Είχαμε τα «δεξιά» απολειφάδια του διπολικού συστήματος και του ψυχρού πολέμου να μας κάνουν ιδεολογική πλύση εγκεφάλου, αποκτήσαμε τώρα και τα «αριστερά» αντίστοιχα. Τι τραβάμε Θεέ μου... Φτάσαμε στο σημείο να ξεβράζονται στην επιφάνεια και να καταλαμβάνουν τη δημόσια σφαίρα αριστεροδεξιά απομεινάρια και ζηλωτές του βαθέως συστήματος του δορυφορικού-περιφερειακού κράτους της ψυχροπολεμικής περιόδου και της πολιτιστικής σαπίλας της μεταπολίτευσης.
Η πολιτική και κομματική υπανάπτυξη οδήγησε στην -δομική- οικονομική υπανάπτυξη και εκποίηση, και όχι αντίστροφα όπως ισχυρίζονται διάφοροι οικονομιστές. Η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση των κομμάτων και του κράτους. Ο προηγούμενος αιώνας ήταν αιώνας των κομμάτων. Ακόμα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει.
Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχει συγκεκριμένη ορολογία για την περιγραφή κρατών όπως η Ελλάδα. Η χώρα μας ή πιο ορθά το ελλαδικό μας κρατίδιο κινείται μεταξύ των εννοιών του εξαρτημένου-υποτελούς κράτους (vassal state, client state), του προτεκτοράτου (πρόσφατα επανέφερε τον όρο και ο J. Fischer) και του περιφερειακού-δορυφορικού κράτους (satellite state, periphery country). Είναι ψυχολογικά κατανοητό και μέρος της ανθρώπινης κατάστασης να μην θες να αποδεχθείς μια τέτοια πραγματικότητα.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανθούν κόμματα και μηχανισμοί αντίστοιχης ποιότητας και κυριαρχούν εξωθεσμικοί έλεγχοι και εξαρτήσεις. Οι Έλληνες πολίτες δεν έχουμε «τους πολιτικούς που μας αξίζουν». Έχουμε τους πολιτικούς και τα κόμματα που αντιστοιχούν σε ένα τέτοιας υφής και ποιότητας κράτος. Είναι οι πολιτικοί και τα κόμματα (μαζί με μερίδες του ακαδημαϊκού χώρου και της δημοσιογραφίας) που διαιωνίζουν το καθεστώς θεσμοθετημένης προστασίας και συντελούν στη συνεχή πολιτιστική υποβάθμιση και αντι-εκπαίδευση μας και στο χαμηλότατο επίπεδο πολιτικής μας παιδείας.
