Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

ΤΟ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟ ΡΕΜΑΛΙ




Αρκεί να καταλάβει ο αναγνώστης το παρακάτω παράδειγμα και θ' αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς εννοούμε.

Έστω ότι μια οικογένεια, που κατέχει περιουσία, ζει μέσα στο ιδιόκτητο σπίτι της κι επιβιώνει εξαιτίας της περιουσίας της και του κόπου της. Το πρόγραμμα αυτής της οικογένειας είναι ένα φυσιο-λογικό πρόγραμμα, που το ακολουθούν εκατομμύρια οικογενειών σ' ολόκληρο τον κόσμο. 

Σηκώνονται όλοι κάθε πρωί, πηγαίνουν για δουλειά στα κτήματά τους κι επιβιώνουν από την παραγωγή τους.

Με τη δουλειά τους απολαμβάνουν όλα τα καλά του κόσμου. Έχουν ένα πλούσιο τραπέζι, όπου τρώνε όλοι μαζί κι απολαμβάνουν τα υλικά μέσα, τα οποία τους δίνουν τις ανέσεις που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. 

Με τον κόπο τους, δηλαδή, όχι μόνον επιβιώνουν, αλλά απολαμβάνουν και πολυτέλειες. Εκτός από την τροφή αποκτάνε κρεβάτια, τηλεοράσεις, τηλέφωνα κλπ.. Ό,τι απολαμβάνουν το απολαμβάνουν τίμια και με την εργασία τους. 

Αυτό δηλαδή που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι όλοι αυτοί μηδενός εξαιρουμένου, ως μια τυπική οικογένεια, εργάζονται για να επιβιώνουν άνετα.

Όλοι μαζί δουλεύουν στα ιδιόκτητα κτήματά τους, όλοι μαζί αγωνίζονται, είτε για να τα προστατεύσουν είτε για να τ' αυξήσουν και όλοι μαζί απολαμβάνουν στο σπίτι τους τούς καρπούς των κόπων τους. Κοπιάζουν δηλαδή όλοι μαζί κι απολαμβάνουν επίσης όλοι μαζί. Μέσα στην οικογένεια αυτήν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος που ισχύει για όλους και λέει ότι: 

Όποιος δεν δουλεύει δεν απολαμβάνει. 

Όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει. Όμως, από αυτόν τον απαράβατο νόμο προκύπτει μια επίσης απαράβατη συνέπεια, που λέει ότι όποιος κλέβει τιμωρείται.

Το να δουλεύεις δηλαδή υποχρεωτικά δεν μπορεί να γίνει νόμος. Δικαίωμα του καθενός είναι να μην δουλεύει. Αν βρει κάποιος τρόπο να συντηρεί το σώμα του χωρίς τροφή, είναι μέσα στα δικαιώματά του να μην δουλεύει. 

Όμως, από τη στιγμή που δεν έχει βρει αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα επιβιώνει, υπάρχει πρόβλημα. 

Όταν τρως, χωρίς να δουλεύεις, σημαίνει ότι κλέβεις και άρα ότι αδικείς αυτούς που δουλεύουν. Αυτοί δηλαδή που "μυστηριωδώς" τρώνε, χωρίς να δουλεύουν, παραβαίνουν τον απαράβατο νόμο κι αντιμετωπίζονται από την οικογένεια των εργαζομένων αξιωματικά ως κλέφτες.

Έστω ότι αυτή η τυπική οικογένεια νοικοκυραίων έρχεται κάποια στιγμή μπροστά σε ένα δίλημμα. 

Ένας ξένος, φαινομενικά φτωχός κι αδύναμος, έρχεται και της χτυπά την πόρτα. Ένας ξένος, που της διηγείται τα βάσανά του και ισχυρίζεται ότι κακοί άνθρωποι κατέστρεψαν το σπίτι του και τον πέταξαν στον δρόμο. 

Ποια θα είναι η αντιμετώπισή του από την πλευρά της οικογένειας;

Χωρίς η οικογένεια αυτή να παραβεί κανέναν ανθρώπινο νόμο, θα μπορούσε να τον διώξει από την πόρτα της. 

Κανένας νόμος δεν υποχρεώνει τον άνθρωπο να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Αυτό είναι καθαρά θέμα συνείδησης. 

Αν αυτή η οικογένεια είναι απλά καλή και η συνείδησή της φιλάνθρωπη, θα μπορούσε να τον ελεήσει και να τον στείλει στην ευχή του Θεού. Στην ιδανικότερη όμως περίπτωση τι θα έκανε; Θα του άνοιγε τις πόρτες και θα του φερόταν σαν να ήταν δικός της άνθρωπος. Θα του φερόταν σαν να ήταν ένα πραγματικό μέλος της.

Τι θα ήταν το λιγότερο που θα είχε ως υποχρέωση να κάνει αυτός ο άνθρωπος αν είχε συναίσθηση της πραγματικότητας μέσα στα πλαίσια της οικογένειας αυτής, που μόλις τον απο¬δέχθηκε σαν δικό της άνθρωπο; 

Το ελάχιστο, που θα μπορούσε να κάνει αυτός ο υπέρ του δέοντος ευνοημένος και τυχερός άνθρωπος, θα ήταν να μπει στο πρόγραμμα της οικογένειας. Θα ήταν να σεβαστεί τον απαράβατο νόμο, που όπως αναφέραμε πιο πάνω αφορά όλα της τα μέλη.

Δεν λέμε δηλαδή ότι, εξαιτίας της ευγνωμοσύνης, θα πρέπει να δουλεύει σαν δούλος, χωρίς να πληρώνεται και άρα χωρίς ν' απολαμβάνει. 

Δεν λέμε να κοιμάται στα υπόγεια και να μην τρώει στο ίδιο τραπέζι με τους ιδιοκτήτες. 

Λέμε απλά ότι το λιγότερο, που θα έπρεπε ως λογικός άνθρωπος να κάνει, θα ήταν να ευθυγραμμιστεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού και του κεφαλαίου.

Πόσο κάθαρμα, πόσο άθλιος μπορεί να είναι ένας τόσο τυχερός άνθρωπος, αν προσπαθήσει όχι μόνον να μην συμμετάσχει σε όλα αυτά που είναι υποχρεωτικά για τα φυσικά μέλη της οικο¬γένειας, αλλά αντίθετα να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτούς που τον φιλοξενούν; 

Όταν, με βάση τα συμφέροντα του, άλλες φορές παριστάνει τον ξένο και άλλες φορές τον αδερφό; 

Τι άνθρωπος είναι αυτός, αν, όταν όλη η οικογένεια ξυπνάει για να πάει στα χωράφια, αυτός ξαπλώνει με το επιχείρημα ότι ο ίδιος είναι ξένος και ότι τα χωράφια τής οικογένειας δεν τον αφορούν; Οι υποχρεώσεις της οικογένειας δηλαδή δεν τον αφορούν, γιατί θεωρεί τον εαυτό του ξένο.

Την ίδια ώρα όμως απολαμβάνει χωρίς ενοχές ό,τι καρπό αποφέρουν τα "ξένα" χωράφια. 

Χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές τα τηλέφωνα, τις τηλεοράσεις και όλες τις υποδομές του σπιτιού με το επιχείρημα ότι και ο ίδιος είναι συγκάτοικος στο σπίτι αυτό. 

Το ακόμα χειρότερο είναι αυτό το οποίο συμβαίνει με την τροφή. Αυτός, περιφερόμενος όλη μέρα μέσα στο σπίτι, τρώει, όταν οι άλλοι δουλεύουν. 

Όταν στρώνεται το τραπέζι, κάθεται πρώτος και σηκώνεται τελευταίος. Είναι πάντα ξεκούραστος κι απολαμβάνει τα πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους, που φυσιολογικά γυρνούν κουρασμένοι στο σπίτι τους.

Αν είναι παντελώς άθλιος, όχι μόνον θ' απολαμβάνει περισσότερο από τα μέλη της οικογένειας, αλλά θα τους εκμεταλλεύεται κιόλας. Αν μπορεί και κλέβει στην κουζίνα, θα μπορεί να εκβιάζει και να αδικεί τους εργαζόμενους, που κινδυνεύουν να μείνουν νηστικοί. Θα τους δίνει τροφή, "υποθηκεύοντας" τα κρεβάτια τους. Στηριζόμενος στην άμεση προτεραιότητα της τροφής, θ' αρχίσει να γίνεται κυρίαρχος των δευτερευόντων αγαθών μέσα στο σπίτι. 

Μ' αυτήν την τακτική είναι θέμα χρόνου να καταφέρει να κάνει τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας "ενοικια¬στές" μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Υπάρχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ν' ανεχθεί μια τέτοια κατάσταση; 

Ακόμα και ο ίδιος σου ο αδερφός να είναι, ακόμα κι αν δεν μπορείς να τον πετάξεις με τις κλωτσιές από την κοινή ιδιοκτησία, θα επιχειρήσεις τουλάχιστον να τον παρατηρήσεις, για να συμμορφωθεί. 

Αν αποτύχεις να τον συμμορφώσεις με τις παρατηρήσεις, είναι βέβαιον ότι θα επιχειρήσεις να το κάνεις έστω και με τη βία. 

Η βία είναι σχεδόν αναπόφευκτη, γιατί δεν μπορείς ν' ανεχθείς έναν αμετανόητο, που με τις πράξεις του απειλεί το μέλλον των παιδιών σου. Αν δεν υπάρχει ούτε μ' αυτήν τη συμπεριφορά η περίπτωση συμμόρφωσης, τότε αλλάζουν τα θεμελιώδη που αφορούν την οικογένεια.

Όταν τα μέλη μιας οικογένειας με τα ίδια δικαιώματα δεν μπορούν να συνυπάρξουν, τότε αλλάζουν τα βασικά δεδομένα που την αφορούν. 

Δεν αλλάζουν οι νόμοι που διέπουν τη λειτουργία της, αλλά χωρίζεται η ίδια η οικογένεια. Από τη μία οικογένεια προκύπτουν δύο, που η κάθε μία από αυτές ακολουθεί τους νόμους που τα μέλη τους θα προτιμήσουν. 

Σε μια τέτοια περίπτωση μοιράζεις την κοινή περιουσία στους δικαιούχους και από εκεί και πέρα ο καθένας ζει με το δικό του κεφάλαιο και βέβαια με τον δικό του κόπο.

Το να ασκήσεις βία δηλαδή εις βάρος των παρασίτων, ως τελευταίο μέτρο πριν τον χωρισμό της οικογένειας, δεν είναι κάτι το παράλογο, εφόσον τα παράσιτα σε φέρνουν στα όρια και με τη δραστηριότητά τους απειλούν το σύνολο της οικογένειας και όχι μόνον την περιουσία της. Όταν αυτά τα άσχημα μπορείς να τα εφαρμόσεις εις βάρος δικών σου ανθρώπων, εύκολα αντιλαμβα¬νόμαστε ότι είναι πολύ ευκολότερο να εφαρμοστούν εις βάρος ξένων, τους οποίους μάλιστα τους έχεις ευεργετήσει.

Ανθρώπους που καταχράστηκαν τον ανθρωπισμό σου, ζουν εις βάρος των παιδιών σου και που μόνον που υπάρχουν και περιφέρονται μέσα στο σπίτι σου, σου υπενθυ¬μί¬ζουν το σφάλμα σου να δεχθείς να τους φιλοξενήσεις. 
Ένα σφάλμα που πληρώνει ολόκληρη η οικογένειά σου. Και καλά να έχεις τη δυνατότητα να συμμορφώσεις αυτόν που σε κλέβει. 

Τι γίνεται αν δεν έχεις αυτήν τη δυνατότητα; 

Υπάρχει τέτοια περίπτωση; 

Βεβαίως και υπάρχει.

Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι απλά ένα θύμα μιας αχαριστίας, αλλά θύμα μιας πλεκτάνης με πολλές προεκτάσεις. Υπάρχει περίπτωση αυτός, που εμφανίστηκε σαν φτωχός και άστεγος ικέτης, να μην είναι μόνος του, αλλά να είναι μέλος μιας καλά οργανωμένης συμμορίας. Να είναι μέλος μιας συμμορίας, της οποίας τα μέλη κατ επάγγελμα παρουσιάζονται σαν άστεγοι και βασανισμένοι ικέτες και "τρυπώνουν" σε πολλά σπίτια νοικοκυραίων. Μέλη μιας συμμορίας, που έχει ως στόχο να ζει εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι κοπιάζουν για την επιβίωσή τους.

Από τη στιγμή που υπάρχει τέτοια οργάνωση, εννοείται ότι υπάρχει και οργανωμένη συμπερι¬φορά. 

Τα μέλη μιας τέτοιας συμμορίας γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, για να προστα¬τεύουν τη δραστηριότητά τους. Μεταξύ τους αυτά τα μέλη έχουν ως κοινό στοιχείο το ότι ζουν εις βάρος των μελών της οικογενείας που τους φιλοξενεί. 

Όμως, σ' ό,τι αφορά την ειδική συμπεριφορά τους μέσα στα σπίτια τα οποία τους φιλοξενούν, υπάρχει διαφοροποίηση. 

Μια διαφοροποίηση, που σχετί¬ζεται άμεσα με την ισχύ της οικογένειας που τους φιλοξενεί.

Αυτό είναι πολύ λογικό, γιατί επηρεάζει τον ρόλο που θ' αναλάβουν να παίξουν μέσα στην οικογένεια που είναι θύμα τους. Αυτός ο ρόλος είναι που επιτρέπει σ' αυτούς την παρασιτική ζωή. Τι σημαίνει αυτό; 

Το εξής απλό: 

Αν τα παράσιτα ζουν σε ισχυρές οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης, θέτουν ως στόχο τους να εκμεταλλεύονται τις φιλοδοξίες τους. Αν για παράδειγμα αντιληφθούν τη φιλοδοξία τους να εκμεταλλευτούν τους αδύναμους γείτονές τους, θα τους πουλάνε ιμπεριαλιστικές εκδουλεύσεις και θα δικαιολογούν με τον τρόπο αυτόν την παρασιτική τους παρουσία.

Αυτό είναι εύκολο να γίνει, γιατί μπορούν να εκμεταλλευτούν τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας τους. Έχουν αδέρφια μέσα σ' αυτές τις αδύναμες οικογένειες, οι οποίες αποτελούν φιλό¬δοξους "στόχους" των ισχυρών. Τα αδέρφια τους ξέρουν εκ των έσω τι κατάσταση επικρατεί μέσα στην οικογένεια που τους φιλοξενεί και η οποία αποτελεί στόχο του ισχυρού. 

Γνωρίζουν ποιος είναι μαλωμένος με ποιον, πόσα χρωστάνε, ποιον έχουν ανάγκη, τι φοβούνται κλπ..

Όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες των αδύναμων είναι εκμεταλλεύσιμα και ενδιαφέρουν τους ισχυρούς. 

Τα παράσιτα, δηλαδή, που θα φιλοξενούνται σε πλούσιες οικογένειες, θα εκμεταλλεύονται τις γνώσεις των αδερφών τους, που ζουν στις φτωχές. Με τον τρόπο αυτόν θα τους μετατρέπουν σε κατασκόπους, που θα υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών.

Αυτή η άνευ προηγουμένου πράξη αχαριστίας των παρασίτων απέναντι στους φτωχούς που τους φιλοξενούν είναι δεδομένη, γιατί φοβούνται. Επειδή γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τον παρασιτικό τους ρόλο, γνωρίζουν ότι σε κάποια στιγμή θα οδηγήσουν την οικογένεια στην αντίδραση. 

Εκ των δεδομένων δηλαδή θέλει ένα παράσιτο να κάνει εκδουλεύσεις στους ισχυρούς, προκει¬μένου να το προστατεύσουν τη δύσκολη ώρα.

Όταν θα πάει δηλαδή αυτός που τον φιλοξενεί να του "σπάσει" το κεφάλι για την αχαριστία του, θα επέμβουν οι γείτονες με δήθεν ανθρωπιστικά επι¬χειρή¬ματα. Με ανθρωπιστικά επιχειρήματα θα υπερασπιστούν τα συγκεκριμένα "ζώα" κι αν μπορέσουν πάνω στην ανα¬μπουμπούλα θ' αρπάξουν από την οικογένεια και κανένα χωράφι ή οτιδήποτε άλλο τους χρειάζεται.

Στο σημείο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό πλήρως αυτό που αναφέραμε πιο πάνω περί του πονηρού "μαχαιριού" του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού. 

Οι λαοί, κάθε φορά που επιχειρούν να τιμωρήσουν τους Εβραίους, "αυτοτραυματίζονται". 

Επειδή οι ίδιοι αποτελούν τις πλειονότητες μέσα στα κράτη τους, υποτιμούν τόσο τους ίδιους τους Εβραίους όσο και το "μαχαίρι" τους. "Μαχαίρι" τους στην περίπτωση αυτήν είναι ο πλούτος τους και το "δίκιο" τους σε νομικό μόνο επίπεδο και όχι σε ηθικό.

Οι λαοί, υποτιμώντας τους Εβραίους, κάθε φορά που θυμώνουν νομίζουν ότι με λίγες "καρπαζιές" θα συμμορφώσουν τον κλέφτη. Υποτιμούν καί τον πλούτο τους αλλά καί τη φαινομενική "νομιμότητά" τους. 
Βλέπουν δηλαδή το "μαχαίρι", αλλά το υποτιμούν. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι αυτό το αστείο "μαχαιράκι" δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό το "μαχαιράκι", που κρατάει δήθεν φοβισμένα και άτεχνα η τοπική ψευδοειρηνική εβραϊκή κοινότητα, που διατείνεται τον κοσμοπολιτισμό και την κοινωνική ανοχή, είναι η "μύτη" του παγκόσμιου σιωνιστικού "δόρατος". 

Ενός "δόρατος" που ενεργοποιείται εις βάρος αυτού του οποίου θα επιχειρήσει να τιμωρήσει τους "φουκαράδες με το "μαχαιράκι".

Αυτό το "δόρυ" ενεργοποιείται κάθε φορά που κινδυνεύει μια εβραϊκή κοινότητα, εφόσον η παγκόσμια εβραϊκή δύναμη θα σπεύσει να επηρεάσει τους πάντες εις βάρος αυτού που επιχειρεί να την περιορίσει. 

Εκμεταλλεύονται τους διωγμούς για την προπαγάνδα τους, σε σημείο να κινδυνεύσει από τους Εβραίους ακόμα κι ένα πραγματικά ισχυρό κράτος. Ένα κράτος, που θ' αναγκαστεί από τους υπόλοιπους ακόμα και με πόλεμο να εξακολουθήσει να "φιλοξενεί" αυτούς που το κλέβουν.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα με το φιλοξενούμενο "ρεμάλι", μπορεί να καταλάβει την ουσία του εβραϊκού προβλήματος. 

Όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν ανέχονται τους ανθρώπους-"παράσιτα" μέσα στα σπίτια τους, έτσι και οι λαοί δεν ανέχονται τους λαούς-"παράσιτα" μέσα στα κράτη τους. 

Ο λαός, που έχει κάνει την παρασιτική διαβίωση πραγματική επιστήμη, είναι οι Εβραίοι. 

Μια πραγματική συμμορία, που έχει κατορθώσει να εγκαταστήσει κοινότητές της σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη του δυτικού κόσμου. Κοινότητες, που συστηματικά λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών και εις βάρος των λαών που τους φιλοξενούν.

Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι το εβραϊκό πρόβλημα δεν είναι μειονοτικό πρόβλημα κάποιων μεμονωμένων λαών, όπως είναι για παράδειγμα οι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς ή οι Ιρλανδοί για τους Βρετανούς. Το εβραϊκό πρόβλημα είναι πρόβλημα της παγκόσμιας κοινωνίας. 

Οι Εβραίοι είναι μόνιμη απειλή για το σύνολο του κόσμου. 

Αυτό συμβαίνει, γιατί, προκειμένου να επιβιώσουν, "ανακατεύουν" τους λαούς, δημιουργώντας εντάσεις.

Για να λειτουργήσουν παρασιτικά στο σύνολο των χώρων, κάνουν εκδουλεύσεις στους εκάστοτε κυρίαρχους ιμπεριαλιστές. 

Τους τελευταίους αιώνες έχουν γίνει "δουλικά" των Αγγλοσαξόνων και με τις "πλάτες" τους εξακολουθούν να φέρονται ιμπεριαλιστικά εις βάρος των λαών που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν.

Εκμεταλλεύονται τις συγκρούσεις συμφερόντων των εθνικών κρατών κι εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους.

Όχι μόνον κλέβουν τους λαούς μέσα στα ίδια τους τα κράτη, αλλά τους βάζουν σε περιπέτειες, προκειμένου να εξακολουθούν να τους κλέβουν.

Λειτουργούν όπως μια άστεγη παρασιτική οικογένεια, που μέλη της φιλοξενούνται σε όλα τα σπίτια μιας γειτονιάς. 

Λειτουργούν όπως ένας κουτσομπόλης-"ηθικολόγος", που με τις σπιουνιές του βάζει τους γείτονες να μαλώνουν, για να κλέβει με ασφάλεια στο διάστημα που αυτοί μαλώνουν μεταξύ τους. 

Ο χαφιές "γλείφει" και κατηγορεί με βάση τα συμφέροντά του.

Συντηρεί την ένταση, για να περνάει απαρατήρητος και να μην προκαλεί με τη δραστηριότητά του........

Fnous Fnous