Του Γιάννη Λαζάρου
Μακάρι να ήταν απλά ένας πόλεμος. Να είχαμε λόγο φόβου.
Μακάρι να ήταν απλά μία σφαγή δύο γενεών. Να είχαμε λόγo εκδίκησης.
Μακάρι να ήταν μια Μικρασιατική Καταστροφή. Να είχαμε Πατρίδα να θυμόμαστε.
Μακάρι να μάς έπαιρναν σοβαρά οι εχθροί και να μην αυτοβαπτιζόνταν εταίροι και σύμμαχοι.
Μακάρι να ήμαστε τόσο επικίνδυνοι.
Τόσο τρελοί για το ιδανικό της Ελευθερίας, τόσο ανένδοτοι στην όποια διαπραγμάτευση μάς πρόσφεραν.
Μακάρι να ήμαστε αλλιώς, αλλά δυστυχώς είμαστε εμείς.
Διαλυμένες προσωπικότητες, αλωμένες από τις ριπές των προδοτικών χτυπημάτων "Πατριωτών" πολιτικών και Απάτριδων ψηφοφόρων.
Δεν χαλάλησαν ούτε μια σφαίρα για το σαρκίο μας αποδεικνύοντας ότι η σφαίρα αξίζει μόνο σε αυτούς που χαλάνε την σούπα των εχθρών και των "πατριωτών". Αξίζει μόνο σε αυτούς που έχουν τα αρχίδια να κατεβάζουν την σημαία του εχθρού βάζοντας στην άκρη την ασφάλεια της ζωούλα τους και όχι σε αυτούς που πίνουν καφέ απλωμένοι σε πλατείες έχοντας την σημαία του εχθρού σε περίοπτη θέση πάνω από τα κεφάλια τους. Να τους φαίνεται τόσο φυσικό που η σημαία του εχθρού στέκεται δεξιά της σημαίας της χώρας τους.
Γίναμε μια απέραντη πεδιάδα με τις μεραρχίες να έρχονται καταπάνω μας, αλλά πνευμόνια δεν έχουμε ούτε να ανέβουμε στα βουνά, αλλά ούτε τον ανθρώπινο αυθορμητισμό να στραφούμε για τελευταία φορά ενάντια στα στρατεύματα που δεν κρατούν όπλα, αλλά βαμβάκι με κρυμμένες λεπίδες. Η συμφορά είναι ότι εμείς είμαστε αριστερά, δεξιά, κέντρο, μπροστά και πίσω. Ο λόχος μας είναι στημένος έτσι που είναι διάτρητος από τον οποιονδήποτε. Ο εχθρός δεν μπήκε από ένα μόνο ρήγμα και μάς τσάκισε. Τα ρήγματα ήταν έτοιμα από όλες τις πλευρές. Μπήκαν από παντού και κυκλωθήκαμε. Επιλέξαμε Συμφορά και μάς την έδωσαν απλόχερα.
Ένας λαός που λέει πολλά και δεν έμαθε να ακούει τίποτε. Ούτε καν τις προδοτικές δηλώσεις των μέσω εκλογών εκπροσώπων τους. Ένας λαός με τόσο φως στον ουρανό και εκπαιδευμένος να είναι τυφλός στα σημαντικά. Δεν βλέπει τι ήρθε και τι έρχεται.
Εγωκεντρικοί πολίτες που θεωρούν ότι είναι τόσο σημαντικοί για την εξέλιξη του Ολοκληρωτισμού που οι αρχιτέκτονες του δεν θα τους κάνουν χαλάκι για την πόρτα του καλοκαιρινού θερέτρου των χιτλερίσκων της Ε.Ε.
Τώρα που χόρτασε η ματαιοδοξία μας να μείνουμε σκλαβωμένοι, τώρα που η ακροδεξιά ψηφίζει αριστερά και η αριστερά ψηφίζει ακροδεξιά, τώρα που όλοι γίνανε Ένα, τώρα η Συμφορά εμφανίζει σε δημόσια θέα το πραγματικό της πρόσωπο.
Ο διπλανός, ο γείτονας, ο γνωστός, ο εργάτης, ο άνεργος, ο συγγενής, ο σύζυγος, ο φίλος, ο χαροκαμένος των μνημονίων, ο δημόσιος υπάλληλος, ο συνταξιούχος, ο κρίμα και ο ελίτ: Όλοι είναι Συμφορά. Αυτοί είναι η Συμφορά που βρήκε την χώρα και η Ελπίδα βλέποντας την Αλήθεια κρεμάστηκε στον ίδιο ιστό με τη σημαία του εχθρού, αλλάζοντας το όνομά της σε Παγίδα.
Ο σύμμαχος-φίλος-εταίρος εχθρός έγινε ο ίδιος ο λαός. Έτοιμος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Ελλάδας να αποδεχθεί την αυτοκρατορία που κάνει την πρώτη της τιμητική εμφάνιση στα χαρακώματα του Μπιζανίου, στα οχυρά του Ρούπελ, στο Ύψωμα 731, στον Γοργοπόταμο, στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές, στα Δερβενάκια, στον Μαραθώνα. Στους Τοίχους της Καισαριανής και της Κοκκινιάς θα υψωθούν οι πλάκες με τα Παραδείγματα Πεσόντων προς Αποφυγή.
Και εκεί στον Άγνωστο Στρατιώτη η πλάκα αναγραφής Μαχών να αντικατασταθεί με Μνημείο Ημερομηνιών Υπογραφών Συμβιβασμών, Συμφωνιών, Συνθηκών, Συνθηκολογήσεων, Παραδόσεων.
Μακάρι να ήμαστε αλλιώς, αλλά είμαστε εμείς.
Μάς αξίζει, λοιπόν, μια επαρχία και όχι μια χώρα.
Μάς αξίζουν τα παράσημα ως Λεγεώνα των Ξεπουλημένων με χαραγμένο πάνω τους : "Η Ευρώπη Ευγνωμονούσα". Στους τάφους του μέλλοντός τα καλοζωισμένα μας γέρικα σαρκία θα κείτονται κάτω από τύμβους με σκαλισμένο το "Δεν "έπεσαν" για Τίποτα".
Ο Στρατός της Συμφοράς δεν είχε ούτε έναν ένδοξο νεκρό. Δεν είχε όμως ούτε έναν Έλληνα.-
γράφτηκε Στον τοίχο
