ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ
ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΓΙΑ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥΣ» & ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Του Δημήτρη Κλούρα
Παραμονές του κρίσιμου και ιστορικού δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 συνέταξα άρθρο με τίτλο: «Έφθασε η ώρα του λαού για το μεγάλο ‘ΟΧΙ’. Νικήστε το φόβο, κερδίστε τη ζωή». Ένας από τους λόγους, που με οδήγησαν να συντάξω και να δώσω προς δημοσίευση αυτό το άρθρο ήταν το γεγονός, ότι η κυβέρνηση, ενώ η ίδια είχε ζητήσει και επιδιώξει τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, λαμβάνοντας μάλιστα θέση υπέρ του «ΟΧΙ», ωστόσο δεν έπραττε το παραμικρό, προκειμένου να στηρίξει αυτό το «ΟΧΙ» και να αντιστρέψει την εικόνα επικράτησης του «ΝΑΙ», που μεθοδικά και σκανδαλωδώς καλλιεργούσαν όλα τα συστημικά ΜΜΕ.
Διάχυτη ήταν η αίσθηση μίας «παραίτησης» της κυβέρνησης από κάθε ουσιαστική προσπάθεια υποστήριξης του «ΟΧΙ». Όλη την εβδομάδα, που μεσολάβησε από την προκήρυξη του δημοψηφίσματος μέχρι τη διενέργειά του, η κυβέρνηση, αλλά και όλα τα αρμόδια θεσμικά όργανα, ανέχονταν το «όργιο» της προπαγάνδας υπέρ του «ΝΑΙ», που είχαν εξαπολύσει όλα τα συστημικά ΜΜΕ, παραβιάζοντας κάθε δεοντολογία, αλλά και τη σχετική νομοθεσία. Ακόμη και τα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα «έκλιναν», με λίγο πιο διακριτικό τρόπο, υπέρ του «ΝΑΙ». Αποκορύφωμα αυτής της αίσθησης ήταν, όταν την 3-7-2015, προπαραμονή του δημοψηφίσματος και ανήμερα της μεγαλειώδους αντιμνημονιακής συγκέντρωσης του Συντάγματος, η εφημερίδα «ΑΥΓΗ», κομματικό έντυπο του «ΣΥΡΙΖΑ», δημοσίευσε στο πρωτοσέλιδό της δημοσκόπηση, που έφερνε, με αναγωγή, πρώτο το «ΝΑΙ»!
Πέραν των προαναφερθέντων εξωτερικών σημείων – γεγονότων, τα οποία ήταν άκρως ανησυχητικά, υπήρχαν και άλλα σημεία – γεγονότα, τα οποία, όμως, δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει ο απλός πολίτης. Όλα αυτά με εξώθησαν στη σύνταξη του προαναφερθέντος άρθρου μου, στο οποίο, μεταξύ άλλων, εξέφραζα, ενδεχομένως και προφητικά, τον ακόλουθο φόβο μου σε σχέση με τη διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, εάν επικρατούσε το «ΟΧΙ»: «Ευχή μου είναι να μην προδοθεί αυτός ο λαός, να μην προδοθεί η ελπίδα του, η καρτερικότητά του και η αγωνιστικότητά του».
Δυστυχώς, ο φόβος – εκτίμηση μου, επιβεβαιώθηκε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Αντί, λοιπόν, ο απερχόμενος πλέον πρωθυπουργός και ο στενός πυρήνας των συνεργατών του στο Μέγαρο Μαξίμου, να αξιοποιήσουν το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, το οποίο θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, εάν δεν είχε προηγηθεί το μεθοδευμένο κλείσιμο των τραπεζών, σε συνδυασμό με το «όργιο» της προπαγάνδας υπέρ του «ΝΑΙ» και της καλλιέργειας κλίματος κατατρομοκράτησης των πολιτών, «πέταξε στα σκουπίδια», ήδη από το βράδυ της Κυριακής, τη βούληση του ελληνικού λαού, εφαρμόζοντας άμεσα την πολιτική του «ΝΑΙ», δηλαδή την πολιτική των «μνημονίων» και της απόλυτης υποταγής της χώρας στους εξωτερικούς και εγχώριους δυνάστες. Γι’αυτόν, εξάλλου, το λόγο, από την επομένη του δημοψηφίσματος, αφενός ήρθε σε άμεση και πλήρη συνεννόηση με τους ηγέτες των μνημονιακών κομμάτων, οι οποίοι δεν είχαν καν συνέλθει ακόμη από τη συντριπτική ήττα τους στο δημοψήφισμα, αφετέρου έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο εκκαθάρισης της κυβέρνησης και του κομματικού μηχανισμού από κάθε αντιδρώντα στην εκ μέρους τους παραβίαση του κυβερνητικού προγράμματος και του Συντάγματος, αλλά και στοχοποίησης κάθε κυβερνητικού ή κομματικού στελέχους, που θα αντιδρούσε στα ανομολόγητα μέχρι προσφάτως σχέδιά τους.
Ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του απέδειξαν, ότι επιδίωξαν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, προκειμένου να προκύψει το «ΝΑΙ» ή έστω ένα ισχνό «ΟΧΙ». Μόνο κατ’αυτόν τον τρόπο θα είχαν τη δυνατότητα να δικαιολογήσουν και να νομιμοποιήσουν, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, την απότομη στροφή προς το νέο και δυσμενέστερο τρίτο μνημόνιο, την οποία είχαν ήδη προσχεδιάσει (χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη αποκάλυψη του αρχηγού του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, σύμφωνα με την οποία γνώριζαν, ότι η κυβέρνηση είχε «κλείσει» τη συμφωνία με τους δανειστές ένα μήνα πριν την επίσημη ανακοίνωση αυτής της συμφωνίας). Αναρωτιέμαι, εάν πράγματι ο λαός υπερψήφιζε το «ΝΑΙ», τί διαφορετικό θα έπραττε ο πρωθυπουργός σε σχέση με ό,τι έπραξε μετά την επικράτηση του «ΟΧΙ»; Το σχέδιο ήταν όντως σατανικό. Πλην όμως, δεν υπολόγιζαν την υγιή – περήφανη αντίδραση του ελληνικού λαού.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος συνιστά πλέον τον απόλυτο εφιάλτη για όλους όσους ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενά του, καθώς και για τους δανειστές της χώρας. Παράλληλα, αποτελεί ένα από τα μεγάλα όπλα της χώρας και του λαού μας στην προσπάθεια αποτίναξης του εξωτερικού και του εσωτερικού ζυγού, εφόσον αναδειχθεί μία κατάλληλη – πατριωτική κυβέρνηση. Ευθύς αμέσως θα εξηγήσω τους λόγους:
Οι συνταγματικές και νομοθετικές προβλέψεις για το δημοψήφισμα
Το δημοψήφισμα προκηρύχθηκε, σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2 εδάφιο α΄ του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου».
Ο νόμος, ο οποίος εξειδικεύει τη διαδικασία διενέργειας ενός δημοψηφίσματος, είναι ο 4023/2011.Στο δε άρθρο 16 παρ. 3 του Ν. 4023/2011 ρητώς προβλέπονται τα ακόλουθα: «Το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα είναι δεσμευτικό, όταν στην ψηφοφορία λάβει μέρος τουλάχιστον το σαράντα τοις εκατό (40%) όσων έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους».
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 διενεργήθηκε, όπως ρητώς προβλέπει και το σχετικό προεδρικό διάταγμα (αριθμ. 38 – ΦΕΚ Α 63/28-6-2015), για εθνικούς λόγους. Στο ίδιο Προεδρικό Διάταγμα αναφέρεται και το ερώτημα του δημοψηφίσματος: «Προκηρύσσουμε δημοψήφισμα για την 5η Ιουλίου 2015, ημέρα Κυριακή, προκειμένου ο Ελληνικός Λαός να αποφανθεί δια της άμεσης και ελεύθερης έκφρασης της βούλησής του επί του ακόλουθου ερωτήματος: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;».
Το 61,31% των ψηφισάντων, ήτοι η συντριπτική πλειοψηφία, επέλεξε το «ΟΧΙ» έναντι του 38,69%των ψηφισάντων, που επέλεξε το «ΝΑΙ» στην προτεινόμενη συμφωνία. Η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ξεπέρασε το 40% του εκλογικού σώματος, ήτοι έφθασε στο 62,50%. Ως εκ τούτου, εξασφαλίστηκε η απόλυτη δεσμευτικότητα του αποτελέσματός του. Αυτή η δεσμευτικότητα συνεπαγόταν την υποχρέωση της κυβερνήσεως, αλλά και όλων των υπολοίπων κομμάτων, να το σεβαστούν. Ειδικότερα, η κυβέρνηση όφειλε να φέρει στη Βουλή συμφωνία, η οποία θα ήταν επιεικέστερη αυτής, που έθεσε στην κρίση του ελληνικού λαού. Οποιαδήποτε αντίστοιχη συμφωνία ή οποιαδήποτε συμφωνία με δυσμενέστερο περιεχόμενο θα έπρεπε να αποκλεισθεί. Το ορθό δε θα ήταν η οποία νέα συμφωνία να τεθεί εκ νέου στην κρίση του ελληνικού λαού, πριν εισαχθεί προς ψήφιση στη Βουλή.
Τα γεγονότα μετά την 5η Ιουλίου 2015 και οι συνέπειές τους
Σε αντίθεση με τις επιταγές του Συντάγματος και με τη λαϊκή βούληση, η απερχόμενη κυβέρνηση και πολλά εκ των κομμάτων της «αντιπολίτευσης» ψήφισαν στη Βουλή μία συμφωνία, η οποία, σύμφωνα και με την ομολογία των ιδίων, είναι χειρότερη αυτής, που απέρριψε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα. Μία απλή σύγκριση των κειμένων αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ως εκ τούτου, διαπιστώνεται μία ευθεία παραβίαση του Συντάγματος και τής λαϊκής βούλησης, που συνεπάγεται και έμμεση κατάλυση του πολιτεύματος, αλλά και αυτής καθ’αυτής της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας (άρθρο 1 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος: «2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα»). Μία απλή ανάγνωση της συμφωνίας – μνημόνιο αρκεί για να διαπιστώσει κανείς το γεγονός, ότι ευθέως παραχωρούνται, χωρίς την παραμικρή συνταγματική και λαϊκή νομιμοποίηση, όλες σχεδόν οι βασικές λειτουργίες του κράτους στους δανειστές του.
Αυτή, ωστόσο, η ευθεία – κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, συνεπάγεται την ακυρότητα όλων όσων ψηφίσθηκαν και θα ψηφισθούν στη Βουλή μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, κατ’εφαρμογή της νέας συμφωνίας της χώρας με τους δανειστές (3ομνημόνιο). Τα δε Δικαστήρια οφείλουν να μην εφαρμόζουν τους συγκεκριμένους νόμους, ως απολύτως αντισυνταγματικούς. Τέλος, όσοι ψήφισαν αυτή τη συμφωνία, αλλά και όσοι ψηφίσουν τους εφαρμοστικούς νόμους, πρέπει να λογοδοτήσουν (άρθρο 120 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος).
Κατόπιν όλων των προαναφερθέντων, αποτελεί ευχή όλων να προκύψει το συντομότερο δυνατό, με τη βούληση του ελληνικού λαού, μία πατριωτική και δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία θα τηρήσει το Σύνταγμα και τους νόμους, προς όφελος του ελληνικού λαού και της χώρας.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της τοπικής εφημερίδας ΝΤΕΛΑΛΗΣ, που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο (κυκλοφορεί στους Δήμους Σαρωνικού και Λαυρεωτικής) και αναδημοσιεύτηκε στα ιστολόγια τής Ενότητας Σαρωνικού και τών Ενωμένων Αδέσμευτων Δικηγόρων, καθώς και στον ιστοχώρο τού Δικτύου Δικαιοσύνης και Διαφάνειας.
