Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν οι κοσμοκράτορες μέχρι σήμερα, όπου η εξουσία υπάρχει με πλήρη ισχύ και γνώση, είναι ένα χρονικό διάστημα που χωρίζεται σε δύο περιόδους.
Η πρώτη περίοδος είναι μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, ενώ η δεύτερη μετά.
Πριν την επανάσταση η εξουσία ήταν ελέω Θεού, ελέω πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ μετά απ’ αυτήν αλλοιώθηκε με αποκορύφωμα τη σημερινή παγκόσμια κατάσταση.
Η εκκλησία ποτέ δεν έχασε τη δύναμη της, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους κεντρική εξουσία χωρίς τον έλεγχο της κοινωνίας απ’ αυτή.
Εξουσία σημαίνει, εκτός της δυνατότητας ελέγχου των ανθρώπων και δυνατότητα κλοπής του πλούτου τους.
Οι δούλοι της πρέπει να ανταμειφθούν με ανταμοιβή, που πρέπει ν’ αυξάνεται ανάλογα με το αξίωμα. Η δυνατότητα εξουσίας πάνω στους ανθρώπους δεν είναι αρκετή για ένα δούλο, που έχει υψηλό αξίωμα.
Ο δούλος αυτός πρέπει και να αμείβεται ανάλογα.
Πώς μπορεί το σύστημα να εξασφαλίσει πόρους γι’ αυτές τις ανάγκες;
Η υπερπολύτιμη εκκλησία στο θέμα της υποταγής σ’ ό,τι αφορά τις οικονομικές απαιτήσεις της εξουσίας, τι προσφέρει;
Όταν συντάχθηκαν οι Επιστολές αποτελούσαν, όπως αναφέραμε, ένα πλήρες πακέτο προτάσεων προς τους αυτοκράτορες για την υιοθέτηση της νέας θρησκείας ως επίσημης.
Ο Κωνσταντίνος ικανοποιήθηκε και υιοθέτησε αυτήν τη θρησκεία, καλυπτόμενος πλήρως.
Η ηγεσία των χριστιανών παρέδιδε σ’ αυτόν προς εκμετάλλευση, όχι μόνον τα σώματά τους, για τους αναγκαίους επεκτατικούς πολέμους μίας αυτοκρατορίας, αλλά και τη δυνατότητα κλοπής των κόπων τους.
Οι χριστιανοί όχι μόνο παραδόθηκαν σαν δούλοι στην εξουσία του αυτοκράτορα, αλλά αφέθηκαν από την εκκλησία να είναι και τα μόνιμα θύματα του συστήματος σ’ ό,τι αφορά την οικονομική εκμετάλλευση.
(Ρωμ. 13.5-13.7) "διό ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον διά την οργήν, αλλά και διά την συνείδησιν. διά τούτο γαρ και φόρους τελείτε.. λειτουργοί γαρ Θεού εισίν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. απόδοτε ουν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον τον φόβον, τω την τιμήν την τιμήν."
(Διά τούτο είναι ανάγκη νά υποτάσσεσθε όχι μόνον ένεκα της οργής αλλά καί διά λόγους συνειδήσεως.
Αυτός είναι ο λόγος που πληρώνετε τους φόρους, διότι αι αρχαί είναι υπηρέται τού Θεού, αφοσιωμένοι εις αυτό ακριβώς τό έργον. Αποδώσατε λοιπόν εις όλους ό,τι τούς οφείλεται.. φόρον εις εκείνον πού οφείλεται φόρος, δασμός εις εκείνον που οφείλεται δασμός, σεβασμός εις εκείνον που οφείλεται σεβασμός, τιμή εις εκείνον που οφείλεται τιμή).
Βέβαια το τελευταίο, που αφορά την τιμή, είναι εκ του πονηρού και άσχετο.
Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι όλους αυτούς τους αιώνες οι χριστιανοί όχι μόνο δούλευαν, για να συντηρούν τους κλέφτες, όχι μόνον έδιναν τα παιδιά τους, για να τα σκοτώσει ο κάθε ηλίθιος στους πολέμους, αλλά και πλήρωναν επιπλέον τα έξοδα των πολέμων.
Η εκκλησία κατορθώνει να ελέγχει μ’ αυτόν τον τρόπο τη μεγάλη κοινωνική μάζα, εφόσον στα μάτια της παρουσιάζεται ως το μέσον για την ποθούμενη επαφή με το Θεό κι εξασφαλίζει ταυτόχρονα την ύπαρξή της, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη φτώχεια των ανθρώπων.
Για να το αντιληφθεί κάποιος αυτό, πρέπει να σκεφτεί το σύνολο του έργου της σε θέματα, που αφορούν το Θεό και τους ανθρώπους.
Η εκκλησία είναι ένα σύστημα και σε κάθε περίπτωση, για να λειτουργήσει, χρειάζεται οικονομικούς πόρους.
Καθώς η εκκλησία εξασφαλίζει πόρους για τον εαυτό της και για το σύστημα εξουσίας, που την προστατεύει, σπρώχνει τον άνθρωπο στη φτώχεια.
Εξαιτίας αυτής της φτώχειας, που είναι δικό της δημιούργημα, έχει τη δυνατότητα να κάνει αυτό που ονομάζει φιλανθρωπικό έργο και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά επιστροφή στους ανθρώπους ενός μικρού τμήματος των κλοπιμαίων.
Οι άνθρωποι αιώνες τώρα δουλεύουν μέρα νύχτα, χωρίς ποτέ να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν άνετα, επειδή τους κλέβει το σύστημα.
Η εκκλησία, που είναι υπεύθυνη γι’ αυτήν την κλοπή, εκμεταλλεύεται τη φτώχεια δίνοντας ψίχουλα σε ανθρώπους, που με τη δουλειά τους σ’ άλλη περίπτωση δε θα στερούνταν τίποτε. Εδώ θα υποστηρίξει κάποιος ότι η εκκλησία παίρνει από τους πλούσιους και μοιράζει στους φτωχούς.
Πράγματι, παίρνει από τους πλούσιους και μοιράζει στους φτωχούς, αλλά μία βαθύτερη σκέψη οδηγεί στις συνθήκες, που κάνουν τους ανθρώπους πλούσιους ή φτωχούς.
Εφόσον αυτή στηρίζει το σύστημα, αυτή είναι υπεύθυνη γι’ αυτό που, ισχύει πάντα και στους αιώνες.
Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι κι οι φτωχοί φτωχότεροι.
Όλον αυτόν το μύθο για το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, τον έχει δημιουργήσει η ίδια και όχι αυτοί, που θεωρητικά θα έπρεπε, οι φτωχοί άνθρωποι.
Τους ανθρώπους δεν μπορεί να τους βοηθήσει σε καμία περίπτωση ένα κομμάτι ψωμί, που ναι μεν καλύπτει την πείνα της στιγμής, αλλά δε δίνει ελπίδες για την επίλυση του προβλήματος της πείνας.
Όποιος θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους, τους ελευθερώνει κι αυτό γίνεται μόνο με δωρεά γνώσης.
Η εκκλησία όλους αυτούς τους αιώνες έκρυβε τη γνώση, που είναι ικανή να δημιουργήσει συνθήκες ισότητας και δίκαιης κατανομής του πλούτου.
Πάντα επιδίωκε το σκοτάδι και τη φτώχεια, για να μπορεί να παρουσιάζεται ως βοηθός του ανθρώπου, κρύβοντας από τα μάτια του την αθλιότητα των ανθρώπων της.
Ακόμα κι αυτό το ξεροκόμματο το έδινε με επιλογή, που σε καμία περίπτωση δε στηριζόταν στις πραγματικές ανάγκες του κάθε φτωχού.
Όταν ο Παύλος προτείνει να γράφονται οι μαρτυρίες των ανθρώπων για τα έργα μίας χήρας ή του ανθρώπου γενικότερα, ακόμα κι αυτήν τη βοήθεια την κατευθύνει η εκκλησία προς τους άθλιους πρεσβύτερους, που την ακολουθούν.
Για ν’ αντιληφθεί κάποιος πόση μεγάλη υποκρισία κρύβεται πίσω από το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, πρέπει να συγκρίνει το λόγο του Παύλου μ’ αυτόν του Θεού.
Λέει ο τέλειος Χριστός: (Ματθ. 6.1)
"Προσέχετε την ελεημοσύνην υμών μη ποιείν έμπροσθεν των ανθρώπων προς το θεαθήναι αυτοίς......., μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταις συναγωγαίς και εν ταις ρύμαις, όπως δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων........ σου δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου, όπως η σου η ελεημοσύνη εν των κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν των φανερώ."
(Προσέχετε νά μή κάνετε τήν ελεημοσύνην σας εμπρός στούς ανθρώπους, διά νά σάς ιδούν.......μή τό διαλαλήσης μπροστά σου, όπως κάνουν οι υποκριταί εις τάς συναγωγάς καί εις τους δρόμους, διά νά τούς θαυμάζουν οι άνθρωποι.
Όταν κάνης ελεημοσύνην, άς μή γνωρίζει τό αριστερό σου χέρι τί κάνει τό δεξί, διά νά γίνεται η ελεημοσύνη σου εις τά κρυφά καί ο Πατέρας σου πού βλεπει τί γίνεται εις τά κρυφά, θά σε ανταμείψη εις τά φανερά).
Ο Παύλος, αγνοώντας παντελώς το Χριστό λέει:
(Ρωμ. 12.17) "μηδενί κακόν αντί κακού αποδίδοντες. προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων.."
(Σέ κανένα νά μή αποδίδετε κακόν αντί κακού.. φροντίζετε νά κάνετε ό,τι είναι καλόν ενώπιον όλων τών ανθρώπων).
Μέσα στο καλό που αναφέρει ο Παύλος, είναι και η ελεημοσύνη κι αυτή είναι, που δίνει στην εκκλησία τη δυνατότητα να εμφανίζει έργο.
Fnous Fnous
