Ο Ξάνθος, οι Μακρυγιάννηδες και οι Μιαούληδες είναι η βάση επί της οποίας χαλκεύτηκαν τα δεσμά του έθνους και οικοδομήθηκε η Ξενοκρατία, η εβραιοκρατία, η φαυλοκρατία, η πλουτοκρατία και ή κομματοκρατία. Δηλαδή οι αιτίες του Κακού.
Αν δεν διορθώσεις την βάση δεν αλλάζει το εποικοδόμημα. Προϋπόθεση της επαναστατικής αλλαγής, της Ελευθερίας και της Ελπίδας, είναι το «Γνώθι σαυτόν».
Γιατί φωνάζω για τον ψεύτη Ξάνθο και τον τοκογλύφο Μακυγιάννη
Το κύριο πρόβλημα των δολοφόνων του Καποδίστρια, των Τραπεζιτών του Λονδίνου, (Ρότσιλντ) και της «Μητέρας Στοάς» του Λονδίνου, που ήθελαν να υποτάξουν το Ελληνικό Έθνος, και να δημιουργήσουν ένα πολυεθνικό πολύθρησκευτικό Κράτος, με τους «αυτόχθονες» μουσουλμάνου και Εβράιους, ήταν η εξαφάνιση των Ελλήνων Εθνικιστών, των Φιλογενών.
Και για να γίνει αυτό χρειαζόντουσαν να διαψεύσουν την πραγματικότητα και να κατασκευάσουν μια νόθα και πλαστή Ιστορία επί της οποίας θα στηριζόταν το οικοδόμημα της ξενοκρατίας που επέβαλαν στο Ελληνικό Έθνος.
Η νόθα «Ιστορία», με την δήθεν φιλική Εταιρεία, κατασκευάστηκε για να σκεπαστούν τα ίχνη της προδοσίας, για να συγκαλυφθούν οι πράξεις και οι ευθύνες των «πρακτόρων» και των «ιδιοτελών», για το πέρασμα σχεδόν αυτόματα, από την Τουρκοκρατία, που κράτησε 368 χρόνια, στην Αγγλοκρατία, (1824-1947), και αμέσως μετά, στην Αμερικανοκρατία, και τώρα, στην υποταγή στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Η ρίζα της συμφοράς για τον ελληνικό λαό βρίσκεται, «στις μοιραίες και αναπόφευκτες συνέπειες των εισηγήσεων ξένης πολιτικής εις την δυστυχή ταύτην χώρα»,όπως έγραφε ο Καποδίστριας το 1826.
Τα «ξένα κέντρα» από το 1824, με όχημα τα «δάνεια της Αγγλίας» και με την συνεργασία των ιδιοτελών και των ρουφιάνων μας διοικούν έκτοτε, με τους αχυρανθρώπους τους, διαφθείροντας τα ήθη, με την Φαυλοκρατία και την Κλεπτοκρατία, όπως ακριβώς το περιέγραψε ο «Ανώνυμος ο Έλλην», στην «Ελληνική Νομαρχία».
Οι ρουφιάνοι και ψεύτες Ξάνθος και Μακρυγιάννης είναι τα μπουντέλια της ξενοκρατίας και εάν δεν τους εξαφανίσουμε δεν υπάρχει Σωτηρία.
Η Μπούργκα στην παρέλαση, το Τζαμί στον Ελαιώνα, το Μνημόνιο, ο εποικισμός των λάθρο, και ο Φίλης πατάνε πάνω στους ψεύτες Ξάνθο και Μακρυγιάννη.
Ο πρώτος Ιούδας, ο πρώτος Εφιάλτης που μπήκε στην Υπηρεσία των δολοφόνων Ρόπτσιλντ ήταν Ιωάννης Βασιλείου (Φιλήμων). Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Εθνάρχη, ο πρακτοράκος εμφάνισε το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας», αντιγράφοντας τον τίτλο του εθνικιστικού μανιφέστου των Φιλογενών «Δοκίμιον περί Πατριωτισμού», και λάνσαρε την Ανύπαρκτη «Φιλική Εταιρία».Τότε λάνσαρε και την εκδοχή ότι ο Καποδίστριας απέριψε την προσφορά της ηγεσίας αλλά δεν είχε ψευδομάρτυρα για να υποστηρίξει την πλαστή και ψευδή εκδοχή του. Περιορίστηκε επομένως, στο να ξεκινήσει την προπαρασκευή της Επανάστασης από τους Άγγλους, και να εντάξει έτσι τη λεηλασία του Παρθενώνα από την Εβραϊκή Εταιρία της Ανατολής στο «Επαναστατικό προτσές». Ο πλαστογράφος Ιωάννης έγραψε:
«Ή Φιλόμουσος Εταιρία τ ων Αθηνών , εύρεν φιλότιμον υποδοχή εις το πνεύμα των Έλλήνων. Την Έταιρίαν ταύτην ακολουθεί εκείνη των Φιλικών. Ποίοι ήσαν οι Δημιουργοί της; Πολλοί υψιπέται Πολιτικοί ηθέλησαν νά πετάξωσι διά της φαντασίας των άπό τόν Άνταρκτικόν εις τόν Άρκτικόν πόλον, ύποπτεύοντες, διά να μην είπωμεν πιστεύοντες, ως τοιούτους, τον Υπουργόν Καποδίστριαν καί τινας άλλους. Άνέτρεξάν τίνες εις προγενεστέραν εποχήν, πλάττοντες συμφωνίας μεταξύ του Καποδίστρια, του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου ( του Φυραρή ).Αν έκλάβωμεν εναντίον πάσης πίστεως, ως πιθανόν, ότι έμελέτησαν ούτοι τήν πέραν του Δουνάβεως μετάβασιν τών εύρισκομένων εις τήν Ρωσσίαν Έλληνο-Βουλγάρων τούτο δέν δύναται να έχη τι κοινόν μήτε ώς πρός τάς αρχάς, μήτε ως πρός_τήν φύσιν τής Φιλικής 'Εταιρίας . Αί υπολήψεις έχουσι δύναμιν σημαντικήν εις τά πνεύματα τών ανθρώπων, άποκαθιστώσαι πιστευτά και τα πλέον ανύπαρκτα».
Αυτή είναι η Ουσία. Ανύπαρκτος ο ρόλος του Καποδίστρια. Αυτή είναι η διάψευση της πραγματικότητας.
Λίγα χρόνια, μετά βρέθηκε από τον Ρώμα, και ο ψευδομάρτυρας. Το λαμόγιο ο Ξάνθος, που έκανε τη Μεγάλη Ζωή στη Ρωσία τρώγοντας τα λεφτά του Σέκερη. Όλη η προσφορά του Ξάνθου στην Αγγλοκρατία είναι ότι ισχυρίζεται πως, εφοδιασμένος με συστατική επιστολή του Άνθιμου Γαζή, έφτασε στην Πετρούπολη, στις 15 Ιανουαρίου του 1820 και την επομένη, 16 του μήνα, υπέβαλε αίτηση να δει τον Καποδίστρια. Πότε τον υποτίθεται ότι τον δέχτηκε ο Καποδίστριας. Πότε δεν θυμόταν, αλλά θυμόταν ότι του είπε, «ενθυμείσθε, κύριε κόμη, όταν ευρισκόμενοι εις Βιέννην και ομιλούντες περί της οικτράς καταστάσεως του έθνους μας, ελέγατε: Δεν ευρίσκεται και εις ημάς ένας Θρασύβυλος ; Ιδού, πόσοι Θρασύβουλοι σας παρουσιάζονται σήμερον…». Σύμφωνα με ψευδή αφήγηση του Ξάνθου, του παρουσίασε ολο το σύστημα της Εταιρείας, τους αρχηγούς της, τον πολλαπλασιασμό των μελών της, την έκτασή της και ό,τι άλλο θεώρησε σκόπιμο και του αποκάλυψε ότι είχαν πάρει την απόφαση να του ζητήσουν να μπει επικεφαλής της: «Να διευθύνει ως Αρχηγός την κίνησιν του έθνους απ’ ευθείας ή δια σχεδίου τινός καταλλήλου…» και να ζητήσει από τον τσάρο μυστική βοήθεια σε χρήμα και εξοπλισμό. Η επανάσταση που σχεδιαζόταν, θα γινόταν αποκλειστικά από τους Έλληνες.
Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη του ισχυρισμού του. Ούτε επιβεβαίωση από τον Άνθιμο Γαζή, (που είχε πεθάνει από το 1828), για την επίσκεψη Ξάνθου και για την ύπαρξη συστατικής Επιστολής. Πρόκειται για την μαρτυρία ενός, (εις μάρτυς ουδείς μάρτυς), που όχι μόνον δεν επιβεβαιώνεται στοιχειωδώς, αλλά και διαψεύδεται διότι ο Καποδίστριας που κατέγραψε όλες τις επισκέψεις Ελλήνων, στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο το 1826,δεν αναφέρθηκε ουδόλως σε επίσκεψη Ξάνθου.
Όλη αυτή η αδέξια πλαστογραφία, είναι η βάση της αγγλική ιστορίας. Όλοι οι ρουφιάνοι επαναλαμβάνουν σήμερα το θεμελιακό ψέμα του 1843 που τυπώθηκε το 1845. Για το ψέμα αυτό άλωστε, του έδωσε τιμητική σύνταξη ο αρχιλογιστής των τότε "θεσμών" και της τρόικας Μαξ Ρότσιλντ.
Επιτέλους Αλήθεια. Επιτέλους ΦΩΣ.
Έχω αποδείξει στο βιβλίο μου, «η Επανάσταση των Φιλογενών», τις αντιφάσεις του Ξάνθου και του Φιλήμονα και έχω αποδείξει, ότι με βάσει τις ημερομηνίες, πως το 1814 ο Τσακάλωφ δεν βρισκόταν στην Οδησσό.
Εχω αποδείξει ότι ο μακαρίτης Ενεπεκίδης είχε εξαφανίσει του βιβλίου μιας Λοκάντας της Βιέννης, όπου έμενε τον Σεπτέμβριο του 1814 ο Τσακάλωφ.
Έχω αποδείξει με βάση τα λεγόμενα του Σπηλιάδη ότι ο Σκουφάς κατήλθε ως Απόστολος από τη Μόσχα και δεν «ανήλθε».
Μετά από αυτά τα στοιχεία, είναι προφανές ότι το τρίδυμο Ξάνθος – Σκουφάς - Τσακάλωφ και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο του Ξάνθου, επειδή τάχα, αυτός ήταν «κτίστης», που είχε μυηθεί στη Στοά «Ένωσις» της Λευκάδας , «και γνώριζε από… μυστήρια», είναι εντελώς πλαστό και αστήρικτο και εξυπηρετεί άνω θεν σκοπούς γιατί δεν μπορεί να είναι όλοι τυφλοί και ηλίθιοι.
Η «τύφλα» και η «ηλιθιότητα» είναι υποχρεώσεις προς το «περιστύλιον».
Στις ίδιες «υποχρεώσεις» οφείλεται και η προθυμία διάφορων παπαρουφιάνων της ελληνικής εκκλησίας για προφανείς λόγους συγκεκριμενοποιούν την ίδρυση από τον Ξάνθο της Φιλικής Εταιρείας στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 !!!!!
Τα χοντρά ψέματα της Στοάς και των “Ξάνθος & Cia” για το 1821
O Ξάνθος μέχρι το 1819 δεν είχε δει ποτέ του τον Τσακάλωφ. Ούτε ο Σκουφάς τον ήξερε. O Ξάνθος όμως ήξερε τον Σκουφά από την Οδησσό. Ξανασυναντήθηκαν το Μεγάλο Σάββατο του 1818 που έπεφτε στις 13 του Απρίλη, στην εκκλησία.
Ο Σκουφάς μαζί με τον Αναγνωστόπουλο και τον Χρ.Λουριώτη, έμεναν ακόμα στο καράβι που τους μετέφερε από την Οδησσό.
Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, ο «πρωτόκλητος» της Οδησσού, (όταν ο Σκουφάς κατήλθε ως Μουτζαχεντίν, (Απόστολος), από τη Μόσχα), το 1845, με αφορμή την ανακοίνωση των απομνημονευμάτων του Ξάνθου, έγραψε στον Τσακάλωφ στη Ρωσία και τον ενημέρωσε ότι:
«Ο κ. Ξάνθος εξέδωκεν εν, ως ο ίδιος το ωνόμασε, ιστορικόν υπόμνημα της Φιλικής Εταιρείας. Λέγει δε ότι αυτός κατά το 1813 μεταβάς από Κωνσταντινούπολι εις Πρέβεζαν και εκείθεν εις Οδησσόν όπου ευρών το μακαρίτη Σκουφάν, πρώτον τον ενέπνευσεν και υμάς δεύτερον τον περί ελευθερίας Σκοπών και ότι καθό μασσών (κτίστης) έκαμε το σχέδιον της εταιρίας. Συμφωνήσαντες δε και υμείς μετ’ αυτού, εκάματε το Σύστημα αυτής. Τοιαύτα και πολλά άλλα κακοήθη ψεύδη εκήρυξεν, ενώ ζώσιν εισέτι εξ από τα πρωτενεργά μέλη, τα οποία γνωρίζουν ότι αυτός εκατηχήθη από τον μακαρίτην Σκουφάν κατά το 1818 εν Κωνσταντινουπόλι, την ιδίαν ημέραν, καθ’ ην κατηχήθη και ο Π. Σέκερης από εμέ. Είπατε με τα περί του ανθρώπου τούτου ότι εγκρίνητε».
Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, ο «πρωτόκλητος» της Οδησσού, χαρακτήρισε τα «απομνημονεύματα» , κακοήθη ψεύδη, και τόνισε ότι ο Ξάνθος έγινε μέλος της φράξιας Σκουφά-Αναγνωστόπουλου στις 5 Μαΐου 1818. (Την ιδίαν ημέραν, καθ’ ην κατηχήθη και ο Π. Σέκερης από εμέ).
Ο Τσακάλωφ που πέθανε το 1851 στη Ρωσία, δεν απάντησε και σε αυτήν την έκκληση του Αναγνωστόπουλου.
Το «περίφημο κωδικοποιημένο γράμμα» του Τσακάλωφ της 8ης Αυγούστου 1817 που δημοσίευσε πρώτο στα απομνημονεύματα του ο Ξάνθος, δεν υφίσταται σε πρωτότυπη μορφή αλλά μόνο σε αντίγραφο δια «χειρός» Ξάνθου.
Επειδή στο αρχείο του που δημοσίευσε η ΙΕΕΕ ευρέθησαν αντίγραφα διαφόρων επιστολών που δεν είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους, είναι σαφές ότι ο Ξάνθος είχε την «κακή» συνήθεια να παράγει « χρηστικά αντίγραφα» που τον εξυπηρετούσαν.
Και εδώ υπάρχει η εξής καταπληκτική αντίφαση.
Ο Συνωμότης και «συναρχηγός» αντί να καταστρέφει τα ενοχοποιητικά γράμματα, χάνει χρόνο για να κατασκευάζει αντίγραφα.
Το πλαστό γράμμα, αναφέρει την περίφημη φράση, «μ’ όλον ότι η φιλία μας εστάθη ολιγοχρόνιος και χωρισθέντες δεν εγράψαμεν ο ένας προς τον άλλο, όμως ως προς εμέ η εντύπωσίς της δεν έγινεν επιπόλαιος», για να δικαιολογήσει το ότι οι «συναρχηγοί», μετά τη συμφωνία της «ταβέρνας» στην Οδησσό, δεν είχαν καμιά επαφή για 4 χρόνια. Και εμφανίζει ως ημερομηνία τι 1817 για να είναι πριν τη συνάντηση με τον Σκουφά το 1818. Το ίδιο πλαστά είναι και το «γράμμα Τσακάλωφ» της 8ης Αυγούστου 1832 προς στον Ξάνθο, που ζούσε στο Βουκουρέστι, το οποίο σώζεται μόνο σε αντίγραφο, και στο οποίο ο Ξάνθος έγραφε : «Πως ανεχώρησα και δια που και ο ίδιος το αγνοώ. Έφυγα χωρίς να ηξεύρω που ηπάγω. Μία φοράν από Τριέστη σοι έγραψα εις Αγκώνα κάποιας προβλέψεις μου περί της μελλούσης καταστάσεως της Ελλάδος. Δι ολίγον καιρόν ενόμισα ότι τότε είχα απατηθεί, αλλά όχι. Η δύναμις των πραγμάτων είναι πάντοτε η αυτή».
Ο Ξάνθος βέβαια την «επιστολή από το Τριέστι» δεν την αντέγραψε για αυτό και δεν την παρουσίασε ποτέ.
Ο Ξάνθος, στα «κακοήθη ψεύδη» του, ισχυρίζεται πως, εφοδιασμένος με συστατική επιστολή του Άνθιμου Γαζή, έφτασε στην Αγία Πετρούπολη, στις 15 Ιανουαρίου του 1820 και την επομένη, 16 του μήνα, υπέβαλε αίτηση να δει τον Καποδίστρια.
Πότε υποτίθεται ότι τον δέχτηκε ο Καποδίστριας δεν θυμόταν, αλλά θυμόταν ότι του είπε, «ενθυμείσθε, κύριε κόμη, όταν ευρισκόμενοι εις Βιέννην και ομιλούντες περί της οικτράς καταστάσεως του έθνους μας, ελέγατε: Δεν ευρίσκεται και εις ημάς ένας Θρασύβυλος ; Ιδού, πόσοι Θρασύβουλοι σας παρουσιάζονται σήμερον…».
Σύμφωνα με την ψευδή αφήγηση του Ξάνθου, του παρουσίασε ολο "το σύστημα της Εταιρείας", τους αρχηγούς της, τον πολλαπλασιασμό των μελών της, την έκτασή της και ό,τι άλλο θεώρησε σκόπιμο και του αποκάλυψε ότι είχαν πάρει την απόφαση να του ζητήσουν να μπει επικεφαλής της:
«Να διευθύνει ως Αρχηγός την κίνησιν του έθνους απ’ ευθείας ή δια σχεδίου τινός καταλλήλου…» και να ζητήσει από τον τσάρο μυστική βοήθεια σε χρήμα και εξοπλισμό. Η επανάσταση που σχεδιαζόταν, θα γινόταν αποκλειστικά από τους Έλληνες.
Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για τους ισχυρισμούς του. Ούτε επιβεβαίωση από τον Άνθιμο Γαζή, (που είχε πεθάνει από το 1828), για την επίσκεψη Ξάνθου και για την ύπαρξη συστατικής Επιστολής.
Πρόκειται για την μαρτυρία ενός, (εις μάρτυς ουδείς μάρτυς), που όχι μόνον δεν επιβεβαιώνεται στοιχειωδώς, αλλά και διαψεύδεται, διότι ο Καποδίστριας που κατέγραψε όλες τις επισκέψεις Ελλήνων, στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο το 1826,δεν αναφέρθηκε ουδόλως σε επίσκεψη Ξάνθου.
Όλη αυτή η αδέξια πλαστογραφία, είναι η βάση της ιστορίας των πρακτόρων των Αγγλων. Όλοι οι «ρουφιάνοι», επαναλαμβάνουν μέχρι σήμερα το θεμελιακό ψέμα του 1843 που τυπώθηκε το 1845. Για το ψέμα αυτό άλλωστε, του έδωσε τιμητική σύνταξη ο αρχιλογιστής των τότε "θεσμών" και της τρόικας Μαξ Ρότσιλντ.
Η βλακώδης κατασκευή αυτοδιαψεύδεται διότι ο «συναρχηγός» δεν χρειαζόταν να πάει στο Πήλιο να βρει τον Γαζή για να πάρει συστατική επιστολή διότι προορισμός του ήσαν οι εν Μόσχα αδελφοί ήτοι ο Κομιζόπουλος. Και ο Σέκερης ήταν σε επαφή με τον Κομιζόπουλο.
Είναι περίεργος ο ισχυρισμός ότι έψαχνε συστατικά γράμματα προς τον Καποδίστρια, ενώ ο προσωπικός ιδιαίτερός του Καποδίστρια και διευθυντής του «οίκου» του, Κωνσταντίνος Κανδιώτης, ήταν μέλος της ίδιας εταιρίας με τον Γαλάτη και τον Κομιζόπουλο. Ο Κομιζόπουλος ενημερώθηκε από τον Κανδιώτη για την επίσκεψη του Καμαρινού αλλά και για την επιστολή του Νέγρη. Επομένως φαίνεται ότι ο Ξάνθος αγνοούσε ως το 1845, ότι «στην οργάνωσή του» ανήκε ο Κανδιώτης, ο οποίος έφτανε και περίσσευε για να κλειστεί το ραντεβού.
Ο Ξάνθος καθυστέρησε το ταξίδι του προς την Μόσχα γιατί περίμενε μετά από παράκληση του Κομιζόπουλου και του πατέρα του Τσακάλωφ , Νικηφόρου Τζακάλογλου περίμενε τον Κωνσταντίνο Πογωβίνο, γιο του Τριαντάφυλλου μεγαλέμπορου στην Μόσχα για να ταξιδέψουν μαζί. Ο Τριαντάφυλλος Πογωβίνος ήταν αδερφός του Διαμαντή Πογωβίνου, έμπορου στην Αγία Πετρούπολη που ήταν μέλος της Εταιρείας με το κωδικό «Ζεστός», και εκείνος μεσολάβησε για μνα δεί τον Ξάνθο ο Υψηλάντης. Το γράμμα του Νικηφόρου Τζακάλογλου προς τον Ξάνθο τον Οκτώβριο του 1819 με το οποίο τον παρακαλούσε να ταξιδέψει μαζί με τον νεαρό Κωνσταντίνο Πογωβίνο που ερχόταν από τα Γιάννενα και να τον οδηγήσει στην Μόσχα όπου θα τον αναλάμβανε ο Μάνθος Ριζάρης, σώζεται σε αυθεντική μορφή . Ο Νικηφόρος Τζακάλογλου γράφει ,«τω κ. Μανωλάκη Ξάνθου τω ως αδελφώ μοι λίαν περιποθήτω».
Ο Ξάνθος, στα «κακοήθη ψεύδη» του, περιέγραψε την «διαδικασία ανάθεσης της αρχηγίας στον Υψηλάντη», αναφέροντας ότι, απελπισμένος από την άρνηση του Καποδίστρια, «έστρεψε τον στοχασμό του στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και πήγε εις επίσκεψιν του». Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 12 Απριλίου 1820, στην αγία Πετρούπολη, υπογράψε το ακόλουθο απέριττο πρωτόκολλο ,το οποίο σώζεται στον κατάλογο χειρογράφων της Φιλικής Εταιρείας.
«Κατά την άπαξ εγκριθείσα γνώμη, συνελθόντα τα μέλη της Ελληνικής Εταιρίας και συσκεφθέντα μετά ακριβούς ερεύνης και εξετάσεως, εγνώρισαν Έφορον Γενικόν της Ελληνικής Εταιρίας τον εκλαμπρότατον Πρίγκιπα κύριον Αλέξανδρον Υψηλάντην, ίνα εφορεύει και επιστατεί εν πάσιν, όσα κρίνονται άξια, ωφέλιμα και πρέποντα τη Ελληνική Εταιρία. Εις ασφάλειαν δε και βεβαίωσιν των εγκριθέντων βεβαιούται τη υπογραφή των εκάστου των μελών. Εν Πετρουπόλι τη 12 Απριλίου 1820. Αλέξανδρος Υψηλάντης, Ιωάννης Μάνος, Εμμανουήλ Ξάνθος.».
Παρόντα στο γεγονός αυτό, όπως προκύπτει από τις υπογραφές ,ήσαν τρία πρόσωπα. Ο Υψηλάντης, ο Ιωάννης Μάνος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος .
Ο Κακοήθης ψεύτης στα απομνημονεύματα του αφού , παρέθετε έναν « θεατρικό» διάλογο, με τον Πρίγκιπα, που « τον υπεδέχθει ευμενώς », ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν χαραγμένος στην μνήμη του, και τον θυμόταν στα 1845, είκοσι πέντε χρόνια μετά, έγραφε με δραματικό τόνο: « Τότε εγερθείς ο Ξάνθος με συγκίνησιν ψυχής είπε: «Δός μοι, Πρίγκιψ, την χείρα σας εις βεβαίωσιν των όσων εκφράσθητε», και μόνον κατόπιν της χειραψίας, ομολόγησε στον Υψηλάντη, ότι η επίσκεψη του στην Αγία Πετρούπολη έγινε «για άλλην σοβαρότερη αιτία», την οποία θα του την εξηγούσε, την επόμενη μέρα.
«Ο Πρίγκιψ ανυπομόνως εζήτησε τότε να μάθη, αλλ’ ο Ξάνθος τον παρεκάλεσε να λάβη υπομονήν μέχρι της αύριον, και ούτως ετελείωσεν η πρώτη συνέντευξις. Την επιούσαν ο Ξάνθος επήγεν εις αυτόν τω εφανέρωσε τα πάντα, και εκείνος μετά προθυμίας και ενθουσιασμού εδέχθη να αφιερωθή εις την υπηρεσίαν των ομογενών με πάσαν θυσίαν του, και δούς εις τον Ξάνθο ένορκον και έγγραφον ομολογίαν περί της πίστεως και αφοσιώσεως του ( την οποία ο Ξάνθος έστειλεν εις τους εν Μόσχα συναδελφούς του παρ’ οις και ευρίσκεται) , ανεδέχθη τον τίτλον του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής , έλαβε δε και το όνομα Καλός, και τα στοιχεία δια να υπογράφηται Α.Ρ, και ούτως εκατορθώθη δι’αυτού ο σκοπός της Εταιρίας».
Σύμφωνα, με την «κατάθεση» του ψευδομάρτυρα Ξάνθου, η όλη διαδικασία, κράτησε δύο μέρες. Δηλαδή η πρώτη επαφή έγινε την Κυριακή 11 Απριλίου 1820, όταν πήγε και «χτύπησε την πόρτα» του Υψηλάντη, και η μύηση άρχισε και ολοκληρώθηκε στις 12. Η περιγραφή του ,όμως, είναι πολύ παράξενη. Θυμόταν με λεπτομέρειες τον πρώτο διάλογο που είχε με τον Υψηλάντη αλλά είχε ξεχάσει την παρουσία του Ιωάννη Μάνου.
Δεν αναφέρει αν μεσολάβησε κάποιος για να τον δεχθεί ο Υψηλάντης, και κυρίως παρακάμπτει με το σχήμα «απελπίστηκε- στράφηκε»,τρεις ολόκληρους μήνες, από τις αρχές Ιανουαρίου, που υποτίθεται ότι συνάντησε τον Καποδίστρια ως τις 11 Απριλίου. Αναφέρεται ακόμα, σε «έγγραφο ομολογία περί της πίστεως και αφοσιώσεως», την οποία έστειλε στους «εν Μόσχα συναδελφούς», ωστόσο, οι «εν Μόσχα», παρέδωσαν το έγγραφο αυτό αργότερα, στα αρχεία του ελληνικού κράτους, και το ίδιο το κείμενο τον διαψεύδει, αφού είναι ένα λιτό, «επαγγελματικό» κείμενο ανάθεσης και αποδοχής, μία « απόδειξη», χωρίς όρκους, και το οποίο είναι αρκούντως αμφίσημο.
Η τύχη του πρωτοκόλλου περιγραφόταν κάπως διαφορετικά από τον Ξάνθο δύο χρόνια, πριν στο υπόμνημά του προς την Εθνική Συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου που υπέβαλε στις 15 Δεκεμβρίου 1843.
«Ούτος, (ο Υψηλάντης), αποδεχθής μετά προθυμίας και ενθουσιασμού, ητοιμάσθη εις την εκπλήρωσιν του σκοπού, αφού πρότερον υπέγραψε έν ύποσχετικόν έγγραφο, το οποίο παρακατέθεσα εις τους κυρίους Νικόλαο Πατσιμάδη και Αντώνιο Κομιζόπουλο».
Το έστειλε η το «παρακατέθεσε»; μέσα σε δύο χρόνια τα λέει διαφορετικά , και ήταν «ύποσχετικόν έγγραφο»(1843),ή «ένορκος βεβαίωση»(1845).
Μπορεί βέβαια και να μη θυμόταν. Θυμόταν όμως, τις «ατάκες»,του θεατρικού διαλόγου. Μπορούμε να αναρωτηθούμε μήπως δεν κράτησε καν αυτός το έγγραφο, αλλά ο Μάνος;
Τα γεγονότα , περί την μύηση του Υψηλάντη, τα περιγράφει όπως τα άκουσε από τον ίδιο , ένας άλλος μάρτυρας, η κόμισσα Λούλου Τύρχαϊμ, στην αυτοβιογραφία της, όπου αναφέρει:
«Τον χειμώνα του 1819-20 όταν εμείς βρισκόμαστε στη Ρωσσία, ήρθε ο Υψηλάντης στην Πετρούπολη με μόνο σκοπό να μας δει. Αν δεν βρισκόμαστε τότε στη Ρωσσία, θα είχε ζητήσει άδεια για να κάνει ταξίδι στη Γερμανία και τη Γαλλία. Στην Πετρούπολη ο Υψηλάντης ασθένησε για πολλές εβδομάδες. Τότε τον επισκέπτονταν συχνά ορισμένα επίσημα πρόσωπα της Εταιρείας, και του ανακοίνωσαν ότι στην Οδησσό είχαν συνενωθεί πολλοί Έλληνες έμποροι, καθώς και πολλοί στην Πελοπόννησο για να αγωνιστούν για την ανάσταση του έθνους των. Τα πρόσωπα αυτά μιλούσαν όλο και πιο ελεύθερα για τους πολιτικούς σκοπούς της οργανώσεως αυτής που, υπό το όνομα «Εταιρεία», γινόταν, έλεγαν, ισχυρότερη συνεχώς, και ότι συνδεόταν μυστικά με τους Έλληνες του Μωρία και της Πόλης για να αποτινάξουν επιτέλους τον μισητό τουρκικό ζυγό. Του έλεγαν ακόμα ότι είχαν στη διάθεσή τους μεγάλα ποσά, ότι ο Αλή Πασάς είχε καταστεί ανεξάρτητος από την Πύλη κι ότι προσέφερε την σύμπραξη του στους Έλληνες του Μωρία. Στις συνομιλίες αυτές πίστευαν ότι η Ρωσσία θα υπεστήριζε τις προσπάθειες των ομοδόξων της, ή τουλάχιστον δε θα τους εμπόδιζε στις ενέργειές των. Οι πιθανότητες, η υποδουλωμένη και πάσχουσα πατρίδα των να γίνει και πάλι ελευθέρα ήταν μεγαλύτερες από ότι στην εποχή της Αικατερίνης της Β. Αυτές οι συζητήσεις ξυπνούσαν στην καρδιά του Υψηλάντη σιγά- σιγά τη σκέψη να δώσει νέα ζωή στην πατρίδα του με την οποία τον συνέδεαν τα πιο ευγενικά του όνειρα από τα παιδικά του χρόνια. Είχε εγκαταλειφθεί στην διάθεση της πατρίδας του με όλο του το είναι. Με λίγα λόγια λοιπόν, εκείνοι που του ξύπνησαν τις ελπίδες αυτές για ένα αισιόδοξο μέλλον, του ανέθεσαν χωρίς πολλές διατυπώσεις την αρχηγία του τόσον ενδόξου όσον και επικινδύνου εγχειρήματος. Του έδειξαν τους καταλόγους με τα ονόματα των μεμυημένων και τον εβεβαίωσαν ότι σαν γόνος ενός Έλληνος που είχε αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην υπόθεση της Ελλάδος και σαν Ρώσσος αξιωματικός θα ήταν εγγύηση για το έθνος του και θέλγητρο για την υποστήριξη της επανάστασης. Ο Υψηλάντης τους παρακάλεσε να του δώσουν τρεις μέρες καιρό για να σκεφθεί την υπόθεση και να μιλήσει με τον Καποδίστρια για να εξακριβώσει σε τι θα συμφωνούσε ο υπουργός χωρίς καμιά επιφύλαξη. Ο Καποδίστριας που ήταν πληροφορημένος για όλα, επίδοκίμασε με ενθουσιώδη λόγια την πατριωτική επιθυμία του νεαρού φίλο του και του επανέλαβε αυτό που είχε πει πολλές φορές τους συμπατριώτες του, ότι ακόμα και αν η ευρωπαϊκή πολιτική δεν θα επέτρεπε στον Τσάρο Αλέξανδρο να κηρυχθεί ανοιχτά υπέρ της ελληνικής υπόθεσης η καρδιά του θα ήταν πέρα ως πέρα με το μέρος της Ελλάδας».
Όπως βλέπουμε η περιγραφή της Τύρχαϊμ, είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν του Ξάνθου. Πρώτη μεγάλη αντίφαση. Η διαδικασίας μύησης κράτησε αρκετές εβδομάδες, όπως λέει η Τύρχαϊμ, η δύο μέρες όπως υποστηρίζει ο Ξάνθος ;
«Τα επίσημα πρόσωπα» της Εταιρείας, υποστηρίζει η Τύρχαϊμ, του μίλησαν για την ανάπτυξη στην Πελοπόννησο την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό, και σιγά-σιγά ο Υψηλάντης,«είχε εγκαταλειφθεί στην διάθεση της πατρίδας του με όλο του το είναι», ενώ ο Ξάνθος, αφηγείται ότι όλα έγιναν με ενθουσιασμό και σχεδόν ακαριαία: «Την επιούσαν, ο Ξάνθος, επήγεν εις αυτόν, του εφανέρωσε τα πάντα, και εκείνος μετά προθυμίας και ενθουσιασμού εδέχθη να αφιερωθή εις την υπηρεσίαν των ομογενών»(!!).
Η Τύρχαϊμ, μας βεβαιώνει, ότι στην μύηση του Υψηλάντη , μετείχαν τουλάχιστον δύο, αν όχι περισσότεροι αφού έγραφε:«Ορισμένα επίσημα πρόσωπα»,«του έλεγαν», «του μιλούσαν», «του έδειξαν», «του ξύπνησαν». Μπορεί να μην συγκράτησε τα «δύσκολα» ελληνικά ονόματα που ίσως ανέφερε ο Υψηλάντης, αλλά συγκράτησε το πλήθος τους.
Ο Ξάνθος από την πλευρά του, δεν μνημόνευε παρουσία άλλου η άλλων Σύμφωνα με την Τύρχαϊμ, τα «επίσημα πρόσωπα της εταιρείας»,στις συζητήσεις, του, «παρέστησαν την ευκαιρία που παρουσιαζόταν με τον Αλή Πασά», και αυτό μας πείθει ότι στην διάρκεια των «πολλών εβδομάδων», εξετάσθηκε το γεωπολιτικό περιβάλλον της επανάστασης, αφού,« οι πιθανότητες, ήταν μεγαλύτερες από ότι στην εποχή της Αικατερίνης της Β» ,και οι ως τότε ενέργειες της εταιρείας, για να εξωθηθεί ο Αλής στην αποστασία.
Ο Ξάνθος, δεν αναφέρεται καθόλου στον Αλή, διότι προφανώς αγνοούσε πλήρως, ίσως ακόμα και όταν έγραφε τα απομνημονεύματά του, την «επιχείρηση» αυτή. Η ανάθεση της αρχηγίας σύμφωνα με την Τύρχαϊμ, έγινε «χωρίς πολλές διατυπώσεις» .
Το έγγραφο που διασώζεται στα ελληνικά αρχεία την επιβεβαιώνει.
Αντίθετα, όπως είδαμε ο Ξάνθος αναφερόταν σε «ένορκον και έγγραφον ομολογίαν». Το χειρόγραφο αρ. 642 της εθνικής βιβλιοθήκης τον διαψεύδει.
Η Τύρχαϊμ στην αφήγηση της προσέθετε: «Ο Υψηλάντης τους παρακάλεσε να του δώσουν τρεις μέρες καιρό για να σκεφτεί την υπόθεση και να μιλήσει με τον Καποδίστρια για να εξακριβώσει σε τι θα συμφωνούσε ο υπουργός χωρίς επιφυλάξεις». Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Τύρχαϊμ, οι συζητήσεις με τον Υψηλάντη πρέπει να ολοκληρώθηκαν στις 7 η 8 Απριλίου, διότι η 12η ήταν Δευτέρα. Στο τριήμερο που μεσολάβησε έγινε η πρώτη συνάντηση του Υψηλάντη με τον Καποδίστρια, με θέμα την επανάσταση. Ας προσπαθήσουμε τώρα, να απαντήσουμε στα ερωτηματικά που προκαλεί το «πρακτικό ανάθεσης».
Ο Υψηλάντης, ο Μάνος, και ο Ξάνθος με τις υπογραφές τους μας βεβαιώσαν ότι , ο Υψηλάντης ανέλαβε Γενικός Έφορος της Ελληνικής Εταιρείας, (που αναφέρεται τρις), ενώ η«Εταιρία των Φιλικών», της οποίας υποτίθεται ότι ήταν απεσταλμένος ήταν ο Ξάνθος, δεν αναφέρεται καθόλου.
Η πρώτη φορά, που η ιστορία κατέγραψε μια «Ελληνική Εταιρία»,ήταν στο Παρίσι το 1809. Το όνομα,«Ελληνική Εταιρία», ακούστηκε και πάλι στην κατάθεση, ενώπιον της αστυνομίας της αγίας Πετρούπολης το 1817, του δολοφονηθέντος το 1819 Νικόλαου Γαλάτη, ο οποίος κατέθεσε, ότι «δεν μπορούσε λόγω των όρκων του να αναφέρει το πραγματικό όνομα της, που ήταν μυστικό» .
Μήπως γίνεται το ίδιο στο πρακτικό του 1820; Η Ελληνική Εταιρία του Υψηλάντη συνδέεται με την εταιρεία του Γαλάτη.
Το όνομα «Ελληνική Εταιρία», ήταν «συνθηματικό ψευδώνυμο» μιας άλλης που κρύβεται, και που μεταμφιέζεται;
Η Τύρχαϊμ αναφέρθηκε σε μια οργάνωση « υπό το όνομα «Εταιρεία» ;
Η «Ελληνική Εταιρία» του «πρακτικού ανάθεσης», ήταν η ελληνική μορφωτική –φιλανθρωπική εταιρία, που δημιουργήθηκε αργότερα στην Μόσχα σαν προκάλυμμα για τη συγκέντρωση χρημάτων για τον Αγώνα.
Ήταν το ταμείο της Επανάστασης. Ο Πρωτοψάλτης , γράφει ότι μετά από συνεννόηση του Υψηλάντη, με τα μέλη της Εταιρίας στη Μόσχα,««ετέθη σε λειτουργία η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία», δια της οποίας ηλπίζετο να συγκεντρωθούν πολλά εκατομμύρια για την Εθνικήν Κάσσαν»», την οποία ο Υψηλάντης σε επιστολή του, τον Ιούλιο του 1820, ονόμαζε «φιλογενική Κάσσαν».Η Εταιρία κυκλοφόρησε και γραμμάτια συνεισφορών υπογεγραμμένα από τον Υψηλάντη.
Ο Φιλήμονας εξηγούσε το 1859, ότι το καταστατικό συντάχθηκε από τον Κομιζόπουλο και τον Παξιμάδη στην Μόσχα και μάλιστα δημοσίευσε, και τις τέσσερεις«μυστικές παραγράφους» του, σύμφωνα με τις οποίες: Σκοπός της εταιρίας ήταν να συγκεντρωθούν περισσότερα από 10 εκατομμύρια ρούβλια που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν « διά την ελευθερία της φιλτάτης Πατρίδος».
Από την αλληλογραφία Ξάνθου-Κομιζόπουλου προκύπτει ότι στις 15 Μαρτίου 1820 ο «Ξενοφωντίδης» -Παξιμάδης ολοκλήρωνε τη συγγραφή του καταστατικού, το οποίο θα έστελναν στη συνέχεια στην αγία Πετρούπολη, και το οποίο θα έπρεπε να το παρουσιάσουν στον «Ευεργετικό» δηλαδή στον Καποδίστρια. Προφανώς λοιπόν, η «Ελληνική Εταιρία» ήταν αντικείμενο συζήτησης κατά τη διάρκεια των «πολλών εβδομάδων» που διήρκεσαν οι επαφές με τον Υψηλάντη, και ήταν αναπόσπαστο μέρος της συμφωνίας. Το καταστατικό της εξετάστηκε στην τελευταία φράση, μετά τις 20 Μαρτίου, όπως μας βεβαιώνει, η αλλαγή του χαρακτηρισμού του επικεφαλής, από «Εταιρίαρχος», σε Γενικός Έφορος. Αυτή η εκδοχή αυτή επιβεβαιώνεται και από τον Καποδίστρια, ο οποίος στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο , σημείωνε :« μου έδειξε τότε(ο Υψηλάντης) ένα έγγραφο με το οποίο προτείνετο η ίδρυση μιας εταιρείας με σκοπό τη συλλογή χρημάτων, με συνδρομές, που θα κατετίθεντο σε τράπεζα, για ένα χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, και μου ζήτησε να του εκφράσω τη γνώμη μου». Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Υψηλάντης ,πριν τις 12 Απριλίου, στο τριήμερο που μεσολάβησε, όπως είδαμε προηγουμένως, από την ολοκλήρωση της μύησης του μέχρι την υπογραφή του «πρακτικού ανάθεσης», ενημέρωσε τον Καποδίστρια, και για την υπό σύσταση «Φιλόμουσο και Φιλάνθρωπο Γραικική Εμπορική Εταιρία»,που θα λειτουργούσε ως ο νόμιμος χρηματοδοτικός μηχανισμός του σχεδιαζόμενου επαναστατικού κινήματος.
Το «πρωτόκολλο», επομένως, υπεγράφη αφού πρώτα ο Υψηλάντης, πήρε τη γνώμη του Καποδίστρια.
ΥΓ1. Περισσότερα στην «Επανάσταση των Φιλογενών»
ΥΓ.2 Προς νομικούς και «μαχόμενους» δικηγόρους. Ρε παιδιά μήπως ξέρετε κανένα μάρτυρα που να επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς του ψευδομάρτυρα Ξάνθου και της Στοάς;
Ιστορικές αποκαλύψεις που αλλάζουν όσα ξέρετε για τον Καποδίστρια
Τα δυο έγγραφα του Ουέλινγκτον, του ανθρώπου των Ρότσιλντ, από τα οποία γίνεται απολύτως σαφές ότι οι Ρότσιλντ και η Στοά, κατηγορούσαν το 1822 τον Καποδίστρια, ως «εταιριστή», «συνωμότη» και «επαναστάτη» και ότι «απέδειξαν τις κατηγορίες αυτές ενώπιων του Αλεξάνδρου που τον απέλυσε», αναρτήθηκαν εδώ.
Αποδεικνύεται ακόμα ότι οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν αναφέρει συνάντηση του Καποδίστρια με τον «επαναστάτη Ξάνθο» και για αυτό άλλωστε και δεν την σχολιάζει στην «Επισκόπηση» ο Κάπο.
Αποδεικνύεται και ότι το υπόμνημα του Καποδίστρια προς τον Τσάρο Νικόλαο του 1826, είναι πολιτικό διπλωματικό κείμενο και όχι «Αυτοβιογραφία του Ιωάννου Καποδίστρια», όπως πολύ εσφαλμένα το χαρακτήρισε ο Μιχαήλ Λάσκαρης και όλοι οι ακόλουθοι.
ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΑΡΑΣ
