Από αυτό το σημείο ξεκινούν τα προβλήματα που δημιουργούν οι πολυεθνικές στο σύνολο της κοινωνίας και στο σύνολο του πλανήτη.
Αυτά τα χαρακτηριστικά τους είναι η βάση της παγκοσμιοποίησης που απειλεί σήμερα τους πάντες, ενώ θα έπρεπε να είναι λυτρωτική για την ανθρωπότητα.
Πώς όμως συμβαίνει αυτό;
Οι διαχειριστές, συνδέοντας τις αμοιβές τους με τις μετοχές, άρχισαν να "παίζουν" με την παραγωγή.
Στόχος τους έγινε να εμφανίζουν οι επιχειρήσεις τους τεράστια κέρδη που θα προσέλκυαν το ενδιαφέρον των επενδυτών κι αυτό το ενδιαφέρον θα "σήκωνε" την αξία της μετοχής που ήταν μέσα στην αμοιβή τους. Τα κέρδη θα αύξαναν τα μερίσματα που θα έδιναν οι μετοχές στους μετόχους και οι διαχειριστές μ' αυτόν τον τρόπο θα πολλαπλασίαζαν τον μισθό τους.
Πώς όμως αυξάνονται τα κέρδη αυτά;
Με τον πιο απλό τρόπο.
Μειώνοντας τα έξοδα παραγωγής.
Αυτό γίνεται, είτε με περικοπές μισθών των εργαζομένων είτε με απολύσεις είτε με ανάπτυξη φτηνών μεθόδων παραγωγής, που συνήθως είναι επικίνδυνες για το περιβάλλον.
Αναζητώντας το μέγιστο κέρδος, που αύξανε την αξία της μετοχής και άρα τη δική τους αμοιβή, άρχισαν να μετακινούν την παραγωγή σε χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος.
Αυτό σταδιακά είχε ως αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση της Δύσης και τη δημιουργία στρατιών ανέργων.
Η παραγωγή άρχισε να μετακινείται στις υπανάπτυκτες χώρες κι αυτό είχε τραγικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη της Δύσης. Το όφελος για τις υπανάπτυκτες χώρες ήταν βέβαια σημαντικό, αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται.
Αυτό συνέβαινε, γιατί οι υπεργολάβοι των δυτικών πολυεθνικών δεν αντάμειβαν τους εργάτες με κάποιους αξιοπρεπείς μισθούς, αλλά με μισθούς της πείνας.
Μια νέα εποχή δουλεμπορίου ανέτειλε για όλες τις φτωχές χώρες, εξαιτίας της δραστηριότητας των πολυεθνικών.
Το ακόμα χειρότερο όμως ήταν ότι, αναζητώντας το οριακά χαμηλό κόστος παραγωγής, οι πολυεθνικές άρχισαν ν' απειλούν το περιβάλλον.
Μέχρι τότε το σύνολο των υπανάπτυκτων χωρών αν μη τι άλλο διέθεταν καθαρό περιβάλλον.
Με τη μετακίνηση της παραγωγής και την εγκληματική συμπεριφορά των υπεργολάβων, που προσπαθούσαν να συμπιέσουν το κόστος παραγωγής, το περιβάλλον στις χώρες τους άρχισε να υποβαθμίζεται.
Αργά αλλά σταθερά οι χώρες αυτές έγιναν ο σκουπιδοτενεκές της παραγωγής της Δύσης.
Η Δύση δεν κινδυνεύει από αυτήν την πολιτική που υποβαθμίζει το παγκόσμιο περιβάλλον, γιατί ελέγχει τους "μισθοφόρους" που αγωνίζονται για την προστασία του.
Είναι γνωστό σε όλους ότι οι μολυσματικές πολυεθνικές είναι αυτές που κάνουν τις μεγαλύτερες δωρεές για την προστασία του περιβάλλοντος.
Δεν φοβούνται να χρηματοδοτούν τους "εχθρούς" τους, γιατί γνωρίζουν ότι δεν κινδυνεύουν από τους μεγαλοαστούς που διευ¬θύνουν τους οργανισμούς περιβαλλοντικής προστασίας.
Όλη αυτή η εγκληματική δραστηριότητα είχε συνέπειες και στην εσωτερική δομή και των ίδιων των πολυεθνικών.
Μέχρι τότε ακόμα και οι κολοσσιαίου μεγέθους επιχειρήσεις είχαν μια πολύ συντηρητική κι απλή δομή.
Βιομηχανίες με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους διοικούνταν από ένα ολιγάριθμο επιτελείο.
Συνήθως ο ίδιος ο κεφαλαιοκράτης και κάποια μέλη της οικογένειάς του διοικούσαν μόνοι τους την επιχείρησή τους.
Είχαν βέβαια και κάποιους νομικούς συμβούλους, για να διευθετούν υποθέσεις κι εκκρεμότητες της επιχείρησης με το κράτος. Κάτω απ' αυτήν την ολιγομελή διοίκηση βρίσκονταν μόνον οι εργάτες τους. Το μεγαλύτερο μέρος του κόστους παραγωγής —εκτός των πρώτων υλών— αφορούσε τους εργατικούς μισθούς.
Με την αλλαγή της διοίκησης των επιχειρήσεων, οι δομές αυτών των επιχειρήσεων άλλαξαν ριζικά.
Οι πολυεθνικές, αναζητώντας το οριακό κόστος παραγωγής, πολύ συχνά παρέβαιναν τον νόμο. Άλλες φορές επειδή μείωναν παράνομα τους μισθούς των εργατών και άλλες φορές επειδή παράνομα τους απέλυαν.
Άλλες φορές επειδή μόλυναν το περιβάλλον και άλλες φορές επειδή ερχόταν σε σύγκρουση με εθνικές κυβερνήσεις και με διεθνείς νόμους.
Όλες αυτές οι δραστη¬ριότητες φυσικό ήταν ν' αναγκάσουν τους διαχειριστές ν' αυξήσουν τις επιτελικές θέσεις στη διοίκηση. Άρχισαν να προσλαμβάνουν ειδικούς στο εργατικό δίκαιο, ειδικούς στο διεθνές δίκαιο, ειδικούς στην προπαγάνδα, εφόσον οι επιχειρήσεις κινδύνευαν από την οργή του κόσμου.
Ειδικοί όλων των τύπων και όλων των ειδικοτήτων άρχισαν να γίνονται απαραίτητοι για τις πολυεθνικές.
Ειδικοί, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έβρισκαν απασχόληση μόνο στους κρατικούς μηχανισμούς, μπήκαν και στην παραγωγή.
Οι πολυεθνικές απέκτησαν υπευθύνους δημοσίων σχέσεων, εκπροσώπους τύπου, επικοινωνιολόγους, διαφημιστές, στατιστικολόγους κλπ..
Μέχρι και αστρολόγους πληρώνουν κάποιες από αυτές, για να έχουν μια έξτρα ιδέα για μια νέα επένδυση.
Όλα αυτά βέβαια στους τομείς οι οποίοι είναι φανεροί και που ο άνθρωπος μπορεί να τους δει.
Οι δραστηριότητες όμως των πολυεθνικών δεν σταμάτησαν στο σημείο αυτό.
Επειδή κινούνται πάντα μεταξύ νόμιμου και παράνομου, άρχισαν να έχουν και μη φανερά έξοδα, που όμως είναι τεράστια. Διαφθείρουν πολιτικούς, για να μην τις ενοχλούν στις δραστηριότητές τους.
Διαφθείρουν ανθρώπους των ΜΜΕ, προκειμένου να ελέγχουν την ενημέρωση και να δημιουργούν μια θετική εικόνα της επιχείρησής τους στην κοινωνία.
Μέχρι και δολοφόνους πληρώνουν.
Όταν κάποιος τους ενοχλεί περισσότερο από όσο ανέχονται ή όταν κάποιος έχει στοιχεία εναντίον τους και δεν διαφθείρεται, πρέπει να πεθάνει.
Πολλοί δημοσιογράφοι, οικολόγοι, συνδικαλιστές, έχουν συναντήσει τον Δημιουργό τους νωρίτερα απ' ό,τι έπρεπε, επειδή ενόχλησαν τις πολυεθνικές.
Όλοι αυτοί οι ειδικοί όμως, από τον επικοινωνιολόγο μέχρι τον επαγγελματία δολοφόνο, είναι "εργαζόμενοι" πολυτελείας, που πρέπει ν' ανταμειφθούν με υπέρογκους μισθούς.
Πού θα βρεθούν όμως τα χρήματα αυτά;
Δεν μπορείς να "φορτώνεις" το κόστος παραγωγής παραπάνω από όσο επιτρέπει η αγορά και ο ανταγωνισμός.
Από τη στιγμή που υπάρχουν αυτά τα έξοδα, είναι δεδομένο ότι θα κάνεις περικοπές από άλλα έξοδα της παραγωγής, που είναι δυνατόν να συμπιεστούν.
Ποια είναι αυτά;
Μόνον το εργατικό κόστος και τα έξοδα περιβαλλοντικής προστασίας.
Βλέπουμε, δηλαδή, ότι δεν ήταν κάτι το μυστήριο ούτε η μετακίνηση της παραγωγής στις τρίτες χώρες ούτε και η μόλυνση του περιβάλλοντος.
Στη Δύση οι πολυεθνικές διατήρησαν τις θέσεις εργασίας μόνον των κηφήνων που δεν συνδέονται με την παραγωγή των επιχειρήσεων.
Στη Δύση όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάστηκαν οι θέσεις εργασίας που συνδέονται με τη διοίκηση. Το αμερικανικό "θαύμα" της αύξησης των θέσεων εργασίας στις ΗΠΑ αφορά αυτές τις θέσεις και όχι θέσεις στην παραγωγή.
Αφορά θέσεις εργασίας κηφήνων και όχι εργατών.
Η εργατική τάξη της Δύσης σήμερα υποφέρει από φτώχεια κι ανεργία, για να πληρώνονται οι δικηγόροι και οι διαχειριστές των πολυεθνικών.
Ο Δυτικός εργάτης είναι άνεργος και συντηρείται με τα επιδόματα της πείνας και το γαϊδούρι που διοικεί, για παράδειγμα, την Walt Disney εισέπραξε μόνο το 1998 συνολικά 589.101.000 δολάρια. Δεν διαβάσατε λάθος. Απλός εργαζόμενος —και άρα μη κεφαλαιοκράτης— εισέπραξε αμοιβή εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Ένας εργαζόμενος που, αν τον απολύσεις από τη θέση του, το μόνο κεφάλαιο που διαθέτει είναι το πτυχίο κάποιου ακριβού κολεγίου και το κουστούμι που φοράει.
Όλα αυτά τα χρήματα των διοικητικών υπαλλήλων βγαίνουν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, των καταναλωτών, του περιβάλλοντος κλπ.
Όλοι αυτοί οι υψηλόμισθοι κηφήνες ακριβώς, επειδή γνωρίζουν ότι είναι προκλητική η παρουσία τους, επένδυσαν στη δημιουργία των μύθων, για να προστατευτούν από την οργή του κόσμου. Όπως οι παχύσαρκοι και διεφθαρμένοι επίσκοποι του Μεσαίωνα εφεύραν τον Θεό-τιμωρό, που απειλεί κι εξοντώνει αυτούς που αμφισβητούν τους "εκλεκτούς" του, έτσι εφεύραν κι αυτοί τον δικό τους μύθο.
Αυτοί σπέρνουν τον φόβο μέσα στην κοινωνία. Αυτοί κυκλοφορούν τις φήμες για τις τραγικές τύχες αυτών που τα έβαλαν με τις πολυεθνικές.
Αυτοί πληρώνουν δολοφόνους, για να δημιουργήσουν εντυπώσεις, που θα τρομοκρατήσουν τους επίδοξους εχθρούς τους.
Αυτοί πληρώνουν πολιτικούς, αστυ¬νομικούς, δικαστικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους κλπ., για ν' απειλούν αυτούς που έχουν βάλει στο στόχαστρό τους τις πολυεθνικές.
Η λειτουργία των πολυεθνικών και οι μύθοι που έχουν δημιουργηθεί γύρω τους δεν είναι κάτι το μυστήριο, που αποτελεί ευρεσιτεχνία κάποιων σύγχρονων πονηρών managers.
Η λειτουργία τους αποτελεί απόλυτη αντιγραφή της ίδιας της χριστιανικής εκκλησίας, που στην πραγματικότητα αποτελεί την πρώτη και πιο ισχυρή πολυεθνική επιχείρηση που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Την πρώτη πολυεθνική με κεντρική διοίκηση και με επιμέρους μερικώς αυτοδιοίκητα παραρτήματα.
Οι αναλογίες μεταξύ της χριστιανικής εκκλησίας και των πολυεθνικών είναι απόλυτα ίδιες και αξίζει να τις δούμε.
Τον ρόλο του απόντα Θεού και ιδιοκτήτη της χριστιανικής εκκλησίας τον παίζει ο μεγαλομέτοχος και ιδρυτής της πολυεθνικής, που είναι επίσης απών από τη διοίκηση της επιχείρησής του και "λιάζεται" κάπου στο Μαϊάμι.
Τον ρόλο του Πάπα, που είναι ο αρχιδιαχειριστής και αναπληρωτής θεός της εκκλησίας, τον παίζει ο διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής.
Τον ρόλο του Ευαγγελίου, που είναι το κεφάλαιο της εκκλησίας, τον παίζει η τεχνογνωσία της κάθε πολυεθνικής. Για την Coca-Cola ευαγγέλιο είναι η συνταγή της, για την NIKE η πατέντα της αερόσολάς της κλπ..
Από τη στιγμή που υπάρχουν όλα αυτά τα κοινά δεδομένα, εννοείται ότι και το σύνολο του λειτουργικού είναι ίδιο.
Όπως η εκκλησία έχει πιστούς, που έχουν ανάγκη τη "σωτηρία" που πουλάει, έτσι και οι πολυεθνικές έχουν τους δικούς τους πιστούς πελάτες, που έχουν ανάγκη τα προϊόντα τους.
Θαύματα υπόσχονται καί οι μεν καί οι δε.
Σ' ό,τι αφορά την εσωτερική λειτουργία των πολυεθνικών κι εδώ τα πράγματα είναι απόλυτα όμοια με τα συμβαίνοντα στην εκκλησία.
Ο λόγος του αρχιδιαχειριστή και διευθύνοντα σύμβουλου της πολυεθνικής είναι δόγμα.
Ο αρχιδιαχειριστής μεριμνά στο να σέβονται όλοι τα πνευματικά δικαιώματα του κεφαλαίου της εταιρείας του και από εκεί και πέρα μάχεται τους αντιπάλους του για την επικράτηση στην αγορά. Δουλειά του είναι η μόνιμη επαφή με το σύστημα εξουσίας, ώστε να διατηρεί στο γενικότερο οικονομικό περιβάλλον τις συνθήκες που ευνοούν την πολυεθνική.
Όπως ο Πάπας μάχεται πάνω και πρώτ' απ' όλα να υπάρχουν θρησκείες, έτσι κι αυτός μάχεται πρώτ' απ' όλα να υπάρχουν οι πολυεθνικές.
Από τη στιγμή που το καταφέρνει αυτό με τη βοήθεια των συναδέρφων του των άλλων πολυεθνικών, ασχολείται και με τον ανταγωνισμό στο επίπεδο της αγοράς. "Καρδινάλιοι" αυτού του "Πάπα" της πολυεθνικής είναι οι περί αυτόν διευθυντές και όλοι οι διευθυντές των εθνικών αγορών.
Όλοι αυτοί μεταφέρουν με απόλυτη πιστότητα τις εντολές του για δύο λόγους:
Ο πρώτος είναι γιατί πληρώνονται αδρά για να το κάνουν αυτό και βέβαια αν δεν το κάνουν θα φύγουν από την εταιρεία-εκκλησία με τις κλωτσιές σαν "αιρετικοί".
Ο δεύτερος είναι ότι με τη δουλική συμπεριφορά που ακολουθούν οι ίδιοι, αποτελούν παράδειγμα για τους υφισταμένους τους.
Υποτάσσονται τυφλά στον "Πάπα", για να απαιτούν ανάλογη υποταγή από τους υφισταμένους τους.
Όσο πιο πολύ υποτάσσεσαι, όπως συμβαίνει και στην εκκλησία, τόσο πιο σταθερή γίνεται η θέση σου και τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες εξέλιξης έχεις.
Η χαρά των παιδιών των δούλων δηλαδή.
Ο γιος του γλείφτη υπουργού ή του διευθυντή μιας δημόσιας υπηρεσίας είναι βέβαιον ότι θα κάνει λαμπρή καριέρα σε μια πολυεθνική.
Fnous Fnous
