’ όσον εξασφαλίσαμε τη θεμελίωση του οπλοστασίου μας, προχωράμε στο πώς θα χτυπήσουμε.
Πιστεύω ότι καί στην καθαρά ψυχική πάλη ισχύουν οι κανόνες του Κούνγκ Φού: παρασέρνεις τον αντίπαλο εκεί που θέλεις εσύ, υποχωρείς όταν επιτίθεται αυτός (γιά ν’ αποφύγεις τα χτυπήματά του), επιτίθεσαι όταν υποχωρεί αυτός (καί τον βρίσκεις αδύναμον). Όποτε χρειαστεί, λυγίζεις σαν το καλάμι στον δυνατό αέρα. Όποτε χρειαστεί, πάλι, σκληραίνεις κι επιτίθεσαι σαν τον τίγρη. Ένα χτύπημα σε καίρια σημεία του σώματος, αλλά καί σε καίρια χρονική στιγμή, πετάει τον αντίπαλο εκτός ισορροπίας. Τον αναγκάζει να διακόψει το καλοστημένο του σχέδιο, καί ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση που δημιουργείται. Τον κάνει του χεριού σου.
Οι δε προσποιήσεις των μαχομένων είναι εκ των ουκ άνευ.
Αμφιβάλλετε; Κακώς! Οι ανά τους αιώνες δάσκαλοι των πολεμικών τεχνών δεν αμφιβάλλουν καθόλου.
Δείτε, ας πούμε, στον «Τελευταίο σαμουράϊ» την τεχνική του οραματισμού πριν την ξιφομαχία, καί δείτε το πώς την χλευάζει ο Ζατόϊτσι, στη φανταστική τελευταία σκηνή του έργου. Άσε που στην αρχή της ταινίας ο τυφλός σαμουράϊ Ζατόϊτσι κλωτσάει αστραπιαία στη γάμπα τον αλαζόνα, που του «έκλεψε» το σπαθί, καί σε κλάσματα του δευτερολέπτου του τ’ αρπάζει καί τον αποκεφαλίζει.
Θα μπορούσα ν’ αναπτύξω άπειρα παραδείγματα του είδους, αλλά πάρτε κι ένα καθημερινό – απ’ όταν παλεύουμε …με την τύχη μας! Εάν είσαστε άτομο χαμηλού εισοδήματος, κι έχετε στρωμένο τρόπο ζωής με στρωμένα έσοδα-έξοδα, οποιοδήποτε έκτακτο (ακόμη καί προβλεπόμενο, όμως) έξοδο θα σας τινάξει στον αέρα τα σχέδια. Όσο μικρό κι αν είναι. Αρκούν πχ τα ετήσια χοντρά έξοδα του αυτοκινήτου (σέρβις, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια), καί θα κάνετε δυό-τρείς μήνες να ξαναδείτε ισορροπημένο πορτοφόλι. Γιά να μη μιλήσουμε γιά τις «εμπνεύσεις» του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών.
Σ’ αυτό το σημείο, θα κάνουμε μιά μικρή επιστροφή στο θέμα του κάρμα.
Οι δύο προηγούμενοι ΠΠ είχαν ως χαρακτηριστικό το ότι η είσοδος των ηπαπάρα σ’ αυτούς ήταν καθαρά δικό τους έργο, αλλά καί τις δύο φορές αποδόθηκε ψευδώς στους εχθρούς. Άσε που καί τις δύο φορές ήταν καθυστερημένη υπέρ το δέον.
Στον Α’ ΠΠ, οι ηπαπάρα μπήκαν στον πόλεμο …δυό χρόνια μετά τον τορπιλλισμό του επιβατηγού πλοίου «Λουζιτάνια» από Γερμανικό υποβρύχιο. Κι όχι μόνον: πήραν αφορμή να μπούν στον πόλεμο, παρά το ότι το «Λουζιτάνια» ήταν …Αγγλικό!!!
Μιλάμε, σπίρτα από αντανακλαστικά! Έκαναν δυό χρόνια ν’ αποφασίσουν αν θα εκδικηθούν (καί με ποιόν τρόπο) τον θάνατο μερικών δεκάδων επιβατών ηπαπαραίϊκης υπηκοότητας επάνω σε ξένο πλοίο εμπόλεμης χώρας! Λες κι οι τορπίλλες κοιτάζουν διαβατήρια!
Στον δε Β’ ΠΠ, είχαν φροντίσει να ερεθίσουν τους Ιάπωνες, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το Πέρλ Χάρμπορ από κάθε οργανωμένη άμυνα. (Άσε που έδιωξαν εγκαίρως μακριά τα καλά τους πολεμικά πλοία, δήθεν γιά ασκήσεις, κι άφησαν στο λιμάνι τα σαπάκια.) Από αρκετό καιρό πριν, γνώριζαν ακριβώς πού καί πότε θα χτυπούσαν οι Ιάπωνες (από υποκλοπές των ιαπωνικών κρυπτογραφημένων τηλεπικοινωνιών). Αλλά απέδωσαν την «άτιμη» επίθεση στους Ιάπωνες, κι όχι στο άτιμο μυαλό το δικό τους. Όταν, όμως, δυό μήνες πιό πριν οι -μη ευρισκόμενοι σ’ εμπόλεμη κατάσταση με τις ηπαπάρα- ναζιστές βύθισαν το (νεότευκτο) «Κήρνυ», οι ηπαπάρα τό ‘καναν γαργάρα το περιστατικό. Το σαράβαλο «Αριζόνα» τους μάρανε, τον Δεκέμβρη! Σιγά!
Κοινό αποτέλεσμα καί των δύο καθυστερημένων (καί καθαρά προβοκατόρικων) εισόδων των ηπαπάρα στον πόλεμο:
- Δραστική αλλαγή του αποτελέσματος (καί της πιθανώτατης μακράς διάρκειας) του πολέμου,
- καί μεταπολεμική υπαγόρευση των θελήσεων των ηπαπάρα από θέσεως ισχύος.
- Καί …συγχωροχάρτι στη Γερμανία. Δύο φορές.
Στην Ελλάδα, όλοι ξέρουμε τί σήμανε αυτό, δύο φορές ήδη: την παράταση του αλυσοδέματος της χώρας μας γιά δεκαετίες. (Καί το νά ξανάχουμε σήμερα τη Γερμανία να μας παριστάνει τον Βεληγκέκα, γιά πολλοστή φορά.)
Καί πού βρίσκεται το κάρμα σ’ όλ’ αυτά;
Λοιπόν, θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός αυτή η βρωμόψυχη ηπαπαραίϊκη απάτη, του «σας πατάμε από κάτω, αλλά φταίτ’ …εσείς», να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Κι ο Συμπαντικός Νόμος της Νεμέσεως συμφωνεί απόλυτα. Πρέπει τα βρωμερά τους έργα κάποτε να τα λουστούν, διάολε!
Κάποτε… σύντομα. Τώρα.
Πρέπει, πρέπει κατεπειγόντως, να τις χτυπήσουμε καί να τις πετάξουμε εκτός ισορροπίας. Καί …να φταίνε αυτές.
Δεν θεωρητικολογώ.
Ξέρετε πού οφείλεται αυτή η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα; Αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με τις άπειρες εστίες πολέμων (στρατιωτικών, οικονομικών, βιολογικών) ανά την Υφήλιο, που στη χώρα μας εκφράζεται κυρίως με τον οικονομικό πνιγμό μας. Αυτό το χρόνιο σύρσιμο μιάς επικρεμάμενης πάνω από τα κεφάλια των λαών ούλτρα θανατικής απειλής, που δε λέει ούτε -επιτέλους!- να ξεσπάσει, ούτε να εξαφανιστεί. Σα μαύρα σύννεφα βροχής, που δε λένε ούτε να βρέξουν, ούτε να διαλυθούν καί να ξαναβγεί Ήλιος. Σα βαρειά αρρώστεια, που κατατρώει σιγά-σιγά τον οργανισμό, καί δε λέει ούτε να σκοτώσει, ούτε να θεραπευτεί. Απλά διαιωνίζεται, καί περνάνε τα χρόνια κι οι καιροί.
Ενώ, λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε άριστα τους υπαίτιους της κατάστασης, δεν γνωρίζουμε γιατί την παρατείνουν – καί μάλιστα, τόσο εκνευριστικά πολύ.
Πράγματι δεν γνωρίζουμε, όμως, ή δεν κάναμε τις ιστορικές συγκρίσεις, να το δούμε καθαρά; Είναι πολύ απλό, το γιατί φέρονται έτσι: το παρατραβάνε το σχοινί, οι λεβέντες, …ζυμώνουν γιά δέκα …χρόνια, επειδή δε θέλουν να κοσκινίσουν!
Βλέπετε, επειδή γνωρίζουν άριστα τα περί ύβρεως καί Νεμέσεως (τί νομίζετε; δεν διαβάζουν αρχαία Ελληνικά βιβλία, ή δεν κατανοούν το περιεχόμενό τους; ), θέλουν να ρίξουν την ύβρι στους άλλους. Σ’ όλους τους υπόλοιπους. Ώστε να μην κάνουν αυτοί (οι ένοχοι του αργού θανατικού, δηλαδή) το πρώτο βήμα, καί τη χρεωθούν αυτοί. Κι έτσι, παραμονεύουν σαν το φίδι, καί …πετάνε πετραδάκια -κάτι Ουκρανίες, καί κάτι τέτοια- στους λοιπούς γίγαντες. (Είπαμε! Αυτοί όντως διαβάζουν αρχαία Ελληνικά βιβλία, σε αντίθεση με τους σημερινούς εγχώριους μαθητές. Καί καταλαβαίνουν το νόημα, χωρίς …φροντιστήριο!)
Περιμένουν το ποιός άλλος, πλην αυτών, θ’ «άρξει χειρών αδίκων».
Καί στο μεταξύ, οι Έλληνες πεθαίνουν, κι η απερίγραπτη κυβέρνησή μας (που τη μάραναν τα νομοσχέδια γιά το …σύμφωνο συμβίωσης καί τους λαθρομετανάστες) κάνει …συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων με τους δολοφόνους μας. Επ’ άπειρον.
Όσον αφορά εμένα, εάν φιλοδοξήσω να γίνω ο νέος Ιάσων, όχι μόνο μιά πέτρα θα πάρω, αλλά νταμάρι ολόκληρο!
Στις σημερινές πόλεις, βεβαίως, σπανίζουν οι πέτρες. Αλλά είμαι ικανός μέχρι κι έργα …πετροτέχνης να ξηλώσω, προκειμένου να βρω πέτρες καί να πετύχω τον σκοπό μου. (Να τον πετύχω στο …δόξα πατρί.)
Κι εσείς οι υπόλοιποι, τί λέτε;
Θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν ανενόχλητοι το θανάσιμο «παιχνίδι» τους;
ΤΕΛΟΣ
