του Herve Ryssen
μεταφρασμένο από τα γαλλικά από τον John de Nugent
μετάφραση στα ελληνικά: Δημήτριος Μιμίδης
Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι απλώς μια «θρησκεία», καθώς πολλοί Εβραίοι είναι εμφανείς άθεοι ή αγνωστικιστές, και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους λιγότερο Ιουδαίους για όλα αυτά. Ο Εβραϊσμός δεν αποτελεί μια φυλή, ακόμη και αν είναι αλήθεια ότι ένα «εκπαιδευμένο μάτι», τις περισσότερες φορές, μπορεί να αναγνωρίσει μια εβραϊκή παρουσία, δηλαδή, ένα χαρακτηριστικό μοτίβο που είναι αποτέλεσμα της αυστηρής τήρησης από την πλευρά τους της ενδογαμίας για αιώνες. Οι Εβραίοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως τους «εκλεκτούς» του Θεού, και ο γάμος έξω από την κοινότητα είναι απολύτως κατακριτέος. Ωστόσο, οι μικτοί γάμοι αποτελούν πραγματικότητα και έχουν επίσης βοηθήσει να ανανεωθεί το αίμα του Ισραήλ κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων που πέρασαν στα διάφορα γκέτο, όπου οι Εβραίοι προτιμούσαν να ζουν χωριστά και εκτός από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Η βασική προϋπόθεση για έναν τέτοιο μεικτό γάμο είναι, η μητέρα να είναι Εβραία, από τότε που οι ορθόδοξοι ραβίνοι αναγνώριζαν ως εβραιόπουλο μόνο το παιδί που είχε γεννηθεί από μητέρα Εβραία. Ωστόσο, έχοντας μόλις έναν Εβραίο πατέρα ή παππού και γιαγιά, αρκεί για ένα άτομο να συνταυτίζεται πλήρως με τον Ιουδαϊσμό. Ο Εβραϊσμός είναι επομένως μια «ψυχική φυλή» που έχει διαμορφωθεί με την πάροδο των αιώνων από την εβραϊκή θρησκεία και το οικουμενικό πρόταγμα του Ιουδαϊσμού.
Ο Ιουδαϊσμός είναι ένα πολιτικό σχέδιο
Ο Ιουδαϊσμός είναι ουσιαστικά ένα πολιτικό σχέδιο. Είναι σημαντικό για τους Εβραίους να εργαστούν για την εμφάνιση ενός κόσμου σε «ειρήνη», μια ειρήνη που προορίζεται να είναι καθολική και μόνιμη. Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη “ειρήνη” (Shalom στα εβραϊκά) βρίσκεται συχνά στον εβραϊκό λόγο σε όλο τον κόσμο. Στον τέλειο κόσμο που κατασκευάζει, όλες οι συγκρούσεις θα εξαφανιστούν μεταξύ των εθνών. Αυτός είναι ο λόγος που οι Εβραίοι συνηγορούν ακούραστα και για πολλά χρόνια για την κατάργηση όλων των συνόρων, την διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας της “ειρήνης”. Η ίδια η ύπαρξη χωριστών λαών θεωρείται ότι είναι υπεύθυνη για την ενεργοποίηση πολέμων και ταραχών. Οπότε, θα πρέπει να αποδυναμωθούν και τελικά να αντικατασταθούν από μια παγκόσμια κυβέρνηση, μία και μοναδική «παγκόσμια κυβέρνηση», την «Νέα Τάξη Πραγμάτων», μια ενιαία παγκόσμια Αρχή, η οποία θα επιτρέψει στην ευτυχία και στην ευημερία να βασιλεύσουν, με εβραϊκό στυλ, στη γη.
Θεωρούμε ότι αυτή η ιδέα βρίσκεται, περισσότερο ή λιγότερο ανεπτυγμένη, τόσο στα γραπτά ορισμένων θεωρητικών μαρξιστών, όπως στον ίδιο τον Καρλ Μαρξ και στον γαλλοεβραίο φιλόσοφο Ζακ Ντεριντά, αλλά και στον λόγο των φιλελεύθερων στοχαστών όπως ο Καρλ Πόπερ, ο Μίλτον Φρίντμαν και στον Γάλλο Alain Minc. Η ιδέα είναι να ενοποιήσει τον κόσμο με όλα τα απαραίτητα μέσα για την δημιουργία πολιτισμικών συγκρούσεων που θα αποδυναμώσουν τα έθνη-κράτη. Γι ‘αυτόν τον Ένα Κόσμο είναι που οι Εβραίοι διανοούμενοι εργάζονται ακούραστα σε όλο τον κόσμο. Είτε αυτοαποκαλούνται αριστεροί ή δεξιοί, φιλελεύθεροι ή μαρξιστές, πιστοί ή άθεοι, είναι οι πιο ένθερμοι προπαγανδιστές της πλουραλιστικής κοινωνίας και της καθολικής επιμειξίας, δηλαδή της φυλετικής μείξης.
Έτσι, με όλη τους τη δύναμη οι Εβραίοι -βασικά, όλοι οι αποκαλούμενοι Εβραίοι στον κόσμο- ενθαρρύνουν την μετανάστευση των μη-λευκών σε κάθε χώρα στην οποία βρίσκονται, όχι μόνο επειδή η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι θεμελιώδης πολιτικός τους στόχος, αλλά και γιατί η διάλυση της εθνικής ταυτότητας σε κάθε έθνος και η μαζική παρουσία των αντι-λευκών μεταναστών έχει σχεδιαστεί για να αποτρέψει τον γηγενή λευκό πληθυσμό από το να στραφεί σε κάποιο εθνικιστικό ξέσπασμα εναντίον της εβραϊκής κυριαρχίας στην οικονομία, στην πολιτική και στα μέσα ενημέρωσης. Όλοι οι Εβραίοι διανοούμενοι, χωρίς καμία εξαίρεση, επικεντρώνονται σε αυτό το ζήτημα της οικοδόμησης της «πλουραλιστικής κοινωνίας» και γι’ αυτό ασκούν συνεχή «επαγρύπνηση κατά του ρατσισμού». Στη Γαλλία, σημαίνοντες συγγραφείς και δημοσιογράφοι, όπως ο Bernard-Henri Levy, ο Jacques Attali, ο Jean Daniel, ο Guy Sorman και ο Guy Konopnicki συμφώνησαν σχετικά με τον πλουραλισμό και την καταπολέμηση του ρατσισμού, παρά τις πολιτικές τους διαφορές σε άλλα ζητήματα. Αυτή η εμμονή, η οποία είναι πολύ χαρακτηριστική του Ιουδαϊσμού, εκδηλώνεται και στον κινηματογράφο, όπου πολλοί παραγωγοί και σκηνοθέτες είναι σημαίνοντες Εβραίοι. Από τη στιγμή που μια ταινία ξεκινά την υπεράσπιση και την προώθηση της διασταύρωσης, της “ανοχής” και του πλουραλισμού, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο παραγωγός της είναι Εβραίος.
Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί οι πρώην κομμουνιστές και αριστεροί της δεκαετίας του 1970 δεν είχαν να κάνουν ένα τέτοιο μεγάλο άλμα για να γίνουν οι σημερινοί «νεο-συντηρητικοί». Άλλαξαν απλώς σε διαφορετική στρατηγική για την επίτευξη του ίδιου στόχου: ο κανόνας για φυλετικά καθαρούς Εβραίους σε μια φυλετικά μικτή κοινωνία.
Το γεγονός είναι ότι μετά την Παλαιστινιακή ιντιφάντα που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2000, οι Εβραίοι στη Γαλλία και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο έχουν συνειδητοποιήσει ότι σήμερα ο κίνδυνος για τα συμφέροντά τους και το σχέδιό τους προέρχεται κυρίως από το Ισλάμ και από τους νέους Αφρικανούς μετανάστες, τόσο τους Άραβες όσο και τους μαύρους. Στόχος τους είναι να ενισχύσουν τη σύγχρονη φυλετική ανάμειξη και την φυλετική συγχώνευση της κοινωνίας, στην οποία έχουν συμβάλει τόσο πολύ να δημιουργηθεί στη χώρα μας, την Γαλλία. Αλλά αυτό το μωσαϊκό απειλεί τώρα να διασπαστεί σε ξεχωριστές κοινότητες, πράγμα που οι Εβραίοι δεν θέλουν. Δεν θέλουν ξεχωριστές ταυτότητες ή την διαφορετικότητα γενικά, εκτός από μια ξεχωριστή εβραϊκή ταυτότητα και την εβραϊκή ιδιαιτερότητα. Πρώην μαρξιστές στη Γαλλία, όπως ο Alexandre Adler, ο André Glucksmann και ο Pascal Bruckner υποστηρίζουν σήμερα, μαζί με τον Alain Finkielkraut, της δεξιάς, το φιλο-αμερικανικό, φιλοσιωνιστικό κόμμα του Νικολά Σαρκοζί. Και όμως δεν έχουν γίνει Γάλλοι πατριώτες. Αντιδρούν μόνο για το αποκλειστικό όφελος του Εβραϊσμού, ρωτώντας, όπως παροιμιωδώς οι Αμερικανο-εβραίοι κάνουν σε κάθε θέμα: “Είναι καλό για τους Εβραίους;”
Η «ανοχή» ως όπλο
Τα μέλη της εβραϊκής σέκτας είναι οι πιο προσήλυτοι άνθρωποι πάνω στη γη, αλλά σε αντίθεση με τους Χριστιανούς ή τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι ονειρεύονται να μεταστρέψουν όλους τους λαούς όλων των φυλών για να δεχθούν την πίστη τους, οι Εβραίοι δεν έχουν κανένα σχέδιο για να μεταστρέψουν τον κόσμο στην δική τους πίστη, τον Ιουδαϊσμό, αλλά απλά ενθαρρύνουν τις άλλες εθνικότητες να εγκαταλείψουν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα – και να ζήσουν μόνο για το στόχο της «ανεκτικότητας». Οι αδιάκοπες εκστρατείες για να κατηγορηθούν όλοι οι λευκοί για την δουλεία, την αποικιοκρατία, την λεηλασία του Τρίτου Κόσμου ή για το Άουσβιτς, δεν έχουν άλλο σκοπό από το να θέσουν τον αντίπαλο σε θέση άμυνας, και να τον γονατίσουν, όχι με την βία, αλλά με την ενοχή. Όταν οι Εβραίοι θα είναι οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη που κρατούν την πίστη και τις παραδόσεις τους, τελικά θα αναγνωριστούν από όλους ως ο «εκλεκτός λαός» του Θεού.
Η «αποστολή» τους (και οι Εβραίοι συχνά χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο «αποστολή») είναι να αφοπλίσουν τους άλλους λαούς, για να διαλύσουν οτιδήποτε δεν είναι εβραϊκό ή ελεγχόμενο από Εβραίους, να αλέσουν τους ανθρώπους σε μια σκόνη για την δημιουργία μιας ελεύθερης εργατικής δύναμης με νέα ταυτότητα, και έτσι να ευνοήσουν μια καθολική «ειρήνη» μεταξύ των λαών που δεν έχουν πια “διχαστικές” ταυτότητες.
Όπως είπε ο δικός τους προφήτης Ησαΐας: “Ο λύκος θα κατοικήσει με το αρνί, η τίγρη θα ξεκουραστεί με το παιδί, το λιοντάρι και το κριάρι θα ζουν μαζί, και ένα μικρό παιδί θα τους οδηγήσει” (Ησαΐας 11: 6-9). Ο Μεσσίας, που προέρχεται από το Ισραήλ, και αναμένεται για 3000 χρόνια, θα εγκαθιδρύσει εκ νέου το βασίλειο του Δαβίδ και θα δώσει στους Εβραίους μια αυτοκρατορία πάνω σε όλη τη γη. Και συγκεκριμένα εβραϊκά κείμενα καλούν ρητά για το σκοπό αυτό.
Οι Εβραίοι, επομένως, ενθαρρύνονται συνεχώς στην εκστρατεία, σε όποια κοινωνία κατοικούν, προκειμένου να προωθηθεί η ενοποίηση του κόσμου και έτσι να επιταχυνθεί επίσης η άφιξη του υποσχόμενου και λατρεμένου Μεσσία τους. Η προπαγάνδα είναι εβραϊκή ειδικότητα, και δεν είναι τυχαίο ότι οι Εβραίοι έχουν τόσο μεγάλη επιρροή σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στα χέρια τους, οι έννοιες της “ανοχής” και των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” έχουν γίνει εξαιρετικά αποτελεσματικά όπλα της λευκής ενοχής και της κατηγορίας κατά του πλειοψηφικού πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, δεν είναι μέσα από το άκουσμα εβραϊκών ονομάτων ή μιας εβραϊκής φυσικής παρουσίας που μπορούμε να αναγνωρίσουμε καλύτερα τους Εβραίους, αλλά από αυτά που γράφουν και λένε οπουδήποτε και αν βρίσκονται πάνω στη γη.
Επιλεκτική αμνησία και μυθοπλασία
Πολλοί Εβραίοι, όπως γνωρίζουμε, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη Σοβιετική τραγωδία 1917-1991 και τα τριάντα εκατομμύρια θανάτους που σημάδεψαν αυτή την εποχή. Ας θυμηθούμε ότι ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε σε μια εβραϊκή οικογένεια και ότι ο ίδιος ο Λένιν είχε έναν παππού από μητέρα Εβραία, ότι ο Λέων Τρότσκι, ο ιδρυτής των Μπολσεβίκων και επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού, γεννήθηκε ως Bronstein, ενώ ο Κάμενεφ (πραγματικό όνομα: Rosenfeld) και Ο Ζινόβιεφ (πραγματικό όνομα: Apfelbaum) διοικούσαν τις δύο μπολσεβικικές πρωτεύουσες, την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Αλλά ο κατάλογος των Εβραίων που ξεχώρισαν στα κολοσσιαία εγκλήματα του κομμουνισμού είναι ατελείωτος. Πρέπει να ειπωθεί και να επαναληφθεί: οι Εβραίοι αξιωματούχοι και οι Εβραίοι βασανιστές φέρουν πολύ βαριά ευθύνη γι’ αυτήν την τραγωδία. Τον «τέλειο» κόσμο που επινόησαν και ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν «ιστορικά αναπόφευκτος» αποδείχθηκε από την αρχή ως ένας εφιάλτης για τον ρωσικό πληθυσμό. Δεν ήταν μέχρι το 1948, όταν η εβραϊκή πνευματική ελίτ άρχισε να αποστασιοποιείται από την σταλινική κυβέρνηση, και αυτό, μόνο και μόνο, επειδή ο Στάλιν είχε ξεκινήσει την “αντισιωνιστική” εκστρατεία, για να εξολοθρεύσει τους φιλο-Ισραηλινούς Εβραίους από τις ανώτερες θέσεις ηγεσίας.
Αυτή η αδιαμφισβήτητη εβραϊκή ενοχή για τα γιγαντιαία εγκλήματα του μπολσεβικισμού συστηματικά πλέον σπρώχνεται κάτω από την τρύπα της μνήμης (η φράση από το 1984 του Τζορτζ Όργουελ). Το 2002 στο βιβλίο του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν Δύο Αιώνες Μαζί, ο βραβευμένος με Νόμπελ και 11ετής βετεράνος των γκουλάγκ των Μπολσεβίκων εκφράζει την αγανάκτησή του ότι οι Εβραίοι διανοούμενοι εξακολουθούν να αρνούνται να αναγνωρίσουν την εθνική ευθύνη τους στη σφαγή εκατομμυρίων Χριστιανών. Ο Σολζενίτσιν καταγγέλλει επίσης τους σύγχρονους Εβραίους, οι οποίοι που φέρονται ως θύματα μιας «αντισημιτικής» κυβέρνησης των μπολσεβίκων, όταν η κυβέρνηση αποτελούνταν στην πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό από Εβραίους, και οι Εβραίοι ήταν ένας από τους χειρότερους δράστες.
Αυτή η επιλεκτική αμνησία είναι απαραίτητη για έναν λαό που ακατάπαυστα διακηρύσσει την «αθωότητά» του από τυχόν προβοκατόρικες ενέργειες, όπως διαπιστώνουμε τακτικά στα γραπτά τους, όπως για παράδειγμα, σε κύριο άρθρο στο Israel magazine του Απριλίου του 2003, “του πρώτου Ισραηλινού μηνιαίου περιοδικού στη γαλλική γλώσσα” γραμμένο κάτω από το όνομα κάποιου André Darmon.
Έγραψε: «Το να σκοτώσεις έναν Εβραίο ή ένα παιδί κάνει τον Θεό να κλαίει, διότι εξολοθρεύουμε (στο πρόσωπο του Εβραίου) τον φορέα της κοσμικής ηθικής και αθωότητας».
Τίποτα λιγότερο!
Με αυτήν την νοοτροπία της απόλυτης αθωότητας οι Εβραίοι δεν μπορούν να συλλάβουν ότι φέρουν την οποιαδήποτε ευθύνη για τις θηριωδίες τους. Οι Εβραίοι είναι μόνο θύματα, μόνο “αποδιοπομπαίοι τράγοι” σε έναν κακό και εχθρικό κόσμο. Αλλά πολύ σύντομα ο Μεσσίας θα τιμωρήσει τον «πονηρό» και θα αποκαταστήσει τα θύματα γιους του Ισραήλ στα πλήρη δικαιώματά τους.
Παρ’ όλα αυτά, σε κύριο άρθρο αυτού του ίδιου Israel magazine, κάποιος Frederick Stroussi υποστήριξε ότι η κυβέρνηση των Ναζί ήταν χειρότερη από το καθεστώς του Στάλιν. Ανέφερε τις ωμότητες και ισχυρίστηκε ότι διαπράχθηκαν από άνδρες των SS. Για παράδειγμα, μαθαίνουμε από τον Stroussi ότι το χόμπι του Cukur ενός Λετονού άνδρα των SS, ήταν να πετάει εβραϊκά μωρά στον αέρα για να τα πυροβολούν στο κεφάλι, όπως στο skeet shooting. Επίσης, γράφει για άλλα επεισόδια, όπως το βιασμό των παιδιών από τα SS, πριν τα σκοτώσουν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τονώσει σίγουρα την γόνιμη φαντασία των παιδιών του Ισραήλ.
Ή ίσως αυτή η φαντασία είναι και πάλι μια περίπτωση του χαρακτηριστικού τους συνδρόμου «προβολών», δηλαδή, να κατηγορούν συστηματικά τους άλλους για τα δικά τους εγκλήματα, ως ζήτημα της συνεπούς κυβερνητικής πολιτικής τους: πάντα επίθεση. Γνωρίζουμε στην πραγματικότητα – ακόμη και αν ποτέ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μιλούν γι’ αυτό – ότι πολλοί Εβραίοι ραβίνοι εμπλέκονται στο κακούργημα της παιδεραστίας (βλ. Psychanalyse du Judaisme, 2007).
Και η δολοφονία ενός παιδιού φαίνεται να είναι περισσότερο μια εβραϊκή εξειδίκευση από ό,τι ένα χαρακτηριστικό του νου των SS. Οι αποκαλύψεις του καθηγητή Ariel Toaff του Πανεπιστημίου Bar Eilan στο Ισραήλ -υιού του πρώην Μεγάλου Ραββίνου της Ρώμης- και ενισχύθηκαν τον Φεβρουάριο του 2007, με την 147 σελίδων ακαδημαϊκή του εργασία, με πολλές υποσημειώσεις, Pasqua di Sangue [= Blood Passover] – αποκαλύπτουν αποδείξεις για τελετουργική δολοφονία μεταξύ μερικών Εβραίων Ασκενάζι (Εβραίους από την Ανατολική Ευρώπη).
Συναισθηματική ευαισθησία
Εμείς οι ξένοι τοιουτοτρόπως υποτίθεται ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παθήματα των Εβραίων δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνα όλων των άλλων. Ως εκ τούτου, καλούμαστε να αγανακτήσουμε τόσο, όσο και αυτοί όταν ένας σοβαρός ιστορικός όπως ο Stephane Courtois δηλώνει (στον πρόλογο του διάσημου βιβλίου του η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού): “Ο θάνατος του Ουκρανού παιδιού από τα Kulak [από την ανεξάρτητη κατηγορία του αγρότη], ο οποίος σκόπιμα αναγκάζεται να πεθαίνει από την πείνα από τη σταλινική κυβέρνηση, είναι εξίσου σημαντικός με το θάνατο ενός Εβραίου παιδιού στο γκέτο της Βαρσοβίας”. Αυτές οι απλές λέξεις ήταν αρκετές για να προκαλέσουν την οργή του Frederic Stroussi, ο οποίος δήλωσε ότι ήταν “έκπληκτος” από μια τέτοια προσβολή. Μια τέτοια παρατήρηση, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν «κατάπτυστη» και αντιπροσώπευε μια χυδαία επίθεση εναντίον του Ισραήλ: “Τι σημαίνει αυτή η σύγκριση;”, γράφει. “Γιατί πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη σφαγή ενός Εβραίου παιδιού για να μεταδώσουμε αυτές τις ψευδείς φήμες μίσους ότι οι Εβραίοι επισκιάζουν όλα τα άλλα θύματα του ολοκληρωτισμού και μονοπωλούν όλη την προσοχή στον εαυτό τους”;
Ο συντάκτης του άρθρου, όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε, αντιδρά με οργή και με εντελώς δυσανάλογο τρόπο στις μέτριες και σίγουρα δικαιολογημένες προθέσεις του ιστορικού του επιπέδου του Stephane Courtois. Ο Stroussi αποδεικνύει εδώ την “μεγάλη δυσανεξία στην απογοήτευση», η οποία είναι τόσο χαρακτηριστική των Εβραίων διανοουμένων. Τέτοιες αντιδράσεις δεν είναι σαφώς «φυσιολογικές».
Σημειώνουμε ότι το Israel Magazine είναι ένα μηνιαίο περιοδικό σχεδιασμένο για την εβραϊκή κοινότητα και ότι, κατά συνέπεια, δύσκολα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Frederick Stroussi ότι λέει ψέματα στους γκοΐμ (μη Εβραίους) αναγνώστες, ή κρύβει από τους γκοΐμ την αληθινή φύση του μπολσεβικισμού και την δήθεν επιβλαβή σκληρότητα των SS. Η ομιλία του εδώ δεν αντιστοιχεί σε καμία ψευδή διαλεκτική, όπως οι αντισημίτες ισχυρίζονται, αλλά σ’ αυτό το περιοδικό που είναι από Εβραίους και για Εβραίους, που αντανακλά, ως Εβραίος ανάμεσα σε Εβραίους, γράφει για τους Εβραίους, την ίδια την ουσία της ψυχής τους: 1) Είμαστε πάντα αθώοι – και 2) η εβραϊκή ζωή είναι πολυτιμότερη από εκείνη των άλλων.
Υπάρχει μια “επίθεση αντισημιτισμού”, που πηγάζει από την αδυναμία να κατανοήσουμε την εβραϊκή ταυτότητα και βλέπουμε μόνο εσκεμμένη απιστία, όπου υπάρχει στην πραγματικότητα μια πραγματική υπαρξιακή αγωνία, που παράγεται από μια βαθιά ψυχολογική δυσλειτουργία.
Υστερικοί άνθρωποι
Οι Εβραίοι ποτέ δεν τόλμησαν να πλησιάσουν συλλογικά τον καθρέπτη της εσωτερικής ζωής τους όπως εκπροσωπείται από την φροϋδική ψυχανάλυση, ένα πρίσμα μέσα από το οποίο οι Εβραίοι ισχυρίζονται ότι βλέπουν όλη την ανθρωπότητα, αλλά το οποίο, με μια πιο προσεκτική ανάλυση, ρίχνει πολύ περισσότερο φως στη συγκεκριμένη νεύρωση του Ιουδαϊσμού. Η ψυχανάλυση, όπως ο Μαρξισμός, είναι μια “εβραϊκή επιστήμη” και ένα προϊόν του εβραϊκού μυαλού. Επομένως, ήταν λογικό να αναρωτηθεί κανείς πώς αυτή η φροϋδική «ανακάλυψη» αντιστοιχεί στις εβραϊκές ιδιαιτερότητες.
Η απάντηση δεν ήταν αρχικά προφανής για τον συγγραφέα και χρειάστηκε η ανάγνωση και η ανάλυση εκατοντάδων βιβλίων όλων των ειδών, ως επί το πλείστον γραμμένων από τους ίδιους τους Εβραίους, για να αντιληφθεί ότι το καυτό ζήτημα της αιμομιξίας βρίσκεται στην παλλόμενη καρδιά του εβραϊκού ζητήματος, και όχι απλώς θεωρητικά.
Οι Εβραίες μητέρες αγαπούν τους γιους τους, όπως είναι ευρέως γνωστό, αλλά η αναμφισβήτητη αιμομιξία είναι η αιτία της γνωστής ψυχικής ασθένειας – μιας που επηρεάζει κυρίως τους Εβραίους – που λέγεται “Υστερία”.
Η αιμομιξία προσέλκυσε από νωρίς την προσοχή του Freud, ενώ ανέπτυσσε τις θεωρίες του. Οι παραλληλισμοί μεταξύ του Ιουδαϊσμού και της υστερικής παθολογίας είναι απολύτως φυσικοί.
Ο Εβραϊσμός είναι γνωστός γι’ αυτά τα σύνδρομα: Υστερία, κατάθλιψη, ενδοσκόπηση, αμνησία, χειραγώγηση, παθολογικά ψεύδη, αμφίσημη ταυτότητα, προφητική εξαπάτηση, σεξουαλική αμφισημία και ούτω καθεξής. Κάθε εβραϊκό σύμπτωμα βρίσκεται στην υστερία.
Ο Freud, ως πιστός Ιουδαίος, απλώς προβάλλει τα χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης κοινότητας στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα «οιδιπόδειο σύμπλεγμα», αλλά μάλλον ένα σύμπλεγμα του Ισραήλ (όλοι οι Εβραίοι μαζί τεχνικά είναι ο Ισραήλ, όχι μόνο το κράτος της Εγγύς Ανατολής). Στην πραγματικότητα, οι Εβραίοι δεν φαίνεται πραγματικά να θέλουν να συζητήσουν το θέμα της αιμομιξίας εντός των οικογενειών τους. Από την άλλη πλευρά, όλοι οι ψυχίατροι αναφέρουν: «Η υστερική γυναίκα που τόσο πολύ θέλει ένα παιδί από τον πατέρα της ή τον γιατρό της μπορεί να πείσει τον εαυτό της ότι είναι έγκυος με έναν από αυτούς και έτσι αναπτύσσει μία “νευρική εγκυμοσύνη”.
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι όλοι οι Εβραίοι συγγραφείς χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο για να αναφερθούν στον ερχομό του Μεσσία, δηλαδή, την «παράδοση» του Μεσσία. Το σύνολο της εβραϊκής κοινότητας, πρέπει να κατανοήσουμε, είναι «η σύζυγος του Θεού» (η Shekhina των Καββαλιστών), η οποία κάποια μέρα υποτίθεται ότι θα γεννήσει τον Μεσσία, και έτσι το σύνολο του Εβραϊσμού όντως πάσχει από “νευρική εγκυμοσύνη”, όχι άσχετη με τις νευρικές, υστερικές γυναίκες.
Ο Karl Kraus, ο αυστριακοεβραίος δημοσιογράφος που δεν συμφωνεί με τον Freud, έγραψε σαρκαστικά: “Η ψυχανάλυση είναι η ψυχική ασθένεια της οποίας ισχυρίζεται ότι είναι η θεραπεία”. Αλλά η σωστή και καλύτερη αποτύπωση που μπορεί να αναφερθεί σε δέκα λέξεις είναι: “Ο Ιουδαϊσμός είναι η ασθένεια που η ψυχανάλυση είναι γραφτό να θεραπεύσει”.
Η σεξουαλική επανάσταση
Μετά τον Freud, άλλοι Εβραίοι στοχαστές ήρθαν και παρήγαγαν μια συμβίωση μεταξύ της φροϋδικής θεωρίας και του μαρξισμού. Ο Wilhelm Reich και ο Herbert Marcuse κήρυξαν την σεξουαλική επανάσταση, προκειμένου να σπάσουν την πατριαρχική οικογένεια και να εξαπολύσουν το «ελεύθερο σεξ». Οι θεωρίες τους ενέπνευσαν σε μεγάλο βαθμό τις ταραχές των φοιτητών του Μάη του ’68. Το 1970 εμφανίστηκε ένα νέο κύμα φροϋδικού μαρξισμού και οι Εβραίες γυναίκες ήταν στην πρώτη γραμμή (όπως η Gisele Halimi και η Elisabeth Badinter στη Γαλλία και η Bella Abzug, η Betty Friedan και η Gloria Steinem στις ΗΠΑ). Με την πάροδο του χρόνου, μια σειρά από εβραϊκής έμπνευσης νόμοι εμφανίστηκαν, ο ένας μετά τον άλλο, σχεδιασμένοι να διαλύσουν την οικογένεια.
Στη Γαλλία, ένας νόμος (Neuwirth) προώθησε και νομιμοποίησε το αντισυλληπτικό χάπι (1967), στη συνέχεια ήρθε η πρόκληση για την εξουσία του πατέρα ως επικεφαλής του νοικοκυριού (1970), στη συνέχεια το συναινετικό διαζύγιο (1974) και το «δικαίωμα» στην άμβλωση προωθήθηκε από τον “επιζώντα του Ολοκαυτώματος” Simone Veil (1975). Ένα μεγάλο κύμα πορνοταινιών συνοδεύτηκε από την «απελευθέρωση» από τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες. Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι οι Εβραίοι παραγωγοί και σκηνοθέτες έχουν παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην βιομηχανία ταινιών πορνό. (Βλ. La Mafia Juive [= “Η εβραϊκή μαφία»], 400 σελίδες, 2008). Παράλληλα με αυτό, η φροϋδική έννοια της αμφιφυλοφιλίας ευνόησε την αποδοχή της ανοικτής “γκέι υπερηφάνειας” και της ομοφυλοφιλίας.
Μια πολεμική μηχανή κατά της ανθρωπότητας
Στην πραγματικότητα, τα μόνα απτά αποτελέσματα αυτής της ηθικής «απελευθέρωσης» ήταν η συστηματική απο-ηθικοποίηση και ποινικοποίηση του λευκού ανθρώπου, ο οποίος καταγγέλονταν ακούραστα στις ταινίες, στην λογοτεχνία και στην ιστορία ως η αιτία των δεινών όλου του πλανήτη και της κατάρρευσης της Δύσης. Η επίκληση της ισοπολιτείας -όπως προορίζεται από τον Εβραϊσμό- τείνει να ισοπεδώσει όλες τις εθνοτικές διαφορές και τις ταυτότητες και να επιφέρει την αργή καταστροφή τους.
Ο Yitzhak Attia, διευθυντής σεμιναρίων της γαλλικής γλώσσας στο Ινστιτούτο Ολοκαυτώματος Yad Vashem στο Τελ Αβίβ, έγραψε στο ίδιο τεύχος του Israel magazine:
“Ακόμη και αν η λογική μας λέει, ακόμα και αν φωνάζει με όλη της την δύναμη για τον παραλογισμό αυτής της αντιπαράθεσης μεταξύ των μικρών και ασήμαντων ανθρώπων του Ισραήλ [σ. όλου του Εβραϊσμού σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο «του κράτους του Ισραήλ»] και του υπόλοιπου της ανθρωπότητας .. . τόσο παράλογο, όσο και ασυνάρτητο και τερατώδες φαίνεται, έχουμε εμπλακεί σε μάχη σώμα με σώμα μεταξύ του Ισραήλ και των Εθνών – και αυτό μπορεί να είναι γενοκτονικό και ολοκληρωτικό μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για την δική μας και τις δικές τους ταυτότητες”.
Καλά διαβάσατε: Μεταξύ του εβραϊκού λαού και της υπόλοιπης ανθρωπότητας ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι “γενοκτονικός και ολοκληρωτικός”. Η «ειρήνη» που το Ισραήλ σκοπεύει να προσδώσει δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από “γενοκτονία”, το ένταλμα για την εκτέλεση όλης της ανθρωπότητας – εκτός από όσους επιτρέπεται να ζουν ως δούλοι χωρίς κουλτούρα.
Η εξουδετέρωση του Διαβόλου
Το ερώτημα είναι αν η επιθετικότητα του Ιουδαϊσμού μπορεί να εξουδετερωθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα από τα δεινά της, κακά που θα μπορούσαν να αποδειχθούν ακόμη πιο σοβαρά από τον μαρξισμό, όπως η ψυχανάλυση και η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα: “Μετά απ’ όλους αυτούς τους αιώνες της αμοιβαίας παρεξήγησης, οι αντισημίτες χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και ο Χίτλερ, όλοι απέτυχαν να επιλύσουν το εβραϊκό ζήτημα. Το γεγονός είναι ότι οι Εβραίοι τρέφονται και αναπτύσσονται από το μίσος που έχουν προκαλέσει μεταξύ όλων των λαών του κόσμου. Αυτό το μίσος, πρέπει να πούμε, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή τους και για τα πνευματικά γεννήματά τους. Τους επέτρεψε για πολλούς αιώνες μέχρι σήμερα να κλειστούν στις τάξεις εντός της κοινότητάς τους, εναντίον ενός εξωτερικού εχθρού, ενώ άλλοι πολιτισμοί έχουν εξαφανιστεί.
Από την πλευρά τους, οι ραβίνοι δεν χρειάστηκε να καταβάλλουν ιδιαίτερη ποσπάθεια για να κρατήσουν την δεξαμενή των γονιδίων τους εβραϊκή. Και έτσι, ακόμα κι ένας αποστάτης Εβραίος παραμένει Εβραίος, και ως εκ τούτου είναι απολύτως άχρηστο να προσπαθήσει κανείς να αποχωρήσει από την φυλακή της εβραϊκής κοινότητας. Ο Ιουδαϊσμός είναι πράγματι μια φυλακή. Ο ισχυρισμός ότι ένας Εβραίος δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει να Εβραίος, λειτουργεί υπέρ της επιβίωσης του Εβραϊσμού.
Η αποστολή μας πρέπει να είναι να καθησυχάσουμε τους αρρώστους ανάμεσά μας, γιατί οι Εβραίοι δεν είναι «άπιστοι» άνθρωποι αφού είναι άρρωστοι άνθρωποι που πρέπει να θεραπευτούν.
Οι Εβραίοι πρέπει να αγαπηθούν ξεχωριστά και ειλικρινά, προκειμένου να απελευθερωθούν από την φυλακή στην οποία είναι κλειδωμένοι. Μόνο τότε θα ελευθερωθούν από τις χειροπέδες της αίρεσης – και για την απειλή που συνιστούν για τον εαυτό τους και για όλη την ανθρωπότητα.
Μόνο τότε θα ελευθερωθούμε εμείς από τις χειροπέδες, και ταυτόχρονα, εκείνοι θα απελευθερωθούν από το κακό μέσα τους που απειλεί όλη την ανθρωπότητα.
